ၾကည့္မွန္၏ အျခားဘက္၌

ျမင္ကြင္းက ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လုိ႔မေကာင္းေတာ့ …

ၾကည့္လို႔ေကာင္းတုန္းက မိုးေက်ာ္လဲ မွတ္ႀကီးတို႔နည္းတူ အေမွာင္ရိပ္ကြယ္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သည္သာ။ ျမင္ကြင္းကလဲ ေယာက်္ားဘသား ဘယ္သူမဆို ေခ်ာင္းၾကည့္ခ်င္မွာ ေသခ်ာသည္။ မိုးေက်ာ္တို႔ ကူလီထမ္း
ရာ ကီလီကမ္းနားမွ ေမွာင္ရိပ္ကြယ္ရာတြင္ အတြဲေလးတစ္တြဲ အလုပ္ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အစပထမေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆိုလွ်င္ ေရာက္လာတတ္ေလ့ရွိသည့္ ေၾကးစားမိန္းမႏွင့္ သူ႔အတြဲဟုသာ ထင္ေပမယ့္ တီးတိုးသဖန္းပိုးေနသည့္ အတြဲဆီမွ အသံမ်ားေၾကာင့္ သူထင္သလိုမဟုတ္မွန္း မိုးေက်ာ္သိလိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မွတ္ႀကီးတို႔ ေခ်ာင္းေနမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္လဲ မေယာင္မလည္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ မွတ္္ႀကီးတို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္မတိုးခ်င္ပါ။ မွတ္ႀကီးတို႔ ဘယ္လိုေကာင္မ်ဳိးေတြမွန္း သိေပမယ့္ မိုးေက်ာ္က သူႏွင့္အေနသာႀကီးမို႔ သူတို႔ဘာလုပ္လုပ္ မသိလိုက္မသိဖာသာပင္ ေနခဲ့သည္။ မွတ္္ႀကီးတို႔လူစုသည္ ေန႔ပိုင္းတြင္ သူလိုပင္ အထမ္းအပိုး အလုပ္သမားအသြင္ႏွင့္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ညေမွာင္လာၿပီဆိုလွ်င္ ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ိုက္ ေယာင္လည္လည္လုပ္ကာ လစ္လွ်င္လစ္သလုိ လုပ္တတ္သည္။
ေခ်ာင္ေပါသည့္ကီလီဆိပ္ကမ္းတြင္ လာအလုပ္ျဖစ္ၾကသည့္ ေၾကးစားမိန္းမေတြဆီမွလဲ ရိပ္ယူသည့္ ကိစၥေလးေတြလဲ ရွိတတ္သည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ ညဘက္ညဘက္ ဒီမွာပဲ အိပ္ရလို႔ သူ ဒီကိစၥေတြကို မသိခ်င္မွ အဆံုးပင္။

သို႔ေပမယ့္ အခုကိစၥက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။
ေကာင္ေလးသည္ ရွိပါမွာ ၁၈ႏွစ္၀န္းက်င္ပဲ ရွိဦးမည္ ထင္သည္။ ေကာင္မေလးၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ထိုနည္းတူပင္။ ေဘးနားတြင္ ပံုထားသည့္ လြယ္အိတ္ကေလးေတြကိုယ္စီႏွင့္မို႔ ၾကည့္ရတာ က်ဴရွင္မတက္ပဲ လစ္လာ
ၾကတာျဖစ္ရမည္။ အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဒီအနီးနားတစ္၀ိုက္တြင္ လူရွင္းေနတတ္သျဖင့္ ရည္းစားသဘာ၀ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကတာ ျဖစ္မည္။ အလင္းေရာင္က မသဲမကြဲေပမယ့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေကာင္မေလး၏ ရင္သားတစ္
ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးလက္မွ ေရႊနာရီေလးက ၀င္းခနဲလက္သြားသည္ကို မိုးေက်ာ္ျမင္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ ေကာင္မေလးေရာ၊ ေကာင္ေလးပါ ေရႊဆြဲႀကိဳးအသီးသီးႏွင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူသတိထားမိသည္။
 ထို႔ထက္ပိုသည္က အတင္းကာေရာ နမ္းေနသည့္ ေကာင္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရွာင္ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ပါးျပင္ထက္တြင္ စိန္နားကပ္ေလးက ရွိေနေသးသည္။ ဒါေတြက မွတ္ႀကီးတို႔ မ်က္စိက်စရာပင္။

မွတ္ႀကီးတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္း မသိေသာ္လဲ မိုးေက်ာ္ေရာက္လာေတာ့ ေကာင္ေလး၏ လက္တစ္ဖက္က ေကာင္မေလး၏ စကတ္တိုအတြင္းကို ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ပုခံုးကို ေက်ာ္ကာ ဖက္ထား
သည့္ လက္တစ္ဖက္ကလဲ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီေပၚကေန ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ေနသည္။ ေကာင္မေလး၏ အလံုးအထည္ေတြ မဆိုးသည့္အျပင္ ဒီဇိုင္းကလဲ အလန္းစားေလးျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းဆို ဇာတ္လမ္း
ေကာင္းတစ္ခု ၾကည့္ရေတာ့မွာ ေသခ်ာလို႔ မိုးေက်ာ္ အက်အန ေနရာယူလိုက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလးဆီမွ ႐ုန္းကန္သည့္ အမူအရာေလးေတြ ေပၚလာတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိုးေက်ာ္စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ အေလာ
တႀကီး လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကိုလဲ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ကာ ဆဲမိသည္။ ႏုးနပ္ေနရမည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ေလာႀကီးမိသျဖင့္ ေကာင္မေလးက ေၾကာက္သြားပံုရသည္။ စကတ္ေအာက္၀င္ေနသည့္ လက္ကိုအတင္းပဲ
 ဆြဲထုတ္ေနသလို ထိုင္ေနရာမွလဲ ထဖို႔ ျပင္သည္။ ေကာင္ေလးက လူဗလံေလးမို႔ ေကာင္မေလး အတင္းကာေရာ ႐ုန္းထြက္သည္တြင္ မထိန္းႏိုင္ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မွတ္ႀကီးတုိ႔ အဖြဲ႔က ထေသာင္း
က်န္းေလသည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔ ရွင္ … က်မ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါ ..”
“ခ်ာတိတ္မ .. စကားရွည္မေနနဲ႔ … နင္ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးဆို ဒီလုိေနရာကို လိုက္မလာဘူး ..”

မွတ္ႀကီးတို႔ ေငြညႇစ္ကာ ဟိုဟာျဖဳတ္ခိုင္း၊ ဒီဟာျဖဳတ္ခိုင္းသည္အထိေတာ့ မိုးေက်ာ္ ၀င္မပါေသးေပ။ သူ႔ႏွင့္မဆိုင္ဟုပင္ သေဘာထားထားသည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးခမ်ာေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႔ရြံ႔ႏွင့္ ဆင္
ထားသမွ် အကုန္ျဖဳတ္ေပးရွာသည္။ အမွန္ဆို ဒီေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္ဖို႔ေကာင္းေသာ္လဲ မွတ္ႀကီးက ေကာင္မေခ်ာေလးကို ျမင္ေတြ႔သြားသည္မို႔ ေနာက္ထပ္ထပ္ရဖို႔ ဖန္ေလသည္။

“လႊတ္ .. လႊတ္ .. က်မကို လႊတ္ …”
“ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးကို မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ .. ”
“ေဟ့ေကာင္ … စကားရွည္မေနနဲ႔ .. မင္း ေစာက္ျဖစ္မရွိလို႔ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥကို ငါလုပ္ေပးမလို႔ ..”

မွတ္ႀကီးက ေကာင္မေလး၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို မိမိရရကိုင္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ပိုေခ်ာင္က်သည့္ ဘက္ကို ဆြဲေခၚေနသည္။ ထိုေနရာတြင္ အေမွာင္ထုက ပိုသိပ္သည္းမို႔ မွတ္ႀကီး အေမွာင္အားကိုးႏွင့္ ေကာင္မေလး
ကို ျဖဳတ္ေပေတာ့မည္။ မွတ္ႀကီးေနာက္လိုက္ သံလံုးႏွင့္ ေစာႀကီးတို႔က ေကာင္ေလးကို ကားဆီးကားဆီး လုပ္ထားသျဖင့္ ဟိုေကာင္ေလးလဲ ဘာမွတတ္ႏိုင္မည့္ ပံုမေပၚေပ။ ျဖဳျဖဳႏုႏုေကာင္မေလး ခမ်ာ မ်က္ႏွာေလး
ငိုမဲ့ငိုမဲ့ႏွင့္ ေျပးေပါက္မရွိ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ႏုႏုငယ္ငယ္ေကာင္မေလးမ်ဳိးကို မွတ္ႀကီးက အႏိုင့္အထက္က်င့္မွာကိုေတာ့ မိုးေက်ာ္ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀င္ပါဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

“မိုးေက်ာ္ .. ဒါ မင္းကိစၥမဟုတ္ဘူး .. ၀င္မပါစမ္းနဲ႔ကြာ ..”

သံုးေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ မိုးေက်ာ္၏ အစြမ္းကို သိေနသည့္အေလ်ာက္ မွတ္ႀကီးက ေဖ်ာင့္ဖ်ေသးသည္။ မိုးေက်ာ္က မထံုတက္ေသး အမူအယာနဲ႔ ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္ဖို႔ ဆက္ေျပာမွ ရန္ပြဲျဖစ္ၾက
သည္။ မွတ္ႀကီးႏွင့္ သံလံုးက ၀င္ခ်ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေစာႀကီးက မွတ္ႀကီးကိုယ္စား ေကာင္မေလးကို ခ်ဳပ္ထားသည္။ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္မွ ခြဲကာ ၀င္လာသည့္ မွတ္ႀကီးႏွင့္ သံလံုး၏ ပံုစံကို ၾကည့္ကတည္းက သူတို႔၏ လက္ေတြ၊
 ေျခေတြ ဘယ္နားကို လာမည္ဆိုတာ မိုးေက်ာ္သိေန၏။

မိုးေက်ာ္၏ကိုယ္က ဂ်င္တစ္လံုးႏွယ္ မႊတ္မႊတ္လည္သြားသလို လက္သီးေတြ၊ တံေတာင္ေတြ၊ ေျခပ်ံေတြက အဆက္မျပတ္ ထြက္သြားသည္။ ဘာမွ မၾကာလိုက္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ပြဲကၿပီးသြားသည္။ သံလုံး၏ မ်က္ႏွာ
မွာ လက္၀ါးေစာင္းဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္စိတစ္ဖက္ေတာင္ မပြင့္ႏိုင္ေတာ့သလို မွတ္ႀကီးမွာလဲ ေပါင္ဂြၾကားကို လက္ႏွင့္အုပ္ကာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ မိုးေက်ာ္၏ ကန္ခ်က္အရွိန္ႏွင့္ ကုန္းကုန္း
ႀကီး ေမွာက္သြားေတာ့သည္။

“ဘယ္လိုလဲ ေစာႀကီး .. ေကာင္မေလးကို မလႊတ္ေသးဘူးလား ..”
သူ႔ဆရာမွတ္ႀကီးေတာင္ ေမွာက္သြားေတာ့မွ ေစာႀကီးလဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ေကာင္မေခ်ာေလးသည္ ေစာႀကီးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္အနားေရာက္
လာသည္။

“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ .. အကိုရယ္ .. သူသူ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ..”
“မင္း .. ေက်းဇူးတင္တာ ေနာက္ထား .. ေလာေလာဆယ္ ဟိုမွာက်ေနတဲ့ မင္းတို႔ ပစၥည္းေတြ ျပန္သြားေကာက္ခ်ည္ .. ဟို ေကာင္ေလး .. မင္းေရာ ၀ိုင္းေကာက္ခ်ည္ …”

ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးသည္ မိုးေက်ာ္ ေျပာစကားကို နားေထာင္ရွာပါသည္။ ေမွာက္ေနသည့္ မွတ္ႀကီး၏ အနားတြင္ ျပန္႔က်ဲေနသည့္ သူတို႔ ပစၥည္းေလးေတြကို သြားျပန္ေကာက္သည္။ အားလံုးရၿပီဆိုသည္ႏွင့္
မိုးေက်ာ္ မေက်မခ်မ္းႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာ ေစာႀကီးကို ၾကည့္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ … မင္းကပါ ေမွာက္သြားခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာလား .. မင္း ဆရာကို ေခၚၿပီး ငါ့ေရွ႕က ထြက္သြားစမ္း ..”
“မိုးေက်ာ္ .. မင္း ထမင္း၀၀စားထားေပါ့ကြာ ..”

ေစာႀကီး အံကိုက်ိတ္ကာ က်ဳံး၀ါးရင္း ေမွာက္ေနသည့္ သူ႔ဆရာမွတ္ႀကီးကို ဆြဲထူသည္။ မ်က္ႏွာကို ထိထားသူ သံလံုးကလဲ မိုးေက်ာ္ကို ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းၾကည့္ကာ ယိုင္တိယိုင္တိႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ ေစာႀကီးတို႔
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားမွ မိုးေက်ာ္ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္သည္။ လူခ်င္းနီးကပ္စြာ ရွိေနၾကၿပီမို႔ ေကာင္မေလး၏ ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္မႈကို သူေသခ်ာ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ ဆြဲလားရမ္းလား အလုပ္ခံထားရ၍
ေကာင္မေလး၏ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီက ပံုစံမက်ေတာ့ရာ ေအာက္ခံဘရာကိုေတာင္ ျမင္ေနရသည္။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ ဒီေနရာတြင္ေတာ့ ခ်ာတိတ္မသည္ မငယ္ေပ။ မငယ္ယံုမက ဖူးဖူးေမာက္ေမာက္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး
ပင္ ရွိေနသည္။ မိုးေက်ာ္ ဒုတိယမွတ္ႀကီး မျဖစ္ခ်င္သျဖင့္ အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ေဘးနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ယေန႔ေခတ္ပံုစံ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးျဖစ္ေပမယ့္
လူေပ်ာ့ေလး ျဖစ္ပံုရသည္။ မိုးေက်ာ္၏ အၾကည့္ကို မခံႏိုင္ပဲ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။

“မင္းတို႔ ဘယ္ကလာတာလဲ ...”
“သူသူတို႔က ေမာ္တင္လမ္းထဲက ဆရာစိုး က်ဴရွင္ကေန လစ္လာတာပါ … သူ .. ကိုတူးက .. သူသူ႔ကို ေအးေဆးစကားေျပာခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး ညာေခၚလာတာေလ …”

ေကာင္မေလး၏ အသြက္ကေလးျဖစ္သည္။ ေဘးနားက ေကာင္ေလးကို အျပစ္တင္သံေလးစြက္ကာ ရွင္းျပသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ႀကံဳလိုက္လို႔ထင္သည္။ အသံကေလး ခပ္တုန္တုန္ျဖစ္ေနယံုမက
ရင္သားေတြကလဲ အသက္ရွဴသံႏွင့္အတူ ခပ္ခ်ီခ်ီေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ လွသည့္ ေကာင္မေခ်ာေလးပင္။

“ကဲ .. ဒါဆို ငါမင္းတို႔ကို လိုက္ပို႔မယ္ … ခ်ာတိတ္မ မင္းအ၀တ္ေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ဦး ..”
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. အကို …”

ေကာင္မေလးက မိုးေက်ာ္ ဘာဆိုလိုတာ သိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ကိုယ္ကေလးကို တျခားဘက္လွည့္ကာ ေနသားတက်မျဖစ္သည္မ်ားကို ျပန္ျပင္သည္။ ေနာက္ေက်ာေလးေပးထားလို႔ မိုးေက်ာ္ မ်က္စိမထိန္းေတာ့ပဲ
ခပ္ရဲရဲပင္ ေကာင္မေလး၏ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာ့ရွင္းသည့္ကိုယ္ဟန္တြင္ စကတ္တိုတိုေအာက္က တင္သားေတြက ျပည့္ျပည့္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေပါင္တံေလးေတြ က်ေနပံုကလဲ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္။
 မ်က္စိကို ေထာင့္ကပ္ၾကည့္လိုက္ရာကိုတူးလဲ သူ႔လိုလိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔သည္။ မိုးေက်ာ္ မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္ေနရာမွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မ်က္ႏွာကို လႊဲကာ တျခားကို ၾကည့္သည္။
ဒီေလာက္ အျဖစ္မရွိသည့္ေကာင္က သူသူ႔လို ခပ္သြက္သြက္ေကာင္မေလးကို ေခၚထုတ္လာႏိုင္တာေတာ္ေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနသည္ဟုသာ မိုးေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြးေနမိေတာ့သည္။

မိုးေက်ာ္ အဘေမာင္ ရွိရာ ဂိုေဒါင္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေစာေစာက ႀကံဳလိုက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္အေတြးနယ္ခ်ဲ ႔ ေနမိသည္။ သူ၀င္ပါလိုက္သည့္ ကိစၥကို မွတ္ႀကီးတို႔က ေက်နပ္မွာ မဟုတ္သည္ကေတာ့ေသခ်ာသည္။ မွတ္ႀကီးတို႔လို ေကာင္မ်ဳိးေတြသည္ ေခြးအလိုမ်ဳိးသတၱ၀ါေတြမို႔ သူ႔ကို တည့္တည့္ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ ရွင္းရဲၾကမည္ မထင္။ အလစ္၀င္တြယ္ၾကဖို႔က ပိုမ်ားသည္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သူ သတိထားေနရမည္ဟု
တဆက္တည္း ေတြးမိသည္။ သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားလွ်င္ေတာ့ ကီလီဆိပ္ကမ္းမွာ မေနပဲ တျခားကို ထြက္သြားမွေတာ္ကာက်မည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ သူ ဘာနဲ႔လုပ္စားပါမည္နည္း။

ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးလိုက္ရသည္ႏွင့္ သူ႔ေခါင္းတျခမ္းက ႐ုတ္တရက္ကိုက္လာသည္။ မိုးေက်ာ္ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ေတြးလက္စေတြကို ျဖတ္ခ်ရသည္။ ကူလီေတာင္ ထမ္းႏိုင္မွေတာ့ တျခားအလုပ္ၾကမ္းလဲ သူလုပ္ႏိုင္မည္ထင္
ပါသည္။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလိုေနရာတြင္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ မီးစင္ၾကည့္ကတာေပါ့ဟုသာ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္သည္။ ဒီလိုသေဘာထားလိုက္ေတာ့ သူ ေခါင္းကိုက္တာ
 သက္သာလာသည္။ ညဦးပိုင္းတြင္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလႏုေအးကို တ၀ႀကီး ရွဴသြင္းလိုက္ၿပီး ၀ါက်င့္က်င့္မီးေရာင္ေလး လင္းေနေသာ အဘေမာင္၏ အေစာင့္တဲေလးသို႔ သူတန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“ေကာင္ေလး .. နင္လာတာ ေနာက္က်လာခ်ည့္လား ..”
သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အဘေမာင္သည္ ေဆးတံဖြာေနရမွ လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္သည္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနေပမယ့္ အဘေမာင္သည္ မ်က္စိမမႈန္ေသးေပ။ မိုးေက်ာ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာကတည္က ျမင္ေနပံုရသည္။
ဒီလိုမ်ဳိးအရြယ္ထိ သန္တုန္းျမန္တုန္းမို႔လဲ တ႐ုတ္သူေဌးက စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ထားထားတာ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မိုးေက်ာ္ကေတာ့ အဘေမာင္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ တျခားအိပ္စရာေနရာမရွိလို႔
ဂိုေဒါင္မွာ ကပ္အိပ္ေနရသူပင္။ အစပိုင္းတုန္းက အဘေမာင္က သူေဌးမသိေအာင္ ထားရသျဖင့္ ေအာက္ဆိုက္သေဘာမ်ဳိးႏွင့္ လေၾကးယူေသးေသာ္လဲ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလေလာက္မွစ၍ ပိုက္ဆံမယူေတာ့ေပ။ မိုးေက်ာ္က
 အတင္းေပးလွ်င္ေတာင္ ျပန္ျပန္ထိုးေပးတတ္ၿပီး ဟိုထမင္းဆိုင္ကေကာင္မေလးနဲ႔ ႏွပ္ဖို႔ သိမ္းထားစမ္းပါဟု ေျပာတတ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ … အဘ .. ေမာ္တင္ဘက္ကို ခနေရာက္သြားလို႔ ..”

လူႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ မိုးေက်ာ္ မွတ္ႀကီးတို႔ႏွင့္ ျဖစ္သည့္ကိစၥကို မေျပာေတာ့ေပ။ အဘေမာင္ သိလွ်င္ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ တခါထဲ အျပတ္မေဆာ္လိုက္ရတာလဲဟု အျပစ္တင္ေနဦးမည္။ မဟုတ္မခံသ
မား ျဖစ္သည့္အျပင္ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔သမားေဟာင္းႀကီးမို႔ အဘေမာင္သည္ မွတ္ႀကီးတို႔ေလာက္ကုိေတာ့ သူႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရလွ်င္ေတာင္ မႈမည္မထင္ေခ်။ တစ္ေယာက္ခ်င္းသာ ခ်မည္ဆိုလွ်င္ မွတ္ႀကီးကို အဘေမာင္
ေကာင္းေကာင္းခ်ည္း လဲွသိပ္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

“မင္း .. အိပ္ေတာ့မလို႔လား .. ေကာင္ေလး ..”

မိုးေက်ာ္က တခါထဲသူ႔ကို ျဖတ္ကာ ဂိုေဒါင္ထဲေလွ်ာက္သြားမည္ျပဳေတာ့ အဘေမာင္က သူ႔ကိုလွမ္းေမးသည္။ ဘာမ်ားေျပာစရာရွိလို႔လဲဟု မိုးေက်ာ္ ေမးမည္အျပဳ အဘေမာင္က လမ္းမဘက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။
မိုးေက်ာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အေျပးတစ္ပိုင္း လာေနသည့္ ကိုယ္ရိပ္ေၾကာင့္ အ့ံအားသင့္သြားသည္။

“စုမာ !!”
“အစ္ကိုမိုး .. ”

သူတို႔ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသူက တျခားသူမဟုတ္။ အဘေမာင္မၾကာမၾကာ ထမင္းဆိုင္က ေကာင္မေလးဟု ေျပာေျပာေနတတ္သည့္ စုမာျဖစ္သည္။ စုမာသည္ မိုးေက်ာ္အတြက္ေတာ့ မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနသည့္
ပန္းတစ္ပြင့္ဟု ေျပာရေပမည္။

မိုးေက်ာ္ ဘယ္ဘ၀က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလဲဟုေတာ့ မေျပာတတ္။ ဒီလိုဘက္တြင္ စြံသည္ဟု ေျပာရမည္။ လူကသာ ကူလီဆိုေပမယ့္ ေနတာထိုင္တာက သပ္ရပ္တာေၾကာင့္လဲ ပါမည္ထင္ပါသည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္
ကီလီဆိပ္မွာ ကူလီထမ္းတာမွ မၾကာေသး။ တစ္လေလာက္ အေရာက္တြင္ “ေမတၱာရွင္” ဆိုသည့္ နာမည္ႏွင့္ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားသည့္ ေဒၚေစာမူ၏ တူမေခ်ာ စုမာႏွင့္ ညိၾကသည္။ မိုးေက်ာ္ကလဲ ဒီကူလီဘ၀ေရာက္
သည့္ တစ္လေလာက္အတြင္း မိန္းမဆိုသည့္ သတၱ၀ါႏွင့္ေ၀းေနရာ၊ တစ္ခုလတ္လိုလို တစ္လင္ကြာကြာလိုလို သတင္းထြက္ေနသည့္ စုမာႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ နာစရာအေၾကာင္းမရွိဟု ေတြးကာ အျခားေကာင္ေတြနည္းတူ
၀င္လံုးတာျဖစ္သည္။ စုမာသည္ အနည္းငယ္ အသားညိဳေပမယ့္ ႐ုပ္ကေလးကရွိသည့္အျပင္ အၿမဲတမ္းကိုယ္လံုးအလွေပၚေစသည့္ အကၤ်ီတို႔ ထမိန္တို႔ကိုသာ ၀တ္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္တို႔ ကီလီဆိပ္တြင္ သူမက စတားျဖစ္
သည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ သူတို႔လို ေအာက္ေျခလူတန္းစားေလာကတြင္ အမ်ားႏွင့္မတူေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိသူမို႔ စုမာက ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မိုးေက်ာ္၏ ရင္ခြင္ကို ပစ္ကာပင္ ၀င္ခဲ့သည္။ မိုးေက်ာ္ကုိယ္တိုင္
လဲ အပ်ဳိမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ အပ်ဳိေလးႏွင့္ မျခားသည့္ စုမာ၏ ေပါင္ၾကားသို႔ ဒိုက္ထိုးကာ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔လိုအပ္ခ်က္ကို စုမာက ေျဖဆည္းေပးသလို၊ စုမာ၏ လိုလားခ်က္ကိုလဲ သူက အားတက္သေရာ ေဆာင္ရြက္
ေပးခဲ့သည္။

“စုမာ လိုက္လာတယ္ .. ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ..”
“ကိစၥရွိမွ လာရမွာလား .. အစ္ကိုမိုးကလဲ .. စကားႀကီးေတြက စိမ္းတာ ..”
“အဟြတ္ .. အ ဟြတ္ ..”
“လာ .. စုမာ .. ဒီဘက္မွာ စကားေျပာရေအာင္ ..”

ကလူသလို ျမဴသလို စုမာ၏ စကားေၾကာင့္ အဘေမာင္က ေခ်ာင္းထဆိုးရာ မိုးေက်ာ္ စုမာလက္ကိုဆြဲၿပီး ဂိုေဒါင္ဘက္သို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ လိုက္လာသည္မွန္း မသိေသာ္လဲ ေရကန္အသင့္ ၾကာအ
သင့္မို႔ ဒီအတိုင္းႀကီးေတာ့ ျပန္မလႊတ္လိုက္ခ်င္။ ထုိ႔ထက္ဆိုရေသာ္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္စိထဲတြင္ သူသူဆိုသည့္ ေကာင္မေလး၏ တင္းတင္းအိအိကိုယ္လံုးေလးက မ်က္စိထဲမွ မေပ်ာက္ေသး။ လစ္ထြက္လာခဲ့ရသည္ဆိုေသာ
 က်ဴရွင္ကို လိုက္ပို႔ေတာ့ မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ေက်းဇူးတင္စကားကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာ ေကာင္မေလး၏ ပံုစံက သြက္လက္သည္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္စရာေကာင္းေနေလသည္။ ဟိုကိုတူးဆိုသည့္
ေကာင္ကေလးသာ မပါလွ်င္ မိုးေက်ာ္ တစ္ခုခု လုပ္မိမလားမသိ။

“အစ္ကိုမိုး .. စုမာ ေမးေနတာၾကားလား ..”
“ဟင္.. ဘာေမးတာလဲ .. စုမာ ..”
“အစ္ကိုမိုးကေတာ့ေလ ခက္ေတာ့တာပဲ .. စိတ္ပူၿပီးလိုက္လာရတဲ့သူကိုမွ အားမနာ .. မွတ္ႀကီးတို႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္ဆို ..”
“ေၾသာ္ .. ဒါလား ..”

မိုးေက်ာ္ စုမာေရာက္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကုိနားလည္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ မွတ္ႀကီးတို႔ကို လွဲသိပ္လိုက္သည့္ သတင္းက စုမာတို႔၏ ထမင္းဆိုင္ေလးအထိ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားဟန္တူသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္
လိုက္လာၿပီး သတင္းေမးသည့္ စုမာကိုေတာ့ အားနာသြားမိသည္။ စုမာႏွင့္သူသည္ အစတုန္းက တစ္ေယာက္ဆႏၵတစ္ေယာက္ ျဖည့္ဆည္းယံုသက္သက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လဲ အခုေနာက္ပိုင္း စုမာ၏ အျပဳအမူေတြက သူ႔အေပၚ
ကို သံေယာဇဥ္ရွိေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပေနသည္။ အခုလဲ သူရွိရာကို ဒီသတင္းၾကားယံုႏွင့္ ထမင္းဆိုင္က လစ္ထြက္လာသည္ဆိုသည့္ အခ်က္က သက္ေသခံေနသည္။

“စိတ္မပူပါနဲ႔ .. စုမာရယ္ .. မွတ္ႀကီးတို႔က ခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ အႏိုင္က်င့္ေနလို႔ ၀င္ပါလိုက္တာပါ .. ဒီေကာင္ေတြ အစ္ကို႔ကို ထိပ္တိုက္မရင္ဆိုင္ရဲပါဘူး ..”
“ဟင္း .. ခက္တယ္ေနာ္ .. အစ္ကိုမိုးက အားႀကီး ေအးတိေအးစက္ႏိုင္တယ္ .. စုမာေတာ့ စိတ္ပူတယ္ ..”

စုမာသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေခါင္းကေလး ငံု႔သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို စုမာမသိေအာင္ က်ိတ္ကာ ခ်ရသည္။ စုမာေရွ႕သို႔ တိုးသြားကာ ပုခံုးႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္သည္။ စုမာ၏ ေခါင္းကျပန္ေမာ
့လာၿပီး မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ မိုးေက်ာ္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ စုမာ ၀တ္ထားသည့္ ရွန္သားဘေလာက္စ္အကၤ်ီေလးကေတာ္ေတာ္ပါးေလးရာ အထဲမွ ေဘာ္လီရာကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ မို႔ေမာက္ေနသည့္ စေန
ႏွစ္ခိုင္ေနရာကို သူမက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္မိသည္။ စုမာကိုယ္တိုင္လဲ မိုးေက်ာ္အၾကည့္ကို နားလည္သည္ထင္သည္။ မ်က္ႏွာေလးက ေမာ့တက္လာၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးေတြက ေျဖးညင္းစြာ ပိတ္သြားသည္။ သူမကို
နမ္းဆိုသည့္သေဘာ… ။

မိုးေက်ာ္ေခါင္းကို ငံု႔လိုက္သည္။ ငံ့လင့္ေနသူမို႔ မိုးေက်ာ္ႏႈတ္ခမ္းက စုမာ၏ ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္ေလးေပၚကို က်သည္ႏွင့္ သူမက အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္၏ လွ်ာႀကီးက စုမာ ပါးစပ္ထဲ တိုး၀င္လာၿပီး
ေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။ လွ်ာႀကီးက ေသာင္းက်န္းသည္ဆိုလို႔ က်န္သည့္ မိုးေက်ာ္၏ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကေရာ ၿငိမ္ေနသည္ မထင္ပါႏွင့္။

စုမာ၏ ကိုယ္ကို သိုင္းဖက္ထားသည့္ သူ႔လက္တံေတြက လွ်ာခ်င္းထိေတြ႔ရစ္ပတ္ဆြဲစဥ္ကတည္းက ခါးေအာက္က တင္ပါးႀကီးေတြဆီ ေရာက္သြားေနၿပီ။ စုမာ အိုးေကာင္းသည္။ မယ္ဗမာ၀င္ၿပိဳင္လွ်င္ေတာင္ ရႏိုင္သည့္
အတိုင္းအတာရွိသည္။ စုမာ လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ဒီအိုးႀကီးေတြကို လိုက္ၾကည့္သူ ေယာက်္ားသားက ဒုနဲ႔ေဒးပင္။ ကားကားစြင့္စြင့္ရွိလွသည့္ ဒီတင္ပါးေတြကို မိုးေက်ာ္ ပြတ္ၾကည့္ရတာ၊ နယ္ရတာကို အရသာေတြ႔သည္။
 သူတို႔ေတြ လိုးၾကေဆာ္ၾကတိုင္း သူ အၿမဲတမ္း လက္သရမ္းတတ္သည္။

“အို .. အစ္ကို… အင့္ .. အိ …“
မိုးေက်ာ္၏ လက္ေတြက ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာေသာအခါ စုမာ တစ္ေယာက္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖစ္လာရရွာသည္။ အားရပါးရ ဂ်ဳံနယ္သလို နယ္ေနသည့္ မိုးေက်ာ္လက္အရွိန္ေၾကာင့္ သူမ၏ ထမိန္ေလးေတာင္ မခံႏိုင္
ေတာ့ပဲ ေျခေထာက္ေအာက္ေျခတြင္ ဂြင္းလံုးကြ်တ္ပံုေနေလၿပီ။ ေအာက္ခံပင္တီေလးသည္ကား ဖင္ၾကားထဲညပ္ကာ ေနရာအတည္တက်မရွိေတာ့။

“အစ္ကို လုပ္ခ်င္လဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ .. စုမာက ျပန္ရဦးမယ္ … ေနာက္ၿပီး အဘေမာင္ ၀င္လာရင္ ခက္မယ္ ..“
စုမာ၏ ေျပာစကားက မႊန္ထူသလို ျဖစ္ေနသည့္ မိုးေက်ာ္ကို အသိ၀င္ေစသည္။ ဟုတ္သည္။ သူအခ်ိန္ဆြဲၿပီး စိမ္ေျပနေျပကိုင္ေနလို႔ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာေန စုမာက ညည့္နက္သြားလို႔ မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ
ဘာမွန္းမသိပါဘူးဆိုမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ အစစ္ရေနဦးမည္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ရပ္ေနသည့္ေနရာက ဂိုေဒါင္၀င္ေပါက္ကေနၾကည့္လွ်င္ လွမ္းျမင္ေနႏိုင္ေသးေတာ့ စုမာေျပာသလို အဘေမာင္ကို အားနာရေသးသည္။
အဘေမာင္က သူ႔ကို အလိုလုိက္ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္ သိတတ္ရေပမည္။ အႀကံတစ္ခုရလိုက္သည္ႏွင့္ စုမာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ဆန္အိတ္ပံုစီ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။

“လာ .. စုမာ .. ဒီမွာ လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးေနာ္ ..“
မိုးေက်ာ္ေျပာသည့္အတိုင္း စုမာေနေပး၏။ ပင္တီေလးတစ္ထည္ကသာ မႏိုင္မနင္းကာထားေပးရေသာ တင္သားေတြက ဒီလိုမ်ဳိး လက္ေထာက္ကုန္းေပးထားသည့္ အေနအထားတြင္ ပိုၿပီးေတာ့ စြင့္ကားလာသေယာင္ရွိ
သည္။ ဂိုေဒါင္မ်က္ႏွာက်က္အမိုးတြင္ ထြန္းထားသည့္ ေလးေပမီးေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္က ဆန္အိတ္ေတြ ကြယ္ေနသျဖင့္ သူတို႔ေပၚသို႔ တည့္တည့္ေတာ့က်မေနေခ်။ လင္းလင္းထင္းထင္း မရွိလွေပမယ့္ တစြန္းတစ
ေတာ့ ျမင္ေနရသည္။ မိုးေက်ာ္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ စုမာ၏ ပင္တီစကို လွမ္းကိုင္ကာ ေပါင္တံတေလွ်ာက္ ေအာက္သို႔ဆြဲခ်သည္။ စုမာက အလိုက္တသိႏွင့္ ေျခေထာက္ကိုၾကြေပးလိုက္ရာ ပင္တီေလးက သူမကိုယ္မွ
လြတ္ကင္းသြားသည္။ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေပမယ့္ ပင္တီအတြင္းဘက္တြင္ စိုေနသည္ကို လက္ႏွင့္စမ္းမိယံုမက ကာမအရည္ၾကည္နံ႔ကိုပါ ရွဴရိႈက္မိသည္မို႔ စုမာ အဆင္သင့့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို မိုးေက်ာ္သိသည္။ ပုဆိုးကို
ခပ္ျမန္ျမန္ခြ်တ္လိုက္ၿပီး သူမ ဖင္ႀကီးေနာက္ကပ္သည္။ သူ႔လိင္တံႀကီးသည္ ေစာင့္စားရတာကို စိတ္မရွည္သည့္ႏွယ္ ေခါင္းတယမ္းယမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

“အစ္ကိုမိုး .. သြင္းလိုက္ေတာ့ .. စုမာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ..“
မီးေရာင္က အလံုအေလာက္မရွိသျဖင့္ တကယ့္ေနရာကိုမွ ေသခ်ာမျမင္ႏိုင္ေပ။ မိုးေက်ာ္က စမ္းကာေထာက္ေနရသည္ကို စုမာ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့။ လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ကာ မိုးေက်ာ္၏ လိင္တံႀကီးကို ဖမ္းဆြဲ
ကာ က်က်နနေတ့ေပးလိုက္သည္။ ခိုေအာင္းရမည့္ ကြ်င္းဆီတည့္တည့္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ မိုးေက်ာ္ စုမာ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္သည္။ ဘလြတ္ဆိုသည့္အသံႏွင့္ သူ႔လိင္တံထိပ္က အိခနဲ အထဲသို႔ ကြ်ံ၀င္သြား
သည္။ စြတ္စိုသည့္ အေျခအေနရွိေနေၾကာင္းကို သူ႔လိင္တံက ဦးေႏွာက္သို႔ သတင္းလွမ္းပို႔လိုက္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ တင္သားႀကီးေတြကို လက္ႏွင့္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“အီး … အစ္ကိုရယ္ .. ၾကပ္တပ္တပ္ႀကီးကြယ္ ..“
“စစခ်င္းမို႔လို႔ပါ .. စုမာကလဲ .. ေနာက္က်ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာ သိသားနဲ႔ …“

အၿမဲလုပ္ေနၾကဆိုေပမယ့္ အသက္၂၀ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည့္ စုမာ၏ အဖုတ္က တင္းတင္းစီးစီး ရွိေသးသည္။ မိုးေက်ာ္ ဒါေၾကာင့္လဲ စုမာကို သေဘာက်တာျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ားႏွင့္မထိေတြ႔ဖူးသည့္ အပ်ဳိ
ေလးမ်ားလို႔ ဟန္ေဆာင္မူပိုေနသည့္ ကိစၥ၀ိစၥမ်ားလဲ မရွိ။ သူမလိုခ်င္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာင္းဆိုတတ္သလို ရက္ရက္ေရာေရာလဲ တုန္႔ျပန္တတ္သည္။ ႏူးညံ့အိေထြးသည့္ အတြင္းသားေတြ၏ ရစ္ပတ္ဆြဲေနျခင္းကို
 အရသာခံၿပီးမွ မိုးေက်ာ္ က်န္ေနသည့္အပိုင္းကို ထပ္သြင္းလိုက္သည္။ ဖတ္ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ စုမာ၏ တင္အိုးႀကီးႏွစ္လံုးႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ ေျပးကပ္သည္။

“အဆင္ေျပလား .. စုမာ ..“
“ရတယ္ .. အစ္ကိုမိုး .. အကုန္၀င္သြားၿပီမွတ္လား … ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေပးေတာ့ေနာ္ ..“

တုန္ခိုက္ခိုက္အသံေလးႏွင့္ စုမာက ေခါင္းကေလးေစာင္းငွဲ႔ကာ ေတာင္းဆိုသည္။ ေကာင္မေလး စိတ္ထေနၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္ၿပီမို႔ စုမာ၏ ခါးကေလးခြက္၍ တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္တုန္တက္သြားေအာင္ပင္ မိုးေက်ာ္
တစ္ခ်က္ခ်င္း အားႏွင့္စေဆာင့္သည္။ စီးကနဲ စီးကနဲ သူ႔လိင္တံႀကီးက စုမာ၏ အဖုတ္ထဲကို စည္းခ်က္မွန္မွန္ႏွင့္ အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနသည္။ စုမာ၏ အဖုတ္အတြင္း၌ အရည္ေတြက ရႊဲသထက္ ရႊဲလာၿပီး မိုးေက်ာ္ေဆာင့္
ေပးတိုင္းလဲ ဆန္အိတ္ေတြကို အားျပဳက သူမဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ျပန္ေကာ့ေပးသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါစပ္ေတြထိေတြ႔သည့္ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ျမည္သံက စိပ္လာသလို တအင္းအင္း တအီးအီး ညည္းသံမ်ားကလဲ
ပိုပိုၾကားလာရသည္။

“အစ္ကိုမိုး .. ေဆာင့္ .. ျမန္ျမန္ .. စုမာၿပီးေတာ့မယ္ ..“
စုမာ အသက္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ရွဴးသြင္းေနရာမွ အားတင္းကာ အသံကိုစုၿပီး မိုးေက်ာ္ကို အခ်က္ေပးသည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သလို အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို က်ဳံ႔၍က်ဳ႔ံ၍ ညွစ္ေပးျခင္းႏွင့္လဲ အခ်က္ထပ္ျပသည္။
မိုးေက်ာ္ စုမာ၏ ပုခံုးသားႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းလွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ ဒလမ္းၾကမ္းကို ေဆာင့္ေတာ့သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက စိပ္သထက္ စိပ္လာသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္
တျခားဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ စုမာႏွင့္ အၿပိဳင္ၿပီးဖို႔ အေၾကာင္းအရာကသာ ေရွ႔တန္းေရာက္သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးႏွင့္ လိႈင္းထေနသည့္ ဖင္သားေတြက သူ႔စိတ္ကို ပိုပိုဆြဆြေပးေနသည္။
အင္တိုက္အားတိုက္ႏွင့္ ေခြ်းေတြရႊဲလာသည့္အထိ ေဆာင့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ သူ႔လိင္တံတေလွ်ာက္ ယားတက္လာသည္။ ပန္းတိုင္ကို နီးၿပီဆိုတာသိၿပီမို႔ မိုးေက်ာ္ တစ္ဆံုး၀င္တစ္ဆံုးထြက္နည္းႏွင့္ ေနာက္ထပ္ခပ္ျမန္ျမန္
ကစ္ပစ္လိုက္ရာ ဆယ္ခ်က္မျပည့္ခင္မွာပင္ အရည္ေတြပန္းထြက္ေတာ့သည္။ စုမာလဲ သူ႔နည္းတူ တၿပိဳင္တည္းၿပီးသည္ ထင္သည္။ အတြင္းသားေတြကို ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္ ညွစ္ေပးၿပီး ၿငိမ္က်သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ စုမာ
၏ ေက်ာျပင္ေလးေပၚ ကိုယ္ႏွင့္ကပ္ထားမိၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္ အေမာေျဖေနမိသည္။ အသက္ရွဴမွန္လာေတာ့မွ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကြကာ စုမာေနာက္မွ ခြာလိုက္သည္။

“ျပလြတ္ ..ေဗ်ာ့ ..“
သူ႔လိင္တံကြ်တ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ စုမာ၏ အဖုတ္၀ကေန ေလခိုသည့္အသံလိုက္ကာ အရည္ေတြထြက္က်သည္။ စုမာက လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ၏ ေပါင္ၾကားကို လွမ္းပိတ္မည္ျပဳသည္။

“ေန . ေန .. စုမာ .. ပုဆိုးနဲ႔သုတ္လိုက္မယ္ ..“
မိုးေက်ာ္ ဒီေလာက္ေတာ့ အလိုက္သိသင့္သည္ဟု တြက္မိၿပီး ဆန္အိတ္ေပၚတင္ထားသည့္ သူ႔ပုဆိုးကို လွမ္းဆြဲကာ ေပါင္ၾကားကို အုပ္ေပးသည္။ စုမာက သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္သလို ၾကည့္သည္။ ေပါင္ကို ခပ္ကြကြလုပ္ၿပီး
ပုဆိုးႏွင့္ ပြတ္ေနသည္။ ေက်နပ္ေလာက္ေတာ့ ပုဆိုးကို သူ႔ဆီျပန္ေပးၿပီး ပင္တီေလးကို ျပန္၀တ္သည္။

“လိုက္မပို႔နဲ႔ေတာ့ အစ္ကိုမိုး .. စုမာ လမ္းထိပ္က စာအုပ္ဆိုင္ ၀င္လိုက္ဦးမယ္ .. အစ္ကိုမိုးလဲ နားေတာ့ ..“
ထမိန္ျပန္၀တ္ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ စုမာက ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုသည္။ မိုးေက်ာ္လဲ ေခါင္းသာညိတ္ျပမိသည္။ အရည္ေတြႏွင့္ေပပြေနသည့္ ပုဆိုးကို ျပန္မ၀တ္ခ်င္သည္မို႔ စုမာကို ဂိုေဒါင္ေပါက္၀ေတာင္ ျပန္လိုက္မပို႔ျဖစ္။
စုမာ၏ ထမင္းဆိုင္က ဒီဂိုေဒါင္ကေန သိပ္ေ၀းလွသည္မဟုတ္သည့္အျပင္ လမ္းမီးေတြ ထိန္ထိန္သာသာေနလို႔ ျပသနာမရွိေလာက္ဟု ေတြးရင္း သူအိပ္ေနက် ဂိုေဒါင္ေထာင့္ဆီသို႔သာ ဖင္ေဟာင္းေလာင္း၊ ေဂြးတန္းလန္း
ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။


တပ္မေတာ္မွတ္တန္းရံုး တည္ရွိေသာ မိုးေကာင္းဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ မ်ားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရွိ လူကံုထံအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွ တတ္ႏိုင္သူမ်ားသည္ ဒီမွာဘက္တြင္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ေပး၀ယ္ကာ
ကိုယ့္မိသားစုႏွင့္ကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး လာေနတတ္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ သူသူေအာင္တို႔ မိသားစုလဲ အပါအ၀င္ျဖစ္ေလသည္။ “သူသူ“ဟု သူ႔ကိုယ္သူ အဖ်ားဆြတ္ကာ ေျပာတတ္သည့္ သူသူေအာင္သည္
ရဲမႈးႀကီးဦးသိန္းေအာင္၏ သမီးငယ္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အထက္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည့္ အစ္မျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴေအာင္သာ ရွိသည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚဇင္မာေအာင္ကမူ ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး အဆစ္အျမစ္ကိုက္ခဲသည့္
ေရာဂါေၾကာင့္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ဆရာမအလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့သည္။ သားအမိ သားအဖေတြ စည္းစည္းလံုးလံုး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္မို႔ သူသူေအာင္တို႔ “ေအာင္“ မိသားစုသည္ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါ
သည္။ ညဘက္ညဘက္ မိသားစု စံုညီေသာ အခ်ိန္တြင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စလိုက္ေနာက္လိုက္ႏွင့္ သူတို႔အိမ္ေရွ႔ ဧည့္ခန္းသည္ ကြ်က္ကြ်က္ကို ညံေနတတ္သည္။

ဒီေန႔ညလဲ ထိုသို႔ပင္ ကြ်က္ကြ်က္ညံေနသည္။ သို႔ေသာ္ စကားသံမ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ ညံေနသည့္ အသံမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။

“ကံႀကီးေပလို႔သာပဲ သမီးငယ္ရယ္ .. ေမေမ့သမီးေလး ေရတိမ္နစ္ေတာ့မလို႔ …“
ေဒၚဇင္မာေအာင္သည္ ရင္ပတ္ကိုလက္ႏွင့္ဖိထားလ်က္က မခြာႏိုင္ေသးပဲ ပူပန္မႈႀကီးစြာႏွင့္ေျပာသည္။ အႀကီးမျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴေအာင္ကမူ မ်က္ရည္ေတြေ၀့ေနသည့္ သူသူေအာင္အား ပုခံုးကေန ဖက္ထားရင္း အားေပးေန
ရသည္။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားခဲ့ေသာ ရဲမႈးႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည့္တိုင္ ဦးသိန္းေအာင္သည္ သမီးျဖစ္သူ၏ အျဖစ္ကို ၾကားေတာ့ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ကာ ထိုင္ေတာင္မထိုင္ႏိုင္ပဲ လက္ကို ေနာက္ပစ္၍ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္
ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လဲ ရပ္ကာ အတူယွဥ္ကာထိုင္ေနၾကသည္ သမီးေခ်ာႏွစ္ဦးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။

ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ သူသူေအာင္ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ လွၾကပါသည္။ သူ႔မိန္းမဇင္မာေအာင္သည္လဲ ငယ္စဥ္တုန္းက မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွတစ္ဦးမွန္း ကိုယ္တိုင္ပိုးပန္းခဲ့ရသူမို႔ ဦးသိန္းေအာင္ ေကာင္း
ေကာင္းႀကီးသိသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ အေမျဖစ္သူဆီက အေမြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အႀကီးမ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး လွ
သူျဖစ္ၿပီး၊ အငယ္မ သူသူေအာင္က ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါေလးႏွင့္ လွသူေလးပင္။ အခုေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူ ဇင္မာေျပာသလို ဒီ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါေလးသည္ ကံေကာင္းလို႔ ဘ၀မပ်က္ရွာေခ်ၿပီ။ ကံေကာင္းလို႔ ဖိုးသိၾကားမသလို ၀င္ကယ္
မည့္လူ ရွိေပလို႔။

“ကံေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘူး.. ေမေမေရ .. ဟိုအစ္ကို ၀င္ကယ္လို႔ .. အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သူသူ႔ဘ၀ေတာ့ မေတြးရဲဘူး ..“
ျဖဴျဖဴေအာင္က အေမျဖစ္သူ၏ စကားကို မေထာက္ခံပဲ မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ လူငယ္ကို ရည္ညြန္းကာေျပာသည္။ ဦးသိန္းေအာင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ကာေထာက္ခံသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး ေရွ႔ေရာ၊ မိန္းမျဖစ္သူ
ေရွ႔တြင္ပါ ေျခစံုရပ္လိုက္ၿပီး ..

“အခုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ၿပီ .. သမီး .. ဘာမွလဲ လုပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး .. မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း .. ေဖေဖေတာ့ ကီလီဆိပ္ကို သြားၿပီး .. အဲဒီ မွတ္ႀကီးတို႔ကို သြားဖမ္းရမွာပဲ .. ဒီလုိလူဆိုးေတြကို အလြတ္ေပးလို႔မျဖစ္ဘူး ..
မိုးေက်ာ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ကိုလဲ ေတြ႔လိုက္ဦးမယ္ .. ေနာက္ၿပီး သမီးငယ္ကိုလဲ မွာရဦးမယ္ ..“
“ဟုတ္ .. ေဖေဖ ..“

ေလသံတည္တည္ၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ေျပာသည့္ ဦးသိန္းေအာင္၏ စကားေၾကာင့္ သူသူေအာင္သည္ ေ၀့၀ဲေနသည့္ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ၿပီး အေဖျဖစ္သူကို ေမာ့ၾကည့္သည္။

“ဟိုဘက္ၿခံက ကိုတူးနဲ႔ သမီး ဆက္ဆံေရးကို အေဖ အရင္တုန္းက ဘာမွ မေျပာေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျပာရေတာ့မယ္ .. ကိုတူးလိုမ်ဳိး ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား ေယာက်္ာေလးမ်ဳိးနဲ႔ တြဲတာ ေဖေဖမႀကိဳက္ဘူး .. သူ႔အေဖ
 ဦးေက်ာ္၀င္းကို အားနာေပမယ့္ .. သူ႔သားကိုေတာ့ ေဖေဖ သေဘာမက်ဘူး .. မႏွစ္ကလဲ သမီး အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔တြဲလို႔ ဆယ္တန္းက်ၿပီးၿပီ မွတ္လား ..“

ဦးသိန္းေအာင္တို႔ ၿခံခ်င္းကပ္ရပ္တြင္ ဆည္ေျမာင္းဌာနမွ ညႊန္မႈးျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္၀င္းတို႔ ေနထိုင္ၾကသည္။ ကိုတူးဆိုသည့္ ေကာင္ကေလးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားမို႔ ဦးေက်ာ္၀င္းတို႔ တစ္မိသားစုလံုးက အလိုလိုက္
ကာထၾကမွန္း ဟိုဘက္အိမ္၊ ဒီဘက္အိမ္၀င္ထြက္သြားလာေနၾကသူမ်ားမို႔ သိေနၾကသည္။ မိမိကုိယ္တိုင္လြတ္လပ္စြာေနထိုင္တတ္ၿပီး သမီးေတြ၏ ကိစၥ၀ိစၥကို ၀င္မပါတတ္သူမို႔ အရင္တုန္းက ဘာမွမေျပာေပမယ့္ အ
ေၾကာင္းကိစၥရွိလာေသာအခါ ဦးသိန္းေအာင္ လ်စ္လ်ဴရွဴထားလို႔ မရေတာ့ေပ။

“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ .. ဒီေန႔ႀကံဳလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ သူသူ ကိုတူးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသြားပါၿပီ .. ေနာင္အသြားအလာ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ ..“
“အင္း .. ဟုတ္ၿပီေလ .. ဒါဆိုလဲ ငါ့သမီးေတြ အိပ္ၾကေတာ့ … ညည့္လဲနက္လွၿပီ .. ေဖေဖ ဖုန္းဆက္စရာရွိတာ ဆက္လိုက္ဦးမယ္ ..“
ဦးသိန္းေအာင္က စကားစ ျဖတ္လိုက္ၿပီမို႔ သူသူေအာင္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို အစီရင္ခံမႈသည္ ၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။

*****************************************************

နံနက္ေျခာက္နာရီ ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တြင္ အျပာေရာင္ငါးခ်ိတ္ လင့္ရိုဗာကားတစ္စီး ကီလီဆိပ္ကမ္းထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ရဲၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးကေမာင္းၿပီး သူ႔ေဘးတြင္မူ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေသာ ရဲအရာရွိႀကီးတစ္ဦး
လိုက္ပါလာသည္။ ေနာက္ခန္းတြင္မူ ဒုရဲအုပ္တစ္ဦးႏွင့္ ရဲသားတစ္ဦးက လက္နက္မ်ားကိုင္ေဆာင္လ်က္ အတူတကြပါလာၾကသည္။ ကီလီဆိပ္ကမ္းတြင္ ကားရပ္ၿပီးေနာက္ ဒုရဲအုပ္ႏွင့္ ရဲတပ္သားႏွစ္ဦး ကားေပၚမွ
ဆင္းသြားၿပီး ရဲအရွိႀကီးကမူ ပါလာသည့္ ေဆးတံကိုဖြာရင္း ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ မိနစ္(၂၀) မရွိတရွိတြင္ ဒုရဲအုပ္ႏွင့္ ရဲသားႏွစ္ဦး ကားဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္။ အရပ္အ
ေမာင္းခပ္ေကာင္းေကာင္း ဗလခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ဦး အတူတကြပါလာသည္။

“ဆရာႀကီး .. မိုးေက်ာ္ဆိုတာ သူပဲ .. က်န္တဲ့ သံုးေကာင္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကား၀င္လာတာ ျမင္လိုက္တယ္ ထင္တယ္ .. အစအနေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး .. ဆိပ္ကမ္းရဲကို မွာထားၿပီး ေတြ႔တာနဲ႔ ဖမ္းၿပီး စခန္းကို
ေခၚလာဖို႔ က်ေနာ္မွာထားခဲ့တယ္ ..“
“ေအး .. ဒါဆိုလဲ မိုးေက်ာ္ကိုပဲ ေခၚခဲ့ကြာ ..“
“က်ဳပ္မွာ အျပစ္ရွိလုိ႔လား …“

မိုးေက်ာ္၏ အသံက ထီမထင္အသြင္အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ ရဲအရာရွိႀကီး၏ အၾကည့္ကိုလဲ မေၾကာက္မရြ႔ံတန္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူး .. ဖမ္းတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး .. ဦးေလးအိမ္ကို ခနေခၚသြားမလို႔ပါ ..“
မိုးေက်ာ္ဘာမွ ထပ္တြန္႔တက္ကာ မေျပာေတာ့။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ ဒုရဲအုပ္ညႊန္ျပသည့္ ေနာက္ခန္းသို႔သာ တက္လိုက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ စီးနင္းလိုက္ပါလာၿပီးေနာက္ ကုန္းႀကီးတစ္ခုကိုေရာက္
သည္ႏွင့္ ညာဘက္က လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုထဲသို႔ ခ်ဳိး၀င္လိုက္သည္ကိုသာ ေတြ႔လိုက္သည္။ အေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းသည့္ ၿခံ၀န္းႀကီးတစ္ခုေရွ႔အေရာက္တြင္ေတာ့ ကားေမာင္းသည့္ ရဲတပ္ၾကပ္ကပင္ ဆင္းဖြင့္ကာ
ေမာင္း၀င္လာခဲ့ေလသည္။

“လာ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဒါ ဦးေလးအိမ္ပဲ ..“
မိုးေက်ာ္သည္ မ၀င္ေသးပဲ အိမ္၏အေျခအေနကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ဦးသိန္းေအာင္ကို ၾကည့္သည္။

“က်ဳပ္မွာ အျပစ္မရွိဘူး .. ဖမ္းတာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဆိပ္ကမ္းပဲ ျပန္ခ်င္တယ္ ဦးေလး .. ဘယ္လိုမွေတာ့ မေအာင့္ေမ့နဲ႔ .. ဒီအခ်ိန္ေလးပဲ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုန္တက္တာမို႔ က်ဳပ္ရစရာရွိတာေတြ နစ္နာသြားလိမ့္မယ္ ..“
“ေမာင္မိုးေက်ာ္ မနစ္နာေစရပါဘူး .. ဦးေလးက ေမာင္မိုးေက်ာ္ရဲ ႔အခ်ိန္အတြက္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးပါ့မယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ပုခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ကာ ဦးသိန္းေအာင္ေနာက္လိုက္ကာ ၀င္လာခဲ့သည္။ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္သည့္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အိမ္သားသံုးဦး မတ္တပ္ရပ္ကာ အိမ္ေပါက္၀ကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္
ကို အိမ္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္း မိုးေက်ာ္ျမင္လိုက္သည္။ ထင္မွတ္မထားသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ဒီထဲတြင္ ပါေနသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ၿပီးမွ သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးသည္။ ညီညာျဖဴေဖြး
သည့္ သြားျဖဴတန္းေလးေတြ ေပၚလာေသာ သူ႔အၿပံဳးေၾကာင့္ ရပ္ေနသည့္ မိန္းမသားသံုးဦးစလံုး သူ႔ကို ေငးေမာၾကည့္တာ မိုးေက်ာ္သတိထားလိုက္မိသည္။

“အစ္ကိုမိုးေက်ာ္ ပါလာတယ္ ..“
“ေအာ္ .. ဒါက နင့္အိမ္ကိုး .. ငါညကတည္းက ထင္ေတာ့အထင္သား .. နင့္ပံုစံၾကည့္ရတာ လူကံုထံသားသမီးနဲ႔တူပါတယ္လို႔ … နင္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့အလုပ္
ပ်က္ၿပီေဟ့ ..“
သူသူေအာင္သည္ မိုးေက်ာ္၏ စကားေၾကာင့္ နားမလည္သည့္ဟန္ႏွင့္ သူမအေဖကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔အကၤ်ီအိတ္ထဲကို လက္ႏိႈက္ကာ ႏွစ္ရာတန္ဆယ္ရြက္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။

“ေရာ့ .. ဒီမွာ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဒါ မင္းရဲ ႔ေန႔စားလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ကြာ ..“
မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္ ကမ္းေပးသည့္ ပိုက္ဆံကိုယူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ရာတန္ငါးရြက္ကို ျပန္ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီး ဦးသိန္းေအာင္ကို ျပန္လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“က်ဳပ္ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္မွ လြန္ေရာကြ်ံေရာ တစ္ေထာင္ေလာက္ပဲရတာပါ .. က်ဳပ္ ဒီလိုက္လာလို႔ အလုပ္ပ်က္တဲ့အတြက္ ငါးရာရတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္အတြက္ လံုေလာက္ပါၿပီ ..“
တစ္မိသားစုလံုးသည္ မိုးေက်ာ္၏ အေျပာေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္ မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္ေပးသည့္ ပိုက္ဆံကို ဒီလိုမ်ဳိး ျပန္ေပးလိမ့္မည္ဟု မထင္။ မိုးေက်ာ္၏ အျပဳအမူကို သေဘာက်သြား
သည့္ ဦးသိန္းေအာင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္သည္။ မိုးေက်ာ္၏ ရုပ္သြင္ကိုယ္ဟန္ကိုလဲ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးတစ္ခါျပန္အကဲခတ္သည္။ ၀ါရင့္ရဲအရာရွိႀကီးမို႔ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မိုးေက်ာ္၏ ပံုစံက ထူးျခားေနသည္။ သာမန္အလုပ္
ၾကမ္းသမားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လားလားမွမတူေခ်။ စိတ္ထဲသံသယျဖစ္လွ်င္ ထိန္ခ်န္ထားတတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ လူငယ္အေၾကာင္း ေမးဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္က ေန႔တိုင္း ကူလီထမ္းတာပဲလား ..“
မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္၏ အေမးကို မေျဖေသးပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ပါသည္။ သူ၏ အေျဖကို ဦးသိန္းေအာင္သာမက သူသူေအာင္ကပါ နားစြင့္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ေတာ္ယံုသူစိမ္းတရံစာကို ဖြင့္မေျပာ
ခ်င္ေသာ္လဲ ဦးသိန္းေအာင္၏ပံုစံက ေလးစားေလာက္သည့္ ဥပဓိရုပ္ရွိသူမို႔ အေျဖရွာမရေသးသည့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေလေတာ့သည္။

“တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကူလီထမ္းတာ မၾကာေသးပါဘူး ..“
မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ သူငယ္၏ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ညိဳးႏြမ္းသည့္ အသြင္ေပါက္သြားသည့္အျပင္ “က်ဳပ္”ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းမွ သူ႔အလိုလို “က်ေနာ္“ဟု ေျပာင္းသံုးလိုက္ျခင္းကို ဦးသိန္းေအာင္ ဒက္ခနဲရိပ္မိသည္။
ပိုစိတ္၀င္စားလာသည္ႏွင့္အမွ် အမ်ားသူငါႏွင့္မို႔ မိုးေက်ာ္ ဖြင့္ေျပာရန္ခက္ေနမွာကိုလဲ ေတြးမိသည္။ မိန္းမျဖစ္သူႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ဖက္လွည့္ကာ ..

“ဇင္မာေရာ ..  သမီးတို႔ေရာ လုပ္စရာရွိတာ သြားလုပ္ၾကေတာ့ ..“
မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပကာ ႏွင္လိုက္ၿပီမွန္း သိသည္မို႔ သားအမိသံုးေယာက္စလံုး ဧည့္ခန္းထဲမွ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္။ သူသူေအာင္သည္လဲ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ အစ္မႏွင့္ အေမျဖစ္သူေနာက္
လိုက္သြားရသည္။ သူမသည္ ညတုန္းက သူရဲေကာင္းလုပ္ကာ ၀င္ကူညီခဲ့သည့္ အကိုမိုးေက်ာ္ အိမ္ေရာက္လာမႈတြင္ ၀မ္းအသာဆံုးလူသားမို႔ မိုးေက်ာ္၏ အေၾကာင္းကိုသိခ်င္ေနမိသည္။ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္မို႔
မိုးေက်ာ္က သူမတို႔ထအသြားတြင္ ေနာက္မွလွမ္းေငးေနမွန္း သိလိုက္သည္။ အၾကည့္အခ်င္းအဆံုတြင္ အကိုမိုးေက်ာ္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ဘာရယ္မွန္းမသိပဲ သူသူ ဒါကို ေက်နပ္သေဘာက်စြာ ၿပံဳးမိသည္။

“ကဲ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. မင္းအေၾကာင္းေတြ ဦးကို တဆိတ္ေလာက္ ေျပာျပပါလား ..“
“ဟုတ္ကဲ့ .. အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းက ဘာကိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ..“
“ေဟ .. ဘယ္လို !!! ..“
“ဒီလိုပါ .. ဦးေလး .. က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ကို လြန္ခဲ့တဲ့ငါးလေက်ာ္အထိပဲ မွတ္မိေနလို႔ပါ ..“
“မျဖစ္ႏိုင္တာကြာ … ေမာင္မိုးေက်ာ္ … မင္းအရြယ္လူတစ္ေယာက္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္အထိပဲ မွတ္မိတယ္ဆိုေတာ့ … မင္းဟာက အဆန္းပါလား ..“

ဦးသိန္းေအာင္ စိတ္၀င္စားျခင္းမက စိတ္၀င္စားသြားသည္။ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္လံုးေတြကိုလဲ ေသခ်ာအကဲခတ္ၾကည့္သည္။ စိတ္ေနာက္သည့္အမူအရာ၊ စိတ္မမွန္သည့္ အမူအရာမေတြ႔။ ပကတိလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို
ၾကည္လင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ေခါင္းထဲက ျဖတ္ခနဲအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေတြးမိသည္။ ေသေတာ့မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးကို ေထာက္ခံသည့္အခ်က္ေတြက မိုးေက်ာ္ဆက္ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာ
ေတြထဲတြင္ အျပည့္အ၀ပါလာမွန္း မၾကာခင္ပင္ သိလာရေလသည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလရဲ ႔မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေဘးနားက အသံေတြဆူညံဆူညံနဲ႔ ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ ႏိုးလာခဲ့တယ္ .. ပထမဆံုး က်ေနာ္ သတိထားမိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ထိုင္သူထိုင္၊ ေဆးလိပ္ဖြာသူဖြာေနတဲ့
ဆိပ္ကမ္းႀကီးပဲ … ရုတ္တရက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး .. က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ သံတံတားနားက လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမစ္ထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ေတြ၊ ေလွေတြ သြားေနၾကတာ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ေနရတယ္
.. က်ေနာ္ကိုယ့္က်ေနာ္ ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္စမ္းၾကည့္ေတာ့ .. အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိသလို .. ဘာဆိုဘာမွလဲ မေတြ႔ဘူး .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဗိုက္ဆာေနတာနဲ႔ ဘာ
လုပ္လို႔ရမလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူေတြ ကုန္ထမ္းေနၾကတာ ေတြ႔တယ္ .. က်ေနာ္လဲ ဗိုက္အရမ္းဆာေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ကုန္၀င္ထမ္းလို႔ရမလားဆိုၿပီး အလုပ္သမားေခါင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ရတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလို႔
၀င္ထမ္းခဲ့တာပဲ .. အဲဒီကေန ကူလီျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ေျပာသြားသည့္ စကားကို ဦးသိန္းေအာင္ တစ္စံုတစ္ခုမွ ၀င္မေမးပဲ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာအကဲခတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့သာ နားေထာင္ေနေလသည္။ အမႈစစ္ ရဲအရာရွိတစ္ဦး၏ အမူအက်င့္အတိုင္း ေျပာဆိုသူ၏
ေလယူေလသိမ္း၊ မ်က္ႏွာအေျပာင္းအလြဲကို အကဲခတ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ လုပ္ႀကံေျပာဆိုသည့္ အမူအရာကို တစိုးတစိမွ် မေတြ႔ေခ်။

“ဒါျဖင့္ .. မင္းနာမည္ မိုးေက်ာ္ဆိုတာက်ေတာ့ေရာ .. ဘယ္လိုသိတာလဲ ..“
ဦးသိန္းေအာင္၏ အေမးကို မိုးေက်ာ္ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္က သူရယ္လိုက္သည္ကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္မ်ဳိးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကို ျပန္ျပင္လိုက္သည္။

“မိုးေက်ာ္ဆိုတာက က်ေနာ့္ဖာသာ ေပးလိုက္တဲ့ နာမည္ပါ .. က်ေနာ္ကုန္ထမ္းမယ္ဆိုၿပီး ကူလီေခါင္းကို သြားေမးေတာ့ .. မင္းနာမည္ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစား
လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာကို အထိတ္တလန္႔နဲ႔ စေတြ႔တာပဲ .. ေတြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ေခါင္းတစ္ျခမ္းက သိသိသာသာကို ကိုက္လာတယ္ .. ဘာေျဖရမွန္း မသိခင္မွာ .. ေဘးနားက မုန္႔ေရာင္းတဲ့အသည္က သူတို႔အ
ခ်င္းခ်င္းက ညတုန္းက ဆိုနီ၊ မိုးေက်ာ္ ပ်က္တဲ့ပ်က္လံုးေတြက အရမ္းရယ္ရတာပဲဆိုၿပီး လွမ္းေျပာလိုက္တယ္ .. အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္နာမည္ကို မိုးေက်ာ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ ဦးေလး .. ဆိုနီဆိုတဲ့နာမည္ကေတာ့ ကူလီနဲ႔
မလိုက္ဘူးထင္လို႔ မေရြးလိုက္တာပါ ..“

မိုးေက်ာ္ ဘာေၾကာင့္ ရယ္တာလဲဆိုတာကို ဦးသိန္းေအာင္ နားလည္သြားသည္။ သူထင္ထားသည့္ အခ်က္က ပိုေသခ်ာလာၿပီမို႔ အဓိကက်သည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကိုသာ ဦးတည္၍ ေမးျမန္းသည္။

“ဒါဆို ေမာင္မိုးေက်ာ္ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္စံုတစ္ခု ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာမ်ား မရွိဘူးလား .. အထူးသျဖင့္ ေခါင္းမွာေပါ့ ..“
“ရွိၿပီလား .. ဦးေလးရယ္ .. က်ေနာ့္နာမည္ စဥ္းစားလိုက္လို႔ ေခါင္းကိုက္ေတာ့ ေယာင္ယမ္းၿပီး လက္နဲ႔စမ္းမိတယ္ .. က်ေနာ့္ေနာက္ေစ့မွာ ဘုႀကီးကိုထေနတာ မနည္းဘူးဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႔တယ္ .. ေနာက္ပိုင္း
က်ေနာ္ က်ပ္ထိုးထိုးေပးေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားတာ ဦးေလး ..“
“အမ္နီစီးယား (Amnesia) ..“

ဦးသိန္းေအာင္ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္မိပါသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး အျဖစ္အပ်က္ကို စာေတြေပေတြထဲမွာသာ အရင္တုန္းက ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ္လဲ အခုေတာ့ မိုးေက်ာ္ဆီမွာ လက္ေတြ႔လာျမင္ေနရသည္။ မိုးေက်ာ္သည္ သူတြက္ထား
သည့္အတိုင္း အတိတ္ေမ့ေ၀ဒနာ စြဲကပ္ေနျခင္းပင္။ မိုးေက်ာ္၏ ေျပာျပခ်က္က ၿပီးဆံုးသြားေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေတြးစရာေတြက က်န္ခဲ့ေနသည္။ မုိးေက်ာ္ကို အစပထမတုန္းကေတာ့ သမီးငယ္၏ အရွက္ကို
ကာကြယ္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳေငြကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ယံု ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုလိုမ်ဳိး သူ၏ အျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုကို သိၿပီးေနာက္ စာနာတတ္သည့္ သူ႔နဂိုပင္ရင္းစိတ္အ
ခံေၾကာင့္ ျပန္မလႊတ္ရက္ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္၏ အေျပာအဆို၊ ရုပ္ရည္တို႔ကို ၾကည့္၍ ဒီေကာင္ေလးကို ကူလီျပန္ထမ္းခိုင္းရမည္ဆိုတာကို သိပ္မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ေပ။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဦးေလး တစ္ခုေျပာပါရေစလား ..“
“ေျပာပါ ဦးေလး …“
“သမီးငယ္ သူသူ႔ကို ကယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အမွန္ကေတာ့ ဦးေလး မင္းကို ဂုဏ္ျပဳေငြေပးဖို႔ပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ အခု စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီလိုေပးတာထက္စာရင္ မင္းကို သင့္တင့္တဲ့အလုပ္တစ္ခု ရွာေပးရင္ ေကာင္းမလားလို႔
ေတြးမိတယ္ .. အဲဒါ ေမာင္မိုးေက်ာ္ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ ..“
“ေကာင္းတာေပ့ါ ဦးေလးရယ္ … က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မျဖစ္လို႔သာ ကူလီထမ္းေနရတာပါ .. ဒီဘ၀ႀကီးကို ႏွစ္ၿခိဳက္လွတယ္မွ မဟုတ္တာ ..“

မိုးေက်ာ္ အားတက္သေရာႏွင့္ပင္ ဦးသိန္းေအာင္ကို အေျဖေပးပါသည္။ ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအရာရွိႀကီးဆီက ရသည့္အလုပ္သည့္ လက္ရွိကူလီအလုပ္ထက္ေတာ့ အဆင့္ျမင့္မည္ဆိုတာကို သူ ႀကိဳသိေနသည္။

“ဒါဆို ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ကူလီထမ္းတာအျပင္ တျခား ဘာလုပ္တတ္မယ္ ထင္လဲ ..“
“အဲ .. အဲ ဒါ ..“

မိုးေက်ာ္ ေခါင္းကုတ္ရျပန္သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို မေန႔ညကပင္ စဥ္းစားေသးသည္။ သူအေျဖမရခဲ့။ အခုလဲ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္စဥ္းစားရဦးမည္။ သူဘာလုပ္တတ္မလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း မ်က္စိက ဦးသိန္းေအာင္တို႔
အိမ္ေရွ႔တြင္ရပ္ထားသည့္ ကိုရိုလာကားေလးကို သြားျမင္သည္။ မိုးေက်ာ္၏ အရိပ္အေျခအေနကို လိုက္ၾကည့္ေနသူမို႔ ဦးသိန္းေအာင္ မိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္ခ်င္သည္ဆိုတာကို သိသြားသည္။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ကားေမာင္းတတ္လို႔လား ..“
“ေမာင္းတတ္လား .. မေမာင္းတတ္လားေတာ့ မသိဘူး ဦးေလး .. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ကားနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရတယ္ ..“

ဦးသိန္းေအာင္ ေနရာမွထသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ရိႈးကစ္ဗီဒိုဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဗီဒိုေပၚရွိ ခြက္ေလးထဲမွ ေသာ့တြဲတစ္တြဲကို ေကာက္ယူသည္။ မုိးေက်ာ္၏ လက္သို႔ ကမ္းေပးရင္း ..

“လာ ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဘယ္အရာမဆို စမ္းၾကည့္မွ သိႏိုင္မွာပဲ မွတ္လား ..“
မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္လက္မွ ေသာ့ကို ယူလိုက္ပါသည္။ ဦးသိန္းေအာင္ကို အရင္သူ႔ေရွ႔မွ ေလွ်ာက္သြားေစၿပီးမွ သူေနာက္ကလိုက္သည္။ ကိုရိုလာကားအျဖဴေလးနားသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ကားေမာင္းသူဘက္မွ
၀င္ၿပီး ေနရာယူလိုက္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္လဲ တစ္ဖက္ျခမ္းမွ ၀င္ကာထိုင္ၿပီး မိုးေက်ာ္၏ ျပဳမူပံုကို အကဲခတ္သည္။ သူ႔လက္ကုိမူ ဟန္းဘရိတ္ေပၚတင္ထားၿပီး လိုအပ္လွ်င္ဆြဲလို႔ရေအာင္ အသင့္ျပင္ထားသည္။ မိုးေက်ာ္
 အရင္ဆံုး ထိုင္ခံုကို သူႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္ adjustလုပ္သည္။ ထိုင္ခံုသာမဟုတ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကိုပါ သူ႔ဘက္သို႔ဆြဲယူၿပီး ခ်ိန္ဆၾကည့္သည္။ အားလံုးၿပီးမွ ဘရိတ္ကိုနင္းၿပီး ဂီယာကို ဖရီးျဖဳတ္သည္။ ထို႔ေနာက္
စက္ကို ညင္သာစြာႏိႈးၿပီး လီဗာကိုနင္းကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ရပ္ထားရာမွ ၿခံအျပင္၀ေရာက္သည္အထိ တံု႔ျခင္း၊ ဆိုင္းျခင္း၊ စက္ေသျခင္း တစ္စက္မွ မရွိပဲ အဆင္ေျပေျပေမာင္းႏိုင္သည္ကုိ ဦးသိန္းေအာင္ မ်က္ျမင္ေတြ႔
လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ဦးသိန္းေအာင္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း မိုးေက်ာ္ မိုးေကာင္းဘုရားလမ္းတစ္ပတ္ ေမာင္းျပခဲ့သည္။ မီးပြိဳင့္၀င္တာ၊ ကားေက်ာ္တက္တာက စ၍ အဆင္ေခ်ာေမြ႔ေနသည့္အတြက္ မိုးေက်ာ္ ကား
ေကာင္းေကာင္း ေမာင္းတတ္သည္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဦးေလး မင္းကို ဒီကားေလးေမာင္းဖို႔ ဒရိုင္ဘာ ခန္႔မယ္ကြာ .. မင္း လုပ္ႏိုင္မလား … မင္းအတြက္ ေနရတာ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ကားဂိုေဒါင္ ထပ္ခိုးမွာ ေနေပါ့ .. အဲဒီမွာ ဦးေလးရဲ ႔ကားကို
ေမာင္းေပးတဲ့ ဦးဘတုတ္ဆိုတာလဲ ေနတယ္ .. မင္းနဲ႔ ေနာက္မိတ္ဆက္ေပးမယ္ .. ဘယ္လိုလဲ ..“
“ဟာ .. ၀မ္းသာလိုက္တာ .. ဦးေလးရယ္ … က်ေနာ္လဲ ကူလီမထမ္းခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ .. လုပ္ပါ့မယ္ ..“
မိုးေက်ာ္ တကယ္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာပါသည္။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ လုပ္ရသည့္ ကူလီအလုပ္ထက္စာလွ်င္ ဦးသိန္းေအာင္အိမ္မွ ဒရိုင္ဘာအလုပ္သည္ သူ႔အတြက္ အမ်ားႀကီးအဆင္ေျပေနသည္ မဟုတ္လား။

“လခကေတာ့ . .ေမာင္မိုးေက်ာ္က တစ္ေန႔ကို တစ္ေထာင္ေလာက္ရတယ္ဆိုေတာ့ .. ဦးေလး တစ္လကို သံုးေသာင္းေပးမယ္ကြာ .. ထမင္းကိုေတာ့ အိမ္မွာပဲစားေပါ့ .. ဦးဘတုတ္လိုေပါ့ .. ဦးေလးအိမ္မွာ ခုနကေတြ႔တဲ့
မိသားစုအျပင္ ေနာ္ေဆးေဖာဆိုတဲ့ ကရင္မႀကီးရွိတယ္ .. ေလာေလာဆယ္ သူ႔အစ္မဆံုးသြားလို႔ ဌာေနခဏျပန္သြားတယ္ .. မနက္ျဖန္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မယ္ .. ထမင္းစားဖို႔ ဘာဖို႔ သူ႔ကိုေျပာေပါ့ .. တျခားကိစၥရွိရင္ေတာ့
ဦးေလးကို ေျပာပါ့ .. အဆင္ေျပတယ္ မွတ္လား ..“
“အတိုင္းအထက္ အလြန္ပါပဲ .. ဦးေလး ..“
“ဒါဆိုလဲ .. မင္း လိုအပ္္တာေလးေတြ သံုးလု႔ိရေအာင္ ဦးေလး ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္း ႀကိဳထုတ္ေပးလိုက္မယ္ .. ဆိပ္ကမ္းျပန္ၿပီး လုပ္စရာရိွတာလုပ္ခဲ့ေပေတာ့ ..“

ဦးသိန္းေအာင္ ထုိင္ရာမွထကာ ဧည့္ခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ ေနာက္ေဘးဘက္သို႔ ၀င္သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔အျဖစ္ကို သူမယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလံုးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ပင္ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ နံရံေပၚတြင္
ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ဓါတ္ပံုတစ္ခုအေရာက္တြင္ မ်က္စိကိုမခြာႏိုင္ေတာ့ပဲ စိုက္ကာၾကည့္မိသည္။ ဤအိမ္သည္ ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ဦးအဖို႔ ၾကည့္စရာေတာ့ အေတာ္ပင္မ်ားလွသည္ဆိုတာကို အဆိုပါ ဓါတ္ပံုက စ၍ပင္
သက္ေသခံေနေလသည္။


ဘာလိုလိုႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ရဲမႈးႀကီးဦးသိန္းေအာင္တို႔အိမ္ေရာက္လာသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္ပင္ ေက်ာ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ အိမ္သူအိမ္သားေတြႏွင့္ အေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီဟု ေျပာလွ်င္ ရေပမည္။ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံးက
ေတာ့ သူသူေအာင္ပင္။ ဒါကလဲ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ သူသူ႔လို အရြယ္ေလးေတြသည္ သူရဲေကာင္းကို ပန္းကံုးစြပ္ခ်င္သည့္ အရြယ္မ်ဳိးေလးေတြမို႔ မိုးေက်ာ္ အေပၚဆက္ဆံေရးက သူမ်ားထက္ ပိုထူးျခားေနတတ္သည္။
လူဆိုးေတြလက္က ကယ္ထားသည့္သူဆိုၿပီး မိုးေက်ာ္ကို အေရးေပးသည့္ အမူအယာေလးေတြ ျပတတ္သည္။ ညီမျဖစ္သူ၏ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး ျဖဴျဖဴေအာင္ တစ္ခါတစ္ခါ က်ိတ္ကာ တီးတိုးေျပာယူရသည္။ အမွန္တ
ကယ္ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္လဲ အဆင့္အတန္းခြဲျခားတတ္သူမဟုတ္လို႔ မိုးေက်ာ္အေပၚမွာ အနည္းႏွင့္အမ်ား စိတ္၀င္စားမိေသာ္လဲ ဘယ္ကလာမွန္း၊ ဘယ္သူမွန္း မသိသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆန္းဆန္းျပားျပား ပတ္သက္မည့္
 အျဖစ္သို႔ ညီမငယ္ကို အေရာက္မခံႏိုင္ေပ။ မိန္းကေလးဘ၀ဆိုတာ အမွားမခံႏိုင္ဆိုတာကို ျဖဴျဖဴေအာင္ ေကာင္းေကာင္း သိေနပါသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ “ေအာင္“မိသားစု ေဂဟာ၌ မိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္းသည္ မိသားစုေတြ သြားေရးလာေရးအတြက္ ပိုအဆင္ေျပစရာအေၾကာင္းျဖစ္သည္မို႔ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ျဖဴျဖဴေအာင္တို႔
ေက်နပ္ၾကပါသည္။ နဂိုတုန္းက ကားႏွစ္စီးကို အလုအယက္ ေမာင္းေပးေနရေသာ ဦးဘတုတ္ဆို သူ႕တာ၀န္ေပါ့သြားသျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ရမည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေက်ာ္ ေရာက္လာျခင္းကို
လံုးလံုး၀မ္းမသာသည့္ သူလဲ ရွိပါေသးသည္။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ ၿခံခ်င္းကပ္လ်က္မွ ကိုတူးပင္ ..။

ဖခင္ျဖစ္သူက ညႊန္ၾကားေရးမႈးျဖစ္သည့္အျပင္၊ အေမဘက္ကပါ ခ်မ္းသာသည့္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံရွိသူမို႔ တစ္ဦးတည္းသား ကိုတူးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လိုခ်င္တာမရဆိုတာ မျဖစ္ခဲ့ေပ။ ဒီအ
သက္ဒီအရြယ္ ေရာက္လာသည္အထိ လိုခ်င္တာ မရသည္ဆို၍ လက္ခ်ဳိးေရေသာ္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ပထမတစ္ခုက ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ့ျခင္းႏွင့္၊ ဒုတိယတစ္ခုက သူသူေအာင္ကို ရခါနီးမွ
လက္လႊတ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မွတ္ႀကီးတုိ႔ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကိစၥ၌ မိုးေက်ာ္၀င္ကူျခင္းကို သူသူ႔နည္းတူ သူလဲပဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အႏွီကူလီသမား မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ငနဲသား သူသူတို႔အိမ္ကို ဒရိုင္ဘာအျဖစ္
သို႔ ေရာက္လာမည္အထိ သူထင္မထားခဲ့ေခ်။ အခုေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ဖူးခဲ့သည့္ သူသူေအာင္သည္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ မိုးေက်ာ္မွ မိုးေက်ာ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သတင္းေတြၾကားယံုမက၊ ျမင္ေတာင္ျမင္ေနရ
ေသးသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းႏွင့္ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္လာသည္။

“ေတာက္ !!! …“
“ကိုတူးကလဲကြာ .. ဒီမွာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေနတာကို ..ဘာေတြ မေက်နပ္ျဖစ္ေနတာလဲ .. ဟိုဟာမအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနတာမွတ္လား ..“

သူ၏ ေတာက္ေခါက္သံေၾကာင့္ ေပါင္ၾကားတြင္ ေခါင္းတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည့္ ရွယ္လီဆီမွ မေက်မခ်မ္းစကားသံထြက္လာသည္။ သူမတုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေရႊမင္းသားေလး ကိုတူး ေနာက္ေကာက္အက်ခံလိုက္ရ
သည့္ သတင္းသည္ အခုတေလာ ေရပန္းအစားဆံုး ျဖစ္ေနသည္ျဖစ္၍ ဒီအေၾကာင္းတြကို ရွယ္လီမသိခ်င္မွ အဆံုးပင္။ နဂိုကတည္းက သူသူေအာင္ကို မနာလိုသည့္ အခံႏွင့္မို႔ ကိုယ္ကဒီေလာက္လုပ္ေပးတာေတာင္
ကိုယ့္ဘက္ကိုစိတ္၀င္စားမႈ မျပဆိုၿပီး ရွယ္လီ ႏွာကစ္သြားသည္။ အားရပါးရစုတ္ေပးေနရသည့္ ပါးစပ္ထဲက လိင္တံကို ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္သည္။

“ေတာ္ၿပီ … ကိုတူး စိတ္က တျခားေရာက္ေနတယ္ဆိုလဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ျပန္ၾကရေအာင္ ..“
“ဟာ .. မဟုတ္ဘူး .. ရွယ္လီကလဲ ..နင္သိရဲ ႔သားနဲ႔ … ငါ့ကို ေက်ာသြားသလို ျဖစ္လို႔ ခံျပင္းေနတာ..“

ရွယ္လီဆိုသည့္ဟာမကို သိပ္သေဘာမက်ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ သူ႔အေသြးအသားေတြ၏ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖရွင္းဖို႔က သူမပဲ ရွိသည္မို႔ ကိုတူးေလသံေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေဖ်ာင့္ဖ်ရသည္။ စိတ္ထဲကမူ “ေစာက္ေကာင္မ ..
 နင္ကို  ႀကိဳက္လို႔မ်ား သံုးေနတယ္မွတ္လား .. အလြယ္ရလို႔သံုးေနတာ“ ဟု ေျပာမိသည္။ ရွယ္လီသည္ ကိုတူးတို႔ အတန္းထဲကပင္ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆယ္တန္းလဲ အတူက်သူျဖစ္သည္။ ကိုတူးတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း
တြင္ မႏွစ္က ဆယ္တန္းက်တာ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားသြားသည္။ သူတို႔အေပါင္းအသင္းအားလံုး တစ္ေယာက္မွ မေအာင္။ က်ိန္းေသေပါက္ေအာင္မည္ဟု တြက္ထားေသာ သူသူေအာင္ပင္ မေအာင္ေတာ့ သူတို႔မေအာင္
တာ သိပ္မဆန္းလွဟု ဆိုကာ ဘယ္သူမွလဲ ဆယ္တန္းက်တာကို အဖတ္မလုပ္ၾကေပ။ နဂိုကတည္းက ပိုက္ဆံရွိ ေဟးလား၀ါးလားသမားမ်ားမို႔ ဆယ္တန္းမေအာင္သည့္ ကိစၥသည္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ကိစၥမဟုတ္ေပ။

ပညာေရးတြင္ ဆယ္တန္းမေအာင္ေပမယ့္ ကိုတူးသည္ ကာမမႈတြင္ေတာ့ တကၠသိုလ္အဆင့္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အႀကံအဖန္ႏွင့္ ေဆာ္ေတြကိုတြဲလာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနေလၿပီ။ ရွယ္လီသည္လဲ ဒီထဲက
တစ္ေယာက္ပင္။ တြဲဖူးသမွ်တြင္ အမိုက္စားေလးျဖစ္သည့္အျပင္ ကာမမႈတြင္လဲ ရက္ေရာမႈရွိသူေလးမို႔ သူသူေအာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပတုန္း ျပန္တြဲေနရသည္။ အခုလဲ က်ဴရွင္လစ္ကာ သူ႔ကားေမာင္းသူ ဘိုးေတာ္ယူေပး
ထားသည့္ အခန္းတြင္ လာႏွပ္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။

“ကဲ .. ဒါဆိုလဲ .. ရွယ္လီက ဘာဆက္လုပ္ေပးရမွာလဲ .. ပါးစပ္ေတြလဲ ေညာင္းေနၿပီ .. “
“ရွယ္လီပဲ အေပၚက အရင္လုပ္ေပးေလ .. နင္လုပ္တာ ေကာင္းလုိ႔ပါ ..“

ကိုတူး ညာခိုင္းလိုက္သည္။ ရွယ္လီလို ဟာမ်ဳိးကို သူပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္လုပ္ရမွာ မႀကိဳက္။ ရွယ္လီ ဘာလို႔သူ႔ကိုတြဲေနသည္ဆိုတာ ကိုတူးသိသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ လက္ဖ်ားေငြသီးေနသည့္သူဆိုၿပီး လာလာခ်ဴ
ေနမွန္း စေတြ႔စဥ္ကတည္းကပင္ ရိပ္မိသည္။ သူသူေအာင္ႏွင့္ေတာ့ တျခားစီ။ ဟိုက အမွန္ေလး။ ဒီဟာမက အသက္သာငယ္ေသးသည္။ သူတို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ နာမည္ထြက္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ေက်ာင္းသား
ခ်င္းမို႔ ေပၚပ်ဴလာျဖစ္သည့္ ရွယ္လီအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။

ရွယ္လီ ေျခရင္းတြင္ ထုိင္ေနရာမွ ကိုတူးေပၚကို တက္လာသည္။ ဆီးစပ္တြင္ အက်အနထိုင္ၿပီး ၀တ္လာသည့္ တီရွပ္အကၤ်ီကို လက္ေျမွာက္ကာ ခြ်တ္လိုက္သည္။ Pink Girl လို႔ ေရးထားသည့္ စာတန္းႏွင့္တီရွပ္ကေပ်ာက္
သြားၿပီး ထိုစာတန္းေနရာတြင္ ပန္းေရာင္ဘရာေလးက အစားထိုး၀င္လာသည္။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ ပညာမငယ္ေတာ့သည့္ ရွယ္လီသည့္ ေယာက်္ားေတြဘာႀကိဳက္တတ္မွန္း သိေနၿပီမို႔ သူမကိုယ္သူမ ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္
ျဖစ္ျဖစ္ အပ်ံစားျပင္ထားတတ္သည္။ ပန္းခက္လိုအေၾကာေၾကာေလးေတြ ယွက္ေနသည့္ ပန္းေရာင္ဘရာေလးသည့္ ရွမ္းစပ္သည့္ သူမ၏ အသားအရည္ႏွင့္ ပနံရေအာင္ ျပသေနသည္။ ကိုတူး မ်က္လံုးေတြက်ယ္လာ
သည္။ ရွယ္လီ ဂ်င္းစကတ္တိုေရွ႔မွၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္သည္။ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ၾကြၿပီး ေဘးကိုခနေစာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး စကတ္ကို ကန္ထုတ္လိုက္သည္။ ဘရာႏွင့္၀မ္းဆက္ ပင္တီပန္းေရာင္ေလးေပၚလာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ
ေတာ့ ကိုတူး မ်က္လံုးက်ယ္ယံုတင္မကႏိုင္ေတာ့ပဲ ေသြးေတြဆူေ၀တက္သည္အထိ ျဖစ္လာရသည္။

“မိလွခ်ည္လားဟ .. ဒီဇိုင္းေတြက အပ်ံစားပါလား .. “
“ႀကိဳက္လား .. ႀကိဳက္ရင္ ကိုင္ၾကည့္ ..“

ကိုတူးလက္က ပန္းေရာင္ဘရာေလးထဲမွ ခံုးၾကြေနသည့္ ရင္သားေတြဆီေရာက္လာသည္။ လက္ထဲအိစက္သည့္ အရသာေၾကာင့္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ႏို႔လံုးလံုးေလးေတြကို ဘရာေပၚကေနတင္ ဆုပ္နယ္မိသည္။ ရွယ္လီတစ္
ေယာက္ တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာၿပီး သူမေပါင္ခြဆံုကို လာေထာက္ေနသည့္ ကိုတူးလိင္တံကို အေပၚကေန ဖိကာ ပြတ္ဆြဲသည္။ ပါးလႊာသည့္ ပင္တီစေလးခံေနေပမယ့္ အဓိကေနရာခ်င္း အထိအေတြ႔မို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး
အေၾကာအခ်င္ေတြ လႈပ္ရွားကာ ကာမဆိပ္ေတြတက္သထက္တက္လာသည္။ အဖုတ္၀ေလးကို ကာထားေပးသည့္ ပိတ္သားစသည္လဲ ခနေလးႏွင့္ အကြက္လိုက္အရည္ေတြ စိုထြက္သည္။ ထိကပ္ေနသည့္ ဆီးစပ္မ်ား
ၾကားမွ ျပဴျပဴထြက္လာသည့္ ကိုတူး၏ လိင္တံထိပ္သည္လဲ ေဖာင္းကားလာၿပီး သုတ္ရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္ေနေလၿပီ။

“ရွယ္လီ .. မဆြနဲ႔ေတာ့ .. အထဲထည့္လိုက္ေတာ့ .. ငါ မရေတာ့ဘူး …“
“ၿပီးေရာ .. အခုက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မပါရွာဘူး .. ခုနကတုန္းကနဲ႔မ်ား ကြာေပါ့ .. “

ရွယ္လီ ပြစိပြစိႏွင့္ ေျပာေပမယ့္ ကိုတူးအႀကိဳက္ကို လုိက္လုပ္ေပးမွ ေရွ႔ေလွ်ာက္သူမ ကပ္ထားႏိုင္မွာမွန္း သိေနလို႔ ပင္တီစကို ေဘးသို႔တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး လိင္တံထိပ္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုမကာ ပင္တီကို
ဖယ္ထုတ္လိုက္လို႔ရေသာ္လဲ ကိုတူး မ်က္စိအျမင္ဆန္းေစရန္ ပင္တီေလးကို တမင္တာ မခြ်တ္ပစ္ပဲထားလိုက္သည္။ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္းသည့္အေနျဖင့္ သူသူေအာင္ႏွင့္ အဆင္မျပခိုက္ သူမ ကုိတူးကို ဆြဲေဆာင္ထားရ
မည္။ မ်က္ႏွာကို ညိဳ႔ျမဴသည့္ဟန္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ကိုတူးကို စိုက္ၾကည့္ကာ အဖုတ္ထဲကို သြင္းယူလိုက္သည္။ ပင္တီအနားသားေလးကို တိုက္ကာ လိင္တံက အထဲကို၀င္သည္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္
ေနသူ ကိုတူးစိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ရွယ္လီေတြးထားသလိုပင္ မလံု႔တလံု႔ပင္တီေလးရွိေနျခင္းက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူသလိုမ်ဳိး ခံစားခ်က္ကို ျဖစ္ေစသည္။

“ဖိခ်လိုက္ေလ .. ရွယ္လီ ..“
“လုပ္မွာေပါ့ .. ကိုတူးမေက်နပ္ရင္ .. ေအာက္ကေနေပးမယ္ ..“

ေလာဘတႀကီးႏွင့္ အမိန္႔ေပးသည့္ ကိုတူးေလသံကို မႀကိဳက္လို႔ ရွယ္လီ ျပန္ေဟာက္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုတူး စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲျဖစ္သြားေပမယ့္ အစတုန္းကတည္းက ဇိမ္နဲ႔ေနမယ္လို႔ ေတြးထားလို႔ ႏႈတ္တြန္႔မျပန္ေတာ့။
စကားသာ ျပန္မေျပာသည္။ လက္ကေတာ့ ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို ဆြဲေဆာ့ေနရာမွ ရွယ္လီ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေျပာင္းကိုင္ကာ ေအာက္ကိုဖိခ်သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း ေမြ႔ယာေပၚကန္ေထာက္ထားသည့္ ေျခေထာက္အား
ကိုသံုးကာ ေအာက္မွေန၍လဲ ပင့္တင္ေပးလိုက္သည္။

“အား … အရမ္းလုပ္ရလား .. “
“ကဲ .. ၀င္သြားၿပီမွတ္လား …“

လိင္တံက သိပ္အႀကီးႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ေခ်ာင္းလံုး တစ္ခ်က္ထဲ ၀င္သြားသည့္အျပင္ အရွိန္ပါပါလို႔ ရွယ္လီ အနည္းငယ္ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိးသူမ အဖုတ္ထဲမွ ပူထူတက္သြားမႈကိုက
အရသာတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အတြင္းသားေတြ အၿငိမ္မေနႏိုင္ပဲ ပို၍ လႈပ္ရြလာၿပီး တင္ပါးကိုလႈပ္၍ စတင္ဖိေဆာင့္ေပးမိသည္။

“အင္း .. ဟုတ္တယ္ .. ရွယ္လီ .. အဲဒီလိုမ်ဳိးေလး .. “
ရွယ္လီ ကိုတူး ပုခံုးကို ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္တစ္ခုႏွယ္ အားျပဳၿပီး တင္ပါးေတြကို ၾကြကာၾကြကာ ေဆာင့္ေပးသည္။ ပထမေလးငါးေျခာက္ခ်က္ေလာက္အထိ ကိုတူး ရွယ္လီတင္ပါးေတြကို ေပြ႔ကာထိန္းေပးသည္။ ထို႔ေနာက္
ရွယ္လီ အရွိန္ရလာသည္တြင္မူ တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္မထားေတာ့ပဲ လက္ကို ကိုယ့္ေခါင္းေနာက္ကိုယ္ျပန္ယွက္ထိုးၿပီး ကိုတူးတစ္ေယာက္ ဇိမ္ႏွင့္ႏွပ္ေနေတာ့သည္။ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားသည့္ ရွယ္လီတစ္ေယာက္သာ
အားယူရင္း တအင္းအင္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ ကိုယ္ကေလးကို ယိမ္းခါကာ ေဆာင့္ေနသည္။ အေပၚၾကြလာခိုက္ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ျပန္စုသြားလိုက္၊ ေအာက္ကိုဖိခ်ခိုက္ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ၀ဲခနဲခါသြားလိုက္ႏွင့္ ဒါကို
ကိုတူးတစ္ေယာက္ မ်က္စိအရသာခံကာ ၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ထဲကလဲ ရွယ္လီေနရာမွာ သူသူေအာင္သာဆိုရင္ နိပ္လွခ်ည္ရဲ႔ဆိုၿပီး လွမ္းျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ဒီဟာမေလးကို ရေအာင္လိုက္ရမည္။ ရေတာ့မွ
ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျဖဳတ္ပစ္မည္။ သူ႔လီးကို အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းသြားေစရမည္။ ကိုတူးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေစရမည္။ ဆယ္တန္းကိုေတာင္ ဒီႏွစ္နယ္မွာ သြားေျဖၿပီး ေအာင္ဖို႔ႀကံထားေသးတာ။
သူသူေအာင္ကိုလဲ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းႏွင့္ေတာ့ ရေအာင္ႀကံရမည္ ….။

သူ႔စိတ္က လြတ္သည့္ငါးႀကီးသည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရွယ္လီတစ္ေယာက္ တအင္းအင္း ညည္းကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည့္တိုင္ ကိုတူး မၿပီးေသးပါ။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သလို ျဖစ္ေနရွာသည့္ ရွယ္လီကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ကိုယ္ကို
တစ္ပတ္လွည့္ခိုင္းကာ ေျခရင္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ထုိင္ခိုင္းရသည္။ ထိုေရာအခါ အခုထက္ထိ မခြ်တ္ရေသးသည့္ ပန္းေရာင္ပင္တီေလးက ဖင္သားတစ္ျခမ္းကို ကြယ္ေနၿပီး က်န္တစ္ျခမ္းကေတာ့ ပကတိ ျဖဴ၀င္းစြာေပၚ
ေနသည္။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုတူးစိတ္ထလာၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ျပန္ကိုင္ကာ ဆြဲဆြဲသြင္းသည္။ အလိုက္တသိႏွင့္ ရွယ္လီက သူ႔ဒူးေတြဆင္းထားရာဘက္ကို ကိုယ္ကို ကိုင္းေပးထားသျဖင့္ ေလးဘက္ေထာက္
ေပးထားသည္ႏွင့္မျခားေပ။ လိင္တံႀကီး အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနပံုကိုလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည့္အျပင္ ခပ္စူစူစအိုေလးကပါ သူ႔ကို မ်က္စျပစ္ျပေနသည္။ ဒီဟာမ ဖင္မ်ားခံဖူးလား မသိဟု ကိုတူးေတြးမိသည္။
ေနာက္တစ္ခါမွ စမ္းၾကည့္ရမည္ဟု စိတ္ထဲတြင္မွတ္ထားလိုက္ၿပီး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ဴရွင္အဆင္းကို အမီျပန္ဖို႔ ဒလစပ္ပင္ လိုးေဆာင့္ေနေလေတာ့သည္။


မထင္မွတ္ထားပဲႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ဆီဆိုင္တြင္ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ၾကာသြားသည္။ သူသူ႔က်ဴရွင္ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ညေနအိမ္ကထြက္လာတုန္းကတည္းက သူသတိထားမိသည္။ ကားထဲတြင္ ဆီနည္းေနသည္ဆိုတာကို။ ဆီမထည့္ပဲ
ႏွင့္ ျပန္မယ္ဆိုလွ်င္ ျပန္လို႔ေတာ့ ရႏိုင္ေသာ္လဲ လမ္းက်မွဆီျပတ္သြားလွ်င္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနမည္ဆိုတာကို စဥ္းစားမိသျဖင့္ သူသူ႔ကို ေျပာကာ အနီးဆံုးဆီဆိုင္ကို ေျပးလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆီဆိုင္
တြင္ တန္းစီထားသည့္ ကားေတြက ရွင္ေလာင္းလွည့္တာထက္ ဆိုးေနသည္။ ၀င္မစီလိုက္မိလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ မိုးေက်ာ္က ရႏိုင္ေလာက္ပါသည္ထင္ၿပီး ၀င္စီလိုက္ေတာ့မွ ကားေၾကာပိတ္ကာ ျပန္ထြက္လို႔မရေတာ့။
မေနႏိုင္လို႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ပန္႔ပ်က္ေနသည္တဲ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေက်မနပ္ ေတာက္ေခါက္ယံုမွ မက သူဘာမွ လုပ္လို႔မရ။ ပန္႔ျပင္ေနတာ ျမန္ျမန္ေကာင္းသြားဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရသည္။ အခုေတာ့
သူသူ႔ကို ႀကိဳဖို႔ က်ဴရွင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေနာက္က်ေနေလၿပီ။

မိုးေက်ာ္ ဆီထည့္ထည့္ၿပီးၿပီးခ်င္း စက္ကုန္ဖြင့္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လဲ သူ႔တာ၀န္ကို သူမေက်သလို ခံစားရသည္။ ဦးေလးဦးသိန္းေအာင္၏ မိသားစုသည္ သူ႔အေပၚေကာင္းလြန္းလွသည္။
ကိုယ့္အတိတ္ကိုယ္ မမွတ္မိပဲ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိသည့္ သူ႔အေပၚတြင္ လူသားတစ္ေယာက္၏ စာနာစိတ္ႏွင့္ ကူညီသည္။ ေထာက္ပံ့သည္။ အလုပ္ေပး ထမင္းေကြ်းထားသည္။ ဒီလိုလူမ်ဳိး ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႔လံုး လိုက္ရွာ
လွ်င္ စီးထားသည့္ ဖိနပ္ေတာင္ ပါးသြားဦးမည္။ ေတြ႔မည္မထင္။

ဦးသိန္းေအာင္က ေကာင္းလို႔ က်န္သည့္သူေတြက မေကာင္းဘူးလားလို႔ေမးလွ်င္ က်န္သူမ်ားလဲ ေကာင္းပါသည္ဟု ေျဖရမည္။ အန္တီေဒၚဇင္မာသည္ သူ႔အေပၚကို မွန္တမ္းဆက္ဆံသည္။ ေမးထူး၊ ေခၚျပဳရွိသည္။ သူ႔ကို
တစ္ခါတစ္ခါ သနားၾကင္နာတတ္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္တတ္ေသာ္လဲ တျခားေထြေထြထူးထူး အလာပသလာပေတာ့ မေျပာရွာေပ။ အန္တီဇင္မာႏွင့္ အလားသဏၭန္တူသူက ျဖဴျဖဴေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျဖဴျဖဴသည္
သူ႔ကိုေတြ႔လွ်င္ေခၚသည္၊ စကားေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားေတြသည္ သာမန္ “ေနေကာင္းလား” ၊ “ထမင္းစားၿပီးလား“ စကားေတြသာ ျဖစ္သည္။ ဒီထက္ပို၍ေတာ့ ရင္းႏွီးသည့္စကားေတြ မေျပာေပ။ မိုးေက်ာ္က
တစ္ခါတစ္ခါ အရဲကိုး၍ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာလွ်င္ နားေထာင္ေပးတတ္ေသာ္လဲ စကားကိုအစရွည္ေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေျပာမခံေပ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ သူ၏
ဆက္ဆံေရးသည္ အန္တီဇင္မာထက္ ပိုအဆင့္ျမင့္ေသာ္လဲ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းဆိုသည့္ အဆင့္မ်ဳိးေတာ့ မေရာက္ေခ်။ ထိုေရာအခါ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လဲ အေနတည္သည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ကိုေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပဲ
 ဆက္ဆံမိသည္။ တည့္တည့္ေတာင္ စိုက္မၾကည့္ျဖစ္ပဲ ေနာက္ကြယ္က်မွသာ ကိုယ္ဟန္သြယ္ေပမယ့္ ျပည့္တင္းသည့္ တင္သားေတြကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ျဖစ္တာ မ်ားသည္။

မိုးေက်ာ္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္ဆံုးကေတာ့ သူသူေအာင္ပင္။ သူသူေအာင္သည္ မိုးေက်ာ္ကို ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္လို မဆက္ဆံပဲ အကိုအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္လုိ ဆက္ဆံသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ညီမငယ္တစ္ေယာက္လို
ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာခ်င္သည္။ စိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ မိုးေက်ာ္ကို တခါတခါ မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ စိုက္ၾကည့္တတ္သည္။ ဒီလိုမ်ဳိး အၾကည့္ကို စုမာဆီမွာလဲ ေတြ႔ဖူးထားသျဖင့္ သူသူ၏ သူ႔အေပၚ သေဘာထားကို မုိးေက်ာ္
သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူသူေအာင္သည္ ေခတ္ဆန္ေပမယ့္ အရွက္အေၾကာက္မရွိေသာ မိန္းကေလးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မိုးေက်ာ္ကို အထာေပးသည့္ သေဘာေလးေတြျပကာ ေရလာေျမာင္းေပး အျပဳအမူေလးေတြ ျပဳလုပ္
တတ္ေသာ္လဲ လူေရွ႔သူေရွ႔မေရွာင္ ေနျပသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အစ္မျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴေအာင္ပါလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သာ တြတ္တြတ္ထိုးကာ စကားေျပာဆိုေနတတ္ၿပီး မိုးေက်ာ္ကို အေရးလုပ္
သည့္ပံုမျပ။ သူမဖာသာသူမတစ္ေယာက္တည္း က်ဴရွင္လာရသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ခုနကေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ဆက္ဆံတတ္တာျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သိသိသာသာ လမ္းဖြင့္ေပးသည့္ အမူအယာမ်ဳိးျဖစ္သည့္ မိုးေက်ာ္ႏွင့္
ေရွ႔ခန္းတြင္ လာအတူထိုင္ျခင္းမ်ဳိးကို မလုပ္ေခ်။ အၾကည့္ေလးေတြႏွင့္ စကားေျပာသည္ဆိုသည့္ အဆင့္ထက္မပိုေသးေခ်။ ခက္သည္က မ်က္လံုးေတြသည္ စိတ္၏ တံခါးေပါက္ဟု ဆိုသည့္အတြက္ သူမရင္ထဲတြင္
ဘယ္လိုဆိုတာကို မိုးေက်ာ္သိေနသည္။ ေထာက္ထားစရာမ်က္ႏွာေတြ ရွိေနလို႔သာလွ်င္ မိုးေက်ာ္ သူ႔စိတ္ကိုသူထိန္းေနရာျဖစ္သည္။ တခါတခါ စိတ္ရိုင္း၀င္လာသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ လူရွင္းသည့္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ
တြင္ ကားထိုးရပ္ကာ ရည္းစားစကား ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္သည္အထိ ျဖစ္မိသည္။ လက္ေတြ႔ေတာ့ လုပ္ရန္ စိတ္မကူးမိေသးေခ်။ ေလာေလာဆယ္ “ေအာင္“ရိပ္ၿမံဳေလးသည့္ သူ႔အတြက္ ခိုနားရာျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုအဆင္မ
ေျပျဖစ္က တန္းလ်ားေပၚမွ ေခါင္းႏွင့္ဆင္းေနရမည္။ မိုးေက်ာ္ ကူလီျပန္မထမ္းခ်င္ေတာ့ပါ။

က်ဴရွင္ရွိရာ လမ္းထဲကို ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ ဖြင့္ထားသည့္ ကားမီေရာင္ေၾကာင့္ သူသူ သူ႔ကို အျပင္ထြက္ကာ ေစာင့္ေနမွန္း မိုးေက်ာ္သိလိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ သူေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနသည့္အတြက္ အိမ္ထဲတြင္
ထိုင္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အျပင္ကိုထြက္လာတာထင္သည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ပါ သူသူေအာင္ႏွင့္ အတူ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိုးေက်ာ္ ကားကို သူမ
တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ၿပီး ေရွ႔မီးကို ပိတ္လိုက္သည္။ မီးမပိတ္ခင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရင္ခုန္သြားသည့္ စိတ္ကို ထိန္းၿပီး ကားထဲက ထြက္သည္။ ဒီေန႔ သူသူ ၀တ္လာသည့္ ပိတ္ဂါ၀န္
သည္ အေတာ္ပါးသည္ဆိုတာကို ကားမီေရာင္မွာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ျဖစ္သည္။

“သူသူအိမ္က ကားလာၿပီ .. ဆရာမ .. သြားေတာ့မယ္ …“
မိုးေက်ာ္ အနားေရာက္လာေတာ့ သူသူ သူမႏွင့္အတူ ရပ္ေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးကို လွည့္ႏႈတ္ဆက္သည္။ မိုးေက်ာ္ ဒီက်ဴရွင္ကို အၿမဲလာႀကိဳေနၾကျဖစ္ေသာ္လဲ ကားထဲမွာပင္ ထိုင္ေစာင့္ေနတာမ်ားလို႔ သူသူတို႔ ဆရာမဆို
တာကို မျမင္ဖူးေပ။ ဒီေန႔မွ သူသူေအာင္ အျပင္မွာ ထြက္ေစာင့္ေနလို႔ သူမဆရာမက အတူလာရပ္ေစာင့္ေပးတာထင္သည္။ အခုမွ လူခ်င္းျမင္ဖူးတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ႏႈတ္ဆက္သည့္ သေဘာႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ၿပံဳးျပလိုက္
သည္။ သူသူတို႔ ဆရာမသည္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ စူးစုိက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ၿပံဳးျပတာကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ မ်က္မွန္ေနာက္မွ မ်က္လံုးတစ္စံုသည္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

“ရွင္ .. ရွင္.. ထြန္းထြန္း မဟုတ္လား ?? ..“
သူ႔ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေျပာသည့္ က်ဴရွင္ဆရာမ၏ စကားေၾကာင့္ မိုးေက်ာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ့္ရင္ပတ္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ ျပန္ေထာက္မိၿပီး ..

“က်ေနာ္က ထြန္းထြန္း !!! … ဆရာမ လူမွားေနၿပီ ထင္တယ္ .. က်ေနာ့္နာမည္က မိုးေက်ာ္ပါ ..“
“ေအာ္ … ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်မ လူမွားတာထင္တယ္ …က်မအသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူေနလို႔ပါ ..“
“ေအာ္ .. ဟုတ္ကဲ့.. “
“သူသူ .. သြားၾကရေအာင္ .. ေတာ္ၾကာေန .. ျပန္တာေနာက္က်လို႔ ဦးေလးတို႔၊ အန္တီတို႔ စိတ္ပူေနမယ္ ..“
“အင္း .. သြားမယ္ေလ .. ဆရာမ တာ့တာ .. “

မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူ ေဒၚမူမူဟန္ အေျပာကို အူလည္လည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနမိသည့္ သူသူေအာင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနမွာကို စိုးသည့္အတြက္ လွည့္ထြက္သြားသည့္ မိုးေက်ာ္ေနာက္ကို အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ လိုက္
လာမိသည္။ ဆရာမျဖစ္၍ ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ အသက္၃၀စြန္းခါစေလးပဲ ရွိသည့္ မူမူဟန္သည္ မိုးေက်ာ္တို႔၏ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ကာ တိုးတိုးေလးညည္းမိသည္။

“ငါလဲ .. အသက္၃၀ေက်ာ္တာနဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ေတြမ်ား က်ေနၿပီလား မသိ .. ဒါေပမယ့္ ရီတဲ့ပံုကေတာ့ တေထရာထဲပဲ … အင္း …“

ညဦးပိုင္းအခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ လမ္းမမ်ားတြင္ ကားေတြက အျပည့္အသိပ္ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသျဖင့္ ကားကိုသာ တြင္တြင္ဖိေမာင္းလာခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွတဆင့္ ၿငိမ္ၿပီးပါလာသည့္ သူသူေအာင္ကို မ်က္ေထာင့္ကပ္ကာၾကည့္မိသည္။ သူသူသည္ ခါတိုင္းလို မဟုတ္ပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနဟန္ႏွင့္ရွိသည္။ ေရွ႔တူရွဴကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး
ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚ ျဖန္႔ခ်ထားသည့္ ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ကာ ေဆာ့ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြ လႈပ္ရွားပံုက ဘေလာက္စ္အက်ၤီေအာက္မွ လံုးလံုးေလးေလး ျဖစ္ေနသည့္ ရင္သားေတြကို
ပြတ္ကာသီကာႏွင့္ ကစားေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနေသးသည္။ မိုးေက်ာ္ အလိုလိုေနရင္း ေရငတ္လာသလို ျဖစ္လို႔ ကားေမာင္းေနသည့္အထဲပဲ စိတ္ကိုႏွစ္ထားလိုက္ရသည္။ ကားမီးေရာင္ထိုးလိုက္မႈေၾကာင့္ က်ဴရွင္အိမ္
အေရွ႔မွာ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း၏ ပကတိအေနအထားကိုလဲ စိတ္အာရံုထဲတြင္ ျမင္ေယာင္လာမႈကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရေသးသည္။

“သမီးငယ္ ေနာက္က်လိုက္တာ .. . ျဖဴျဖဴကေတာင္ အခုေလးတင္ က်ဴရွင္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေနေသးတယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေမေမ .. ကားက ဆီထည့္ေနရလို႔ ၾကာသြားတာ …“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. အန္တီ .. လမ္းမွာ ဆီျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ .. ဆီဆိုင္မွာ သြားထည့္မိလိုက္တာပါ .. ဟိုေရာက္ေတာ့ ကားပိတ္တာနဲ႔ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေနတာ ..“
“ေအး .. ေအး .. ဟုတ္သားပဲ .. ခါတိုင္းဆို  ကိုဘတုတ္လုပ္ေပးထားတာ .. ဒီရက္မွ သူဖ်ားေနလို႔ သြားမထုတ္ျဖစ္တာနဲ႔ ဆီမထည့္ရေသးဘူးထင္တယ္ .. “
ခပ္ေအးေအး ေနတတ္သူမို႔ ေဒၚဇင္မာေအးက မိုးေက်ာ္အေပၚ အျပစ္တင္သည့္ စကားမေျပာေပ။ သူ႔သမီး လက္ကိုဆြဲ၍သာ ..
“လာ .. သူသူ .. ေမေမတို႔ တစ္အိမ္လံုး ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတာ ..“
“ဘာဟင္းခ်က္လို႔လဲ ေမေမ …“
“သမီးႀကိဳက္တဲ့ ငါးသလဲထိုးေၾကာ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ ပဲႀကီးဟင္းနဲ႔ဆူးပုတ္ခ်က္တယ္ေလ ..“
“ဟာ .. ဂြတ္ရွယ္ပဲေဟ့ .. လာလာ သြားစားရေအာင္ ..“

ဟင္းရံေတြနာမည္ေတြၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ အာရံုကေျပာင္းသြားသျဖင့္ သူသူ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားလာတာ ေမ့သြားသည္။ အန္တီဇင္မာလက္ကိုဆြဲကာ ေနာက္ေဘးဘက္သို႔ သူမ
ကဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ ထမင္းစားခန္းေရာက္ေတာ့လဲ မိသားစု ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာႏွင့္ သူမဆရာမက မိုးေက်ာ္ကို မွားႏႈတ္ဆက္သည့္အေၾကာင္းကို အစေဖာ္ဖို႔ေမ့ေနသည္။ ဦးသိန္းေအာင္
က “သမီး စာလုိက္ႏိုင္လား“ ဟု ေမးမွ ညေနက်ဴရွင္ကအေၾကာင္းကို ျပန္သတိရသည္။

“အယ္ … အခုမွသတိရတယ္ .. အစ္ကိုမိုးေက်ာ္အေၾကာင္း ထူးျခားတယ္ ... ေျပာဖို႔ ေမ့ေန႔လို႔ ..“
ဦးသိန္းေအာင္ အပါအ၀င္ မိသားစုသံုးေယာက္စလံုး သူသူေအာင္ကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ၾကသည္။ မိုးေက်ာ္္သည္ သူတို႔မိသားစုအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆုံး လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္အ
တြက္ေၾကာင့္ သူသူဘာေျပာမလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကတာျဖစ္ေလသည္။

“က်ဴရွင္အဆင္းတုန္းက အကိုမိုးေက်ာ္ကားမလာေသးလို႔ အျပင္ထြက္ေစာင့္ေနတာ သမီးဆရာမပါ ပါလာတယ္ .. အကိုမိုးေက်ာ္ကားေရာက္လို႔ သူက ကားထဲက ထြက္ၿပီး လာေခၚေတာ့ သမီးဆရာမက သူ႔ကို ျမင္သြား
တယ္ .. အကိုမိုးေက်ာ္ကို “ထြန္းထြန္း“ မွတ္လား ဆိုၿပီး ဆရာမက ေမးတယ္ ..“
“ေဟ .. ထြန္းထြန္းတဲ့လား ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေဖေဖ .. ဒါေပမယ့္ အကိုမိုးေက်ာ္က သူမဟုတ္ပါဘူးလို႔ဆိုေတာ့ ဆရာမက လူမွားတယ္ထင္တာပဲဆိုၿပီး ေျပာတယ္ ..“
“ကိုမိုးေက်ာ္က သူ႔အရင္အတိတ္ကိုမွ မသိတာ .. ဒီလိုပဲ ေျပာမွာေပါ့ ..“

ဒီစကားကို ျဖဴျဖဴေအာင္က ၀င္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသူေအာင္ခမ်ာ အစ္မျဖစ္သူ၏ စကားၾကားေတာ့ ပါးစပ္ကေလး၀ိုင္းသြားသည္။

“မမကေတာ့ တမူးသာသြားျပန္ၿပီ .. အခုေလးတင္မွ သူသူလဲ ဒါကို စဥ္းစားမိလို႔ ေျပာမလို႔ ..“
“သူသူေနာ္ .. ငါ့ကိုမ်ား .. ဘာတမူးသာတာလဲ .. “

ျဖဴျဖဴေအာင္က ညီမျဖစ္သူကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ သူသူေအာင္သည္ အစ္မျဖစ္သူကို လွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္ကာ ေျပာင္ျပလိုက္ၿပီးမွ ..

“ဆရာမကလဲ အကိုမိုးေက်ာ္က မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ .. လူမွားတာပါဆိုၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ သူသူက ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတာပါ .. အိမ္ေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားမိေသးတယ္ … ဟင္းနာမည္ေတြ ေမေမလာရြတ္ျပေတာ့
တခါ ဒီအေၾကာင္းကို ထပ္ေမ့သြားျပန္ေရာ .. အခုမွ သတိရလို႔ ထုတ္ေျပာတာ …“
“သမီးငယ္ဆီက ဒီသတင္းေလးရတာ မဆိုးဘူး … ေကာက္ရိုးပံုထဲအပ္ရွာရတာထက္ေတာ့ နဲနဲလြယ္သြားၿပီ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဖေဖရွာထားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကျငာသတင္းေတြထဲမွာ ထြန္းထြန္းဆိုတာနဲ႔
တိုက္ဆိုင္တာေလး ေတြ႔လိုက္မိတယ္…“
“ဟင္ .. ဟုတ္လား .. ေဖေဖ .. ဘယ္တုန္းကလဲ …“
“ေနဦး .. ေဖေဖ စာၾကည့္ခန္းထဲက မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ ညွပ္ထားတယ္ .. သြားယူလိုက္မယ္ …“

ဦးသိန္းေအာင္ ထိုင္ရာမွထကာ ထမင္းစားခန္းမွ ထြက္သြားေတာ့ စပ္စုခ်င္သည့္စိတ္ႏွင့္ သူသူက ျဖဴျဖဴကို လက္တို႔ကာ ေနာက္ကလိုက္သြားၾကသည္။ ေဒၚဇင္မာေအာင္သာ ထမင္းပြဲသိမ္းဖို႔ ၀င္လာသည့္ ေနာ္ေဆးေဖာ
ႏွင့္ ဟင္းပန္းကန္ေတြ ၀ိုင္းကူသိမ္းေပးရင္း က်န္ခဲ့သည္။ မိုးေက်ာ္အေပၚ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ သာမန္ထက္ပိုေသာ စိတ္၀င္စားမႈေတာ့ ရွိေနသည္ဆိုတာကို ေတြးရင္း အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ပူမိသည္။ မိုးေက်ာ္၏
ပံုစံက ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မဟုတ္ေပမယ့္ လိုအပ္လာလွ်င္ေတာ့ ကိုသိန္းေအာင္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရဦးမည္ဟု ေတြးထားလိုက္ေလသည္။

“ေရာ့ ဒီမွာ.. သူသူပဲ ဖတ္ျပလိုက္ …“
ဦးသိန္းေအာင္က သူ႔မွတ္စုစာအုပ္၏ တစ္ေနရာတြင္ ညွပ္ထားေသာ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးမ်ားထဲမွ ႏွစ္ရြက္ကို သမီးငယ္၏ လက္ကို ကမ္းသည္။ သူသူသည္ စာရြက္တစ္ခုကို အရင္ေထာင္ၾကည့္ကာ အသံထြက္၍ပင္
ဖတ္ျပသည္။

ခင္ေမာင္ထြန္း
ျဖစ္ျဖစ္သမွ်အားလံုးကို အေမႏွင့္အေဖက ခြင့္လႊတ္သည္
ဤေၾကညာစာေတြ႔လွ်င္ အျမန္ဆံုးအိမ္ျပန္လာခဲ့ပါ
ကိုကိုႀကီး

ေၾကျငာစာ ဆံုးသြားေတာ့ သူသူေအာင္က အေဖျဖစ္သူ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္သည္ ဘာမွမေျပာေသးပဲ ေဆးတံကို မီးညွိကာ ဖြာေနသည္ကိုေတြ႔သည္။ လက္ထဲတြင္ က်န္ေနေသးသည့္ ေနာက္ထပ္
 ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ေထာင္ကာ ဆက္ဖတ္သည္။

ကိုကိုထြန္း
အဆက္အသြယ္မရလို႔ စိတ္ပူေနရသည္
ေရာက္ရာအရပ္ကေန ဆက္သြယ္ပါရန္
ေလးငယ္

“ေၾကျငာစာေတြကလဲ တမ်ဳိးႀကီးပဲေနာ္ .. ေဖေဖ ..“
“ေအး . ဟုတ္တယ္ .. သမီး .. သူတို႔ေၾကျငာစာ သေဘာက သက္ဆိုင္သူ ဖတ္မိရင္ သိေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ ထည့္တာဆိုေတာ့ .. ေဘးကလူက နားမလည္ႏိုင္ဘူးေလ … အထူးသျဖင့္ ေမာင္မိုးေက်ာ္က အတိတ္ကိုေမ့
သြားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူအေနနဲ႔ဖတ္မိရင္ေတာင္မွ သူ႔ကိုေျပာမွန္း သိခ်င္မွသိေတာ့မွာ .. “
“ဟင္ .. ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ .. သမီးဆရာမအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ ထြန္းထြန္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးရမလား …“
“သမီးမွာ ဖုန္းနံပါတ္ရွိလို႔လား …“
“ရွိတယ္ .. ေဖေဖ ..“
“အင္း .. ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ အျမင္ေျပာရရင္ ဖုန္းနဲ႔ေမးတယ္ဆိုတာထက္ .. သမီး ေနာက္တစ္ပတ္ က်ဴရွင္သြားတဲ့အခါက်မွသာ လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး မသိမသာေမးရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ .. ေတာ္ၾကာေန ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့သူ
နဲ႔ သမီးဆရာမက ဘယ္လိုပတ္သက္လဲဆိုတာ မသိေတာ့ မ်က္ႏွာနာစရာေတြ ျဖစ္မယ္ ..“

ရဲမႈးႀကီးျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဦးသိန္းေအာင္က ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။ သူသူ အေဖျဖစ္သူ၏ စကားေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ရန္ အိမ္ေရွ႔သို႔ သြားမည္ကိုယ္ဟန္ကို ရပ္လိုက္မိသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္
က ဆရာမနဲ႔ ပတ္သက္ေနႏိုင္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္တြင္ စိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ေလးေတာင္ ျဖစ္သြားရွာသည္။ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္၏ အတိတ္ကို သိခ်င္ေသာ္လဲ အတိတ္ကို ျပန္သတိရလွ်င္ သူမအိမ္မွ
ထြက္သြားမွာကို မလိုလားသလို ျဖစ္သည္။ အေနနီးစပ္မႈေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားသည္ပဲဆိုဆို အခုတေလာ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္က ႀကီးစိုးထားသည္ကို သူမ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနပါသည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္က ပညာတတ္ထဲက ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ …“
ဆုိင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ၀င္ေျပာသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ စကားေၾကာင့္ ညီမျဖစ္သူေရာ၊ အေဖျဖစ္သူပါ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ မိုးေက်ာ္အေၾကာင္းကို သူသူေအာင္ေလာက္ ေျပာခဲသည္။ အခုေတာ့ သူမကပါ
၀င္မွတ္ခ်က္ေပးေနသည္။

“သမီးႀကီးက သူသူ႔ဆရာမနဲ႔ အသိဆိုတဲ့အေပၚမွာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး ေတြးတာလား ..“
“အဲဒါထက္စာရင္ .. သမီး သတိထားမိတာေလးေတြ ရွိလို႔ပါ …“
“မမေျပာစမ္းပါဦး .. အကိုမိုးေက်ာ္က ဘာထူးျခားလို႔လဲ ..“
“ဟိုတစ္ေန႔က သမီး ပန္းဆိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေဖေဖမွာတဲ့အတိုင္း Times နဲ႔ Newsweek ၀င္၀ယ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ သမီး စေကာ့ေစ်းထဲ၀င္ၿပီး အကၤ်ီခ်ဳပ္ထားတာေလးေတြ ၀င္ေရြးေတာ့ .. ကိုမိုးေက်ာ္က ကားထဲမွာ
က်န္ခဲ့တယ္ … သမီးလဲ ျပန္လာေရာ Times ကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ေနတယ္ … သမီးေတာင္မွ အံ့ၾသတယ္ .. သမီး တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္သာ ေရာက္ေနတာ .. အဲဒီလို ဂ်ာနယ္မ်ဳိးဖတ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ေလာက္ဘူး …“
“ဖတ္ေနတာေရာ ဟုတ္လို႔လား မမရယ္ .. ပံုၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ …“
“အုိ .. ဖတ္ေနတာပါ .. ငါက ကိုမိုးေက်ာ္ ဘာေတြ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ေနတာလဲလို႔ .. မသိမသာေမးၾကည့္ေတာ့ .. အေမရိကန္စစ္သားေတြ အီရတ္မွာ ေသတဲ့သတင္းမို႔ ဖတ္ၾကည့္ေနတာပါတဲ့ .. ငါ့ေတာင္ ျပန္ရွင္းျပ
လိုက္ေသးတယ္ ..“
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ အကိုမိုးေက်ာ္က ဘြဲ႔ေတြ ဘာေတြ ရၿပီးၿပီလား မသိဘူးေနာ္ .. “
“ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ .. သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္တစ္တန္းသာ ေအာင္တယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႔ရေနေလာက္ၿပီေလ ..“

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသူေအာင္တို႔ သံုးေယာက္သား ေျပာစရာမရွိေတာ့သလို ခဏၿငိမ္သြားၾကသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ဦးသိန္းေအာင္သည္ ေဆးတံကို တစ္ခ်က္ရိႈက္ဖြာလိုက္ၿပီး …

“ကဲ .. သမီးတို႔လဲ ျပန္နားၾကေတာ့ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ ကိစၥကိုေတာ့ ေဖေဖ သတင္းစာတိုက္ကိုေမးၿပီး စံုစမ္းၾကည့္ဦးမယ္ .. ေနာက္တစ္ပတ္ သူသူ က်ဴရွင္သြားလို႔ ဆရာမနဲ႔ေတြ႔ရင္ စကားအစ္ေအာက္ေမးၾကည့္ေပါ့ …
 အဲဒီကေနလဲ ထူးျခားခ်င္ထူးျခားလာမွာပါ .. ဒီလိုေ၀ဒနာမ်ဳိးကလဲ အဆန္းဆိုေတာ့ သူ႔အတိတ္ကိုျပန္သတိရဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့လြယ္မယ္မထင္ဘူး .. သူ႔မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔မွပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိ
မယ္ ထင္တယ္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ .. သမီး ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ ဆရာမကို ေမးၾကည့္လိုက္မယ္ေလ ..“

သူသူေအာင္က ခပ္သြက္သြက္ပင္ ကတိေပးသည္။ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူအစ္မကို လက္တို႔ကာ ေခၚထုတ္လာၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲကေန ျပန္ထြက္လာၾကသည္။ စာၾကည့္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီမို႔ သူသူေအာင္ အေပၚထပ္က
သူမ စားပြဲဆီသို႔ တန္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ကေတာ့ သူမအေမႏွင့္အတူ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ဖို႔ ေအာက္ထပ္မွာပဲ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူသူေအာင္ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ မထိုင္ခင္ ပိတ္ထားသည့္ စားပြဲနား
က ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္သည္။ သူမစားပြဲက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ကားဂိုေဒါင္ထပ္ခိုးကို ျမင္ေနရသည္။ ၀ရံတာေလးလို ျဖစ္ေနေသာ ထပ္ခိုးေပၚတက္ရာ စႀကၤ ံေလးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေန
သည္။ မ်က္ႏွာကို ျမင္ႏိုင္ေလာက္သည့္အထိ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသာ္လဲ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္မွန္း သူသူေအာင္ တန္းသိသည္။ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္သည္ ျပတင္းေပါက္ရွိရာဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူသူေအာင္ ေက်ေက်
နပ္နပ္ ၿပံဳးသည္။ သူမစာၾကည့္ရမွာ အားအလိုလိုရွိသြားသည္ဟု ခံစားရၿပီး ညေနက သင္လိုက္သည့္ သခၤ်ာစာအုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ေလေတာ့သည္။


မေတြ႔ရသည့္ လပိုင္းအေတာအတြင္း စုမာေျပာင္းလဲသြားသည္ ထင္ပါသည္။ မုိးေက်ာ္ စုမာကိုသြားေခၚကတည္းက သတိထားမိသည္။ အစပထမေတာ့ ဦးသိန္းေအာင္အိမ္ ေျပာင္းသြားသည့္အထဲက အဆက္အသြယ္
မလုပ္ျဖစ္ေတာ့လို႔ စိတ္ေကာက္ေနသလားဟု ထင္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စုမာပံုစံက သူ႔ကိုစိတ္ေကာက္ေနသည့္ ပံုစံမေပါက္ပါ။ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနတာ ေသခ်ာသည္။

“စုမာ ထြက္မလာေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာ …“

သူ စုမာတို႔လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနတာ ဒါပါႏွင့္ဆိုလွ်င္ သံုးလိပ္ေျမာက္ၿပီျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းကဆိုလွ်င္ ကြမ္းယာဆိုင္မွ ေတာက္တိုမယ္ရခိုင္းသည့္ ဖိုးခ်စ္ဆိုေသာ ေကာင္က
ေလးကို စုမာတို႔အိမ္ဘက္ လႊတ္လိုက္တိုင္း ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတတ္တာမ်ားသည္။ ဒီေန႔တြင္မူ ေျချမန္ေတာ္ ဆက္သားေလး ဖုိးခ်စ္ျပန္ေရာက္လာသည့္တိုင္ စုမာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာ။ လာခဲ့မယ္ဟု ေျပာလိုက္လို႔
သာ မိုးေက်ာ္ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ဆက္ေစာင့္ေနသာျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လွ်င္ စုမာဆီက အျပန္မွ ၀င္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာ အဘေမာင္တို႔အိမ္ဘက္ကို လွည့္သြားတာၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ အစီခံသာ
က်န္ေတာ့သည့္ ေဆးလိပ္ကို လက္ႏွင့္ေတာက္ထုတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္မွ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ေလး ၀တ္ထားေသာ စုမာကို တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာတာ ျမင္လိုက္ရသည္။

“အိမ္ကထြက္ခါနီးမွ ေဒၚေလးက ဥပုသ္ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာလို႔ ..“
“ေၾသာ္ ..“

စုမာ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္က လံုေလာက္သျဖင့္ လႈိက္လွဲ၀မ္းသာမႈ မရွိသလို ျဖစ္ေနသည့္ သူမ၏ အျပဳအမူအတြက္ မိုးေက်ာ္ ဆန္းစစ္မေနေတာ့ပါ။ ထို႔အျပင္ လွလွပပေလးျဖစ္ေနသည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးကို ေျခဆံုး
ေခါင္းဆံုးၾကည့္ေနမႈကိုလဲ မသိမသာ ေလ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဥပုသ္ေန႔ႀကီးကို ကိုယ္က ဘာစိတ္ကူးထားၿပီးလာလဲဆိုတာ မိမိဖာသာမိမိ သိေနသျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကို အားနာရမွန္းမသိ အားနာသြားမိေသးသည္။ ေနာက္မွ
 သူတို႔ထမင္းဆိုင္က ဒီရက္ပဲပိတ္လို႔ ဒီရက္လာရတာ ဘာျဖစ္လဲဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္အားေပးလိုက္ရသည္။ မိုးေက်ာ္ ေရွ႔ကေနေလွ်ာက္သြားေတာ့ စုမာေနာက္မွကပ္ပါလာသည္။

“ေနရတာအဆင္ေျပတယ္မွတ္လား ..“
“ေျပပါတယ္ ..“
“ထင္သားပဲ .. ဒါေၾကာင့္ ေပၚမလာတာေနမွာေပါ့ ..“
“ေန႔တိုင္းလိုလို ကားေမာင္းေနရေတာ့လဲ သီးသန္႔အားတဲ့ရက္မရွိလို႔ပါ … ေနာက္ၿပီး စုမာအားတဲ့အခ်ိန္ကိုလဲ မွန္းလာရေသးတာကိုး ..“

စုမာဘာမွ ဆက္မေမးသလို မိုးေက်ာ္လဲ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိသလို မဟုတ္သည့္ စုမာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ သူဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ သူႏွင့္ စုမာ၏ ဆက္ဆံေရးသည္ နဂိုက
တည္းက အခ်စ္ႏွင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ဆက္ဆံေရးမဟုတ္။ သူ႔အေသြးအသားေတြ၏ လိုအပ္ခ်က္ကို စုမာက ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူမ၏ ေတာင့္တမႈဆႏၵကို မုိးေက်ာ္က လိုက္ေလ်ာခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။
လူျမင္ကြင္းတြင္ သြားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ရွိဖူးၾကတာမဟုတ္။ စုမာကသာ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ရွိေသာ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပဖူးေသာ္လဲ သူ႔ဘက္က သူမအေပၚ ခ်စ္သူရည္းစားတစ္ေယာက္လို ခံစားခ်က္မ်ဳိးမရွိ။
ခပ္ရိုင္းရိုင္းေျပာရလွ်င္ စိတ္တူသေဘာတူ အိပ္ေဖာ္တစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္လမ္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာမိသည္။

“ေရႊအင္ၾကင္းကို သြားမွာပဲမဟုတ္လား .. ဟိုမွာလိုင္းကားလာေနတယ္ ..“
မိုးေက်ာ္ ေယာင္နနႏွင့္ စုမာေျပာသလိုပင္ လာေနသည့္ ဘတ္စကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ေန႔လည္အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကားေပၚတြင္လူရွင္းေနသည္။ ေရွ႔ႏွစ္မွတ္တိုင္ဆို ဆင္းရေတာ့မည္မို႔ မိုးေက်ာ္ေနာက္ကုိ
တိုးမသြားေတာ့ပဲ အေပါက္၀တြင္ေဘးကပ္ကာ ရပ္လိုက္သည္။ စုမာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဘက္ကို မၾကည့္ပဲ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနတာေတြ႔သည္။ မိုးေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္စာဆိုၿပီး စပယ္ယာကို ပိုက္ဆံေပးလိုက္ေတာ့
စပယ္ယာက သူ႔ကိုမၾကည့္ပဲ စုမာကိုၾကည့္ကာ လွမ္းယူသည္။ ေယာက်္ားမ်က္လံုးခ်င္းမို႔ ကိုေရႊစပယ္ယာ၏အၾကည့္ေတြက စုမာ၏ ဘယ္ေနရာေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း မိုးေက်ာ္သိသည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ စုမာကိုယ္
ကေလးကို အခုမွ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ ရႈပ္ေထြးသြားသလို ျဖစ္သည့္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လာရင္းရည္ရြယ္ခ်က္က ျပန္အစားထိုး၀င္လာသည္။ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ စုမာကိုယ္လံုးကေလးႏွင့္ ကားစြင့္ေနသည့္တင္
အိုးေတြက သူ႔ေသြးကို ဆူေ၀လာေအာင္ လုပ္ေနသလို ခံစားရသည္။

“လာ .. စုမာ ..“
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း စုမာလက္ကိုဆြဲကာ ေခၚေတာ့ စုမာ နဂိုအတိုင္းပင္ လိုက္ပါလာပါသည္။ စုမာႏွင့္ ျဖစ္ၿပီးကတည္းက ေရႊအင္ၾကင္းသည္ ေရာက္ဖူးေနၾကေနရာျဖစ္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္စိမ္းမေနပါ။ ေရႊအင္ၾကင္း
သည္ ကမ္းနားဘက္ႏွင့္ နီးေသာ လမ္းၾကားေလးထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ ခပ္ေပါေပါ တည္းခိုခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အခန္းခပိုက္ဆံကိုေပးလိုက္ၿပီး ေသာ့ရသည္ႏွင့္ စုမာလက္ကိုဆြဲကာ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဒါမ်ဳိးက
အဆန္းမဟုတ္ေတာ့သည္မို႔ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ေကာင္တာမွ အေဒၚႀကီးသည္ ဖတ္လစမဂၢဇင္းကို ျပန္ဆက္ဖတ္ေနသည္။

မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္ အိမ္ေရာက္ကတည္းက ခ်ဳပ္ထိန္းထားရတာေတြမ်ားသည္။ ျမင္သူတကာေငးေလာက္သည့္ မိန္းမေခ်ာေလးႏွစ္ဦးကို ေန႔စဥ္ကားေမာင္းပို႔ေနရသည့္အတြက္ သူဘယ္ေလာက္ မိမိကိုယ္ကိုထိန္း
သိမ္းရသလဲဆိုတာ သူသာသိသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္က ေတာ္ေသးသည္။ သူသူေအာင္ကို အႀကိဳအပို႔လုပ္ရသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္ သူမေလး၏ ခ်စ္စဖြယ္ အေျပာအဆိုႏွင့္၊ စိုျပည္လန္းဆန္းသည့္ ကိုယ္လံုးေလးက သူ႔ကို
ဖမ္းစားထားသည္။ သူသူေအာင္က ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးပီပီ ဂါ၀န္ေလးေတြ၊ စကတ္ေတြေလးေတြသာ အ၀တ္မ်ားသျဖင့္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္လံုးေတြက ဒီေနရာကို တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ မနည္းပင္
သတိထားေနရသည္။ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ေစာင့္ဆည္းမႈ၊ တာ၀န္သိတတ္မႈ အစရွိသည့္ ခြ်န္းေတြအလက္လက္ႏွင့္ အုပ္ထားရသည္။

တစ္လလံုးေအာင့္အီးထားခဲ့ရသည့္အတြက္ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ စုမာ၏ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ညွပ္ယူကာ အငမ္းမရနမ္းသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ေတာ့ စုမာ သူ၏အနမ္းေတြကို
မတံု႔ျပန္ပါ။ တင္းကာခံထားသလို ထင္ရသည္။ မိုးေက်ာ္က အေလ်ာ့မေပးပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ အတင္းနမ္းပစ္လိုက္ေတာ့မွ ကိုယ္ကေလးကေပ်ာ့သြားၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးၾကာမွ လွ်ာေလးက ထြက္လာသည္။
စုမာ စိတ္ပါလာၿပီမွန္း သိလုိက္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္လက္က လုပ္ေနၾကထံုးစံအတိုင္း ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း တင္သားေတြကို အားရပါးရပင္ ဆုပ္နယ္သည္။ ထမိန္ေပၚက နယ္လို႔အားမရ
ေတာ့ လိပ္ထားသည့္ထမိန္စကို ရွာကာ ေျဖခ်လိုက္သည္။ ပင္တီေလးက်န္ေသးေပမယ့္ ခုနကထက္စာလွ်င္ ပို၍ နယ္ရတာ အားရလာသျဖင့္ မိုးေက်ာ္လက္ေတြက တစတစၾကမ္းလာသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ .. ေရာက္ကတည္းက .. နဲနဲေလွ်ာ့ဦး ..“
စုမာက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဆီမွ ရုန္းထြက္ကာ ရင္ပတ္ကို လက္ႏွင့္တြန္းထုတ္ရင္းေျပာသည္။ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းခံထားရသည့္အျပင္ တင္ပါးတစ္ခုလံုးရစရာမရွိေအာင္ အနယ္ခံထားရ၍ သူမ အသံက လိႈက္ေမာမႈ အျပည့္ျဖစ္ေန
သည္။

“စုမာကို ေတြ႔ကတည္းက စိတ္ထေနတာ .. ဒီမွာၾကည့္ပါလား ..“

မိုးေက်ာ္ တကယ္စိတ္ထန္ေနမွန္း ပုဆိုးကိုေျဖျပလိုက္သည္ႏွင့္ စုမာေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကိုယ္ခ်င္းေပြ႔ဖက္ထားစဥ္ကတည္းက သူမဆီးစပ္ကို လာေထာက္ေနသျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေနမွန္း သိေပမယ့္ ဒီေလာက္မာေတာင္
တက္ေနမည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ဘြားခနဲေပၚလာသည့္ လိင္တံႀကီးသည္ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္အမိုးကို ခ်ိန္ရြယ္ထားသည့္ အေျမွာက္ႀကီးႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။ မိုးေက်ာ္က စုမာထံမလာခင္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ သထားခဲ့လို႔
ေပါင္ၿခံတစ္၀ိုက္ ရွင္းလင္းေနရာ အသားေခ်ာင္းေခ်ာင္းမာမာႀကီးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေထာင္ျပထားသလိုပင္။ စုမာ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြျမန္လာၿပီး ညိဳ႔ျမဴခံထားရသည့္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမကသာ လႈပ္ရွားမႈကင္း
မဲ့သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ကေတာ့ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ လႈပ္ရွားသည္။ ကုတင္နားေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ စုမာကုတင္ေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္လဲက်သြားသည္။ မိုးေက်ာ္
ကုတင္ေအာက္တြင္ က်န္ခဲ့သည့္ သူမႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူကာ အေပၚသို႔ေထာင္လိုက္သည္။ ဘယ္ဘက္ပုခံုးေပၚ စုတင္လိုက္ၿပီးေနာက္ က်န္ေနေသးသည္ ပင္တီေလးကို ခါးစကေန လိပ္ကာ ဆြဲတင္သည္။ စုမာ၏
ေအာက္ပိုင္းတြင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ မိုးေက်ာ္ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္း စုေနရာမွ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ခြာထုတ္လိုက္သည္။ စုမာ၏ အသားကျဖဴလွသည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေပါင္ရင္းခြဆံုတစ္၀ိုက္တြင္ေတာ့
အေတာ္ပင္ျဖဴ၀င္းသည္။ မိုးေက်ာ္ မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္သည္မို႔ စုမာအေနအထားက အသင့့္ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အဓိကေနရာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မဲနက္ေနသည့္ ေတာတန္းေလာက္ေအာက္ရွိ အကြဲေၾကာင္းေလး
သည္ မဟတဟေလးၿပဲေနသလို ရွိသည္။ သူ႔လိင္တံ၏ ခိုနားရာ ကြ်င္း၀ေလးသည္ အမိုးကာထားသည္ႏွယ့္ ခပ္ထူထူအဖံုးေလးႏွစ္ျခမ္းက ပိတ္ကာထားသည္။

“လုပ္ခ်င္လုပ္ေတာ့ အစ္ကိုမိုး …“
သူ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို အေနခက္လာလို႔ ထင္သည္။ စုမာက ပက္လက္လွန္ေနရာမွ ေခါင္းကေလးလွမ္းေထာင္ရင္း ေျပာသည္။ မိုးေက်ာ္ အျမင္အာရံုေနာက္ လိုက္ေနမႈကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး အေတြ႔အာရံုေနာက္လိုက္ဖို႔
ျပင္လိုက္သည္။ သူ႔လိင္တံထိပ္ႏွင့္ ကြ်င္း၀က အဖံုးႏွစ္ခုေအာက္ကို လွွ်ိဳကာထိုးလိုက္သည္တြင္ စုမာ စိတ္ထေနၿပီမွန္း စိုထိုင္းထိုင္းအေတြ႔ေၾကာင့္ နားလည္လိုက္သည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔ကိုယ္ကို ကုတင္ႏွင့္ကပ္ေအာင္တိုးယူ
လိုက္ေတာ့သည္။

ေရာက္ဖူးေနၾကလမ္းေၾကာင္းမို႔ မိုးေက်ာ္၏ လိင္တံက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာႏွယ္ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴအထဲကိုေရာက္သြားသည္။ စုမာအတြင္းသားေတြ၏ စြတ္စိုအိေထြးသည့္အရသာက ငတ္မြတ္ေနခဲ့သည့္ မိုးေက်ာ္အတြက္
အတိုင္းထက္အလြန္ ေကာင္းမြန္လြန္းလွေနရာ သူ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒစ္ေပၚသည္အထိျပန္ထုတ္ၿပီး စေဆာင့္သည္။ အင့္ခနဲ တစ္ခ်က္ျမည္ၿပီး စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးက တြန္႔သြားသည္။ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္ေၾကာင့္ ေရွ ႔တိုးသြား
မလို ျဖစ္သည့္ စုမာကိုယ္ကေလးကို သူ႔ပုခံုးေပၚေရာက္ေနသာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္းတင္းဖက္ထားျခင္းျဖင့္ မိုးေက်ာ္ လွမ္းထိန္းထားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ကိုင္သေဘာမ်ဳိး က်စ္က်စ္ပါ
ေအာင္ ဖက္တြယ္ၿပီး မိုးေက်ာ္တစ္ခ်က္ခ်င္း စည္းခ်က္မွန္မွန္ စေဆာင့္ေတာ့သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္က်ေနသည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ယမ္းခါေနၿပီး ဆြဲမိဆြဲရာအျဖစ္ အျပာေရာင္အိပ္ယာခင္းစကို
တင္းတင္းလိမ္ဆြဲထားရသည္။

“အင္း … အင္း … အီး ….. အီး ..“

၁၀ေပပတ္လည္ေလာက္သာ က်ယ္ေသာ အခန္းေလးထဲတြင္ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ စုမာတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ကာမစပ္ယွက္မႈမွ ထြက္က်လာေသာ အသံမ်ားမွလြဲ၍ တျခားအသံ တစိုးတစိမွ် မၾကားရပါ။ မိုးေက်ာ္ စုမာကို စကားမ
ေျပာျဖစ္ပဲ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ခရီးေရာက္ေအာင္ တြင္တြင္သြားေနမိသလို စုမာကိုယ္တိုင္လည္း တအင့္အင့္ တအီးအီး ညည္းယံုမွအပ တျခားဘာစကားမွ မဆိုရွာေပ။ မ်က္စိကုိတင္းတင္းမွိတ္ထားၿပီး မိုးေက်ာ္လုပ္သမွ်
ကို ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ခံေနသည္သက္သက္ပဲရွိသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ စိတ္လိုလက္ရ စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ ဒီေန႔မွ ဘာစကားမွမဆိုသည့္အတြက္ စုမာ၏ အျပဳအမူက ထူးျခားေနတာ ေသခ်ာပါသည္။
သို႔ေသာ္ မိုးေက်ာ္ ဒါေတြကို ထည့္တြက္မေနႏိုင္အားပဲ တင္းမာေနသည့္ သူ႔လိင္တံကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔အေရးကိုသာ အားသြန္ခြန္စိုက္လံုးပန္းေနေလသည္။

သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ဆိုသည့္အတိုင္း မိုးေက်ာ္ ပန္းတိုင္ကို လွမ္းျမင္သည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာသည္။ မိုးေက်ာ္၏ လႈပ္ရွားမႈ အဟုန္က ပိုမ်ားလာသလို အားလဲပိုပါလာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည့္
အခါမ်ဳိးတြင္ ဆီးစပ္ခ်င္း ရိုက္မိသံက စုမာ၏ ေအာ္ညည္းသံထက္ေတာင္ ပိုက်ယ္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ဟထားသည့္ စုမာ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ ျပန္မပိတ္ေတာ့ပဲ ေရငတ္သူတစ္ေယာက္လိုလွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္သပ္ေနမိသည္။ အခုထက္ထိ မခြ်တ္ရေသးသည့္ ရင္ဖံုးအကၤ် ီသည္အေနအထားမမွန္ေတာ့ပဲ ခ်က္နက္နက္ကေလးေပၚသည္အထိ လိပ္တက္ေနသည္။ အကၤ်ီကြယ္ထားလို႔ မျမင္ရသည့္တိုင္
ရင္သားေတြ၏ လႈပ္ခါမႈကိုေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းေဆာင့္ခ်က္တိုင္း မိုးေက်ာ္သတိထားမိသည္။

“အီး .. ၿပီး .. ၿပီးၿပီ ..“

မိုးေက်ာ္ တကိုယ္လံုးၾကြသည္အထိ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ရပ္လိုက္ရင္း သူ႔ဆီးစပ္ကို စုမာ၏ အဂၤါစပ္ႏွင့္ မကင္းကြာရေအာင္ အသားကုန္ ကပ္ထားလိုက္သည္။ ေခါင္းေမာ့ထားသည့္ သူ႔လည္ပင္းတစ္၀ိုက္တြင္ ေသြးေၾကာ
ႀကီးေတြေတာင္ ေထာင္တက္ေနသည္။ အားရပါးရ လုပ္လိုက္ရမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ စုမာ၏ကြ်င္းေလးထဲတြင္ သူ႔အရည္ေတြက ျပည့္လွ်ံသြားသည္။ စုမာကိုယ္တိုင္လဲ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာတိုး၀င္လာသည့္ ပူေႏြး
လွသည့္ အရည္ေတြ၏ ထိေတြ႔မႈတြင္ အႀကီးအက်ယ္ၿပီးသြားသည္။ ေက်ာျပင္ႏွင့္ အိပ္ယာလြတ္သြားသည္အထိ ေကာ့တက္မိသလို ေျခေခ်ာင္းေလးေတြပင္ ေကြးညႊတ္သြားသလဲ ထင္ရသည္။ အၿပီးခ်င္းဆံုမႈေၾကာင့္ ကာ
မအရသာ၏ အထြတ္အထိပ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခံစားလိုက္ရသည္။

“အကၤ် ီေတြေတာင္ တြန္႔ကုန္ၿပီ .. တကယ္တဲ …“
“အကို စိတ္အရမ္းပါသြားလို႔ပါကြာ …“

မိုးေက်ာ္ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ အေမာေျဖေနသည့္အခ်ိန္ စုမာက ထထိုင္ၿပီး ေၾကသြားသည့္ အက်ၤ ီအနားသားေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ခ်ေနသည္။ တကယ္ပဲ ရင္ဖံုးအကၤ် ီေနာက္ေက်ာသည္ ပြတ္တိုက္ခံရ
သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး တြန္႔လိန္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္ လွဲေနရာမွထၿပီး ျပန္႔သြားေအာင္ ပြတ္သပ္ေပးမည့္ ျပဳေတာ့ စုမာက ထၿပီး မိုးေက်ာ္ ခြ်တ္ထားခဲ့သည့္ ပင္တီႏွင့္ ထမိန္ကို သြားျပန္ယူသည္။

“ျပန္ေတာ့မလို႔လား .. စုမာ …“
“ျပန္မယ္ေလ အကိုမိုး.. ေဒၚေလးကို ခနဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ ..“

ဒီတစ္ခါေတာ့ မိုးေက်ာ္ စုမာကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္စူးစူးကို မခံႏိုင္သည့္ဟန္ႏွင့္ စုမာေခါင္းငံု႔သြားၿပီး အနားလိပ္ေနသည့္ ပင္တီေလးကိုသာ ျပန္ေျဖေနသည္။ တကယ္ဆို
မိုးေက်ာ္ စုမာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟု ေမးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းေသာ္လဲ သူႏႈတ္က ဆြံ႔အေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ စုမာမွ ျပန္ခ်င္ၿပီဆိုေတာ့လဲ ကိုယ္လဲျပန္ယံုေပါ့ဟု ေတြးလိုက္ၿပီး စုမာခ်ထားခဲ့သည့္ တစ္ရွဴးဗူးကို ဆြဲယူကာ
လိင္တံပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေပေနသည့္ အရည္ေတြကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္သည္။ အေပၚစားတည္းခိုခန္းမို႔ ေရခ်ဳိးခန္းႏွင့္ အိမ္သာတဆက္တည္း ရွိမေနပါ။ ႏွစ္ရြက္ သံုးရြက္သာ က်န္ေတာ့သည့္ တစ္ရွဴးဗူးကိုပဲ အေဖာ္ျပဳ
ရသည္။ မိုးေက်ာ္ ပုဆိုးျပန္၀တ္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ စုမာက ဆံပင္ေတြကိုေတာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လုပ္ၿပီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္ အခန္းအျပင္ဘက္ကိုသာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

“အကိုမိုး တျခားသြားစရာ ရွိေသးလား …“
“စုမာနဲ႔ေတြ႔ၿပီရင္ အဘေမာင္ဆီသြားမလားလို႔ စဥ္းစားထားတာ ..“
“ေၾသာ္ .. ဒါဆိုလဲ စုမာဖာသာစုမာ ျပန္လိုက္မယ္ .. အကို ဒီကေန ကားစီးသြားလိုက္ေပါ့  “
“အင္း .. ဒါဆိုလဲ သြားမယ္ … စုမာ ဂရုစိုက္ေနာ္ ..“
“အကိုမိုးလဲ ဂရုစုိက္ .. သြားၿပီ .. တာ့တာ …“

တင္သားျပည့္ျပည့္ေတြကို လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ႏွင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း ဘယ္ညာပစ္ကာသြားရင္း စုမာထြက္သြားသည္။ စပါယ္ရွယ္ အမ်ဳိးအစား၀င္မို႔ စုမာ ဟိုဘက္လမ္းကို ကူးၿပီးေရာက္သြားသည့္တိုင္ သူမေနာက္ပိုင္းအေနအထား
ကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စုမာက ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔သာ သူလဲထြက္လာရတာျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ မိုးေက်ာ္ စုမာကို ဖင္ေထာင္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန တစ္ခ်ီေလာက္ဆြဲခ်င္ေသးသည္။ ရင္ထဲ တရိပ္ရိပ္ျပန္တက္လာ
သည့္ ဆႏၵကိုခ်ဳိးႏိုင္ၿပီး အဘေမာင္အိမ္ဘက္သြားသည့္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးအလာတြင္ အလွ်င္အျမန္တက္လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဟိုဘက္မွတ္တိုင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ စုမာကို မေတြ႔ရေတာ့။ သူမလဲ ကားရသြား
သည္ႏွင့္ တူသည္။

ေန႔လည္ဘက္ဆို ဘယ္မွမသြားတတ္သည့္ အဘေမာင္ကို မိုးေက်ာ္ သူ႔တို႔ေနသည့္အိမ္အဖီေလးမွာပင္ တန္းေတြ႔ပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း စားစရာလက္ေဆာင္ေတြကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ႏွင့္ဆြဲလာသည့္ မိုးေက်ာ္ကို
အဘေမာင္က အရင္လွမ္းေခၚသည္။

“ေကာင္ေလး .. လာေဟ့ … “
“အဘေမာင္ ေနေကာင္းတယ္မွတ္လား …“

မိုးေက်ာ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး အဘေမာင္ အုန္းတံျမက္စည္းလုပ္ေနသည့္ ကြပ္ပ်စ္မွာပင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အဘေမာင္သည္ ညဘက္တြင္ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ၿပီး ေန႔လည္ဘက္အခ်ိန္တြင္ အုန္းတံျမက္စည္းလိပ္သည္။
သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရွိေသာ္လဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသည့္ သမီးက ေယာက်္ားျဖစ္သူႏွင့္ ကီလီဘက္တြင္ ေစ်းထြက္ေရာင္းသည္။ အဘေမာင္ႏွင့္ အတူမေန။ ေနလို႔လဲ မရပါ။ အဘေမာင္၏ အိမ္ကုတ္ေလး
သည္ တစ္ဖက္တဲအိမ္မွ အဖီထုတ္ထားသည့္ အစြယ္ေလးသာျဖစ္ၿပီး လူပိုတစ္ေယာက္ေနရန္ မလံုေလာက္ပါ။ မိုးေက်ာ္ တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ဖူးလို႔ ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။

“ဘယ္လိုလဲ .. အရာရွိႀကီးအိမ္မွာ အဆင္ေျပလား ..“
“အဆင္ေျပပါတယ္ .. အဘ .. သူတို႔က ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ပါတယ္ ..“
“ေအး .. ေအး … ၀မ္းသာတယ္ ေကာင္ေလးရယ္ .. နင္က ငါတို႔လိုဘ၀မ်ဳိးထဲကမွ မဟုတ္ႏိုင္တာ .. ေနရာမွန္ျပန္ေရာက္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ ..“
“မေျပာတတ္ပါဘူး .. အဘရယ္ .. “

မိုးေက်ာ္တကယ္လဲ မေျပာတတ္၍ ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ အဘေမာင္အတြက္ ဆိုၿပီး သူယူလာသည့္ အထုပ္ေတြကို လွမ္းေပးသည္။ ေက်းဇူးမေမ့တတ္သည့္ မိုးေက်ာ္ကို ၾကည့္ၿပီး အဘေမာင္ ၀မ္းသာရွာသည္တူသည္။
 မုိးေက်ာ္ သီးသန္႔စာအိတ္ႏွင့္ ထုတ္လာသည့္ ေငြကိုေပးေတာ့ လက္မခံရွာေပ။ မိုးေက်ာ္ ကန္ေတာ့ေငြျဖစ္သည့္အေၾကာင္း အတင္းေျပာၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကန္ေတာ့မွ တုန္တုန္ရီရီႏွင့္ လက္ခံယူသည္။ ထို႔ေနာက္
အိမ္ထဲကို ယူသြားၿပီး ေရေႏြၾကမ္းအိုးဆြဲ၍ ျပန္ထြက္လာသည္။

“ဒါနဲ႔ .. နင္ .. ဟိုထမင္းဆိုင္က ကေလးမေလးနဲ႔ ေတြ႔ေသးလား ..“
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. အဘ “

အဘေမာင္က အေၾကာင္းမရွိပဲ မေျပာဆိုတာသိေနလို႔ မိုးေက်ာ္ အေလးအနက္ပင္ ေမးလိုက္သည္။
“အဲဒီေကာင္မေလး .. အခုတေလ မူမမွန္ခ်င္ဘူး .. သူတို႔လမ္းဟိုဘက္ကုန္မာဆိုင္က က်င္စိန္နဲ႔တြဲေနတယ္လု႔ိ သတင္းၾကားတယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ ဒီေတာ့မွ စုမာ၏ အျပဳအမူကို သေဘာေပါက္ရသည္။ သူမက ဒါေၾကာင့္ အင္တင္တင္ျဖစ္ေနတာကိုး။ စိတ္ထဲတြင္ ႏွေမ်ာသလိုျဖစ္မိေတာ့လဲ ၀မ္းနည္းမႈကိုေတာ့ မခံစားရပါ။ ဇာတ္လမ္းရွည္မည့္ ကိစၥတစ္ခု
ပ်က္သြားေတာ့ ေအးတာေပါ့လို႔ပဲ ေတြးေနလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ အေသးစိတ္ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ အဘေမာင္ႏွင့္ ေရေႏြးေသာက္ရင္းသာ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္တစ္နာ
ရီနီးပါးမွ် အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးေနာက္ အဘေမာင္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ မိုးေက်ာ္၏ ရင္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသလုိ ခံစားေနရသည္။ သူသည္ ကူလီသမားေလး မိုးေက်ာ္မဟုတ္ေတာ့
၊ ရဲအရာရွိႀကီးအိမ္မွ ဒရိုင္ဘာသမားေလး မုိးေက်ာ္သာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္ …။

ၾကက္ေတာင္အျဖဴေလးသည္ တားထားသည့္ ပိုက္တန္းကို ေက်ာ္ကာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လူးလာလြန္႔၀ဲေနသည္။ ဘတ္တန္ကိုယ္စီကိုင္ထားသည့္ မိန္းမပ်ဳိေလးႏွစ္ဦး၏ မ်က္လံုးေတြက ထို၀ဲပ်ံေနသည့္ ၾကက္ေတာင္ေလး
အေပၚတြင္ တည္ရွိေနသည္။ အလားတူ ဂိုေဒါင္၀ရံတာတြင္ ကိုဘတုတ္ႏွင့္ ထိုင္ေနသည့္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္လံုးေတြကလဲ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီတိုေလးေတြ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ထိုမိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၏ကိုယ္ေပၚတြင္
ကပ္ညိကာရွိေနေလသည္။

“ဘယ္လိုလဲဟ .. မိုးေက်ာ္ .. ဘယ္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနတာလဲ ..“
ကိုဘတုတ္ ေမးလိုက္ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္ ရုတ္တရက္ ျပန္မေျဖႏိုင္အားပါ။ ေအာက္က်သြားသည့္ ၾကက္ေတာင္ကို ကုန္းေကာက္လိုက္သည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ေနာက္ပိုင္းအလွက သူ႔ကို ဖမ္းစားထားသည္။ ခါတိုင္းဆို အၿမဲ
ထမိန္ သို႔မဟုတ္ ထမိန္စကတ္ႏွင့္သာ အေတြ႔မ်ားသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ ဒီေန႔ေတာ့ ဒူးေခါင္းဖံုး၍ ေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္မို႔ အျမင္ဆန္းေနသည္။ ေပါင္တံ၀င္း၀င္းေလးေတြက မ်က္စိပဒသျဖစ္စဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဆင္တူ ဒီဇိုင္းတူ ၀တ္ထားသည့္တိုင္ ညီမျဖစ္သူအား သိပ္မၾကည့့္ျဖစ္ပဲ ျဖဴျဖဴေအာင္ဘက္ကို အၾကည့္မ်ားေနသည္။

“ေဟ့ေကာင္ရ .. ေမးေနတာေတာင္ စကားမျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ..“
“အင္း …. ဘာ .. ဘာေမးတာလဲ ..“
“ဖူး ..“

ပါးစပ္ႏွင့္ကပ္ကာ အရက္ခြက္ေမာ့ေသာက္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ မိုးေက်ာ္က ေၾကာင္တိေၾကာင္အႏွင့္ ျပန္ေမးလိုက္သျဖင့္ ကိုဘတုတ္ အရက္သီးသြားသည္။ ကမန္းကတမ္း တစ္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္လုိ႔သာ ေရွ႔တည့္တည့္
တြင္ ထိုင္ေနသူ မိုးေက်ာ္ကို မစင္ျခင္းျဖစ္သည္။

“မိုးေက်ာ္ . မင္းကေတာ့ကြာ .. ငမ္းတာ တရားလြန္တယ္ .. ဒီမွာ ရယ္မိလို႔ သီးေတာင္သီးတယ္ .. ဟား .. ဟား ..“
ကိုဘတုတ္က သူအရက္သီးသြားသည့္အတြက္ မိုးေက်ာ္ကို ပြစိပြစိေျပာရင္း အျပစ္တင္ေနသည္။ အျပစ္တာတင္သည္ အရယ္ကေတာ့ မပ်က္ေပ။ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ကိုဘတုတ္သည္ ဘ၀တူ ဒရိုင္ဘာမ်ားျဖစ္သည့္အျပင္
ဂိုေဒါင္အမိုးေပၚတြင္ အတူေနၾကသည့္အတြက္ အေတာ္ပင္ရင္းႏွီးခင္မင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦးဘတုတ္၏ ေခၚလွ်င္ရႏိုင္သည့္ ကိုဘတုတ္သည္ မိုးေက်ာ္ထက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ႀကီးမည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္
သူ႔ကိုသူ အကိုႀကီးဟု နာမ္စားသံုးကာ ေျပာဆိုလာသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ကလဲ အကိုႀကီး လိုက္လုပ္လိုက္သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေနထိုင္တတ္ၿပီး ဟိတ္ဟန္မရွိသည့္မို႔ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ကိုဘတုတ္သည္ အေတာ္ပင္ အလြမ္း
သင့္ၾကသည္။

“အကိုႀကီးကလဲဗ်ာ .. ဒီမွာၾကည့္ေကာင္းေနလို႔ ေမးတာမၾကားလိုက္တာပဲကို .. ေလွာင္ေနေသးတယ္ ..“
“အမေလး .. မေလွာင္ပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ .. ငါက သေဘာက်လို႔ ရယ္တာပါ .. ငါေမးတာကလဲ ရွင္းရွင္းေလးပဲ .. မင္း ဘယ္သူ႔ကို ၾကည့္ေနတာလဲလို႔ ေမးတာ ..“
“ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရိုက္တာ ျမင္ေနမွေတာ့ .. ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ၾကည့္တာေပါ့ .. အကိုႀကီးကလဲ ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္ၿပီး ေမးေနေသးတယ္ ..“
“ေဟ့ေကာင္ .. မင္းဟာက မလြန္ဘူးလား … အငယ္ဆုိလဲအငယ္ အႀကီးဆိုလဲအႀကီးလုပ္ပါဟ ..“
“ဘာလို႔လြန္ရမွာလဲ .. လွတာျမင္ရင္ၾကည့္တာ ေယာက်္ာေလးအလုပ္ဗ် .. ႀကိဳက္စရာျမင္လို႔ ႀကိဳက္တာ အျပစ္လားဗ် ..“
“ဗုေဒၶါ  .. မင္းဟာကလဲ ဇြတ္ႀကီးပါလား ..“

အရက္ခြက္ကိုင္ထားရင္း ကိုဘတုတ္ ဘုရားတရသည္။ ဒီေန႔ညေန ဘယ္မွသြားစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုသျဖင့္ ကိုဘတုတ္က ၀ိုင္းရေအာင္ဆိုၿပီး အေဖာ္ညိွသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၀ရံတာထြက္ကာ ပုလင္းေထာင္ေနၾကျခင္း
ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို မိုးေက်ာ္က ကိုဘတုတ္ေသာက္သည့္ ဘီးအီးကို အနံ႔ဆိုးလို႔ဆိုၿပီး မေသာက္တတ္။ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္လိုလက္ရႏွင့္မို႔ သူ႔ဖို႔ပါ တစ္ခြက္ငွဲ႔ထားသည္။ မိုးေက်ာ္တို႔ တစ္ေယာက္တစ္ငံုစီ ေသာက္ၿပီး
ခ်ိန္တြင္ သူသူေအာင္တို႔ ညီအစ္မက ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး ၿခံထဲဆင္းလာၾကသျဖင့္ မိုးေက်ာ္မွာ ပဲၾကမ္းေၾကာ္သုတ္အျပင္ ဘီးအီးႏွင့္ျမည္းဖို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ခုတိုးလာေလသည္။
မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ကိုဘတုတ္ကို ဘာမွ မေျဖရွင္းေသးပဲ မိုးေက်ာ္ ပဲၾကမ္းေၾကာ္သုတ္ကို တစ္ဇြန္းခပ္စားသည္။ ၿပီးမွ ..

“အကိုႀကီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ .. အကိုႀကီးအိမ္မွာ သာလိကာေလးလဲ ေမြးထားမယ္၊ ၾကက္တူေရြးေလးလဲ ေမြးထားမယ္ဗ်ာ.. သာလိကာကလဲ အသံၾသၾသေလးနဲ႔ စကားတတ္တယ္ .. ၾကက္တူေရြးကလဲ အသံစာစာေလးနဲ႔
စကားေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီႏွစ္ေကာင္စလံုးကို မခ်စ္ပဲေနႏိုင္ပါ့မလား .. တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီလွေနတဲ့ ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္က ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႀကိဳက္တယ္ေျပာတာ အလြန္လားဗ် ..“
“ဟား .. ဟား … ဟုတ္ပါၿပီ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ရယ္ .. ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေတာ့ တၿပိဳင္တည္းႀကိဳက္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူးေနာ္ .. အထူးသျဖင့္ အႀကီးမကို ..“
“ေနပါဦး .. အကိုႀကီးစကားက အဆန္းပါလား .. ျဖဴျဖဴက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ .. သူ႔မွာ ရည္းစားရွိေနလို႔လား .. က်ေနာ့္ျဖင့္ ဒီတစ္လေလာက္အတြင္း ဘယ္ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြမွ ျဖဴျဖဴနဲ႔တြဲတာ မေတြ႔ပါလား ..
အိမ္လာတာလဲ မေတြ႔ပါဘူး ..“
“မေတြ႔ဆို ေလာေလာဆယ္ ဒီမွာမွ မရွိတာ ..“

မိုးေက်ာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုဘတုတ္ေျပာသည့္စကားကို ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူႏွင့္အသက္အရြယ္ သိပ္မကြာေသာ ျဖဴျဖဴေအာင့္အေပၚတြင္ စိတ္၀င္စားမႈ ပိုမ်ားသည္။ ယဥ္စစႏွင့္
လွပသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ အသြင္က သူ႔ကိုပိုရင္ခုန္ေစသည္ဟု ထင္သည္။ လူ႔စိတ္ဆိုတာကလဲ အခက္သား။ အငယ္မ သူသူက သူ႔အေပၚကို စိတ္ကစားေနမွန္းသိေတာ့ မိုးေက်ာ္က ဒါကို သိပ္အေရးမလုပ္ခ်င္။ ဖင္ေခါင္း
က်ယ္သည္လို႔ပဲဆိုဆို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေလးႏွင့္ သူ႔ရင္ကို လႈပ္ရွားေစေသာ ျဖဴျဖဴေအာင္အေပၚတြင္ သူကအေလးသာသလို ျဖစ္ေနသည္။

“အမွန္က ျဖဴျဖဴက အဲဒီဆရာ၀န္ေကာင္ကို ဘာလို႔ႀကိဳက္မွန္းေတာင္ ငါလဲ သိပ္နားမလည္ပါဘူး .. ငါ့ျဖင့္ ဒီေကာင္ အိမ္ကိုလာလာၿပီးပိုးေနတုန္းက ျဖဴျဖဴကလက္ခံမယ္ေတာင္ ထင္ထားတာမဟုတ္ဘူး ..“
“ေနဦးဗ် .. အကိုႀကီး စကားက အၿမီးအေမာက္ မတည့္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ .. က်ေနာ့္ကို အစအဆံုးေျပာစမ္းပါဗ်ာ ..“
“ေခြးေကာင္ .. စိတ္မ၀င္စားရွာဘူး .. နားေထာင္ .. “

နားေထာင္လု႔ိဆိုေပမယ့္ ကိုဘတုတ္က အရက္ခြက္တစ္ခြက္ကို ေကာက္ငွဲ႔ေနလို႔ မုိးေက်ာ္ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္ေနရသည္။ ကိုဘတုတ္ေသာက္တာျမင္ေတာ့ သူလဲပဲ ေသာက္ခ်င္လာမိသည္။ ျဖဴျဖဴဆီမွာ ရည္းစားရွိ
သည္ဆိုသည့္ စကားက လက္တစ္လံုးေလာက္ က်န္ေနသည့္ အရက္ခြက္ကို ယူလိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနသေယာင္ပင္။ ဆတ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္ကာ တျဖတ္ထဲ ေမာ့ပစ္လိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ ပူဆင္းသြားသည့္
ဒဏ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ငွဲ႔ထားသည့္ ေရေအးတစ္ခြက္ပါ ေနာက္က ျမန္ျမန္လိုက္လိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ကိုဘတုတ္ဆီက စကားသံက ထြက္လာသည္။

“ဒီႏွစ္ထဲမွာမွ ျဖဴျဖဴကို အဲဒီဆရာ၀န္ေကာင္က ေတြ႔သြားတာ .. အဲဒါကလဲ သူ႔အေမက ဆရာမဆီ လာလည္တာကို သူက ကားေမာင္းလိုက္ပို႔တာမို႔ ေတြ႔သားတာပဲ .. ေမာင္မင္းႀကီးသား နာမည္က ေက်ာ္စြာလင္းတဲ့ ..
တာေမြဘက္မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ထားတယ္ … ျဖဴျဖဴကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ႀကိဳက္သြားတယ္ထင္ပါရဲ ႔.. ေနာက္ပိုင္းအိမ္ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာလာတယ္ .. ငါကေတြ႔စကတည္းက ဒီေကာင့္အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီး
သိပ္သေဘာမေတြ႔ဘူး .. ျဖဴျဖဴကိုသာ လာပတ္ေနတာ .. အငယ္မေလးကို ေတြ႕ရင္လဲ မ်က္စိက ကစားေသးတာကိုး .. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔က အေနသာႀကီးမို႔ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး .. ျဖဴျဖဴကလဲ အစကေတာ့ မွန္တန္း
ပါပဲ .. ဟိုေကာင့္ဘက္က ေစ့စပ္ဖို႔ေျပာလာတာေတာင္ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ မစဥ္းစားဘူးဆိုၿပီး ျငင္းထားတာ .. အိမ္လာရင္လဲ ဖာသိဖာသာပဲေနတယ္ .. ငါတို႔ကျဖင့္ ဒီေကာင္ေမာင္ေက်ာ္စြာေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဖ်ာလိပ္ၿပီး
 ျပန္သြားရေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ထင္ထားတာ .. ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိပါဘူး .. ျဖဴျဖဴက ေစ့စပ္တာကို လက္ခံလိုက္တယ္လို႔ သတင္းထြက္လာတာပဲ ..“
“အကိုႀကီးဟာကလဲ မရွင္းမရွင္းႀကီးပါလား .. ျဖဴျဖဴက သူက မႀကိဳက္ပဲနဲ႔ ဟိုလူကို လက္ခံပါ့မလားဗ် ...“
“အဲဒါေတာ့ ငါ မသိဘူး ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ေစ့စပ္ဖို႔လက္ခံတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကေတာ့ အမွန္ပဲ .. အခု ဒီေကာင္ အဂၤလန္ကို ခဏသြားတယ္ .. သင္တန္းတစ္ခုသြားတက္တယ္ဆိုပဲ .. သံုးလေလာက္ၾကာမယ္
ေျပာတယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလပိုင္းမွာ ျဖဴျဖဴဆီမွာ ဘယ္ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြမွ မေတြ႔တာေပါ့ ..“

မိုးေက်ာ္ စုမာ သူ႔အျပင္ အျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရႈပ္ေနတုန္းကေတာင္ ဘာမွမျဖစ္။ အခုေတာ့ ရင္ထဲတြင္ အလိုလို ၀မ္းနည္းသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။

“အံမယ္ .. မ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္း ညိဳးသြားတယ္ .. ေဟ့ေကာင္ .. အငယ္မေလး ရွိပါေသးတယ္ ဟ ..“
“ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ … က်ေနာ့္ဖာသာက်ေနာ္ပဲ ဆားနဲ႔စားေနေတာ့မယ္ ..  သူကလဲ ဟိုဘက္ၿခံကေကာင္ေလးနဲ႔ မရွင္းမရွင္းမွတ္လား ..“
“ဟ .. အဲဒါေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. မိုးေက်ာ္ရ .. ဒါေတာ့ ငါေကာင္းေကာင္းႀကီးသိတယ္ .. ဟိုကိုတူးဆိုတဲ့ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူသူကို ႀကိဳက္ေနတာ သူသူက အဖက္ေတာင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး …“
“ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔တံုးကေတာ့ …“

မိုးေက်ာ္ ျပန္ေျပာေတာ့မည္ျပဳၿပီးေတာ့မွ အသံက်ယ္သြားမွာစိုးလို႔ အရွိန္ကိုႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္။ လူကိုယ္လဲ ေရွ႔ကိုကိုင္းထားလိုက္ၿပီးမွ ..
“ဟိုေကာင္ ကိုတူးက သူသူ႔ကိုဖက္ၿပီး ႏိႈက္ေနတာဗ် .. လက္က စကတ္ေအာက္ထဲေတာင္ ေရာက္ေနတာ .. ဒါ အကိုႀကီးမို႔ ေျပာတာ ..“
“ေခြးေကာင္ .. မင္းက ဒါေၾကာင့္မို႔ အငယ္မေလးကို စိတ္မ၀င္စားတာကိုး .. သူမ်ား ႏိႈက္ၿပီးသားႀကီးဆိုၿပီးေတာ့ ..“
“အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ .. အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္နဲ႔ သူတို႔ ညီအစ္မနဲ႔ အဆင့္အတန္းေတြကိုက မတူဘူးမွတ္လား .. က်ေနာ္က ဒရိုင္ဘာေလ …“
“ဟား .. ဟား .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ ညီေလး .. ခပ္ေပါေပါ၀တၳဳစာအုပ္ေတြထဲက စကားေတြလာေျပာမေနနဲ႔ .. ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ေရႊမင္းသမီး ျဖစ္ၾကတာေတြ တစ္ပံုႀကီး .. ၿခံေစာင္ေကာင္နဲ႔ အရာရွိကေတာ္ႀကီး
ေတြ ျဖစ္ၾကတာလဲ တစ္ပံုႀကီး .. ေအး .. အိမ္ေထာင္အတည္တက် ျပဳဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ မင္းေျပာတာ ဟုတ္ႏိုင္တယ္ .. ရည္းစားထားယံုကေတာ့ ဘယ္အဆင့္အတန္းမွ မလိုပါဘူးကြာ .. သိပ္မႏုံစမ္းပါနဲ႔ .. ေနာက္ၿပီး မင္း
အဆင့္က သူတို႔နဲ႔မတူဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္လား .. မင္းမွ အတိတ္ကို မသိတာ .. “
“ဟာ .. အကိုႀကီးကလဲ .. အဲဒါႀကီး ထည့္ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ .. ဒီ အတိတ္ေမ့တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥႀကီးက ဘယ္သူမွ ဘာမွေျပာႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး .. ေလာေလာဆယ္ မိုးေက်ာ္က မိုးေက်ာ္ပဲ .. မိုးေက်ာ္ဘာလုပ္လဲ ..
ကားေမာင္းတယ္ .. ဒီထက္ဘာမွ မထူးပါဘူးဗ်ာ ..“
“ေအးပါကြာ .. ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္ကို ႀကိဳမျမင္ႏိုင္ဘူးမွတ္လား .. မနက္ျဖန္၊ သန္ဘက္ခါ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ မင္းအတိတ္ကို ျပန္သတိရမသြားႏိုင္ဘူးလား … ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္လာႏိုင္တာပဲေလ ..“

ကိုဘတုတ္စကားကို မိုးေက်ာ္ ဘာမွ ေခ်ပမေျပာဆိုေတာ့ပါ။ မေရာက္လာႏိုင္ေသးသည့္ မနက္ျဖန္ကို ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္ အစား လက္ရွိအခ်ိန္ေလးတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနျခင္းသည္သာ သူ႔အတြက္ ပို၍ အဓိပၸါယ္ရွိေပ
မည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ရင္ခုန္ဖြယ္ျမင္ကြင္းက မိုးေက်ာ္၏ စိတ္အစဥ္ကို ဖမ္းစားထားေလသည္သာ .. ။


မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ဟု ဆိုရေတာ့မည္။ ဒီတစ္ပတ္ က်ဴရွင္လာေတာ့ အကိုမိုးေက်ာ္အစား ၾကားမွ စိတ္လႈပ္ရွားရသူက သူသူျဖစ္သည္။

“အကိုမိုးေက်ာ္ စိတ္ခ်သိလား .. သူသူ႔ဆရာမကို စကားႏိႈက္ၿပီးေမးေပးမယ္ .. ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့လူအေၾကာင္းသိရင္ သူသူအကုန္ေျပာျပမယ္ ..“
သူမဆရာမကို စကားႏိႈက္ၿပီးေမးမွာ မေမးမွာကို မိုးေက်ာ္ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူ႔ႏိႈက္ခ်င္သည္ကေတာ့ ကိုယ္ကေလးကို ကိုင္းကာ ေရွ႔ကိုတိုး၍ စကားေျပာေနသျဖင့္ ဗြီရွိတ္ပံုတီရွပ္ထဲမွ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ႏွင့္ျပေနသည့္
 သူသူေအာင္၏ မို႔မို႔လံုးလံုးအရာေလးႏွစ္ခုကို ႏိႈက္ခ်င္ေနမိသည္။ ၀တ္လာသည္က အျဖဴေရာင္ျဖစ္လို႔ အထဲကအနီေရာင္ဘရာေလး၏ အရာကို သူသူ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာကတည္းက သတိထားမိသည္။ အခုေတာ့
ထိုအနီေရာင္ေလးကို သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ ေပၚေပၚထင္ထင္ျမင္ေနယံုမက အေပၚေထာင့္ေလးတြင္ ထုိးထားသည့္ ေဘာ္က်ယ္လိုလိုပန္းကြက္ေလးကိုပါ ျမင္ေနရသည္။  ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွ မသိမသာ လွမ္း၍ၾကည့္ရ
တာပင္ အားမရႏိုင္ပဲ ေခါင္းကိုေနာက္ျပန္လွည့္၍ အေသအခ်ာပင္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ခ်င္မိသည္။ သူသူက သူမ ေျပာခ်င္တာကို ေျပာၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ကာ ကူရွင္မွာျပန္ထိုင္မွ ကားကိုသက္ေတာင့္သက္သာ သူဆက္
ေမာင္းႏိုင္သည္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ဘက္ကိုလက္ျပၿပီး ထြက္သြားသည့္ သူသူ၏ ေနာက္ပိုင္းကို ကားထဲမွ လွမ္းၾကည့္ကာ သူသက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို က်ိတ္၍ခ်ရသည္။ ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ
ထင္ပါရဲ ႔…။

“ဟင္ .. ဆရာမက ဘာျဖစ္လို႔မလာတာလဲ...“
ေဒၚမူမူဟန္ မႏၱေလးကို ျပန္သြားသည္ဆိုသည့္ သတင္းေၾကာင့္ သူသူေအာင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ၀ိုင္းပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ စႏၵာမိုးဆိုသည့္ ေကာင္မေလးက ..
“ဟုတ္ပါရဲ ႔ .. သူသူ႔ဆီကုိ ဖုန္းဆက္ဖို႔ေမ့သြားတယ္ .. ဒီလို သူသူရဲ ႔ .. ဆရာမအေမက မႏၱေလးမွာ တာ၀န္က်ေနတာေလ .. အဲဒါက ဗုဒၶဟူးေန႔က ဆရာမအေမ ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရၿပီး အတိုက္ခံရတဲ့ေနရာမွာတင္
 ဆံုးသြားတယ္ ..“
“အယ္ .. ျဖစ္ရေလ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. သူသူ .. အဲဒါ ဆရာမ ခ်က္ခ်င္း မႏၱေလးကို တက္သြားတာ .. စႏၵာတို႔ကိုေတာ့ သူ႔အသိဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္သင္ဖို႔ လႊဲေပးသြားတယ္ .. သူသူက ဖုန္းနံပါတ္ေပးထားေပမယ့္ စႏၵာက ဘယ္နားေရး
ထားလိုက္မွန္း မသိလို႔ အိမ္ကိုဆက္ၿပီးေျပာဖို႔ ေမ့သြားတယ္ ...“

သူသူေအာင္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး စႏၵာမိုးက တမ်ဳိးထင္ကာ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို ေျဖရွင္းခ်က္ေပးသည္။ သူသူေအာင္ အင္းစိန္ရွိ ဒီက်ဴရွင္ကို ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးေပ။ ကီလီဆိပ္တြင္
 ကိုတူးေၾကာင့္ လူဆိုးေတြႏွင့္ေတြ႔ၿပီးမွ ကိုတူးႏွင့္ ဆက္မပတ္သက္ခ်င္သျဖင့္ ဒီဘက္က်ဴရွင္ကို ေျပာင္းလာတာျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ စႏၵာမိုးတို႔ႏွင့္ အရမ္းႀကီးခင္လွသည္မဟုတ္ေပ။ အိမ္ဖုန္းနံပါတ္ကို လိုရမယ္ရ
ေပးထားေပမယ့္ တခါမွ ဖုန္းဆက္ကာ စကားမေျပာဖူးခဲ့ပါ။ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာမျပန္လာမွပဲ ေမးရေတာ့မည္။

“ဆရာမအစားလာမယ္ဆိုေတာ့ ေဒၚမူမူဟန္က ၾကာမွာမို႔လို႔ေလး  .. စႏၵာသိလား …“
“အဲဒါေတာ့ အေသအခ်ာ မသိဘူး သူသူ .. စႏၵာသိတာက အေမြကိစၥေတြဘာေတြပါ လုပ္စရာရွိတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ. ဆရာမအစားလာတယ္ဆိုတာကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖို႔က နီးေနေတာ့ သင္ခန္းစာေတြ ပ်က္သြားမွာစိုး
လို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့တာေလ ..“
“ေၾသာ္ …“

မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ စႏၵာမိုးေျပာသလို စာေမးပြဲေျဖဖို႔က နီးေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ သူသူေအာင္ ဆရာမအသစ္ေရာက္လာေသာအခါ စာကိုပဲ ျပန္စိတ္ႏွစ္ထားလိုက္ရသည္။ ဆရာမအသစ္က စာအသင္အျပ မဆိုးေသာ္လဲ
သူသူေအာင္ ရွင္းျပေနသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြထဲ စိတ္ကမေရာက္တစ္ခ်က္ေရာက္တစ္ခ်က္။ ၾကည့္ရတာ အကိုမိုးေက်ာ္သည္ သူမတို႔ႏွင့္ေရစက္ပါလာသည္ ျဖစ္ရမည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူမႏွင့္လာေတြ႔သလို
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အိမ္ကိုေရာက္လာေသးသည္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ သူမရင္ထဲ ေႏြးခနဲျဖစ္ရသည္။ စာသင္ရာအေပၚထပ္မွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ အကိုမိုးေက်ာ္ ကားရပ္ထားရာ လမ္းမဘက္ကို ေယာင္ယမ္း
၍ ေငးေနမိသည္။

“အကို …“
“ကိုတူးပါလား ..“

မုိးေက်ာ္သူ႔ေနာက္တြင္ ကားတစ္စီးထိုးရပ္လိုက္ကတည္းက ဘယ္သူေမာင္းလာမွန္း သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ တျခားေျပာစရာစကားမရွိသျဖင့္ ကိုတူးဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္ သူ႔ကားနားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္မွ
 ျပန္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ ႏွာေခါင္း၀တြင္ စူးခနဲ၀င္လာသည့္ အနံ႔အျပင္ နီရဲေနသည့္ မ်က္ႏွာအေနအထားေၾကာင့္ ဒီခ်ာတိတ္ ကြဲလာသည္မွန္း ခ်က္ခ်င္းသိသည္။

“အကို ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ ..“
မိုးေက်ာ္ ကိုတူးပံုစံက မူမမွန္သျဖင့္ ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္သည္။ ခ်ာတိတ္က ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္ၿပီး စကားထပ္မေျပာေသးပဲ ရုပ္ရွင္မင္းသားစတိုင္လ္ဖမ္းၿပီး လက္ျဖင့္ သူ႔ဆံပင္ေရွ႔မွအေမာက္ကို ျပန္သပ္တင္သည္။

“အကိုေနေကာင္းေပမယ့္ က်ေနာ္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး .. လူေတာ့မဟုတ္ဘူး .. စိတ္ေနမေကာင္းတာ ..“
“ကိုတူး .. ငါ့စိတ္ထင္ မင္းမူးေနတယ္ထင္တယ္ .. “
“ဟုတ္တယ္ အကို .. က်ေနာ္ေသာက္လာတယ္ .. ဒါေပမယ့္ နဲနဲပါ .. အဓိကကေတာ့ သူသူေၾကာင့္ေပါ့ .. သူသူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္အသည္းေတြကြဲေနတယ္ အကို ..“
“ေဟ .. အဲဒါက ငါနဲ႔ဘယ္လိုပတ္သက္လို႔လဲ ..“
“အကိုနဲ႔ ပတ္သက္တာေပါ့ .. ကီလီဆိပ္မွာ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူသူက က်ေနာ့္ကို အထင္ေသးသြားတယ္ေလ .. က်ေနာ္ အသံုးမက်ဘူးေပါ့ … အဲ .. အကိုကိုက်ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူရဲေကာင္းႀကီးလို
အထင္ႀကီးၿပီး သေဘာက်သြားတယ္ ..“

မုိးေက်ာ္ ဘာသေဘာႏွင့္ ကိုတူးလာေျပာေနတာလဲဆိုတာကို ဒီစကားတစ္ခြန္းထဲႏွင့္ ရိပ္မိသြားသည္။ ကိုယ္ညံ့လို႔ ကိုယ္ခံလိုက္ရတာကို သူ႔အေပၚ အမႈလာပတ္ေနသည့္အတြက္ ကိုတူးကို သိပ္မၾကည္ေတာ့။ ၿခံခ်င္းကပ္
လ်က္ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ကိုတူးႏွင့္ သူသူက အရင္တုန္းက မရွင္းမရွင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္မို႔ အရွည္ကိုေတြးၿပီး စိတ္ကိုထိန္းထားလိုက္ရသည္။ တျခားတစ္ေယာက္သာဆို ေနရာမွာတင္ စာရင္းရွင္းပစ္လုိက္ၿပီ ျဖစ္သည္။

“မင္းစကားက ငါကပဲ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ၀င္လာသလိုမ်ဳိးႀကီးပါလား ..“
“အဲဒီလိုႀကီးေတာ့ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ သူသူက က်ေနာ့္အေပၚ အရင္တုန္းက ဂရုစိုက္ခဲ့သေလာက္ အခုက် က်ေနာ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ .. က်ေနာ္ မခံစားႏိုင္ဘူး ...“
“ဒါဆိုလဲ မင္းဖာသာမင္း သူသူ႔ကို ျပန္ႀကိဳးစားေပါ့ကြာ .. ငါက အေနသာႀကီးပါ ..“
“ႀကိဳးစားမွာပါ အကို .. ဒါေပမယ့္ အကို လက္ေရွာင္ေပးေနပါလို႔ က်ေနာ္လာေျပာတာပါ .. ေဟာ .. သူသူေတာင္ က်ဴရွင္ဆင္းလာၿပီ …“

က်ဴရွင္လႊတ္လိုက္ၿပီဆိုသည့္အတြက္ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ကိုတူး စကားစျပတ္သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ေရာ၊ ကိုတူးပါ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ထြက္လာသည့္ သူသူ႔ကို လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ ခပ္ျမန္ျမန္
ေလွ်ာက္လာမိသည့္ သူသူေအာင္၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ သူတို႔ရွိရာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္တြင္ အနည္းငယ္ တံု႔သြားသည္။ ကိုတူးကို ျမင္သြားလို႔မွန္း မိုးေက်ာ္ သိပါသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ကာ အကဲခတ္ေနသ
လို ျဖစ္သည့္ သူသူ႔ဆီသို႔ ကိုတူးေလွ်ာက္သြားတာကိုလဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိုးေက်ာ္ သူႏွင့္မဆိုင္ေသးဘူးဟု သေဘာထားကာ ကားထဲကေန၍ပဲ လွမ္းအကဲခတ္ေနသည္။ ကိုတူးက သူသူ႕ကို အရင္စကားစေျပာတာ
ေတြ႔သည္။ သူသူကလဲ စကားျပန္ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သူ႔ကားရပ္ထားရာသို႔ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။ ကားထဲက ျဖစ္သည့္အျပင္ သူသူတို႔ရွိေနသည့္ ေနရာႏွင့္ အနည္းငယ္လွမ္းသျဖင့္
ဘာေတြေျပာေနမွန္းေတာ့ သူမၾကားရပါ။ ပံုမွန္စကားေျပာေနၾကသည္လို႔ ထင္ေပမယ့္ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာအတြင္ ကေတာက္ကဆအသြင္သို႔ ေျပာင္းလာသည္။ ကိုတူးက သူသူ႔လက္ကိုဆြဲလိုက္တာ ျမင္ရၿပီး သူသူ
က ထိုလက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။ မိုးေက်ာ္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သူ၀င္ပါမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု တြက္ၿပီး ကားထဲက ထြက္လိုက္သည္။ သူ ကားထဲက ထြက္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ကုိတူးကားထဲ
တြင္ အတူပါလာၾကသည့္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ထြက္လာတာကို မ်က္စိေထာင့္မွ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ လမ္းသရဲဆန္ဆန္ ၀တ္ဆားထားသည့္ ေကာင္ေလးေတြမွန္း အျပင္အဆင္ႏွင့္ပင္  ခန္းမွန္းမိသည္။ မိုးေက်ာ္
ကားထဲက ထြက္လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ သူသူက ကိုတူးဆီကေနဖယ္ကာ သူ႔ဆီကို အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။

“အကိုမိုးေက်ာ္ !!! ..“
“ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ .. သူသူ .. ကားထဲသြား၀င္ထိုင္ေတာ့ ..“

မိုးေက်ာ္ ကိုတူးေနာက္နားကို ေလွ်ာက္လာၾကသည့္ ေကာင္ေလးေတြကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ရင္း သူသူကို႔ လက္ကာ၍ျပရင္း လွမ္းေျပာသည္။ ထိုေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ဆီသို႔ တိုးလာမည္ျပဳသည္။
ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ လက္တြင္ သံလက္သီးကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္ ကိုယ္ကိုအသင့္ျပင္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေတြ မိုးေက်ာ္ဆီ မေရာက္လိုက္ပါ။ ကိုတူးက လက္တစ္ဖက္ဆီကို ဆန္႔ကာ
သူ႔လူတစ္ေယာက္စီ၏ ရင္ပတ္ေရွ႔မွာ ကာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ကိုတူး တစ္ေယက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ကိုတူးသည္ သူ႔ကို စူးခနဲတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ထပ္မၾကည့္ေတာ့ပဲ
ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ သူ႔ကားဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ မိုးေက်ာ္ ကိုတူးတို႔ ကားကို၀ူးခနဲ ျပန္ေမာင္းထြက္သြားသည္အထိ စိတ္ခ်ရေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးသည္။ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲမွ သူတို႔
ကားေပ်ာက္သြားမွ သူ႔ကားဆီျပန္လာခဲ့သည္။ သူသူေအာင္ကို ခါတိုင္းထိုင္ေနက် ေနာက္ခံုတြင္ မေတြ႔ရပဲ ေရွ႔ခန္းတြင္လာထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။

မိုးေက်ာ္ ကားထဲျပန္၀င္ထိုင္လိုက္မိမိျခင္း ပထမဦးဆံုးၾကားရသည့္ သူသူ႔ဆီမွ စကားသံက ရန္ေတြ႔သံပင္။

“အကိုမိုးေက်ာ္ဟာေလ .. အားကိုမကိုးရဘူး ..“
၀က္မေလးကဲ့သို႔ ႏႈတ္ခမ္းစူကာ မေက်မနပ္ေျပာေနသည့္ သူသူ႔ပံုက ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္ႏွင့္ တူပါသည္။ ကိုတူးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အေစာပိုင္းတုန္းက
ကားထဲမွထြက္မလာပဲ ၾကည့္ေနခဲ့သည္ကို စိတ္ေကာက္ေနတာျဖစ္မည္မွန္း မုိးေက်ာ္တန္းသိသည္။ သူ႔ရန္လုပ္ဖို႔ ေနာက္ေတာင္ သြားမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေရွ႔မွာလာထိုင္တာျဖစ္မည္ဟုလဲ တစ္ဆက္တည္း ေတြးမိသည္။
ဘာမွ ျပန္မေျဖရွင္းခင္ အရင္ ၿပံဳးမိသည္။

“ဘာၿပံဳးတာလဲ … ဟြန္း …“
“သူသူကလဲ .. အကိုက သူသူတို႔ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ ရိုးရိုးတန္းတန္း စကားေျပာေနၾကတယ္ ေအာင့္ေမ့တာေပါ့ …“
“ဘာမိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းလဲ .. အဲဒီ အျဖစ္မရွိတဲ့ေကာင္နဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာ မသိဘူးလား …“

ဒါကေတာ့ မိုးေက်ာ္ တကယ္မသိပါ။ သူသူက မပတ္သက္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုတူးကေတာ့ ပတ္သက္ခ်င္ေနတာ ေသခ်ာသည္။ အရင္တုန္းကလဲ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးမွန္း မိုးေက်ာ္ သိထားသည္။ မိုးေက်ာ္ေတာင္မွ သူ႔အလုပ္က
ဒရိုင္ဘာမဟုတ္ဘူး၊ သူသာ အတိတ္ေမ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးဆိုလွ်င္ သူသူႏွင့္ ပတ္သက္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ သူသူေအာင့္လိုမ်ဳိး မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ကို မပတ္သက္ခ်င္သည့္ ေယာက်္ားရွားပါလိမ့္မည္။
ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ကို ဖမ္းစားထားႏိုင္သည့္အရာေတြက သူသူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ အစီအရီရွိေနမွန္း မိုးေက်ာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသည္။ လာတုန္းကေတာင္ သူ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျမင္ခဲ့ရေသးသည္မဟုတ္လား။
ေရွ႔တူရႈကိုပဲ တမင္တကာၾကည့္ကာ သူသူ႔ဘက္ကို မၾကည့့္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားရင္း ကားကိုေမာင္းလာခဲ့သည္။

သူ႔ဆီမွ စကားျပန္ မရသျဖင့္ သူသူအသံတိတ္သြားသည္။ ေကာင္မေလး စိတ္ေကာက္သြားၿပီလားမသိဟု မိုးေက်ာ္ ေတြးကာ ေခါင္းငဲ့၍ ေစာင္းကာ ၾကည့္လုိက္ခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ကာ ေခါင္းငံု႔ထားသည္ကိုေတြ႔
သည္။ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြက မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကို ဖံုးကြယ္ထားသျဖင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာအမူအယာ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သူခန္႔မွန္းလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္ သူသူ၏ ကိုယ္လံုးေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
တုန္သြားသလိုျဖစ္လို႔ စိတ္ထဲမသကၤာျဖစ္မိသည္။ ညေမွာင္စျဖစ္ၿပီမို႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနသည့္တိုင္ သူသူဘာျဖစ္ေနသည္လဲဆိုတာကို မိုးေက်ာ္ ေသခ်ာမျမင္ရေပ။ စိတ္ပူသြားသည့္ အေလ်ာက္ ေသခ်ာအာရံုစိုက္၍
 ၾကည့္မိသည္တြင္ နားထဲတြင္ ရိႈက္သံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဟာ .. ဒီေကာင္မေလး ငိုေနတာလား …။
မိုးေက်ာ္ ေနာက္ကားရွင္းမရွင္း ၾကည့္ၿပီး ကားကို လမ္းေဘးခ်ရပ္လိုက္သည္။ ကားရပ္သြားတာသိသည့္တိုင္ သူသူ သူ႔ဘက္လွည့္မလာ။ မိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

“သူသူ .. ငိုေနတာလား …“
မိုးေက်ာ္ေမးလိုက္မွ ပိုဆိုးသည္။ သူသူ႔ဆီမွ ရိႈက္သံက အနည္းငယ္ပိုက်ယ္လာသည္။ ကိုယ္လံုးေလး သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ လႈပ္ခါမႈကလဲ ပိုသိသာလာသည္။ မိုးေက်ာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ မသင့္ေတာ္မွန္းသိေပမယ့္ သူသူ႔
ကိုယ္ေလးကို ပုခံုးမွကိုင္ကာ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ သူ႔ဘက္လွည့္လာေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြ မ်က္ရည္ဥေလးေတြတြဲေနသည္ကို ျဖတ္သြားသည့္ ကားတစ္စီး၏ ေရွ႔မီးေရာင္ေၾကာင့္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း
မျမင္ရသည့္တိုင္ သူသူ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ စြဲမက္ခ်င္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးသည့္ သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ခုေျပာေတာ့မည္ဟန္ႏွင့္ မသိမသာတုန္ခါေနသည္။ မိုးေက်ာ္ ကူလီျပန္ထမ္းခ်င္ထမ္းရေတာ့ ေနာင္
ခါလာေနာင္ေစ်းဆိုၿပီး သေဘာထားလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက သူသူရွိရာဘက္သို႔ ငံု႔ဆင္းသြားသည္။

“အို ..“
သူ႔ကို ဘာစကားေတြ သူသူေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိေသာ္လဲ တကယ္တမ္း သူမႏႈတ္မွ ထြက္က်လာသည္ကေတာ့ “အို“ဆိုေသာ အာေမတိတ္သံေလး တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ဒီထက္ပို၍လဲ သူသူေအာင္ခမ်ာ ေျပာခြင့္မရလိုက္ပါ
။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို မိုးေက်ာ္၏ ႏႈတ္ခမ္းက ပိတ္ပစ္လိုက္လို႔ျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့အိေထြးသည့္ အထိအေတြ႔တြင္ မိုးေက်ာ္လဲ ဘယ္လိုမွ သူ႔စိတ္ဆင္ရိုင္းကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ျမင္သာျမင္လွ်က္ မၾကင္ခဲ့ရသည့္
ေန႔ရက္မ်ားအတြက္ အတိုးႏွင့္ပင္ ျပန္ယူေနသလားထင္ရသည္။ အစပထမေတာ့ ေျဖးေျဖး ထို႔ေနာက္ မိုးေက်ာ္၏ အနမ္းေတြက တစတစၾကမ္းတမ္းလာသည္။ သူသူေအာင့္ဆီမွ ျငင္းဆန္သည့္ အမူအယာမေတြ႔သည္က
လဲ သူ႔အတြက္ မီးပံုထဲ ဓါတ္ဆီေလာင္းထည့္သလို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေနသည္ႏွင့္ မျခား။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူသူ၏ ေထြးေထြးအိအိ ကိုယ္လံုးေလးက သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ကာလာသည္။

မိုးေက်ာ္ ကိုယ္ကို သူသူ႔ဘက္ျခမ္းသို႔ ေရာက္ႏိုင္သမွ်ေရာက္ေအာင္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ၾကားတြင္ ဂီယာေဘာက္စ္ခံေနသျဖင့္ လႈပ္ရွားရတာ သိပ္မလြတ္လပ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသည့္တိုင္ ခႏၶာ
ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းျခင္းက သီးသန္႔လိုျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဘက္မွာဆိုလွ်င္ေတာ့ ပိုအဆင္ေျပမည္။ သို႔ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္က်မွ ေရႊ႔လို႔မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာေန သူသူက သတိ၀င္လာၿပီး ျငင္းဆန္လွ်င္ သူဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္
သည္။ အဆင္ေျပတုန္းေလး သူ႔အပိုင္ျဖစ္သြားေအာင္ လႈပ္ရွားထားမွ ျဖစ္မည္ဆိုၿပီး မိုးေက်ာ္ သူ႔ညာလက္ကို သူသူ၏ ဂါ၀န္ေအာက္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အကိုမိုးေက်ာ္ .. ဘာလုပ္ .. အြန္႔ ..“
မိုးေက်ာ္၏ လက္က ဘယ္ကိုဦးတည္လာမွန္း သိသိခ်င္း သူသူအလန္႔တၾကားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိထားရမွ ခြာရွာသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေက်ာ္က ဒါမ်ဳိးကို ႀကိဳတြက္ထားသျဖင့္ အလြတ္မေပး။ ပုခံုးကို သိုင္းဖက္ထားသည့္
လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရုန္းထြက္သြားသည့္ မ်က္ႏွာတျခမ္းကို ျပန္ထိန္းကာယူလိုက္သည္။ တခဏတာ ကင္းကြာသြားသည့္ သူသူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ မိုးေက်ာ္၏ အနမ္းၾကမ္းေတြေနာက္ ျပန္ပါသြားသည္။ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့
မိုးေက်ာ္ ရိုးရိုးေတာင္ မနမ္းေတာ့။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို ဖရန္႔ကစ္ဆန္ဆန္ သူ႔လွ်ာႀကီးႏွင့္သပ္ယူလိုက္သည့္အျပင္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္လဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားထဲ ၀င္သြားသည့္ သူ႔လက္ကို
ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေကာင္မေလးဆီမွ အားက တစတစေပ်ာ့က်သြားသည္။

မိုးေက်ာ္လက္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ပင္ သူဦးတည္ရာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အဓိကေနရာကို မသြားေသးပဲ ေနာက္ဆံုးခံတပ္အျဖစ္ က်န္ေနသည့္ ပင္တီေလး၏ အေပၚပိုင္းကို အရင္ပြတ္ေပးသည္။ လက္ႏွင့္စမ္းသပ္မိသ
ေလာက္ သူသူသည္ ေအာက္ဆံပင္မသန္လွသည္ကို မိုးေက်ာ္ သတိထားမိသည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔လက္ေတြကို မသိမသာေလးေအာက္ဘက္ကို ေလွ်ာဆင္းကာ အကြဲေၾကာင္းေလးဆီသို႔ ေရႊႊ႔ပစ္လိုက္သည္။ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း
အရာေလးကို ပင္တီေပၚမွေန၍ အေပၚေအာက္ အစံုအဆန္ ပြတ္ဆြဲၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသည့္ သူသူ႔ကိုယ္ကေလးသည္ ပိုပိုတုန္ခါလာၿပီး တင္းတင္းဖိကပ္ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၾကားမွလဲ တအုအု
တအိအိ အသံမ်ားက ပိုပိုထြက္က်လာသည္။ မိုးေက်ာ္၏ လက္က အကြဲေၾကာင္းေလးထိပ္ဖ်ားရွိ အဖုေလးကို ရွာေတြ႔သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူသူ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ အတင္းရုန္းထြက္သည္။

“အကိုမိုးေက်ာ္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ .. ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ. .. “
“သူသူေကာင္းဖို႔ လုပ္ေပးတာပါ .. ခနေလးပဲ .. ခန ..“

မိုးေက်ာ္ လႊတ္မေပးေသးပဲ ပုခံုးတစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း အတင္းေဖ်ာင့္ဖ်သည္။ လႊတ္မေပးမွန္းသိေတာ့ သူသူေအာင္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္စကားမဆိုေတာ့ပဲ မိုးေက်ာ္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္သာ
ေခါင္းအပ္ထားသည္။ ဒီေတာ့မိုးေက်ာ္အတြက္ လႈပ္ရွားရတာ ပိုအဆင္ေျပသြားသည္။ အရည္ေတြရႊဲလာသည့္ အကြဲေၾကာင္းေနရာေလးကို ပိုပိုဖိပြတ္ေပးသည့္အခါ မိုးေက်ာ္၀တ္ထားသည့္ အကၤ်ီကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ တု႔ံျပန္လာသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္အခါ ကုတ္ပိုးတြင္ထင္က်န္ေနသည့္ ေခြ်းကြက္ကို အားႏွင့္ဖိတြန္းမိသလိုပင္ မိုးေက်ာ္ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။

“အ ...“
 သူသူ႔ကိုယ္ေလးက တုန္႔ခနဲတုန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည့္အျပင္ တင္ပါးေလးက ကူရွင္ေပၚမွ မသိမသာေကာ့တက္သည္။ သူသူ ဘာျဖစ္သြားသည္ဆိုတာ မိုးေက်ာ္ရိပ္မိသည္မို႔ ေအာက္ထဲေရာက္ေနသည့္ လက္ကို ထပ္မ
လႈပ္ရွားေတာ့ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထားလိုက္သည္။ ေက်ာျပင္ေလးအား တင္းတင္းဖက္ထားသည့္လက္ကိုမူ သာသာရြရြေလး ပြတ္ေပးျခင္းျဖင့္ မိုးေက်ာ္ အရွိန္ျပန္ခ်သည္။ သူ႔လည္ပင္းတစ္၀ိုက္တြင္ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္တြင္
မိုးေက်ာ္ ေခါင္းငံု႔ၾကည့္သည္။ အရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ သူသူ သူ႔ကို ေခါင္းကေလးေမာ္ကာ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီမ်က္၀န္းေတြသည္ ဘယ္လိုအနက္ေဆာင္သည္ဆိုတာကို မိုးေက်ာ္ ဘာသာျပန္စရာ
 အေထြအထူး မလိုပဲ နားလည္လိုက္ပါသည္။

“အကို တအားဆိုးတယ္ ... “
“အကိုဆိုးေပမယ့္ သူသူေကာင္းသြားတယ္ မွတ္လား .. “
“သြား .. မသိဘူး .. “

သူ႔ရင္ခြင္ကို လက္သီးစုပ္ႏွင့္ထုရင္း တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ မိုးေက်ာ္ တဟဲဟဲရယ္ၿပီး သူသူ႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက အေပၚကိုလန္တင္ေနသည့္ ဂါ၀န္ကိုျပန္ဆြဲခ်သလို တကိုယ္လံုးလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္
ေအာင္ လုပ္ေနသည္။

“သူသူ ေနာက္ကပဲ လိုက္ခဲ့ေတာ့မယ္ ... “
“ဘာလဲ အကို႔ကို ေၾကာက္သြားလို႔လား .. ဟဲ .. ဟဲ ..“

မိုးေက်ာ္က လွမ္းစေတာ့ သူသူက သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး ကားတံခါးဖြင့္ကာ ဆင္းသြားသည္။ ေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ကာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ မိုးေက်ာ္ ကားေလးကို လမ္းမေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။ ဒီေန႔
အဖို႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီဟု စဥ္းစားထားသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ဇာတ္လမ္းရွည္ေအာင္ လုပ္မေနေတာ့ပါ။ သူ႔အတြက္ မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာက ရင္ခုန္ဖြယ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး
သိေနပါေလသည္။

ဆင္၀င္ေရွ ႔တြင္ ကားထိုးရပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ သူသူ ကားေပၚက မဆင္းခ်င္ ဆင္းခ်င္ႏွင့္ ထြက္လိုက္ရသည္။ ခါတိုင္းဆို အကိုမိုးေက်ာ္က သူမ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ကားဂိုေဒါင္ဘက္ကို တခါထဲ ေမာင္းသြားေသာ္လဲ
 ဒီေန႔ေတာ့ ထြက္မသြားေသးပဲ သူမကို ေစာင့္ေနသည္။ သူသူ အိမ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ အိမ္ေပါက္၀တြင္ ဘယ္သူမွ ရွိေနတာကို မေတြ႔။ သူမ ၾကည့္သလိုပင္ အကိုမိုးေက်ာ္က လွမ္းၾကည့္တာကိုလဲ
ေတြ႔ေနရသည္။

“အကို ... သူသူ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့မယ္ ..“
“သူသူ .. အကို႔ကို စိတ္မဆိုးပါဘူးေနာ္ ... “
“ဘာ အခုမွ ေၾကာက္တတ္ေနတာလဲ .. သူပဲ လူကို အရွက္ကုန္ေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ ...“

သူသူက မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ႏွင့္ ေျပာသည္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚတြင္ စိတ္ဆိုးသည့္ အမူအယာ တစိုးတစိမွ် မရွိ။ မိုးေက်ာ္ကို ၿပံဳးစစႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုေပမယ့္ ကားနားက အခုထက္ထိ ခြာႏိုင္ေသးသည့္
ဟန္ မေပၚ။ ဘယ္သူမွ မရွိသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မိုးေက်ာ္ မ်က္လံုးေတြက သူသူ႔ကိုယ္ေပၚကို ေနရာမလပ္က်ေရာက္လာသည္။ သူ႔အၾကည့္ေတြ၏ သေဘာက ဘာဆိုတာကို ရိပ္မိသြားသည့္အခါ သူသူ မ်က္ႏွာ
ေလး ရဲတက္သည္။

“ေတာ္ၿပီ .. ေတာ္ၿပီ .. လူကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္ .. မုန္းစရာႀကီး ...“
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းေလး ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူသူေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ထဲကို ေျပး၀င္သြားသည္။ ရပ္ေနရာမွ လွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္တြင္ ဂါ၀န္ေလးသည္ ၀ဲခနဲ အေပၚကို ခါတတ္သြားသည္။ က်က်နန ကိုင္တြယ္ခဲ့
ရေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္လိုက္ရသည့္ အရာကို ဆင္၀င္ေရွ႕တြင္ ထြန္းထားသည့္မီးေရာင္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္ရပါေတာ့သည္။

အိမ္ထဲကို ေရာက္လာေပမယ့္ သူသူ ရင္ခုန္ျမန္ေနသည္က မေပ်ာက္ေသးေခ်။ ထမင္းစားခန္းဘက္က အသံမ်ားၾကားလို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ကို ေယာင္တိေယာင္ေတာင္ႏွင့္ တန္း၀င္လာခဲ့သည္။ အကိုမိုးေက်ာ္ ေတာ္ေတာ္
ဆိုးသည္။ ကိုတူးနဲ႔ သူမကို စြပ္စြဲေျပာဆိုမႈကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလို႔ သူမ ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ၀မ္းနည္းမိသည့္အေလ်ာက္ မ်က္ရည္ေတြက ဘယ္ကဘယ္လို ထြက္မွန္းမသိ ထြက္လာသည္။ ဒါကို အကိုမိုးေက်ာ္က
သိသြားသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ...။

ျဗဳန္းခနဲ သူမ ပုခံုးေပၚကိုလက္ႏွစ္ဖက္ေရာက္လာေတာ့ သူသူ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဒီထက္ဆိုးတာက သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြကို အရအမိနမ္းသြားျခင္းကို။ သူမ အသိစိတ္က ရုန္းကန္ထြက္ဖို႔ သတိလွမ္းေပးပါေသး
သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုႏိႈးေဆာ္ခ်က္သည္ သူမ၏ လက္ဖ်ားေတြဆီကို မေရာက္ႏိုင္ပဲ အကိုမိုးေက်ာ္၏ အနမ္းေတြေအာက္ က်ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္။ ပင္လယ္လိႈင္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ရိုက္ခတ္သည့္ႏွယ္ သူမရင္ခုန္သံေတြ
ဆူညံေနခဲ့သည္ကို သူမသာလွ်င္ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ အညွာလြယ္သည္လို႔ပဲဆိုဆို သူမ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီမွ ရရွိသည့္ အထိအေတြ႔တြင္ သူသူတစ္ေယာက္ ျပင္ပေလာကႀကီးကို သတိမရခဲ့ပါ။ သူမ အသိျပန္၀င္လာသည္က
အကိုမိုးေက်ာ္၏ လက္က သူမေပါင္ၾကားကို တိုး၀င္လာသည့္ အခ်ိန္က်မွျဖစ္သည္။ သူမျငင္းဆန္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ အားအင္ေတြသည္ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာမႈ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ထူးဆန္းစြာေပ်ာက္ဆံုး
ေနခဲ့ေၾကာင္း သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ အကိုမိုးေက်ာ္လက္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သူမဟာေလးကို ထိမိေနၿပီျဖစ္သည္။ သူသူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္ကဘယ္လို ျဖစ္တည္လာမွန္းမသိသည့္ ဗေလာင္ဆူေ၀တက္လာသည့္
ေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိး၏ ဖမ္းစားမႈကို အႀကီးအက်ယ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေနသည့္ အကိုမိုးေက်ာ္၏ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ထိုေ၀ဒနာကို ၿငိမ္းသတ္ေပးေနတာလား၊ ပိုမိုဆိုးရြားလာေအာင္ လုပ္ေနတာလား
သူမမခြဲျ့ခားႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူမ သိလိုက္ခ်ိန္တြင္မူ လူတကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားသလို လိႈက္ခနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး တႀကိမ္တခါမွ မႀကံဳဖူးေသာ နယ္ေျမသစ္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ ျပန္ေတြးတိုင္း သူမကိုယ္ကေလးက
ဟိုေနရာကပဲ ယားသလို၊ ဒီေနရာကပဲ ယားသလို ျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အဆိုးဆံုးက ...

“ဟဲ့ .. သူသူ .. ေငးေၾကာင္ေငးေၾကာင္နဲ႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ...“
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ေမ်ာေနမိလို႔ သူသူ အစ္မျဖစ္သူ ဘာေမးလိုက္သည္ဆိုတာကိုမသိပါ။ သူမ ထမင္းစားပြဲဟိုဘက္ျခမ္းက ျဖဴျဖဴကို လွမ္းၾကည့္ခ်ိန္တြင္ အစ္မျဖစ္သူသာမက တစ္၀ိုင္းလံုးက သူမကို ၾကည့္ေနၾကသည္
ကို သတိထားမိသည္။

“ဟာ .. ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး .. ညေနက သင္လိုက္တဲ့ ပုစာၦတစ္ခုကို စဥ္းစားေနလို႔ပါ ...“
“ဟိုမွာ ေဖေဖ ေမးေနတယ္ ... ကိုမိုးေက်ာ္အေၾကာင္း ဆရာမကို ေမးျဖစ္ေသးလားတဲ့ ..“

သူသူ ဒီေတာ့မွ အကိုမိုးေက်ာ္အေၾကာင္းေျပာဖို႔ သတိရသည္။ ဆရာမ ေဒၚမူမူဟန္ မႏၱေလးကို အေရးတႀကီးျပန္သြားရသည့္အတြက္ ေမးခြင့္မရခဲ့ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ဦးသိန္းေအာင္က ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြာဟုေျပာ
သည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ့ ဘာမွ မဆိုၾကေပ။ စားလက္စ ထမင္းကို ဆက္စားေနၾကသည္။

“ဒါနဲ႔ .. ေဖေဖ သတင္းစာတိုက္ကို စံုစမ္းၾကည့္တာေရာ ဘာထူးေသးလဲ ..“
“အဲဒါလဲ မထူးပါဘူး .. ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ရန္ကုန္ကမဟုတ္ဘူးတဲ့ ... လိပ္စာကိုက်ေတာ့ တည္းခိုခန္းလိပ္စာပဲ ေပးသြားတယ္ .. ၾကည့္ရတာ မိုးေက်ာ္ရဲ ႔ကံပဲလို႔ ေျပာရေတာ့မယ္ ..“

သူသူေအာင္ ဆက္မေမးေတာ့ပါ။ အကိုမိုးေက်ာ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနမႈက သူမစိတ္ကို မလံုမလဲျဖစ္ေစသည္။ သူမ အမူအယာပ်က္လို႔ အိမ္ကလူေတြ ရိပ္မိသြားလွ်င္ ခက္ဦးမည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ ဘယ္ေလာက္
 သေဘာေကာင္းသည္ပဲ ေျပာေျပာ သူတုိ႔သမီးငယ္ကို ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ႏွင့္ႀကိဳက္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံလိမ့္မည္မထင္။ မမျဖဴ ဟိုကိုေက်ာ္စြာဆိုသည့္ ဆရာ၀န္ကို လက္ခံလိုက္သည္လို႔ ေျပာတုန္းကေတာင္
အင္တင္တင္ျဖစ္ၾကေသးသည္ဆိုတာကို သူသူမွတ္မိေနသည္။ ကိုေက်ာ္စြာဆိုမွ သူသူ အမျဖစ္သူကို ေမးဖို႔ သတိရသြားသည္။

“မမ .. မနက္ျဖန္ ကိုေက်ာ္စြာ ျပန္ေရာက္မွာမွတ္လား ...“
ဇြန္းခရင္းကိုင္ထားသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္လက္ေလး မသိမသာတုန္သြားသည္ကို သူမသတိထားမိသည္။ မမကလဲ တစ္မ်ဳိး။ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ လွ်ဳိ႔၀ွက္လြန္းသည္။ ညီအစ္မခ်င္း ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားေနရာမ်ား
တြင္ ပြင့္လင္းသည့္အေလ်ာက္ ကိုေက်ာ္စြာကိစၥတြင္ သူသူ႔ကို ဘာမွတိုင္ပင္ေျပာဆိုတာမရွိ။ သူသူက စကားစကာေမးမိလွ်င္လဲ နင္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ကိစၥေတြ လာမေမးနဲ႔ဆိုၿပီး စကားျဖတ္ကာထြက္သြားေလ့ရွိသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. မနက္ျဖန္ ျပန္ေရာက္မွာ ...“
တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲ ေျဖၿပီး ျဖဴျဖဴ ထမင္းျပန္စားေနသည္။ မမက ဆက္ေျပာခ်င္သလို မရွိလို႔ သူသူလဲ ဆက္မေမးေတာ့ပါ။ စားလက္စ ထမင္းကို တစ္ဇြန္းႏွစ္ဇြန္း ခပ္စားၿပီး လက္စသတ္လိုက္သည္။

“ေမေမ ... သမီး စာသြားၾကည့္ေတာ့မယ္ ...“
“ေအး .. ေအး ... ထားထားခဲ့ .. ခနေနမွ မေနာ္ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ ...“

အေပၚထပ္ေရာက္လို႔ စာၾကည့္ဖို႔ စားပြဲေပၚမွ ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ သူသူ႔စိတ္က စားပြဲေပၚတြင္ရွိမေနပါ။ ကမန္းကတမ္း အရင္ဆံုး ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္မိသည္။ အကိုမိုးေက်ာ္ ရွိမေန။ သူသူ စိတ္ပ်က္သြားသည္။
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့လူ။ သူမကို လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး ပစ္ထားတယ္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ သူမကိုပဲ ရင္ဆိုင္ရမွာေၾကာက္လို႔ ထြက္မလာတာလား။ အေတြးေတြနဲ႔ ပ်ံ႔ေနသည့္ သူသူေအာင္သည္ သခၤ်ာပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို နာရီ၀က္ၾကာ
ေအာင္ပင္ တြက္လိုက္ရပါသည္။

ထမင္းစားပြဲမွ သူသူထြက္သြားေတာ့ ျဖဴျဖဴလဲ ဆက္စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ အမွန္တကယ္ဆို သူမ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ဘာဆိုဘာမွ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိဟု ဆိုရမည္။ ကိုယ္ႏွင့္ေစ့စပ္ထားသည့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္
မနက္ျဖန္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မည္ဆိုေတာ့ သတင္းသည္ အျခားေသာမိန္းကေလးမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းမည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူမအတြက္ေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈကိုသာ ျဖစ္ေစ
သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ ကိုေက်ာ္စြာကို မေတြ႔ခ်င္ပါ။ တစ္မ်က္ႏွာက ႏွစ္မ်က္ႏွာမမ်ားခ်င္လို႔သာ အလိုက္အထုိက္ဆက္ဆံခဲ့ရေသာ္လဲ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ကိစၥေတြအတြက္ ျဖဴျဖဴေအာင္ ကိုေက်ာ္စြာကို မေက်နပ္ပါ။ သူမ အခ်စ္
ကို မတရားယူသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။
ေဘဇင္ရွိ ေရပန္းေအာက္သို႔ လက္ကို ထိုးထည့္လိုက္ေသာအခါ သြယ္လ်သည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးတြင္ ကပ္ညိေနေသာ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြ စင္သြားသည္။ ျဖဴ၀င္းေဖြးႏုသည့္ လက္ကေလးက စင္ၾကယ္စြာေပၚလာသည္။
ျဖဴျဖဴေအာင္ တတ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ သူမ၏ အတိတ္ကိုလဲ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ေဆးေၾကာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမအတြင္းစိတ္တြင္ ကပ္ညိေနသည့္ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ပတ္သက္မႈသည္ ထိုကဲ့သို႔ ေဆးေၾကာလို႔ရမည္မထင္။
ေလးကန္သည့္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ပင္ သူမ ထမင္းစားခန္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္းဆို အေမျဖစ္သူႏွင့္အတူ ထုိင္ကာ အိမ္ေရွ႔တြင္ တီဗြီၾကည့္တတ္ေသာ္လဲ ဒီေန႔တြင္မူ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိသျဖင့္ အိမ္ေပၚထပ္က
သူမအခန္းဆီသို႔သာ တက္လာခဲ့သည္။ ညီမျဖစ္သူ သူသူကို သူမစာၾကည့္ေနၾက စားပြဲတြင္ေတြ႔ေသာ္လဲ သူမက မႏႈတ္ဆက္မိသလို သူသူကလဲ လွမ္းမေခၚေခ်။ ျဖဴျဖဴ အိပ္ခန္းထဲသို႔သာ တန္း၀င္လာခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚ
တြင္ ၀င္လွဲကာ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ မီးလံုးျဖဴျဖဴေလးကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာျဖင့္ပင္ စိုက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ အၾကည့္ေတြထဲတြင္ ထိုမီးလံုးေလးမရွိပါ။ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ စိတ္သည္ ပစၥဳပၸန္မွ
ကင္းကြာလ်က္ ရွိေနေလသည္။
ထိုေန႔က မိုးမရြာသလို ေနလဲမပူပါ။ ရိုးရိုး သာမန္ေန႔တစ္ေန႔သာျဖစ္ပါသည္။ တာေမြေစ်းေနာက္တြင္ေနထိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေမမိုးအိမ္ကို သြားလည္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ျဖဴျဖဴေအာင္ ကိုေက်ာ္စြာ ေဆးခန္း
ထိုင္ေနသည္ဆိုသည့္ တိုက္ခန္းေလးရွိရာ လမ္းေရွ႔မွ ျဖတ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူမ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုေက်ာ္စြာအား ၀င္ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သည့္စိတ္ေပၚလာမွန္း ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ အခုထက္ထိ သူမ အေျဖရွာမရပါ။ ျဖစ္ႏိုင္သည္
ကေတာ့ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေနျပတတ္သည့္ ကိုေက်ာ္စြာကို ထိုေန႔မတိုင္ခင္ထိ သူမ အထင္ႀကီးခဲ့လို႔ ျဖစ္ေပမည္။
ျဖဴျဖဴေအာင္မွ မဟုတ္။ ေက်ာ္စြာလင္းဆိုသည့္လူကို ေတြ႔သည့္သူတိုင္း မည္သူမဆို အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ အထင္ႀကီးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ ေက်ာ္စြာလင္းသည္ မြန္ရည္ေသာ ရုပ္လကၡဏာရွိသည္။ အ၀တ္အစားကို
သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္သည္။ မည္သူႏွင့္မဆို စကားကို ခ်ဳိသာစြာေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းေကာင္းသည္။ ေဆးေက်ာင္းၿပီးခါစ ဆရာ၀န္ေလးျဖစ္သည္။ ထိုထိုအီအီ အခ်က္ေတြအားလံုးကို ေပါင္းလိုက္ေသာ
အခါ ေမာင္ေက်ာ္စြာလင္းသည္ အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုေသာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ဟု ဆိုရေပမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမကို ခ်စ္ႀကိဳက္ပါသည္ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုလာေသာအခါ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္
စဥ္းစားရမည့္စာရင္းထဲတြင္ ထည့္ထားလိုက္သည္။ ေျပာေနၾကလက္သံုးစကားအတိုင္း သူမေက်ာင္းတက္ခ်င္ေသးသည္၊ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ေစာင့္ပါဦးဟု ႀကိဳးရွည္ရွည္ႏွင့္လွန္ထားလိုက္သည္။ သူမႏွင့္ပတ္သက္လာ
သည့္ တျခားေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားကို ဒီလိုနည္းႏွင့္ ေခ်ာ့ထားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လဲ ကိုေက်ာ္စြာကေတာ့ နဲနဲေလာဘႀကီးသည္။ ျဖဴျဖဴသူ႔ကို မျငင္းဘူးဆိုလွ်င္ ေစ့စပ္ထားရေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔အေမ၊ ေမေမ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆီမွ
ေျပာခိုင္းလာသည္။ ျဖဴျဖဴကို အရမ္းခ်စ္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ စိတ္မခ်ဘူးဆိုသည့္အေၾကာင္းကို အိမ္လာတိုင္း တဖြဖြေျပာသည္။ အေမျဖစ္သူကိုယ္တိုင္က ကိုေက်ာ္စြာဘက္ ပါခ်င္သလို အရိပ္အမြက္ေလးေတြ ျပလာေသာ
အခါ ျဖဴျဖဴ တိတိက်က်အေျဖေပးဖို႔ လိုလာေတာ့သည္။ တစ္လေလာက္ စဥ္းစားၿပီးလွ်င္ အေျဖေပးပါမည္ဟု မယုတ္မလြန္ ေျပာထားခဲ့ေလသည္။

သုခေဆးခန္းဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ပထမထပ္မွာ ခ်ိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေပၚထပ္သို႔ တက္ဖို႔ ေလွကားရွိရာသို႔ သြားေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း
 ျဖစ္ေအာင္ ျဖဴျဖဴေအာင္ ေဘးကပ္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ထိုေယာက်္ားသားက သူမေဘးက ကပ္ကာထြက္သြားသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွ် အခ်ိန္အတြင္းမွာလဲ သူမတကိုယ္လံုးကို အေပၚစီးမွ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ကာ ငမ္းသြား
ေသးသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ ေလွကားထစ္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ တက္လိုက္သည္။ ေအာက္ေရာက္သြားသည့္သူ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္မသြားေသးပဲ သူမေနာက္ပိုင္းကို လွမ္းၾကည့္ေနမွာ စိုးသည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေဆးခန္းသေကၤတ ၾကက္ေျခခတ္အနီေရာင္ေလးကို ညာဘက္ျခမ္းမွာ ေတြ႔ရသည္။ သစ္သားတံခါးႏွင့္ သံပန္းတံခါးရွိေသာ္လဲ အဆင္သင့္ဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႔သည္မို႔ အခန္းထဲသို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့သည္။
 ျဖဴျဖဴ၀င္လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ တံခါးႏွင့္ကပ္လ်က္တြင္ ရွိေသာ ေဆးေကာင္တာတြင္ ရွိေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးက ထမိန္ျပင္၀တ္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္သည္။ အသက္၃၀အရြယ္ေလာက္ရွိမည့္ ထိုခပ္ေတာင့္ေတာင့္
အမ်ဳိးသမီး၏ အၾကည့္က အံ့ၾသသည့္ အသြင္ေပါက္ေနသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ လူသူရွင္းေနသည့္ ေဆးခန္းကို မ်က္စိတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ..

“ဒါ .. ေဒါက္တာေက်ာ္စြာလင္းရဲ ႔ေဆးခန္းဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ ..“
“ဟုတ္ပါတယ္ ညီမ ... ဆရာနဲ႔ျပဖို႔လာတာလား ...“
“ေၾသာ္ ..မဟုတ္ပါဘူး .. က်မက သူ႔မိတ္ေဆြပါ ...“
“ဒါေၾကာင့္ကိုး ... ဒီအခ်ိန္ ေဆးခန္းဘယ္သူမွ လာမျပတတ္လို႔ ...“
“ရွင္ !! “

ျဖဴျဖဴ အံ့အားသင့္သြားတာကို ျမင္ေတာ့ ထိုအမ်ဳိးသမီးက ၿပံဳးၿပီး ရွင္းျပရွာသည္။
“ဒီအခ်ိန္က ေန႔လည္ထမင္းစား ေဆးခန္းပိတ္တယ္ေလ .. က်မေတာင္ ထမင္းထြက္စားေတာ့မလို႔ .. ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ထိုင္ပါ .. က်မ ေခၚေပးပါ့မယ္ ..“

အမ်ဳိးသမီးက ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာက္ဘက္ရွိ အခန္းတစ္ခုဆီ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ လူသူတစ္စံုတစ္ရာမရွိသည့္ ေဆးခန္းကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ စႏိုးစနင့္ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ျဖဴျဖဴ ကိုေက်ာ္စြာကို မေခၚဖို႔
လွမ္းတားရန္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ လက္လွမ္းျပသည့္ အခ်ိန္တြင္ အမ်ဳိးသမီးက တံခါးကို ေခါက္ၿပီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သူမ တံခါးေခါက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္ ကြ်ီဆိုသည့္ တံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ ကိုေက်ာ္စြာ အခန္း၀တြင္ေပၚ
လာသည္။ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သူကို တစ္စံုတစ္ခုေမးမည္ အျပဳ တန္းစီခ်ထားသည့္ လူနာေစာင့္ခံုေလးနားတြင္ ထုိင္ရမလို ထရမလိုႏွင့္ မိုးတိုးမတ္တပ္ျဖစ္ေနသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ကို ျမင္သြားေလသည္။

“ေဟာ .. ျဖဴျဖဴပါလား .. ဘယ္ကဘယ္လိုလွည့္လာတာလဲ ..“
ျမင္သြားၿပီဆိုမွာေတာ့ ထြက္ေျပးလို႔ မရေတာ့ၿပီမို႔ ျဖဴျဖဴေအာင္ ၿပံဳးျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ .. ျဖဴျဖဴ ဒီနားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီလာရင္းနဲ႔ လမ္းႀကံဳတာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္ ၀င္လာတာ ...“
“ဆရာ .. က်မ ထမင္းသြားစားလိုက္ဦးမယ္ ... ေအးေဆးမွပဲ ျပန္လာခဲ့ေတာ့မယ္ ..“
ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ ကိုေက်ာ္စြာ စကားေျပာေနၾကတာကို ျမင္ေတာ့ ေဆးခန္းအကူ အမ်ဳိးသမီးက ကိုေက်ာ္စြာကို ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ ေဘးတေစာင္းမွ ျမင္ေနရသည့္တိုင္ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ မ်က္ႏွာအမူအယာက
တမ်ဳိးျဖစ္ေနသျဖင့္ ျဖဴျဖဴစိတ္ထဲ သံသယျဖစ္မိသည္။
“သြားေလ .. မစိုး .. က်ေနာ္လဲ ေဆး၀ယ္ဖို႔ စာရင္းေလးေတြေရးၿပီးရင္ ဒီက ျဖဴျဖဴနဲ႔ အျပင္ခနထြက္လိုက္ဦးမယ္ ...ျဖဴျဖဴ ခနေလး ထုိင္ေစာင့္ေပးပါလား ..“

သို႔ေလာသို႔ေလာျဖစ္ေနသည့္ ျဖဴျဖဴစိတ္က ကိုေက်ာ္စြာအလုပ္ရွိေနသည္ဆိုသည့္အတြက္ အားနာသည္ဘက္ ေရာက္သြားသည္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေနရာမွ ရပ္ကာ ...
“ကိုေက်ာ္စြာ အလုပ္လုပ္ေနတာလား ... ျဖဴျဖဴက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး .. လမ္းႀကံဳလို႔၀င္လာတာ .. သြားလိုက္ဦးမယ္ေလ ..“
“အာ .. ျဖဴျဖဴ ေနပါဦး .. အလုပ္ကသိပ္မၾကာပါဘူး .. ခနေလးပါ ..ခန ... ခန “

ကိုေက်ာ္စြာသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ျဖဴျဖဴကို ခနေလးဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကိုျဖန္႔ကာျပရင္း ေနာက္ေဘးဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ျဖဴျဖဴလဲ ေရာက္လာမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး လူနာထုိင္
ေစာင့္သည့္ ခံုတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ရသည္။ မစိုးဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီးကမူ ေဆးေကာင္တာေပၚတြင္ အသင့္တင္ထားသည့္ ပလတ္စတစ္လက္ကိုင္အိတ္တစ္လံုးကို ဆြဲ၍ ေကာ့ေကာ့ႏွင့္ ထြက္သြားေလသည္။
အိမ္ေပါက္၀အေရာက္တြင္ သံပန္းတံခါးကို အျပင္ကေန ေစ့ကာသြားသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ျဖဴျဖဴ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ ေဘးနားတြင္ အသင့္ရွိေနသည့္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္မည္ျပဳစဥ္တြင္
ကိုေက်ာ္စြာ အေအးခြက္ေလးတစ္ခြက္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အလုပ္လုပ္မည္ဆိုၿပီး အေအးခြက္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသျဖင့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သြားမိသည္။ ကိုေက်ာ္စြာကေတာ့ ဒါကို သတိမထားသလို
ေလသံေအးေအးေလးႏွင့္ ...

“ျဖဴျဖဴ အေအးေလး ေသာက္လိုက္ပါဦး ... ျဖဴျဖဴေရာက္လာတာ ပစ္ထားသလိုျဖစ္လို႔ အားနာေနတာ ...“
“ရပါတယ္ .. ကိုေက်ာ္စြာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ .. ေတာ္ၾကာေန အဲဒါနဲ႔ အလုပ္မၿပီးႏိုင္ျဖစ္ေနမယ္ ..“
“ဟုတ္သားပဲ ... ဟီး ...“

ျဖဴျဖဴေအာင္ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ေျပာလိုက္သည္တြင္ ကိုေက်ာ္စြာ ရယ္ၿဖဲၿဖဲအမူအယာႏွင့္ ေခါင္းကုတ္ၿပီး အထဲကို ျပန္၀င္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာေတာ့။ ျဖဴျဖဴေအာင္ ခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္းရွိ
သည့္ အခန္းထဲတြင္ ထိုင္ရင္း တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေငါင္လာသည္။ ကိုင္ထားသည့္ ဂ်ာနယ္ကို ေကာက္ဖတ္ေနေပမယ့္ အားကစားဂ်ာနယ္ဆိုသည့္အတြက္ သူမ စိတ္၀င္စားတာမပါ။ ခနေလးဆိုၿပီး ထြက္မလာသည့္
ကိုေက်ာ္စြာကိုလဲ စိတ္ထဲက ခုလာသည္။ ရွည္ၿပီး၀င္လာမိသည့္ သူမကိုယ္သူမလဲ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေဆးခန္းထဲတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း ရွိသလိုေတာင္ ထင္ရသည္။ အျပင္ဘက္က
 လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေလွကားတြင္လဲ လူအတက္အဆင္းမရွိ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည့္အျပင္ ထိုင္ရာတာ အနည္းငယ္ ၿငီးစီစီျဖစ္လာသလို ခံစားရသျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာလာခ်ေပးသည့္ အေအးခြက္ကို တစ္ငံုေသာက္မိ
လိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကို စူးရွရွ၀င္သြားသည္ ကိုလာ၏ အရသာတြင္ ၿငီးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနမႈ အနည္းငယ္ ေျပေပ်ာက္သြာသလို ခံစားရသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ငံုထပ္ေမာ့ေသာက္ၿပီးေနာက္ ေဘးနားကခံုေပၚျပန္
ခ်ထားသည္။ ေဆးေကာင္တာေနာက္တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၁၂နာရီခြဲေတာင္ ေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ဒါဆို သူမေရာက္ေနတာ နာရီ၀က္ေလာက္ ရွိသြားၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေစာင့္ရတာဆို
ေတာ့ ျဖဴျဖဴေအာင္ စိတ္မရွည္ေတာ့။ ထိုင္ရာမွထကာ ကိုေက်ာ္စြာ၏ အခန္းတံခါးကို သြားေခါက္မည္အျပဳတြင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အခန္းတံခါးက ပြင့္လာတာေတြ႕သည္။

“ကို ... ေက်ာ္စြာ ..“
ဟင္ .. ဘယ္လိုျဖစ္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္မလို ျဖစ္ၿပီးမွ ရိပ္ခနဲ ခံစားလိုက္ရးသည္တြင္ ျဖဴျဖဴ ကမန္းကတမ္း ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ျဖဴျဖဴအျဖစ္ကို ျမင္ၿပီး ျဗဳန္းဆို အနားေရာက္လာသည္။ ျဖဴျဖဴဘာမွ
မေျပာရေသး၊ ျပာတီးျပတာ အမူအယာႏွင့္ သူကအရင္ စေျပာသည္။

“ျဖဴျဖဴ .. ေခါင္းမူးတာလား .. ပရပ္ရွာက်တယ္ထင္တယ္ .. လာ .. ေသြးခ်ိန္ၾကည့္ရေအာင္ ..“
“အာ .. ရတယ္ .. ကိုေက်ာ္စြာ ... ကြ်တ္ .. ကြ်တ္ ..“

ျဖဴျဖဴေအာင္ ရတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေခါင္းထဲက မူးရိပ္မူးရိပ္က ပိုဆိုးလာသည္။ စိတ္ထဲ အသိလက္လြတ္လိုျဖစ္သြားသျဖင့္ သူမ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ကိုေက်ာ္စြာက ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ကိုင္ထားသည္ကို
သတိေမ့ေနသည္။ သတိရလို႔ ရုန္းလိုက္မည့္ဟန္ျပင္ေတာ့ ကိုယ္က မထိန္းႏိုင္ပဲ ယိုင္က်သည္။ ကိုေက်ာ္စြာက တင္းတင္းအိအိ သူမကိုယ္လံုးေလးကို လွမ္းဖက္လိုက္တာ သတိျပဳမိသည္။ လူကရုန္းခ်င္ေနေပမယ့္
ေျခေထာက္ေတြက ယိုင္သလို ထင္ေနရသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္သြားတာပါလဲဟု သူမ ေတြးေတာလို႔ မရခင္မွာပင္ ေပြ႔ထားသည့္ ကိုေက်ာ္စြာလက္ေတြက သူမကုိ ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ဆြဲေခၚေနတာကို ခံစားလိုက္
ရသည္။

“ကိုေက်ာ္စြာ .. ျဖဴ .. ျဖဴ ျဖဴ ...“
“ေနပူထဲကလာလို႔ ေခါင္းမူးသြားတာ ထင္တယ္ .. လာ လာ .. ဒီမွာ လဲလိုက္ ..“

သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ႏွင့္မို႔ ျဖဴျဖဴေအာင္ သူမကို ကိုေက်ာ္စြာက ကုတင္တစ္ခုေပၚ လွဲကာတင္ေပးလိုက္သည္ကုိသာ သိသည္။ လူနာစစ္ေဆးခန္းထဲမွာပဲလား၊ တျခားအခန္းတစ္ခုလားဆိုတာကို သူမကြဲကြဲျပား
ျပား မသိ။ ေလးလံေနသည့္ မ်က္ခြံေတြကို အတင္းအားတင္းကာ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ တပ္ထားသည့္ ပန္ကာက တ၀ီ၀ီႏွင့္လည္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ မြတ္မြတ္လည္ေနသည့္ ပန္ကာေၾကာင့္ သူမ
ေခါင္းက ပိုမူးေနာက္လာသည္ဟု ခံစားရသျဖင့္ မ်က္စိကို ျပန္မွိတ္ထားလိုက္ရသည္။ မည္းနက္သြားသည့္ အျမင္အာရံုက လႊမ္းမိုးသြားသျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာက သူမကိုၾကည့္ကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးေနသည္ကို
 မေတြ႔လိုက္ရေခ်။

ေက်ာ္စြာလင္းတစ္ေယာက္ စားရကံႀကံဳလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲၿပီ။ ျဖဴျဖဴေအာင္ကို သူစြဲလန္းေနခဲ့တာၾကာၿပီ။ ဣေျႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ေနသည့္အျပင္ သူ႔အေပၚဆက္ဆံေရးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရွိလွသျဖင့္ ေစ့စပ္ဖို႔သာ
ကမ္းလွမ္းထားရသည္၊ သူမ၏ အေျဖက ခ်ဳိဖို႔ထက္ ခါးဖို႔က ပိုမ်ားေနသလို ခံစားရသည္။ ေက်ာ္စြာလင္း ျဖဴျဖဴကို လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးမခံႏိုင္ပါ။ သူ သူမကို ခ်စ္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾက
သည္။ သူရွိရာသို႔ ေဆးခန္းပိတ္သည့္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာမွေတာ့ ကံၾကမၼာက သူ႔ဘက္မွာ ရွိေနသည္ဟု ေျပာရမည္။ ထိုအခ်က္ကို ပို၍ ေသခ်ာသြားသည့္ အခ်က္က ေဆးခတ္ထားသည့္
အေအးခြက္ကို သူမ ေသာက္လိုက္ျခင္းပင္။ ေက်ာ္စြာလင္း စိတ္ေကာင္းမရွိသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ ရူးသြပ္ျခင္းဟုပင္ေျပာရမည္။

စမ္းသပ္ကုတင္ေလးေပၚတြင္ ေခါင္းကို ဟိုဘက္ဒီဘက္တိမ္းကာ တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းညဴေနသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ဆီသို႔ သူတလွမ္းခ်င္းတိုးလာသည္။ လူက လူးလြန္းေနသည့္အျပင္ အသိစိတ္မဲ့ေနသည့္ အေနအထားမို႔
အၿမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ အ၀တ္ေတြက ဖယိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေျခမ်က္စိဖံုးေအာင္ပင္ ၀တ္ေလ့ရွိသည့္ ထမိန္က ေျခသလံုးသား၀င္း၀င္းေလးေတြေပၚသည္အထိ လန္တက္ေနသည္။ ခါးတိုအကၤ်ီ
ေလးခမ်ာလဲ ခါးစပ္ကို မဖံုးႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ၀မ္းဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္။ ေမာဟိုက္သည့္အသြင္ႏွင့္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴေနရသည့္ သူမ၏ ရင္ႏွစ္မႊာက ပက္လက္အေနအထားေၾကာင့္ ပိုမို၍
ေမာက္တက္သည္။ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြ အကုန္ေစ့ထားသည့္တိုင္ ဟေနသည့္ အကၤ်ီအနားသားမ်ားေၾကာင့္ ေအာက္ခံဘရာေလး၏ အရိပ္အား တစြန္းတစ ေတြ႔ႏိုင္ေလသည္။ ေက်ာ္စြာလင္း ေသြးဆူလာၿပီး ရင္ေစ့အ
ကၤ်ီၾကယ္သီးေတြဆီ လက္လွမ္းသည္။

“ကိုေက်ာ္စြာ .. ဘာ .. ဘာလုပ္ .. အင္း .. အင္း ..“
“ဟို .. ဟို .. ျဖဴျဖဴသက္သာေအာင္ စမ္းသပ္မလို႔ေလ …“

ျဖဴျဖဴ၏ လက္တစ္ဖက္က ေျမာက္တက္လာေသးေပမယ့္ ေက်ာ္စြာလင္းက ထိုလက္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး အကၤ်ီၾကယ္သီးကိုျဖဳတ္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူ႔လက္က တုန္ရင္ေနသျဖင့္ ၾကယ္သီးေပါက္ထဲမွ ၾကယ္သီးကို
ေတာ္ေတာ္ေလး ထုတ္ယူလိုက္ရသည္။ ပထမတစ္လံုးၿပီးလို႔ ေနာက္အလံုးေတြေရာက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ ၾကယ္သီးသံုးလံုး ျဖဳတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္စြာလင္းမ်က္လံုးေတြ ပုဇြန္မ်က္လံုးလို ျပဴးထြက္လာသည္။
ျဖဴျဖဴေအာင္ဆိုသည့္ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ျဖဴေဖြးလံုး၀န္းသည့္ ရင္ႏွစ္မႊာကို ေဗဒါေရာင္ဘရာေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ျဖစ္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် သူလုပ္လက္စကိုေမ့ၿပီး နိမ့္လိုက္ ၾကြလိုက္ျဖစ္ေနသည့္
ထိုျမင္ကြင္းကို အငမ္းမရ ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးမွ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္တက္လာသည့္ တံေတြးကို ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ပင္ မ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး ပိုမိုသြက္လက္သည့္ အရွိန္ႏွင့္ က်န္ေနတဲ့ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။
 အကၤ်ီလံုး၀ကြ်တ္သြားေအာင္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ပုခံုးေအာက္လက္ထုိးထည့္ကာ မလိုက္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကက ခြ်တ္ယူသည္။ ေက်ာ္စြာလင္း လက္ရဲသြားၿပီ။

ထမိန္ကိုဆတ္ခနဲ ခြ်တ္ယူလိုက္သည္တြင္ က်ိတ္သြားရည္က်ခဲ့ရသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ကိုယ္လံုးေလးက မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းနီးပါး ေပၚထြက္လာသည္။ ေတာင့္တင္းစိုျပည္လွသည့္ သူမ၏ ေအာက္ပိုင္းကို အကာအကြယ္
ေပးထားသည့္ အေရာင္တူပင္တီေလးကို ေပါင္တံတေလွ်ာက္ ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ အရာရာသည္ ေက်ာ္စြာလင္းအတြက္ အသင့့္ျဖစ္သြားေလၿပီ။ ေဖြးဥေနသည့္ ေပါင္တံႀကီးႏွစ္ခု၏ အဆံုးသတ္ရာေနရာမွ အကြဲေၾကာင္းေလး
တစ္ခုက မဟတဟႏွင့္ သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာက္ရွိသည္။ ရင္ခုန္ရမၼက္ၾကြဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို စိမ္ေျပနေျပထိုင္ကာ ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ရသည့္အခ်ိန္ေလးကို လုေနရတာမွန္း ေက်ာ္စြာလင္း သေဘာေပါက္သျဖင့္ မူလ
ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသာ ျဖည့္ဆည္းဖို႔ လႈပ္ရွားသည္။ လူနာၾကည့္ကုတင္၏ ေျခရင္းကို ျမန္ျမန္သြားကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီခ်ိတ္ႏွင့္ ဇစ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ျဖဳတ္သည္။ အတြင္းခံႏွင့္ပါတြဲ၍ ေအာက္ကိုတြန္းခ်ၿပီး ေျခသ
လံုးနားေရာက္သည္တြင္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ကန္ခြ်တ္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထိန္းကာပင့္မလိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားကို ေခါင္းအပ္လိုက္သည္။ သူ႔လွ်ာက အကြဲေၾကာင္းကို
ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ ကိုယ္ကေလးက ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ေက်ာ္စြာလင္း ခပ္သြက္သြက္ပင္ အ၀ေလးကို လ်က္လိုက္သည္။

“အင့္ .. အင့္ … ဘာ … ဘာေတြ ျဖစ္ … အင့္ ..“
ျဖဴျဖဴေအာင္ ဘာေတြေျပာေနသည္ဆိုတာကို ေက်ာ္စြာလင္း ထည့္မတြက္ေတာ့ပါ။ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ သြားရမည့္လမ္းေၾကာင္းကို အဆင္ေျပေအာင္သာ လ်က္ေနရင္းႏွင့္ တံေတြးကို နာနာဆြတ္သည္။ အကြဲေၾကာင္းတ
ေလွ်ာက္ေရာ၊ အ၀ေလးပါ စိုရႊဲေနၿပီဆိုမွ လ်က္ေပးတာကို ရပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပိုမိုကားထြက္သြားေအာင္ ဖိတြန္းထားၿပီး သူ႔လိင္တံထိပ္ႏွင့္ အ၀ေလးကို ေသခ်ာေတ့သည္။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဖိတြန္း
ၾကည့္ၿပီး ေနရာက်သည္ဆိုသည္ႏွင့္ အားႏွင့္ေဆာင့္သြင္းသည္။ တံေတြးအားကိုးႏွင့္မို႔ ျဗစ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ သူ႔လိင္တံထိပ္က အထဲကို တိုး၀င္သည္။ တင္းက်ပ္စီးပိုင္သည့္ အပ်ဳဳိစင္ အရသာကို ေက်ာ္စြာလင္း ဖင္ေက်ာ
ရႈ႔ံသြားေအာင္အထိ ခံစားလိုက္ရသည္။

“ကို .. ေက်ာ္စြာ .. ရွင္ .. ဘာလုပ္ …“
“ျဖဴျဖဴကို ခ်စ္လို႔ပါကြာ … ျဖဴျဖဴကို ကိုယ္အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ .. “
“ဟင့္ အင္း .. ဟင့္ အင္း … က်မကို မလုပ္နဲ႔ …“

တားျမစ္ေနသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ အသံေတြက အားမပါေပမယ့္ ေက်ာ္စြာလင္း၏ ႀကိဳးစားခ်က္ေတြက အားပါလွသည္။ တရစ္ရစ္ႏွင့္ သူ႔လိင္တံကို အထဲကို ရေအာင္သြင္းသည္။ က်ဥ္းက်ပ္မႈေၾကာင့္ ခက္ခဲလွေပမယ့္
ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အရာထင္ပါသည္။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အထဲကို ေရာက္သြားသည္။ ကုတင္ေစာင္းတြင္ တင္ကာ လုပ္ရသလို အေနအထားေၾကာင့္ ျဖဴႏုသည့္ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ သူ႔လိင္တံတအိအိႏွင့္ ၀င္သြားသည္ကို
အစမွအဆံုး ေက်ာ္စြာလင္းေသခ်ာျမင္ရသည္။ ရမၼက္ရွိန္ကို တက္သထက္တက္ေစသည္။ အဆံုးထိ၀င္ၿပီးေနာက္ ေဆာင့္လိုးဖို႔ ျပန္ထုတ္လိုက္သည္တြင္ လိင္တံတစ္၀က္တြင္ ေသြးစေလးေတြ ကပ္ညိေနတာ ေတြ႔သည္။
ေက်ာ္စြာလင္း မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလံုး ၿပံဳးတက္သြားၿပီး ငါကြလို႔ လက္ခေမာင္းတာင္ ထခတ္ခ်င္သလိုျဖစ္သည္။ အားအင္ေတြ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုတိုးပြားလာမွန္း မသိေတာ့ပဲ က်ံဳး၍ စတင္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္
ဆီမွ ျငင္းဆန္သံေတြ ထြက္ေနေသးေသာ္လဲ ေက်ာ္စြာလင္း လံုး၀ ဂရုမစိုက္ပါ။ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ပင္ ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာေပးသည္။ လူနာစမ္းသပ္ကုတင္တစ္ခုလံုးသာမက ျဖဴျဖဴေအာင္၏ တကိုယ္လံုးပါ လႈပ္ရမ္းလာ
သည္အထိျဖစ္သည္။

ေကာင္းလြန္းလွသည့္ အရသာေၾကာင့္ ေက်ာ္စြာလင္း တင္းကာေတာင့္ထားသည့္တိုင္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က သူ႔အမိန္႔ကို မနာခံခ်င္ေတာ့။ လိင္တံတေလွ်ာက္လံုး ယားယံတက္လာသည္တြင္ သူဘာျဖစ္ေတာ့
မည္ဆိုတာကို သိသည္။ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေဆာင့္မိခ်ိန္တြင္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လိင္တံတဆံုး ေဆာင့္သြင္းၿပီး အရည္ေတြကို အားရပါးရ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ လူကလဲ ေမာဟုိက္က်သြား
ၿပီး အသက္ကိုပင္ မွန္ေအာင္ မနည္းျပန္ရွဴေနရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သတိ၀င္လာၿပီး ဆီးစပ္ခ်င္းထိကပ္ေနရမွ ခြာလိုက္ရသည္။ တင္းတင္းကိုင္ထားသည့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္တြင္
ဖိညွစ္ထားမႈေၾကာင့္ အသားေတြက နီရဲေနသည္။ သတိရလို႔ ျဖဴျဖဴ၏ ေပါင္ခြဆံုကို လွမ္းၾကည့္မည္အျပဳတြင္ သူမက ေျခေထာက္ေတြကို စုကာ ေကြးေကြးေလး ညာဘက္သို႔ ေစာင္းကာ လွည့္လိုက္သျဖင့္ ေသခ်ာမျမင္
လိုက္ရေပ။ သို႔ေသာ္ သူမတင္ပါးႏွစ္ဖက္ရွိခဲ့ရာေနရာတြင္ အရည္ေတြအိုင္ထြန္းေနသည္ဆိုတာကို ေတြ႔သည္။ ရမၼက္ရွိန္က်သြားသည္ႏွင့္အမွ် အသိျပန္၀င္လာသည့္ ေက်ာ္စြာလင္းသည္ သူျပစ္မႈႀကီးတစ္ခုကို က်ဴလြန္
လိုက္ၿပီဆိုတာကို သိသည္။ ျဖဴျဖဴ၏ မ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္၀န္းေထာင့္တြင္ မ်က္ရည္စေတြကို ျမင္ရသည္။ မတတ္ႏိုင္။ သူမ စိတ္ေက်နပ္သည္အထိ ေတာင္းပန္ရေပမည္။ သူမကို တကယ္ခ်စ္လို႔
ႀကံမိသည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းကို လက္ခံေအာင္ ေျပာရေပေတာ့မည္။ ကိုယ့္လုပ္ရက္အတြက္ ေနာင္တမရေပမယ့္ ေပးသမွ်အျပစ္ကိုေတာ့ ခံပါမည္ဆိုသည့္အေၾကာင္း ေျပာဖို႔သာ သူဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။


“အဲဒါေပါ့ကြ .. ေက်ာ္စြာလင္း ဆိုတာ …“
ၿခံထဲကို ကား၀င္လာကတည္းက ကိုဘတုတ္က ေမးေငါ့ကာ ထိုးျပသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ၾကည့္မိသည္။ အနီေရာင္ကားေလးသည္ ဆင္၀င္ေရွ႔တြင္ ကြ်ိခနဲရပ္သြားၿပီး ကားေခါင္းခန္းထဲမွ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။
အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို က်က်နန၀တ္ဆင္ထားသည့္ အဆိုပါလူသည္ ေနာက္ခန္းရွိအထုပ္အခ်ဳိ႔ကို ဆြဲထုတ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္၀င္သြားသည္။

“လူကေတာ့ စတိုင္လ္က်က်ပဲဗ်.“
“ဒါေပါ့ကြာ .. ဒါေတြေၾကာင့္လဲ ျဖဴျဖဴက အထင္ႀကီးၿပီး က်သြားတာေနမွာေပါ့ …“

မိုးေက်ာ္ ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ ဆက္ၿပီး ေ၀ဖန္သံုးသပ္ေနစရာလဲ သူ႔မွာမရွိ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားရေသာ္လဲ တကယ္ဆို ျဖဴျဖဴႏွင့္သူက ဘာမွဆိုင္ေသးသည္မဟုတ္။ ေလာေလာဆယ္ သူႏွင့္သက္ဆိုင္
သည္ဟု ေျပာရမည္က သူသူသာ ျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္ သူသူ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ့ ညက သူအိပ္မေပ်ာ္သည့္အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိသည္။ သူ က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈကို သူသူကမ်ား ဦးသိန္းေအာင္ကို တိုင္ေတာလိုက္
ၿပီလားလို႔ ေတြးကာ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ေခါင္းက်ိန္းေနခဲ့သည္။ ခါတိုင္း ဆိုလွ်င္ သူသူစာက်က္ခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၀ရံတာထြက္ကာ စီးကရက္ဖြာတတ္ေသာ္လဲ မေန႔ညကမူ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလံုသျဖင့္
အခန္းေအာင္း၍သာ ေနခဲ့သည္။ ညေတာ္ေတာ္နက္လို႔ အိမ္မႀကီးဆီမွ ဘာသံမွ မၾကားရမွ သူစိတ္သက္သာရသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ေျပသြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သူသူ၏ ရစ္မူးဖြယ္ အေတြ႔အထိကို ျပန္တမ္းတလာမိသည္။
ႏူးညံ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြ၊ မို႔၀န္းလံုးက်စ္ေနသည့္ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ အထိအေတြ႔၊ ႏူညံ့အိေဖာင္းသည့္ အကြဲေၾကာင္းေလး။ ထိုအရာအားလံုးက မိုးေက်ာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္ ႀကီးစိုးထားသျဖင့္ သူေကာင္း
ေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ဒီေန႔ သူသူ အျပင္သြားလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ …။

“ကဲ .. မိုးေက်ာ္ .. ငါေတာ့ လိမ့္ေတာ့မယ္ ..  မင္းေကာ ဒီေန႔ လမ္းေၾကာင္းရိွလား ..“
“ျဖဴျဖဴကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ .. သူသူက က်ဴရွင္မရွိဘူး ..“
“ဟ .. ေဟ့ေကာင္ .. သူသူအျပင္မသြားတာနဲ႔ မင္းေလသံက တမ်ဳိးႀကီးပါလား .. ဧကႏၱေတာ့ ဧကႏၱပဲေဟ့ .. ဟား .. ဟား ..“

ကိုဘတုတ္က သူ႔ကိုစကာ တဟားဟားရယ္ရင္း ၀ရံတာေပၚက ဆင္းသြားသည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔ကိုေျပာသြားတာ မဟုတ္သေယာင္ မအူမလည္မ်က္ႏွာေပးဖမ္းကာ ေခါင္းကုတ္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္မူ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ဆင္ျခင္ဖို႔ သတိေပးလိုက္သည္။ သူ ရုပ္ပ်က္လို႔ မျဖစ္။ လက္ဖက္ေကာင္းစားခ်င္လွ်င္ ပေလာင္ေတာင္တက္ေႏွးရမည္ဆိုသည့္ ထံုးႏွလံုးမူၿပီး သူသူ အျပင္ထြက္မည့္ေန႔ကိုေတာ့ ထိုင္ေစာင့္ရေတာ့မည္။ သူသူ႔က်ဴရွင္က
လဲ စေန၊ တနဂၤေႏြေလး ႏွစ္ရက္သာ ရွိသျဖင့္ ရံုးပိတ္ရက္ေရာက္ဖို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမည္။ အိမ္ထဲမွာကေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္လို႔ရဖို႔ကိန္းမျမင္။ အန္တီေဒၚဇင္မာက အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္သည္။ ေနာက္ၿပီး
မေနာ္ကလဲ ေစ်းသြား၀ယ္သည့္အခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္သည့္အခ်ိန္အားလံုး အိမ္ထဲမွာပင္။ ဟိုဟိုဒီဒီလုပ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္ အနားနားသြားကာ စကားေျပာဖို႔ေတာင္ ခက္ခက္ျဖစ္သည္။ ဒီရက္ပိုင္းထဲ သူသူ႔ဘက္က သူ႔အေပၚသ
ေဘာထားမေျပာင္းသြားဖို႔သာ ဆုေတာင္းေနရေတာ့မည္။

သို႔ေသာ္ ကံမ်ားေကာင္းခ်င္လွ်င္ ဆက္တိုက္ကံေကာင္းတတ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ျဖဴျဖဴကို မိုးေက်ာ္ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးရမည္ထင္ေသာ္လဲ ျဖဴျဖဴက သူမဆရာ၀န္ေကာင္ႏွင့္ ပါသြားသည္။ ေန႔လည္က်မွ လာႀကိဳဖို႔
လိုေၾကာင္း မေနာ္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္သည္။ မိုးေက်ာ္ အခန္းထဲျပန္၀င္ကာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတုန္း မေနာ္ ျပန္သြားတာမွ မၾကာေသး ျပန္ေရာက္လာသည္။ အန္တီဇင္မာက အျပင္သြား
စရာရွိလို႔ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္ဆိုသည့္အတြက္ သူ အံ့အားသင့္မိသည္။ လမ္းေရာက္မွ အေၾကာင္းစံုသိရသည္က သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ နာေရးျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာရသည္ဆိုတာကို။
 နာေရးျဖစ္သည့္အိမ္ အေရာက္တြင္ အန္တီဇင္မာက သူ႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ေန႔လည္က်မွ ျဖဴျဖဴ႔ကို ၀င္မႀကိဳခင္ အရင္လာႀကိဳဖုိ႔ မွာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ မိုးေက်ာ္ ကံေကာင္းသည္ဟု မထင္ေသး။ ေအာင္ရိပ္ၿမံဳကို
 ျပန္ေရာက္လို႔ ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးရန္ ဟြန္းတီးေတာ့ မေနာ္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာ။ မေနာ္ ဘယ္ေတြမ်ားေရာက္ေနတာလဲလို႔ အေတြးမဆံုးခင္ အိမ္မႀကီးထဲမွ ထြက္လာၿပီး ၿခံတံခါး လာဖြင့္ေပးသူက သူသူျဖစ္ေနသည္။

“လာၿပီ ..လာၿပီ ..  တကယ္တဲ ဟြန္းပဲ ဇြတ္တီးေနတာပဲ …“
“မေနာ္က ဘယ္သြားလို႔လဲ သူသူ …“
“မီတာရံုးသြားတယ္ေလ … မီတာေဆာင္ရင္းနဲ႔ သူ႔အသိတစ္ေယာက္စီ သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သြားလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ …“

မိုးေက်ာ္ ရင္ထဲတြင္ အေပ်ာ္လံုးဆို႔သြားသည္။ သူသူႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႔ရဖို႔အေရးအား တစ္ပတ္လံုးေစာင့္ရမည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ အခုေတာ့ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ကားကိုေတာင္
အိမ္ထဲေမာင္းမသြင္းႏိုင္ေသးပဲ အိမ္ေနရင္းအကၤ်ီႏွင့္ ေဘာင္းဘီပြပြႀကီးကို ၀တ္ထားသည့္ သူသူ႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဘာမွေပၚလြင္သည့္ အ၀တ္အစားေတြမဟုတ္သည့္တိုင္ ဒီအ၀တ္ေတြ၏ ေနာက္တြင္ရွိသည့္
ေကာက္ေၾကာင္းေတြက သူမ်က္စိထဲ အလိုလို ျမင္ေယာင္လာ၏။ မိုးေက်ာ္၏ အၾကည့္ရဲရဲေတြေၾကာင့္ ေကာင္မေလး အလိုလို ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ ရွပ္အကၤ် ီ၏ ေအာက္ေျခအနားသားႏွစ္ခုကို လက္ႏွင့္လိမ္ေဆာ့ေနသည္။
 သူ႔အၾကည့္ကို မခံႏိုင္လို႔ သူသူ ေခါင္းငံု႔သြားတာျမင္မွ မိုးေက်ာ္အသိ၀င္လာၿပီး ကားကိုၿခံထဲကို ေမာင္းသြင္းရသည္။ ဆင္၀င္ေရွ႔ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းသြားၿပီး ကားကို စက္သတ္လိုက္ကာ ခ်က္ခ်င္းအျပင္ထြက္သည္။
 သူ အျပင္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူသူ ၿခံတံခါး ေသာ့ခတ္ၿပီး အိမ္ဘက္ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိုးေက်ာ္ တံု႔ဆိုင္းမေနပါ။ သူသူ ရွိရာသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္
 ၾကည့္ေနသည့္ သူသူ၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“အကိုမိုးေက်ာ္ .. ဘာလုပ္ ..“
“သူသူနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာမလို႔ေလ ..“
“ဟင္ .. ဒါဆို ၿခံထဲမွာေျပာမယ္ေလ …ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ …“
“ေအာ္ … အဲဒါက မေကာင္းဘူးေလ … သူမ်ား ျမင္သြားရင္ ျပသနာျဖစ္မယ္ .. အကို႔၀ရံတာမွာ ေျပာတာက ပိုေကာင္းတယ္ … မေနာ္ျပန္လာလို႔ရွိရင္လဲ သူသူက အကို႔ကို ခိုင္းစရာရွိလို႔ လာေခၚတာလို႔ ေျပာလိုက္လို႔
ရတယ္ေလ ..“
“ဒါ .. ဒါကေတာ့ ..“

မိုးေက်ာ္က အတင္းဆြဲေခၚသည္တြင္ အစပထမပိုင္းေတာ့ သူသူခမ်ာ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ေျခလွမ္းေလးငါးဆယ္လွမ္း လွမ္းမိလို႔ အိမ္မႀကီးဘက္ကအလြန္၌မူ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ၊ သူမကပင္
 မိုးေက်ာ္ထက္တက္ၾကြကာ ေရွ႔ကေရာက္သြားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၀ရံတာဆီသို႔ တက္ရာ သစ္သားေလွကားအေရာက္တြင္ သူမက ေရွ႔ကဦးေအာင္တက္သည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔မ်က္ႏွာနားတြင္ ကပ္ကာ က်ီစယ္ေနသလိုျဖစ္
သည့္ တင္သားလံုးက်စ္က်စ္ႏွစ္လံုးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တမင္တကာပင္ ဆုပ္ကာကိုင္လိုက္သည္။ အေမ့လို႔ လန္႔ေအာ္ၿပီး သူသူက သူ႔ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။

“ဘာလုပ္တာလဲ …“
“ေလွကားတက္ရင္ .. ကိုင္တတ္ရတယ္ေလ .. အဲဒါေၾကာင့္ ..“
“ကိုင္စရာရွားလို႔ .. ေတာ္ေတာ္လက္သရမ္းေနတယ္ .. ေဖေဖနဲ႔ ျပန္တိုက္လိုက္ရ .. ဟင္း .. ဟင္း …“

ၿခိမ္းေျခာက္သည့္စကားေပမယ့္ သူသူ႔မ်က္ႏွာအမူအယာက ဘယ္လိုမွ အလိုမက်သည့္အသြင္ေပၚမေနပါ။ မိုးေက်ာ္ ဂရုမစိုက္သည့္အသြင္ဖမ္းကာ ႏႈတ္ခမ္းကို ေထာ္ကာျပရင္း ကိုင္မိသည္ကို မလႊတ္ပဲ ဟြန္းတီးသလိုပင္
ဖိဖိညွစ္လိုက္ေသးသည္။
“အကိုေနာ္ .. ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္ .. ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး … ဒါဆို မလိုက္ေတာ့ဘူး …“
၀ရံတာေပၚကို ေရာက္လာမွေတာ့ မိုးေက်ာ္ရသည့္အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံေတာ့ပါ။ သူ႔ကို မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆုပ္ကိုင္ကာ သူအပိုင္စားရထား
သည့္ အခန္း၀နားသို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚလာခဲ့သည္။ တန္းလ်ားထဲသို႔၀င္ရာ ေျခနင္းကျပင္နားေရာက္သည္ႏွင့္ သူသူ႔ကိုဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႔သည္။

“စကားေျပာမယ္ဆို ... “

သူသူက စကားေျပာဖို႔ သတိေပးလိုက္ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္ဆီက ဘာသံမွ ထြက္မလာပါ။ ထြက္မလာသည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္သူမဆီမွ စကားသံေတြ ထြက္မလာႏိုင္ေအာင္ပင္ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကို အနမ္းၾကမ္းေတြႏွင့္
ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအနည္းငယ္ၾကာေအာင္ေတာ့ သူသူ သူ႔ကို မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ သူမ၏ မ်က္ေတာင္ေတြက တစတစေမွးက်လာၿပီး မိုးေက်ာ္၏ အနမ္းလိႈင္းမ်ားေအာက္တြင္
နစ္ေမ်ာသြားရွာသည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသည့္ ကိုယ္လံုးေလးကလဲ တစတစေပ်ာ့က်သြားသည္ကို မိုးေက်ာ္သတိထားမိသည္။ မိုးေက်ာ္က အသာထိန္းၿပီး ေပြ႔ေခၚလာသည္တြင္ သူ႔အိပ္ယာနားသို႔ ေရာက္မွန္းမသိ
ေရာက္လာသည္။ သူ႔အိပ္ယာျဖစ္သည့္ တစ္ေယာက္အိပ္ဂြမ္းကပ္ေလးေပၚတြင္ အသာလွန္ကာ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူသူ႔မ်က္လံုးေတြက ျပန္ပြင့္လာသည္။ မ်က္၀န္းေတြက ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနကာ အေရာင္တစ္မ်ဳိးႏွင့္
လက္ေနသည္။ လိႈက္ေမာဖြယ္အနမ္းေတြကို လတ္တေလာခံထားရသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါေလးက ပိုမိုၿပီး နီရဲရႊမ္းစိုစြာျဖင့္ မဟတဟေလးျဖစ္ေနသည္။

“အကို .. သူသူ႔ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ ..“
“ခ်စ္မလို႔ေလ … သူသူ .. သူသူက အခ်စ္မခံခ်င္ဘူးလား ..“
“သိဘူးကြာ .. သူသူ .. ရင္ေတြခုန္တာပဲသိတယ္ ..“
“မွန္း .. အဲဒီရင္ခုန္တာ ဟုတ္မဟုတ္ ၾကည့္ရေအာင္ ..“

အေတြ႔အႀကံဳရွိေနသည့္ မိုးေက်ာ္လက္က သူသူ၏အက်ၤ ီၾကယ္သီးေတြဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဇယ္စက္သလိုသြက္လက္သည့္ လႈပ္ရွားမႈေနာက္တြင္ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ရင္ပတ္ေနရာက ဟသြားရရွာသည္။ အနီေရာက္
ေအာက္ခံတြင္ အျဖဴေရာင္အ၀ိုင္းစက္ေလးေတြပါေသာ ဘရာေလးက လိႈင္းထသလို တုန္ခါေနေသာ မို႔မို႔ေရႊရင္ကို ေဘာင္ဘင္မခတ္ေအာင္ ထိန္းထားရသည္ႏွယ္ ထြက္ေပၚလာသည္။

မိုးေက်ာ္လက္က ဒီမွာတင္ ရပ္မေနပါ။ အေပၚပိုင္းက ဒီေလာက္ဆိုရၿပီဟု သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး အဓိကေနရာကို သြားလို႔ရေအာင္ ေဘာင္းဘီပြပြ၏ သားေရႀကိဳးအားစမ္းကာ လက္ႏွင့္ဆြဲယူၿပီး ေအာက္သို႔တြန္းခ်သည္။
လက္ျမန္ေျချမန္ လႈပ္ရွားလိုက္သည္မို႔ သူသူက သူ႔လက္ကို လွမ္းဆြဲေသးေသာ္လဲ မမွီလိုက္ပဲ အိမ္ေနရင္းေဘာင္းဘီပြက ေျခဖ်ားအထိ ေရာက္သြားသည္။

“အကို .. သူသူေၾကာက္တယ္ .. တမ်ဳိးႀကီးပဲ …“
ထင္းထင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားသည့္ ေပါင္ခြဆံုေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကာရင္း သူသူ မပြင့္တပြင့္ေလးႏွင့္ ေျပာသည္။ မိုးေက်ာ္ သူသူ႔ကို မေခ်ာ့ႏိုင္အားေသးပဲ ေဘာင္းဘီကို လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ျဖစ္ေအာင္ အရင္
ခြ်တ္ယူလိုက္ၿပီး ေဘးနားတြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးမွ သူမေဘးတြင္ ကပ္သီးကပ္သပ္တိုးကာ တေစာင္း၀င္လွဲလိုက္ၿပီး ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကို မိုးကာ နမ္းယူသည္။
ႏုထြတ္သည့္ ရင္သားတစ္ဖက္ကိုလဲ ဘရာစီယာေပၚမွ အုပ္ကာကိုင္သည္။ အစပထမေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပဲ ကိုင္ယံုတင္ကိုင္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလို႔ သူသူတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးေလးေတြ ေမွးကာ သူ႔အနမ္းထဲ
တြင္ ေမ်ာပါသြားတာ ေသခ်ာမွ အသာရြရြေေလး ညွစ္ကာေဆာ့ေပးသည္။ ဘရာေပၚမွ ကိုင္ရတာျဖစ္သည့္တိုင္ အပ်ဳိမေလး၏ အသားေတြက ႏူးညံ့အိေထြးေနရာ အတင္းဖ်စ္ညွစ္လိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကို မိုးေက်ာ္
မနည္းထိန္းထားရသည္။

မိုးေက်ာ္၏ ႏႈတ္ခမ္းက တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေအာက္ကို ေလွ်ာဆင္းလာေသာအခါ သူ႔လက္ကလဲ ႏို႔အံုေလးဆီမွေန ေပါင္တံႏွစ္ခုၾကားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္မူ မိုးေက်ာ္၏ ကြ်မ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေသာ ႏိႈးဆြခ်က္
ေတြေၾကာင့္ သူသူခမ်ာ လက္ႏွင့္ကာထားဖို႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ေခ်။ ၿဖိဳးၿဖိဳးေရႊရင္တစ္၀ိုက္ကို လွ်ာႀကီးႏွင့္ ဟိုထိုးဒီထိုးလုပ္ေနသည့္ မိုးေက်ာ္၏ ေခါင္းကိုသာ လက္ကေလးေတြႏွင့္ ဖက္တြယ္ထားရရွာသည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မိုးေက်ာ္ လက္က်န္ပင္တီေလးကို ဆြဲဖယ္လိုက္တာကိုေတာင္ သတိမထားမိလုိက္ေခ်။ လံုးလံုးကြ်တ္သြားေအာင္ေတာ့ ပင္တီကို ခြ်တ္လို႔မရေသးသျဖင့္ လက္လွမ္းမီသေလာက္သာ ေပါင္တံတေလွ်ာက္
 လိပ္ကာ တြန္းထုတ္ထားရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မေန႔ညက အလည္ေရာက္ခဲ့သည္ေနရာကို မိုးေက်ာ္လက္က တေက်ာ့ျပန္ ေရာက္ရွိသြားသည္။

“အင္း .. အင္း … အကိုရယ္ .. ဘယ္လိုႀကီးလဲကြယ္ …“
မိုးေက်ာ္လက္က လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ႏွင့္အတူ သူသူ႔ကိုယ္ေလးက လႈပ္ခါေနသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲလာမည့္ အက္ရွင္ေတြအတြက္ အသင့္အေနအထားျဖစ္ေနေအာင္ မိုးေက်ာ္ လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ အရင္လမ္းေၾကာင္းေပး
သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ ေရာက္ေနသည့္ သူ႔လက္ညိဳးတေလွ်ာက္ အရည္ေတြရႊဲရြဲစိုလာသည္ကို သိလိုက္ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ကူးဖို႔ အစပ်ဳိးသည္။ သူ႔လံုခ်ည္ႏွင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို က်န္သည့္လက္တစ္
ဖက္ထဲႏွင့္ ခြ်တ္ခ်လိုက္သည္။ မိုးေက်ာ္၏ လိင္တံကလဲ ေစာင့္စားရတာကို စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ဟန္ႏွင့္ အတြင္းခံထဲကလြတ္သည္ႏွင့္ ေျမြေဟာက္ႀကီးပါးျပင္းေထာင္သည္ႏွယ္ မတ္မတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္
သူသူ႔ေဘးတြင္ ကပ္လွဲေနရာမွ အျမန္ျပန္ထကာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းအား တုပ္ေႏွာင္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ ပင္တီေလးကို ေျခသလံုးသား၀င္း၀င္းေလးတေလွ်ာက္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ပင္တီေလး ကြ်တ္သြားသည္ႏွင့္
ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားကာ တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ၀မ္းလ်ားထိုးေမွာက္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္။ သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးက အ၀ေလးကို ေထာက္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ သူသူ၏ မ်က္လႊာေလးေတြ ျပန္ပြင့္လာတာကို ေတြ႔ရသည္။
မိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိေနသည့္အလား မ်က္လံုးေလးေတြက ကလယ္ကလယ္ျဖစ္ေနသည္။

“အကို .. နာမွာလားဟင္ …“
“အကို မနာေအာင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္ … သူသူ မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီးေတာ့သာ ေနလိုက္ေနာ္ ..“

သူ႔စကားကို နားေထာင္ၿပီး သူသူက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ကာ မ်က္လံုးျပန္မွိတ္သြားသည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္လုပ္ငန္းစသည္။ အေပါက္အလမ္း မတည့္မွာစိုးသည့္အတြက္ သူ႔အေကာင္ထိပ္ကို လက္တစ္ဖက္လွ်ိဳကာ ျပန္ဖမ္း
လိုက္ၿပီး ၀င္ရမည့္အ၀ထိပ္ေလးႏွင့္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ပြတ္ကာ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အဂၤါမ်ား၏ ႏူးညံ့သည့္အသားဆိုင္အခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႔တာျဖစ္သည္မို႔ အထဲကို မ၀င္ေသးသည့္တိုင္ တဖိန္းဖိန္း
တရွိန္းရွိန္းျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဦးစလံုး ခံစားရသည္။ ဖီလင္တက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဒီေလာက္ႏွင့္ မေရာင့္ရဲႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး မိုးေက်ာ္ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္ အ၀ေလးႏွင့္ေတ့ကာ အေသအခ်ာပင္ ဖိခ်လိုက္သည္။

“အိ .. အ… အ ကို !!!“
သူသူ၏ လက္က ဂြမ္းကပ္ေပၚ ေထာက္ထားသည့္ မိုးေက်ာက္၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေလးေတြ ပြင့္လာမည္ထင္ေသာ္လဲ တင္းတင္းဇြတ္မိွတ္ထားသည္ကို မိုးေက်ာ္
ေတြ႔ေနရသည္။ ေကာင္မေလး အားတင္းကာ ခံေနသည္မွန္း သိသည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္လဲ ညွာမေနေတာ့ပဲ ထိပ္၀င္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သူ႔လိင္တံကို အထဲသို႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ေရာက္ေအာင္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“အီး .. နာတယ္ …“
“ခနေလးေနာ္ .. သူသူ .. ခနေလးပဲ .. “

ဒုတိယတစ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္အားပါသြားသည္မို႔ သူသူေအာင့္မခံထားႏိုင္ပဲ ထုတ္ေဖာ္ကာ ညည္းသည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လဲ တင္းက်ပ္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႕ထိပ္၀က စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းေတာင္ ျဖစ္သည္။ ဆက္ၿပီး ခရီးေရာက္ဖို႔
 မႀကိဳးစားႏိုင္အားေသးပဲ ၀င္သေလာက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ အရင္လုပ္ရသည္။ ႏွဲ႔ပါမ်ားလွ်င္ ေခ်ာင္လာသည္ ဆိုသည့္အတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အရည္လိုက္ကာ လႈပ္ရွားရတာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္လာသည္။
 မပြင့္တပြင့္ထြက္က်ေနသည့္ သူသူ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ညည္းသံမ်ားကလဲ သံစဥ္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားရွာသည္။

“သူသူ အဆင္ေျပလား … မနာေတာ့ဘူးမွတ္လား ..“
“နာေတာ့ မနာေတာ့ဘူး .. ဒါေပမယ့္ အထဲမွာေတာ့ ျပည့္ၾကပ္ေနတာပဲ ..“
“ေကာင္းေရာ ေကာင္းလား …“
“မသိဘူး အကိုရယ္ .. ရင္ထဲ လိႈက္လိႈက္လိႈက္လိႈက္ ျဖစ္ေနတာပဲသိတယ္ …“
“သူသူ မနာေတာ့ဘူးဆိုရင္ အကို နဲနဲ ဆက္ထည့္လိုက္မယ္ေနာ္ ..  “
“အင္း .. ေျဖးေျဖးေနာ္ .. အကို .. ထပ္နာမွာစိုးတယ္ ..“

ေခ်ာ့ရင္းေျခာက္ရင္းနဲ႔ မိုးေက်ာ္လႈပ္ရွားလိုက္ရာ ေနာက္ထပ္သံုးေလးခါေလာက္ သူသူ႔ဆီမွ ကန္႔ကြက္စကားသံမ်ား အဆံုးတြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ အပ်ဳိစင္ေတာင္ကုန္းကို သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ
 ရမၼက္၏ ေခၚေဆာင္မႈေနာက္သို႔ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ေမ်ာပါသြားၾကသည္။ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို သူသူ ခံႏိုင္လာေၾကာင္း ေတြ႔သည့္အခါ မိုးေက်ာ္လဲ စိတ္ထိန္းမေနေတာ့ေခ်။ တလစပ္ကို ေဆာင့္သည္။ လူလစ္သည့္
အခ်ိန္ေလး လုပ္ရသည္ဆိုတာကို သူက သိေနသျဖင့္ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး လုပ္ေနဖို႔လဲ မျဖစ္ေၾကာင္း သူကသိေနသည္။ ဒီေတာ့ ပံုစံေတာင္ ေျပာင္းမေနေတာ့ပဲ ေလွႀကီးထိုးရိုးရိုးနည္းအတိုင္းသာ ဆက္ဆံပစ္လိုက္သည္။
 သို႔ေပမယ့္ ဒီအေနအထားႏွင့္ပင္ အပ်ဳိရိုင္းေလး သူသူေအာင္သည္ ႏွစ္ခ်ီတိတိၿပီးသြားရသည္။ သူမ ဒုတိယအခ်ီအၿပီးတြင္ မုိးေက်ာ္ပါ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့။ လိင္တံတစ္ခုလံုး မာတင္းတက္လာယံုမွက ေသြးေၾကာႀကီးေတြ
ေဖာင္ကားတက္လာသည္ကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ ကမန္းကတမ္းအျပင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ကာမဆိပ္ဘယ္ေလာက္ပဲ တက္တက္ မိုးေက်ာ္ ဒါကိုေတာ့ သတိမလြတ္ေသး။ ေနာက္ဆက္တြဲ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာစိုးသျဖင့္
အထဲမွာ ၿပီးလိုက္ဖို႔အထိေတာ့ သူအရဲမကိုးရဲပါ။ အရည္ေတြေျပာင္လက္စြာထြက္လာသည့္ သူ႔လိင္တံႀကီးကို အားရပါးရ ျပန္ငံု႔ကာၾကည့္ၿပီး နီျမန္းေနသည့္အကြဲေလးအတိုင္းခ်ိန္ကာ လက္ႏွင့္ဂြင္းတိုက္လာသည္တြင္
လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ျဗစ္ခနဲ ျဗစ္ခနဲႏွင့္ အရည္ျဖဴျဖဴေတြကို အ၀ေလးတစ္ခုလံုး ဖံုးေအာင္ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ မိုးေက်ာ္ ဂြမ္းကပ္ေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ကာ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အသက္ကိုလုကာ ရွဴေနရသည္။
 သူသူကမူ အားအင္လံုး၀မရွိေတာ့သည့္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ေပ်ာ့ေခြေနရွာသည္။

ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြကို ရွင္းရဦးမည္ဆိုတာကို သိေနသည့္အတြက္ မိုးေက်ာ္ အေမာနဲနဲေျပသည္ႏွင့္ ပုဆိုးကို အရင္ျပန္ေကာက္၀တ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အတြက္ေပးထားသည့္ ဗီဒိုဆီကို သြားကာ ေမြးပြမ်က္ႏွာသုတ္
ပု၀ါအေသးေလးတစ္ထည္ကို ယူလာသည္။ မလႈပ္မယွက္လဲွဲေလ်ာင္းေနေသးသည့္ သူသူ႔ဆီ ျပန္အေရာက္တြင္ အ၀ေလးရွိ ေပေနသည့္အရည္ေတြကို အသာသုတ္ေပးလိုက္သည္။ သူမဟာေလးကို အ၀တ္စႏွင့္
အထိတြင္ သူသူက တေတာင္ဆစ္ေလးေထာက္ကာ ထထိုင္သည္။

“ေန .. ေန .. သူသူ႔ဖာသာ သူသူ သုတ္မယ္ ..“
“ရပါတယ္ .. သူသူ .. အကိုလုပ္လို႔ ျဖစ္တာ အကိုလုပ္ေပးပါ့မယ္ .. အဲဒီမွာသာ လွဲၿပီးေနဦး ..“
“ဟြန္း … အခုမွ လာယုယျပေနတယ္ .. ခုနတုန္းကေတာ့ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ၿပီးေတာ့ ..“
“လုပ္ခ်င္တိုင္း မလုပ္ရေသးပါဘူး .. ရိုးရိုးတန္းတန္းပဲ လုပ္ရေသးတာပါ ..“
“အယ္ .. အကိုေနာ္ .. ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ .. ဒါေတြပဲ ေတြးေနလား မသိဘူး .. ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ .. ျပန္ေတာ့မယ္ .. ၾကာၾကာေနရင္ သူသူလဲ အရိုးတျခား အသားတျခား ျဖစ္လိမ့္မယ္ ..“

တကယ္လဲ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ဆက္ရွိေနရာမွာကို ေၾကာက္သြားလို႔လားေတာ့မသိ။ သူသူေအာင္ခမ်ာ ေျခရင္းတြင္ ရွိေနသည့္ ေဘာင္းဘီကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ထကာ ေကာက္စြပ္ၿပီး အက်ၤ ီၾကယ္သီးေတြျပန္ေစ့ကာ ဂိုေဒါင္တန္း
လ်ားမွ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ဆင္းေျပးရွာသည္။ ကမန္းကတမ္းႏွင့္ ေျပးသြားသည္မို႔ ပင္တီေလးကိုေတာင္ ျပန္၀တ္မသြားႏိုင္ရွာေပ။ မိုးေက်ာ္ ဂြမ္းကပ္ေထင့္ေလးေတြင္ အလိပ္ကေလး ျဖစ္ကာက်န္ေနသည့္ပင္တီ
ေလးကို ေကာက္ကာယူလိုက္သည္။ အေသအခ်ာေခါက္၍ ဂြမ္းကပ္ေအာက္ကို ထိုးကာထည့္ထားလိုက္စဥ္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ေက်နပ္မႈအျပည့္ႏွင့္ ၿပံဳးေယာင္သန္းေနေလေတာ့သည္။


မေက်နပ္မႈက ေက်ာ္စြာလင္း မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚေနသည္။ မေန႔ညကတည္းက စဥ္းစားထားသည့္ သူ႔အစီအစဥ္ေတြ အားလံုးသည္ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ေခ်ၿပီ။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ အခုထက္ထိ သူ႔အေပၚကို
မ်က္ႏွာသာမေပးေခ်။ ေက်ာ္စြာလင္းကသာ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနရသည္။ သူမကေတာ့ သူ႔အေပၚတြင္ ေစ့စပ္ထားေသာ သတို႔သားေလာင္းဆိုသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္ကိုေတာင္ သတိထားမိဟန္မေပၚ။ သံုးလေက်ာ္ေက်ာ္
ေလာက္ ကင္းကြာခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ အလြမ္းသယ္မည္ဟု စဥ္းစားထားေသာ္လဲ သူမကို ေက်ာင္းသာလိုက္ပို႔ဆိုသည့္ ခိုင္းေစခ်က္တြင္ ေက်ာ္စြာလင္း၏ ႀကိဳတင္စိတ္ကူးယဥ္ထားခဲ့ရသမွ်သည္ ဆပ္ျပာပူေဖာင္း
ႏွယ္ ေဖာက္ခနဲ ေပါက္ကာထြက္သြားရသည္။ လူရွင္းသည့္တစ္ေနရာတြင္ ကားထိုးရပ္ၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ရသည့္ ကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ဖက္ကာ ခ်စ္အနမ္းေတြေပးမည္ဆိုသည့္ အစီအစဥ္သည္လဲ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိ
ေတာ့။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္က ေသာၾကာေန႔တြင္ ျပဳလုပ္မည့္ သူ႔ေမြးေန႔ပြဲကို လာမွာလိုလို မလာမွာလိုလို လုပ္သြားသည္။ ေအးတိေအးစက္ သူမအေျဖအတြက္ ေက်ာ္စြာလင္း မခ်င့္မရဲျဖစ္ကာ သူမပုခံုးသားေလးကို
လွမ္းကိုင္ေတာ့ အကိုင္မခံ။ ေက်ာ္စြာလင္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ေသးရဲ ႔လား မသိ။

စိတ္ညစ္ညဴးေနသည္မို႔ လမ္းေတြ႔ရာ ကားကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့ရာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းေတာင္ မသိ။ ယဥ္ေက်ာရႈပ္သည့္ေနရာဘက္သို႔ ျပန္ေရာက္လာမွ တာေမြအ၀ိုင္းထိပ္ရွိ မီးပြိဳင့္ကို ေရာက္ေနသည္ဆို
တာ သတိထားမိသည္။ မီးပြိဳင့္အလႊတ္ကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း မ်က္လံုးက ဟိုဟိုဒီဒီကစားလိုက္ရာ လမ္းညာဘက္ျခမ္းတြင္ အလွျပင္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေတြ႔သည္။ ေက်ာ္စြာလင္း စိတ္ထဲတြင္ ဒိုရာကိုျဖတ္ခနဲ ျမင္ေယာင္သည္။
 စကၤာပူမွာ သင္တန္းသြားတက္သည့္အခ်ိန္ကာလႏွင့္ပါ ထည့္ေပါင္းလွ်င္ ဒိုရာ့ဆီ မေရာက္တာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ေတာင္ ရွိေတာ့မည္ထင္သည္။ အခုေနမ်ား သူမတို႔ဆိုင္ကို သူေရာက္သြားလွ်င္ သူ႔ကိုေရာ မွတ္မိပါဦးမည္
လား။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ဒိုရာတို႔၏ ရင္းႏွီးမႈက ရိုးရိုးကန္စတာမာဆိုသည့္ အဆင့္ထက္ပိုသျဖင့္ မွတ္မိမည္လို႔ထင္ပါသည္။ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ ကားကို မီးပြိဳင့္အလႊတ္တြင္ ညာဘက္ကို ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္ေလသည္။

ဒိုရာတို႔ ဆိုင္ေရွ႔တြင္ ကားရပ္စရာေနရာမရွိသျဖင့္ ေက်ာ္စြာလင္းဆိုင္ကို ေက်ာ္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက တိုက္ေအာက္တြင္ သြားရပ္လိုက္သည္။ ကားမွန္ေတြကိုတင္၊ ကားတံခါးကိုေလာ့ခ်ၿပီး ဒက္ရွ္ဘုတ္ထဲက ပိုက္ဆံ
အိတ္ရွည္ကိုဆြဲယူကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ အမည္းေရာင္မွန္တံခါးေတြေၾကာင့္ ဆိုင္ထဲတြင္ လူဘယ္ေလာက္ရွိေနမွန္း မသိသျဖင့္ ေက်ာ္စြာလင္း တြန္းပါဆိုသည့္ စာသားေလးအတိုင္း ေစ့ထားသည့္ တံခါးလက္ကိုင္ကို
ဖိတြန္းလိုက္သည္။ လမ္းၾကားမွာ ဖြင့္ထားသည့္ဆိုင္မို႔ လူနည္းမည္ထင္သည့္ သူ႔အျမင္သည္ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေၾကာင္း အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုင္ခံုအျပည့္ ျမင္ကြင္းက ဆီးႀကိဳကာျပေနသည္။ ဒါေတာင္ လိုက္ကာ
ကာထားသည့္ အတြင္းခန္းထဲတြင္ လူရွိေနသလား၊ မရွိေနသလား မသိ။ အေၾကာင္းမဟုတ္။ သူက ဒိုရာ့ကို ေတြ႔ခ်င္တာသာျဖစ္သည္။ ဆံပင္မညွပ္၊ ေခါင္းမေလွ်ာ္ရလို႔ ဘာမွမျဖစ္။ ေစာင့္ဆိုင္းဖို႔အတြက္ စီစဥ္ေပးထား
သည့္ ဆိုဖာေတြဆီေတာင္ ေလွ်ာက္မသြားပဲ တံခါး၀မွာတင္ ဆိုင္ထဲကို မ်က္စိ၀င့္ကာ ဒိုရာ့ကိုရွာသည္။

ေက်ာ္စြာလင္း အေပါက္၀မွာ ရပ္ေနလို႔ထင္သည္။ တစ္ဆိုင္လံုးက သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္ကို သူေတြ႔လိုက္ရ
သည္။

“ေဟ .. ကိုတူး ..“
“ေ၀း .. ကိုေက်ာ္စြာ .. က်ေနာ္က တူေတာ့ တူပါတယ္လို႔ ေအာင့္ေမ့ေနတာ .. ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လဲ ..“

ျဖဴျဖဴေအာင္ကို သြားသြားပိုးရင္းႏွင့္ တခါတခါ ဦးသိန္းေအာင္တို႔အိမ္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္သည့္ ကိုတူးကို အရင္ကတည္းက ေက်ာ္စြာလင္းသိေနသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီမွာလာေတြ႔မည္လို႔ မထင္ထား။ ကိုတူးလဲ
သူ႔လိုပဲ အံ့အားသင့္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဒိုရာကို မေတြ႔ေသးသည့္အျပင္ အေပါက္၀တြင္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ကိုတူးေဘးရွိ လြတ္ေနသည့္ေနရာတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

“မေန႔ကပဲ ျပန္ေရာက္တာ .. ဒီေန႔မနက္ပဲ အန္ကယ္တို႔အိမ္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ …“
“ေအာ္ .. မမျဖဴနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္ေပါ့ …“
“ေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔ခဲ့တယ္ကြာ …“
“ကိုေက်ာ္စြာ စကားက တမ်ဳိးႀကီးပါလား .. ေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔ခဲ့တယ္ ဆိုေတာ့ ..“

ျဖဴျဖဴေအာင္အေၾကာင္းကို အစေဖာ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ေက်ာ္စြာလင္း မ်က္ႏွာတြင္ စိတ္ညစ္သည့္အမူအယာက မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ေပၚလာသည္။ လူကဲခတ္ မညံ့သည့္ ကိုတူးက ဒါကို ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိသြားသည္။ မိုးေက်ာ္
ေရာက္လာၿပီးမွသာ သူသူ၏ ေရွာင္ဖယ္ေနမႈေၾကာင့္ ကိုတူးတစ္ေယာက္ ဦးသိန္းေအာင္အိမ္ကို အ၀င္အထြက္နည္းသြားရတာျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အၿမဲ၀င္ထြက္ေနၾကမို႔ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ မမျဖဴတို႔၏ အေျခအ
ေနကို သူ တစြန္းတစ သိရွိထားသည္။

“ဘာလဲ .. မမျဖဴက ကိုေက်ာ္စြာေခၚရာေနာက္ လိုက္မလာလို႔လား ..“
“ေဟ .. မင္းက ဘယ္လုိလုပ္သိတာလဲ ..“
သူဘာျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို တခါထဲ တန္းေျပာလုိက္ႏိုင္သည့္အတြက္ ကိုတူးသည္ ေခသည့္ေကာင္မဟုတ္ဆိုတာကို ေက်ာ္စြာလင္း တန္းသိသြားသည္။
“အဲဒါက အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ် .. အခု အန္ကယ္သိန္းေအာင္တို႔အိမ္မွာ အထူးအဆန္းေတြျဖစ္ေနတယ္ ..“
“လုပ္စမ္းပါဦး .. ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနလို႔လဲ ..“

ကိုတူးက မိုးေက်ာ္ေရာက္လာသည့္အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းရံုး၍ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ကိုတူး စကားဆံုးေတာ့ ေက်ာ္စြာလင္း နဲနဲေတြေ၀သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ကို မျမင္ဖူးေသးေပမယ့္ အတိတ္ေမ့ေနသည့္ဆိုသည့္ ကိစၥႏွင့္ပင္
 သူ႔အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားမိသည္။ သူေတာင္မွ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ စိတ္၀င္စားမိေသးသည္ဆိုလွ်င္ ကိုတူးေျပာသလို ျဖဴျဖဴတို႔ ညီအစ္မေတြ ဒရိုင္ဘာအသစ္ေပၚ စိတ္၀င္စားသည္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ တဆက္
တည္းလဲ ျဖဴျဖဴေအာင္တို႔ႏွင့္ တစ္အိမ္ထဲမဟုတ္တာေတာင္ တစ္ၿခံထဲရွိေနေသးသည့္ အခ်က္ကို ထည့္တြက္ၿပီး အနည္းငယ္လဲ ရင္ေလးသလိုျဖစ္သြားသည္။

“ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာ္စြာ စိတ္မပူပါနဲ႔ .. သူသူကသာ မိန္းမေစ်းအပ်က္ခံၿပီး ပစ္က်ေနတာ .. မမျဖဴကေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ .. ဟိုလူက မမျဖဴကို က်ိတ္ၿပီးေၾကြေနတာ ျဖစ္ခ်င္
လဲျဖစ္မွာပဲ .. မမျဖဴလိုမ်ဳိး အလွအပက ေနရာတိုင္းမွာ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ .. ကိုေက်ာ္စြာ အသိပဲမွတ္လား …“

ကိုတူးက သူ႔ကို တိုးတုိးေလးကပ္ကာ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ထိုစကားက ေက်ာ္စြာလင္း နားထဲတြင္ ဗံုးကြဲသည့္ႏွယ္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ကိုတူးကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္ သူတို႔နားသို႔
ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။

“ကိုတူး .. ညွပ္မွာမွတ္လား .. လာေလ .. ဒီမွာ မာလာအားၿပီ ..“
“ကိုေက်ာ္စြာ .. က်ေနာ္ညွပ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ .. ေနာက္မွေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ .. က်ေနာ္ ဖံုးနံပါတ္ေပးထားလိုက္မယ္ .. ေျပာစရာရွိရင္ ဖံုးဆက္လိုက္ေလ ..“
“ေၾသာ္ .. ေအး ေအး .. ေျပာ .. မင္းနံပါတ္က ..“

ေက်ာ္စြာလင္း သူ႔ဟန္ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ကိုတူး၏ ရြတ္ျပသည့္ နံပါတ္ကိုတစ္ခါထဲ မွတ္ထားလိုက္သည္။ ကိုတူးထသြားအခိုက္တြင္ ေနာက္ဘက္ရွိအတြင္းခန္းဘက္ကို ကာထားသည့္ လိုက္ကာစကာ လြန္႔သြားၿပီး မီနီစကတ္
တိုေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ ေက်ာ္စြာလင္းႏွင့္ တခါထဲ မ်က္မွန္းတန္းတိုးမိသည္။

“အယ္ .. ေဒါက္တာႀကီး ..“
ေကာင္မေလးသည္ ေက်ာ္စြာလင္းကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားဟန္ႏွင့္ အနားေရာက္လာသည္။ ကိုတူးထသြားသည့္ ေနရာတြင္ ေဆြ႔ခနဲ၀င္ထိုင္ရင္း ေက်ာ္စြာလင္း ပုခံုးကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လက္ကေလးႏွင့္ရိုက္သည္။
“ေျပာစမ္းပါဦး .. ဘယ္ေတြေရာက္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔ ေပၚမလာရတာလဲ ..“
“ကိုယ္စကၤာပူေရာက္သြားလို႔ပါ .. ဒိုရာရယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ မလာျဖစ္ေတာ့တာပါ .. အခုလဲ လာတာလာရတယ္ .. ဒိုရာေတာင္ရွိေသးရဲ႔လား မသိဘူးဆိုၿပီး စိတ္တထင့္ထင့္ျဖစ္ေနတာ ..“

ဒိုရာသည္ ႏွာတံေပၚေပၚ ကုလားဆင္မ်က္ႏွာေပးေလးႏွင့္ အေတာ္ေခ်ာေသာေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ အလွျပင္ဆိုင္မွာ လုပ္သည့္သူမို႔ သူမမ်က္ႏွာေလးကို သထားေလရာ သူမ၏ သြင္ျပင္သည္ ေဘာ္လီး၀ုဒ္မွ မင္းသမီး
တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတာင္ သူသလို ျဖစ္ေနသည္။ အနီေရာင္ ဗြီရွိတ္ပံုတီရွပ္အၾကပ္ေလးေၾကာင့္ မို႔၀န္းသည့္ရင္ႏွစ္မႊာ၏ အရာက ေယာက်္ားတိုင္း မ်က္စိက်ေလာက္ေအာင္ ေပၚေနသည္။

“အမယ္ .. ဆင္ေျခေတြေပးေနတာ .. ဒိုရာက ဒီမွာ မရွိလို႔ .. ဘယ္မွာရွိရမွာလဲ .. ဒိုရာတို႔က လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတာ ..“
“ဟုတ္လို႔လား .. ပါးစပ္ေရာ လက္ေရာ တၿပိဳင္ထဲလဲ လုပ္လို႔ရပါတယ္ .. ဒိုရာသိပါတယ္ ..“
“ၾကည့္ .. ေရာက္လာတာနဲ႔ ေဖာက္ၿပီ .. ဟြန္း ..“

ဒိုရာက သူ႔စကား၏ အဓိပၸါယ္ကိုနားလည္ေပမယ့္ စိတ္ဆိုးသည့္အသြင္မျပပဲ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာထိုးသည္။ ေက်ာ္စြာလင္း ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ သူ႔အေပၚ ဒိုရာ၏ သေဘာထားမေျပာင္းေသးဆိုတာကို သိလိုက္သည္။
ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္အဆင္မေျပခဲ့ရသည့္ေန႔အတြက္ ဒိုရာ့ကိုသာ အားကိုးဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒိုရာက ဆံပင္ညွပ္ဦးမွာလားဆိုသည္ကိုပင္ မညွပ္ေတာ့ပဲ တခါထဲ ေခါင္းေလွ်ာ္သည့္အထဲပဲ တန္း၀င္လိုက္သည္။ ေနာက္
ထပ္တစ္နာရီ ၾကာေသာအခါ ေက်ာ္စြာလင္း ဆိုင္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာၿပီး ကားကို ဒိုရာတို႔ဆိုင္ႏွင့္ အနီးဆံုး ကားမွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ထားသည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ျပည့္ေအာင္ပင္ မေစာင့္လိုက္ရ။ သူ႔ကား၏ ေဘးတံခါးက ပြင့္သြား
ၿပီး ေကာ္ျခင္းေလးဆြဲထားသည့္ ဒိုရာက အခန္႔သား၀င္ထိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။


သူမအခန္းထဲရွိ ကုတင္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနရမွ ျဖဴျဖဴေအာင္ ထသည္။ အခန္းအလယ္ထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားမိၿပီးမွ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိသျဖင့္ ကုတင္ဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ အေစာကထိုင္ခဲ့သည့္ ကုတင္စြန္း
တြင္ပင္ ျပန္ထိုင္မိသည္။ သူမ အခုကဲ့သို႔ ကုတင္ေပၚျပန္လာထိုင္လိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနသည္မွာ ညေန ၆နာရီေက်ာ္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ အႀကိမ္ေပါင္း မည္မွ်ထိုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ကို သူမ မမွတ္မိေတာ့။
ထိုင္ေနရာမွ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ စားပြဲပုေလးေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ႏိႈးစက္နာရီေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ဂဏန္းေတြက ၆နာရီ၃၅လို႔ျပေနသည္။ ၆နာရီထိုးထက္ေတာ့ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ေနာ္ဟု မွာ
သြားခဲ့သည့္ ကိုေက်ာ္စြာ၏ စကားက သူမနားထဲတြင္ ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။

အမွန္တကယ္ဆို သူမ ဒီလိုမ်ဳိးပြဲကို သြားသင့္သည္ဟု စိတ္ထဲက ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ကိုေက်ာ္စြာက သူမအခ်စ္ကို မတရားသျဖင့္အရယူသြားသည္ဟု ယေန႔ထက္ထိ ခံစားေနရေသးသည္။ က်ဴးလြန္ခဲ့
သည့္ ျပစ္မႈအတြက္ ကိုေက်ာ္စြာက သူမအား ဘယ္ေလာက္ပင္ တဖြဖြေတာင္းပန္ေပမယ့္ ျဖဴျဖဴေအာင့္စိတ္ထဲ အစိုင္အခဲတစ္ခုလို ျဖစ္လ်က္က်န္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ၏ သူမအေပၚထားသည့္ ေမတၱာကို သံသယမရွိ
ေသာ္လဲ ထိုအမည္းစက္ႏွင့္ပင္ သူမ စိတ္ထဲ ကိုေက်ာ္စြာကို ၿငိဳျငင္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ေစ့စပ္ဖို႔သာ လက္ခံခဲ့သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ စကၤာပူ မသြားခင္ထိ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့။ ယေန႔ထက္တိုင္လဲ မ်က္ႏွာသာ
ေပးဖို႔ သူမ မေတြးခဲ့။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ခခယယ တစ္ဖက္လူက ဖိတ္သြားေပးမယ့္ သူမ မသြားပဲႏွင့္ေနလိုက္လွ်င္ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အတြင္းစိတ္၏ တစိတ္တပိုင္းကလဲ
ထိုသို႔ျပဳလုပ္လိုက္လွ်င္ ကိုေက်ာ္စြာအရမ္းစိတ္ဆိုးသြားမွာ သိေနသည့္အတြက္ သြားဖို႔ တိုက္တြန္းေနသည္။ သူ႔ေဆးခန္းထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ဖယ္လိုက္လွ်င္ ေက်ာ္စြာလင္းသည္ ျငင္းရက္စရာ လူမဟုတ္ေပ
။ ထို႔ထက္ပို၍ေသာ္ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္ ကိုေက်ာ္စြာသည္ အတိအလင္း ေစ့စပ္ထားၿပီးၿပီ။ သူမ မသြားလို႔ ေကာင္းမည္မထင္။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

ျဖဴျဖဴေအာင္ ခ်ီတံုခ်ီခ်ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ ထပ္ၾကာသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူမ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ကုတင္ေဒါင့္တြင္ ထိုင္ေနရာမွထရပ္လိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ
မ်က္ႏွာေလးေတာ့ သြားျပသင့္သည္ မဟုတ္လား။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသည္မို႔ ျဖဴျဖဴေအာင္ အ၀တ္ဗီဒိုဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ၏ ေမြးေန႔ပြဲက လူအမ်ားႀကီးကိုဖိတ္ကာ အႀကီးအက်ယ္ျပဳလုပ္သည့္ပြဲမဟုတ္
လို႔ သူမ ျမန္မာဆန္ဆန္၀တ္သြားဖို႔ မလိုဟု စဥ္းစားလိုက္သည္။ ခ်ိတ္ႏွင့္ခ်ိတ္ထားသည့္ ပြဲတက္၀တ္စံုေတြထဲက အေပၚေအာက္တဆက္တည္း ဂါ၀န္ရွည္တစ္ထည္ကို ထုတ္ယူသည္။ ဗီဒိုတံခါးတြင္ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ ရွိ
သျဖင့္ တံခါးကို ျပန္ေစ့ၿပီး ဂါ၀န္ရွည္ကို ခ်ိတ္ကိုင္းမွ ကိုင္ၾကည့္ကာ သူမကိုယ္ႏွင့္ကပ္လိုက္သည္။ ၾကည္လင္ေနေသာ မွန္ထဲတြင္ ၾကက္ေသြးေရာင္၀တ္စံုရွည္ႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္က သူမကို ျပန္ကာၾကည့္ေန
ေလေတာ့သည္ ….။

မိုးေက်ာ္ ေရခ်ဳိးၿပီး ဂိုေဒါင္တန္းလ်ားေပၚ ျပန္တက္လာေတာ့ သူသူေအာင့္အခန္းက မီးလင္းေနသည္ကိုေတြ႔သည္။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို အျပင္ဘက္ရွိ စာၾကည့္ေနၾကစားပြဲသို႔ထြက္ကာ ထိုင္တတ္ေသာ္လဲ အခုရက္ပိုင္းအ
တြင္း သူသူ အခန္းထဲမွာပဲ အေနမ်ားသည္ဆိုတာကို သတိျပဳမိသည္။ ဂိုေဒါင္တန္းလ်ားတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်စ္နယ္လြန္ခဲ့ၾကသည့္ အျဖစ္အတြက္ သူသူ သူ႔ကို ရွက္ေနတာ ျဖစ္ေလာက္သည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လဲ
 ျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွ သူသူ႔အခ်စ္ကို မလွိမ့္တပတ္ႏွင့္ ယူလိုက္မိသည္ဟု ခံစားမိၿပီး စိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲ မလံုမလဲျဖစ္ေနသျဖင့္ အေၾကာင္းကိစၥမရွိပဲႏွင့္ေတာင္ အိမ္မႀကီးဘက္ မသြားျဖစ္ခဲ့။ ၾကားရက္ေတြမွာ
သူသူက က်ဴရွင္မရွိသျဖင့္ အျပင္လိုက္ပို႔ရင္း ေတြ႔ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းကလဲ ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ မေနာ္၏ ေျပာျပခ်က္အရ သူသူ ကိုယ္တိုင္ကလဲ စာေမးပြဲႀကီးနီးလာၿပီျဖစ္လို႔ စာပဲ အခ်ိန္တိုင္းၾကည့္ေနသည္ဆိုတာ
သိရသည္။ တစ္ပတ္လံုး မေတြ႔ခဲ့သျဖင့္ မနက္ျဖန္ စေနေန႔ေရာက္မွပင္ သူမကို က်ဴရွင္လိုက္ပို႔ရင္း အေျခအေန ၾကည့္ကာ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရေပေတာ့မည္။

ႀကိဳးတန္းတြင္ တင္ထားေသာ ေရသုတ္ပု၀ါကို ယူလိုက္ၿပီး အနည္းငယ္စိုသြားသည့္ ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္သည္။ ေခါင္းေျခာက္မွ ေက်ာျပင္ရွိ က်န္ေနေသးသည့္ ေရစက္ေတြစင္သြားေအာင္
လက္ေနာက္ျပန္ေျမွာက္ကာ ပု၀ါကို ေလွ်ာတိုက္ပြတ္သည္။ ေက်နပ္ေလာက္မွ ႀကိဳးတန္းတြင္ ျပန္ျဖန္႔ကာ ေခါက္တင္လိုက္ၿပီး အ၀တ္အစားလဲရန္ သူ႔ဗီဒိုဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဗီဒိုကိုမဖြင့္ခင္ တံခါးေဘာင္တြင္
သံႏွင့္ရိုက္ကာ ခ်ိတ္ထားသည့္ မွန္၀ိုင္းေလးထဲသို႔ အရင္ၾကည့္သည္။ ၾကည့္မွန္က ခပ္ေသးေသးေလးေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုစာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္ေလသည္။ တည္ၾကည္ခန္႔ညားသည့္
ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ဦး၏ ေရခ်ဳိးၿပီးခါစ ရွင္းသန္႔သည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို မုိးေက်ာ္ ျမင္ရသည္။ မိုးေက်ာ္ ဘယ္ဘက္ကို အနည္းငယ္ေစာင္းလိုက္ေတာ့ မွန္ထဲက ပံုရိပ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ညာဘက္ကို လိုက္ေစာင္းသည္။
မိုးေက်ာ္ ညာဘက္ကို တခါေစာင္းၾကည့္ျပန္သည္။ မွန္ထဲက ပံုရိပ္ကလဲ ခုနကလိုပဲ လိုက္ေစာင္းသည္။ မိုးေက်ာ္ ဘယ္လိုအေနအထားက ၾကည့္ၾကည့္ ထိုပံုရိပ္သည္ ဘာမွ မထူးျခားပါ။ မိုးေက်ာ္က မိုးေက်ာ္ကိုသာ
 ျပန္ျမင္ေနသည္ဟု ဆိုရမည္။ တျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမင္ရေပ။ မိုးေက်ာ္ ေခါင္းကိုက္လာသည္သာ အဖတ္တင္မွာမို႔ အေတြးစကို ျဖတ္ကာ ဗီဒိုတံခါးကိုသာ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။

“မိုးေက်ာ္ေရ .. မိုးေက်ာ္ …“
စြပ္က်ယ္အျဖဴတစ္ထည္ကို ဆြဲယူမည္ ရွိေသး တန္းလ်ားေရွ႔မွ မေနာ္၏ ေအာ္ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ အိမ္မႀကီးမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ အျပင္သြားမည္ထင္သည္။ ဘယ္သူမ်ား သြားမွာပါလိမ့္ ..။
“လာၿပီ .. မေနာ္ ..“
မိုးေက်ာ္ ၀ရံတာဘက္ကို ေခါင္းျပဴးကာငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေနာ္က လွမ္းေမာ္ကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္။
“ျဖဴျဖဴက အျပင္သြားမလိုတဲ့ … အဲဒါ လိုက္ပို႔ေပးပါဦးတဲ့ .. အခုေနာ္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ .. မေနာ္ .. အကၤ်ီ၀တ္ၿပီး အခုပဲလာခဲ့မယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ တန္းလ်ားထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ အ၀တ္အစားလဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္သူမွ အျပင္မသြားေတာ့ဘူးထင္သျဖင့္ သိမ္းထားသည့္ ဂိုေဒါင္ထဲမွ ကားကို ထုတ္ကာ ေပၚတီကိုေရွ႔သို႔ ေမာင္းသြားေလ
ေတာ့သည္ …။

၆နာရီခြဲထိ ျဖဴျဖဴေပၚမလာသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ေက်ာ္စြာလင္း စိတ္တိုစျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ဆို သူ႔ေမြးေန႔ပြဲသည္ ေမြးေန႔ပြဲရယ္လို႔ေတာင္ သတ္မွတ္လို႔ရသည္မဟုတ္။ ခင္မင္ရာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအ
သင္းအခ်ဳိ႔ကိုေခၚ၍သာ နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု၏ သီးသန္႔ခန္းတြင္ ညစာစားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တျခားဘယ္သူမွေတာင္ ဖိတ္သည္မဟုတ္။ အခုေတာ့ အတြဲကိုယ္စီႏွင့္လာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း
မ်ား အလယ္တြင္ မ်က္ႏွာပ်က္သလို ျဖစ္ရၿပီ။ ေကာင္းေပ့ဆိုသည့္ အစားအေသာက္ေတြေတာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေဘာ္ဒါအရင္းႀကီး ျဖစ္သူ စိုးသူငွဲ႔ေပးသည့္ အရက္ခြက္ကိုသာ အဆက္မျပတ္ေသာက္ေနမိသည္။

“ေဒါက္တာႀကီး ေသာက္လွခ်ည္လား … အသည္းေတြလဲ ကြ်မ္းေနမယ္ေနာ္ ..“
သူ႔လက္ေမာင္းကို ရိုက္ကာ သတိေပးသံၾကားမွ ေက်ာ္စြာလင္း သူ႔ကပ္လ်က္ရွိ ေကာင္မေလးကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဒိုရာက သူ႔ကို မခို႔တယို႔မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္လာသည့္
သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲ၌ ဒိုရာသည္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။ ေက်ာ္စြာလင္း၏ စိတ္က ေရာက္မလာႏိုင္သည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ဆီမွေန၍ သူ႔ပါးစပ္ေဆာ့ကာ ဖိတ္လိုက္မိသည့္ ဒိုရာ့ဆီသို႔ အာရံုေျပာင္းသြားသည္။ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း
ဂါ၀န္ေလးေၾကာင့္ ဟိုက္ေနသည့္ ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြက သူ႔မ်က္စိထဲ၀င္လာေသာအခါ စိတ္ေတြတက္ၾကြလာသည္။ သူႏွင့္တဆက္တည္း ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဒိုရာ့ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ပုခံုးကိုလွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ..

“အသည္းေတြ ကြ်မ္းမွာစိုးရင္ ဒိုရာက ကူေသာက္ …“
ဒိုရာက ၿပံဳးၿပံဳးေလးႏွင့္ ခြက္ကိုင္ထားသည့္ သူ႔လက္ကို သူမႏႈတ္ခမ္းရွိရာသို႔ ဆြဲယူၿပီး ဆတ္ခနဲေမာ့ကာ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ ေက်ာ္စြာလင္း အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ေဟးခနဲ
၀မ္းသာအားရ ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျမွာက္ေပးကာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည့္ အသံမ်ားတြင္ ေက်ာ္စြာလင္း ျဖဴျဖဴေအာင္ကို ေမ့သြားေလသည္။ ထိုအခိုက္ အခန္း၀ကို ကာထားသည့္ လုိက္ကာစက
လြင့္ခနဲ လႈပ္ရွားသြားသည္။ ဘယ္သူမ်ား၀င္လာတာလဲလို႔ အားလံုးက ၀ိုင္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဟက္ပီးဘတ္ေဒးဆိုသည့္ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ကိတ္မုန္႔အႀကီးႀကီးတစ္လံုးကို ဗန္းႏွင့္ထည့္လာသည့္ စားပဲြထိုးေကာင္ေလးကို
ေတြ႔ရသည္။ ရွိရွိသမွ် လူေတြအားလံုး ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ဟက္ပီးဘက္ေဒးဆိုၿပီး သီခ်င္းစဆိုၾကသည္။ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ ေက်ာ္စြာလင္း အသက္ေအာင့္ကာ ထြန္းထားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြကို တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္
 ၿငိမ္းေအာင္ မႈတ္သည္။

“ဖူး … ဖူး ..“
“ဟ .. ဘယ္ႏွယ့္ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ကုန္ေအာင္ မမႈတ္ႏိုင္ရတာလဲဟ .. မင္းက အမႈတ္အားနည္းတာကိုး …“
“ဒါကေတာ့ .. အက်င့္မရွိလို႔ပါကြာ .. ဒိုရာဆို မႈတ္ႏိုင္တယ္ ..“
“အယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လူကို လာဆြဲထည့္ေနရတာလဲ …“
“ဟုတ္တယ္ … ဒိုရာကို ဘာျဖစ္လို႔ ဆြဲထည့္ေနတာလဲ ေက်ာ္စြာ .. မင္းဟာက လူေရွ႔သူ႔ေရွ႔မေရွာင္ပါလား ..“
“ဟား … ဟား .. ဟား ..“

အားလံုး၏ ရယ္သံမ်ားက ညံပြက္သြားၾကသည္။ ေခ်ာင္က်က် သီးသန္႔ခန္းျဖစ္လို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ တျခားေနရာမွာသာဆို သူတို႔၀ိုင္းကို အျခားစားေသာက္သူမ်ားက မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။

“ေက်ာ္စြာ ဒီမွာၾကည့္ .. ငါတို႔က ကိတ္မုန္႔ကို ကိုယ့္လက္ကိုယ္သံုးၿပီး ကိုင္စားစရာမလိုဘူး ..“
စိုးသူဆိုသည့္ ငေျပာင္က ေက်ာ္စြာလင္း မခံခ်င္ေအာင္ လုပ္ျပသည္။ စိုးသူႏွင့္အတူလိုက္လာသည့္ သူ႔ေကာင္မေလးက ကိတ္မုန္႔ကို ဇြန္းေသးေသးေလးႏွင့္ ခပ္ကာ ဟေပးထားသည့္ သေကာင့္သား၏ ပါးစပ္ထဲ လွမ္းခြန
္႔ေနသည္။ ဒါ သူ႔ကို သပ္သပ္ေက်ာတာပဲ။ ေက်ာ္စြာလင္း မ်က္လံုးေတြက ဒိုရာဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဒိုရာက ေက်ာ္စြာလင္းကို မ်က္လံုးတစ္ဖက္ မွိတ္ျပၿပီး ကိတ္မုန္႔ကို ဇြန္းႏွင့္ခပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဇြန္းက
ေက်ာ္စြာလင္းဆီေရာက္မလာပဲ သူမပါးစပ္ဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္။ ဒိုရာ၏ ထူးဆန္းေသာအျပဳအမူေၾကာင့္ ေက်ာ္စြာလင္းသာမက အားလံုးေသာ မ်က္လံုးေတြက ဒိုရာဆီကို ေရာက္လာသည္။ ကိတ္မုန္႔ပါးစပ္နားေရာက္
သည္ႏွင့္ ဒိုရာက သူမလွ်ာေလးကို တမင္တကာထုတ္ကာ အေပၚကိုခပ္တင္လိုက္သည္။ ေက်ာ္စြာလင္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ လွ်ာေပၚတြင္ ကိတ္မုန္႔တင္လ်က္သားႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာနားေရာက္လာသည့္ ဒိုရာ့ဆီသို႔
သူ႔မ်က္ႏွာက နီးကပ္သြားသည္။ ကိတ္မုန္႔ပိုင္းေလးက ဒိုရာ့ဆီမွ ေက်ာ္စြာလင္း၏ လွ်ာေပၚသို႔ ကူးေျပာင္းအသြားတြင္ အားလံုးဆီမွ ေဟးခနဲေအာ္သံက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေပၚထြက္လာသည္။ ပါးစပ္ထဲကိတ္မုန္႔ေရာက္လာ
ေပမယ့္ ေက်ာ္စြာလင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဒိုရာ့ဆီက ျပန္ခြာမသြားပါ။ မစဲေသးသည့္ အားေပးအားေျမွာက္သံမ်ားႏွင့္အတူ ဒိုရာ၏ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ခိုတြဲကာ ရွိေနသည္။ ထိုအခိုက္ အခန္း၀ရွိ လိုက္ကာစက ေဘးသို႔ဖယ္
သြားသည္ကို ေက်ာ္စြာလင္း မ်က္၀န္းေထာင့္မွ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ အေပါက္၀တြင္ ေပၚလာသည့္ လူရိပ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးအစံုက ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး ဒိုရာ့ကိုနမ္းေနရာမွ ကမန္းကတမ္းခြာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူရိပ္
သည္ သူႏွင့္ဒိုရာ၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ေသခ်ာျမင္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေက်ာ္စြာလင္း ထိုင္ရာမွ ထမည္အျပဳတြင္ပင္ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ သူ႔ကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ ေနာက္ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။

ကားထဲမွာ ထိုင္ေနရင္းႏွင့္ ခံတြင္းခ်ဥ္လာသလိုျဖစ္လို႔ မိုးေက်ာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာသည္။ သိပ္မၾကာပါဘူးဟု မွာသြားေပမယ့္ ျဖဴျဖဴဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမည္မွန္း မသိလို႔ မိုးေက်ာ္ အျပင္ထြက္ၿပီး ေသာက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္
လိုက္သည္။ ကားထဲတြင္ ေဆးလိပ္မီးခိုးနံ႔က်န္ေနမွာ စိုးသည့္အတြက္ျဖစ္သည္။ ဒက္ရွ္ဘုတ္ထဲရွိ ဂက္စ္မီးျခစ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့ထားသည့္ စီးကရက္တြင္မီးညိွမည္ျပဳစဥ္မွာပင္ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ထဲမွ
ထြက္လာသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မိုးေက်ာ္ မီးမညွိႏိုင္အားပဲ ျဖဴျဖဴဘာျဖစ္လာတာလဲ မသိဆိုကာ စိုးရိမ္သြားၿပီး သူမဆီေျပးသြားသည္။

“ျဖဴျဖဴ .. ဘာျဖစ္ !!“
ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ လမ္းခုလတ္မွာတြင္ ေတြ႔သည္။ ကားပါကင္အနားတြင္ ရွိေနသည့္ မီးတိုင္၏ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ မ်က္လံုးေတြ စိုစြတ္ေနသည္ကို မိုးေက်ာ္ သတိထားမိသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္
မိုးေက်ာ္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုေျပာမည့္ဟန္ျပဳသည္။ ထိုအခိုက္ စားေသာက္ဆိုင္၏ အေပါက္၀မွေန၍ “ျဖဴျဖဴ“ဆိုသည့္ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ မိုးေက်ာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ေက်ာ္စြာလင္း သူတို႔ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္
လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိုးေက်ာ္က ျဖဴျဖဴကို ဘာျဖစ္တာလဲဟု ထပ္ေမးမည္အျပဳ သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ကိုင္ဆြဲသည္ကို ခံလိုက္ရသည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္ ..  သြားၾကရေအာင္!! “
ျဖဴျဖဴေအာင္၏ အသံက ေလာေဆာ္သံပါေနသည့္အျပင္ သူ႔လက္ေမာင္းကိုပါ ဆြဲေခၚေနသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ဘာမွ ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ ကားဆီသို႔သာ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႔အလုပ္က ဒရိုင္ဘာသာျဖစ္သျဖင့္ သြားၾကရေအာင္
ဆိုမွေတာ့ ျပန္ၾကယံုပင္ ျဖစ္သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ ေက်ာ္စြာလင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ အေနသာႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္ ကားနားေရာက္ေတာ့ မိုးေက်ာ္ သူ႔အထင္မွားသြားမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္
အလာတုန္းကလို ေနာက္ခန္းတြင္ ၀င္မထိုင္ပဲ ေရွ႔ခန္းက ပါစင္ဂ်ာခံုတြင္ လာထိုင္သည္။ မိုးေက်ာ္ ရင္ထိတ္ခနဲျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္တုန္းက သူသူေအာင္ ဒီလိုမ်ဳိး လာထိုင္သျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေျခအေန
တစ္မ်ဳိးေျပာင္းခဲ့ရသည္။ အခုတစ္ခါ ျဖဴျဖဴေအာင္ကပါ ေရွ ႔ခန္းေရာက္လာျပန္ၿပီ။ သည့္အျပင္ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္လဲ သူသူ႔လိုပင္ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။ မိုးေက်ာ္ ေတြေ၀စိတ္ႏွင့္ ကားကို ေမာင္းထြက္လာသည္
တြင္ ေက်ာ္စြာလင္းဆိုသည့္ ဆရာ၀န္သည္ သူတို႔ကို စိမ္းစိမ္းႀကီးၾကည့္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္ကို ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတဆင့္ ျမင္ေနရသည္။

“ျဖဴျဖဴ .. က်ေနာ္ ဘယ္ကိုေမာင္းရမွာလဲ .. အိမ္ကိုပဲလား ..“
“မသိဘူး ..“
ဘာမွန္းညာမွန္း မသိသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ျဖဴျဖဴေအာင္ဆီက အတည္ျပဳခ်က္ယူသည့္အေနႏွင့္ လွမ္းေမးရာ ျပန္ေျဖသည့္အသံက ထူးဆန္းေနသည္။ မိုးေက်ာ္ ေနာက္ကားကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး လမ္းေဘးကို ကပ္ကာ ကားကို
ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ျဖဴျဖဴေအာင္ကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ကလဲ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနေလသည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္ ျဖဴျဖဴ႔ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မလား …“
“ဟင္ !!! .. ဘယ္လို ..“
“ျဖဴျဖဴ စိတ္ညစ္လာတယ္ ကိုမိုးေက်ာ္ .. အဲဒါ ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာတာ ..“
မိုးေက်ာ္ ျဖဴျဖဴေအာင္ သူ႔ကို ေနာက္ေနတာလားဟု သူမ မ်က္လံုးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ မ်က္ရည္စေတြစိုေနေသးသည့္ မ်က္၀န္းေတြသည္ အေရာင္လဲ့လဲ့ႏွင့္ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ဳိးကို ေဖာ္ေဆာင္ကာ ရွိေနသည္။
သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္သြားသည္။

“ျဖဴျဖဴေျပာတာ က်ေနာ္ သိပ္နားမလည္ဘူး … ျဖဴျဖဴ ဘာျဖစ္လာတာလဲ  “
“ေရာ ..ခက္ေတာ့တာပဲ ကိုမိုးေက်ာ္ .. ေက်ာ္စြာလင္းဆိုတဲ့သူက ဒီေလာကႀကီးမွာ ျဖဴျဖဴေအာင္ဆိုတာကို ရွိတယ္လို႔ သတိမရပဲ အေပ်ာ္လြန္ေနတဲ့အခ်ိန္မွေတာ့ ျဖဴျဖဴကေရာ ေခ်ာင္ထဲမွာ သြားၿပီး ငိုေနရာမွာလား ..
 ျဖဴျဖဴလဲ သူနဲ႔ထပ္တူေပ်ာ္ရမွ တန္ရာက်မယ္ .. အဲဒီလိုေပ်ာ္ေအာင္ ကိုမိုးေက်ာ္လုပ္ေပး ..ျဖဴျဖဴေျပာတာ သေဘာေပါက္လား .. အဲဒါမွ သေဘာမေပါက္ရင္လဲ အိမ္ကိုသာေမာင္းေတာ့ ကိုမိုးေက်ာ္ ..“
“ဒါ .. ဒါ ..“

မိုးေက်ာ္ ဒီေလာက္ေတာ့ မညံ့ပါ။ ျဖဴျဖဴစကားေတြက ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ရိပ္မိေပမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလိုမ်ဳိးျဖစ္ကာ ဆက္ေျပာရမည့္ စကားရွာမရျဖစ္ေနသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ၾကာသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း
သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ဳိးစံုျဖတ္သန္းသြားသည္။ ျဖဴျဖဴဆီမွ သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခုၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်ၿပီး ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ သူ႔အဖို႔ တစ္တက္စားလဲ ၾကက္သြန္၊
ႏွစ္တက္စားလဲ ၾကက္သြန္ မဟုတ္လား။ ဒါ့အျပင္ ေနာက္ထပ္တိုးလာသည့္ ၾကက္သြန္က ပိုအရည္အေသြးေကာင္းေနသည္ေလ။

သို႔ေသာ္မိုးေက်ာ္တြင္ ျပသနာတစ္ခုရွိပါေသးသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ကို ဘယ္ကိုေခၚသြားရမွန္းမသိဆိုသည့္ ကိစၥပင္။ စားေသာက္ဆိုင္ကေန ေအာင္ရိပ္ၿမိဳ႔သို႔ ျပန္ရာလမ္းေပၚတြင္ တည္းခိုခန္းေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရွိပါသည္။
တည္းခိုခန္းတစ္ခုခုေရွ႔တြင္ ကားရပ္လိုက္ၿပီး ဒီမွာခဏေနၾကရေအာင္ဟု ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မိုးေက်ာ္အသိရွိသည့္ ကီလီဆိပ္ကိုပဲ ျပန္သြားရမလား၊ ျဖဴျဖဴေအာင္ကေရာ သူေခၚသလိုလိုက္လာမွာလား စသည့္
ေမးခြန္းေတြက တသီတတန္းႀကီး ရွိေနေလ၏။ ထိုအခ်က္ေတြေၾကာင့္ပင္ ကားကို ကံဘဲ့သို႔ ျပန္ေမာင္းလာသည္မွာ ေနာက္ထပ္ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့မည္၊ မိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသး။ ခဏၾကာမွ သူတို႔
အိမ္ျပန္ရာလမ္းရွိ သံလမ္းနားတြင္ရွိေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္အေရာင္းဆိုင္ကို သြားသတိရသည္။ ထိုပန္းဥယ်ာဥ္အေရာင္းဆိုင္ ၿခံႀကီးသည္ သီးသန္႔လမ္းၾကားတြင္ရွိၿပီး လမ္းအဆံုး သံလမ္းဆီမေရာက္ခင္တြင္ ကန္ဇြန္းခင္းလိုမ်ဳိး
အခင္းႀကီးက ခံေနသည္။ မိုးေက်ာ္မွတ္မိသည္က အပင္ေတြထားထားသည့္ ၿခံႀကီး၏ ေျမာက္ဘက္စည္းရိုးနားတြင္ လူသြားလမ္းလိုမ်ဳိးလမ္းေလးရွိသည္ဆိုတာကို။ အခုလိုမ်ဳိးအခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာသည္ လူသူေလးပါးကင္းမဲ့
ေနမည္ဆိုတာ ေသခ်ာသည္။ မိုးေက်ာ္ စက္ရွိန္ကို ျမွင့္လိုက္သည္။

လမ္းမႀကီးမွေန အရွိန္ေလ်ာ့ကာ ကားကိုဆိုင္သို႔သြားရာ လမ္းသို႔ ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္စဥ္တြင္ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ ကားတံခါးအျပင္ဘက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေငးၿပီး လိုက္လာရမွာ သူ႔ဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ
ေတာ့ေျပာသံမၾကားရ။ မိုးေက်ာ္က အႀကံအစည္ႏွင့္ လာသူမို႔ တမင္တကာပင္ ကားမီးကို လမ္းၾကားထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာရင္း ၿခံ၏ ေျမာက္ဘက္အေရာက္တြင္ လူသြား
လမ္းရာေလးျဖစ္ေနသည့္ ေနရာကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ အသာတစ္ဘီးခ်င္းလွိမ့္ကာေမာင္းလာသည္။ ဘာမီးေရာင္မွ မရွိသည့္ေနရာမို႔ သူကားရပ္လိုက္သည္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးေတာင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မႈန္ပ်ပ်သာ ျမင္ေနရသည္။

မိုးေက်ာင္ အရင္စလႈပ္ရွားသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ပါးျပင္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို နီးကပ္ေအာင္ ေရႊ႔သည္။ ျပည့္ေဖာင္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းကေလးဆီသို႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ထိကပ္သြားသည္အထိ
 ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း မိုးေက်ာ္သတိျပဳမိသည္။ ခ်ဳိၿမိန္ရီေ၀သည့္ အထိအေတြ႔တြင္ မိုးေက်ာ္ ထိန္းမရေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ဆိုသည္မွာ သူတိတ္တခိုး
စြဲလမ္းေနခဲ့ရသည့္ မိန္းကေလး။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားပဲ ဒီမိန္းကေလးကို သူနမ္းခြင့္ရေနသည္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းသည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုစလံုးကို ငံု႔ၿပီးေတာ့နမ္းသည္။
 ျဖဴျဖဴေအာင္ကိုယ္တိုင္က သူ႔လည္တိုင္ကို ျပန္သိုင္းဖက္လာသည္အထိ မိုးေက်ာ္ အနမ္းသံသရာ ရွည္ေနမိသည္။
မိုးေက်ာ္ သူ႔ခံုမွေနကိုယ္ကို ၾကြလိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ဆို သူတို႔ ေနာက္ခန္းကို သြားသင့္ေသာ္လဲ အနမ္းအရွိန္က တက္ေနၿပီမို႔ ေနရာေျပာင္းဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့။ ျဖဴျဖဴ၏ ထိုင္ခံုေအာက္က အေရွ႔အေနာက္ေရႊ႔လို႔ရ
ေသာ ခလုတ္ကို အေမွာင္ထဲမွာပင္ စမ္းသည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ..“
“ခံုကိုေနာက္နဲနဲ ေရႊ႔ရေအာင္ ..“
“အင္း ..“

ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ေလး ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ကိစၥမရွိ။ ေလာေလာဆယ္အေျခအေနတြင္ ဒါမ်ဳိးျဖစ္ေနတာ ပိုေကာင္းသည္။ မသင့္ေတာ္ပါဘူးဆိုသည့္ အသိ၀င္လာလွ်င္ သူစြန္႔စားထားရသမွ်
ေရထဲေမ်ာသြားေပလိမ့္မည္။ တက္ၾကြလာသည့္ စိတ္အစဥ္ေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္တြင္ မိုးေက်ာ္စိတ္ထဲ၌ ရမၼက္ဆႏၵတစ္ခုသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ ကိုယ္ခ်င္းထိကပ္ေနသည့္ ျဖဴျဖဴဆီမွ ေမႊးပ်ံ ႔သည့္ရနံ႔ကလဲ သူ႔ကိုေသြးဆူ
ေအာင္ ဖန္တီးေနသည္။ မိုးေက်ာ္ အားႏွင့္ခံုကို ေနာက္သို႔တြန္းလိုက္သည္။ ခံုကအဆံုးထိေရြ႔သည္။ မိုးေက်ာ္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းျဖစ္သြားသည့္ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းတြင္ ခ်က္ခ်င္း၀င္ကာေနရာယူလိုက္သည့္အျပင္ ခံုေဘးက
ေနာက္ထပ္ခလုတ္ကိုဆြဲထားရင္း ေနာက္မွီကို လွန္ခ်လိုက္သည္။

“အေမ့ …အင့္ ..“
ျဖဴျဖဴေအာင္ ေနာက္လွန္သြားသည့္ ကူရွင္ႏွင့္အတူ ပါသြားခိုက္ မိုးေက်ာ္သူမကိုယ္ေလးေပၚ ဖိတက္သည္။ တင္ရင္းအိေထြးသည့္ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္တြင္ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သည္။ စိတ္တက္ၾကြမႈေၾကာင့္ မိုးေက်ာ္၏
လုပ္ေဆာင္ခ်က္က အားအင္အျပည့္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴျဖဴ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ရွာေဖြကာ ျပန္နမ္းမည္အျပဳတြင္ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ သူ႔ရင္ပတ္အကၤ်ီစကို တြန္းထားသည္။ မိုးေက်ာ္ ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ေနာက္မဆုတ္ႏိုင္
ေတာ့ …။

ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ပါးျပင္ကို မိုးေက်ာ္ သူ႔လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ရေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုသြားသည္။ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ ေရွာင္ဖယ္ျခင္းမျပဳေတာ့ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသာမက
အသည္းဆိုင္ေတြပါ ဆြဲထုတ္သြားသလားထင္ရသည့္ မိုးေက်ာ္၏ စုပ္နမ္းခ်က္တြင္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြေမွးက်ကာသြားသည္။ အနံ႔ေလးတမ်ဳိးသင္းကာ ခ်ဳိျမေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက မိုးေက်ာ္အတြက္ အရသာရွိလြန္းပါ
သည္။ မြတ္သိပ္စြာ နမ္းရိႈက္ရင္း လက္လွမ္းမီွရာ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းအႏွံ႔ကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးသည္တြင္ ျဖဴျဖဴေအာင္တစ္ေယာက္ အသက္ရွဴသံေတြ ျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ တကိုယ္လံုးလဲ
ေၾကာင္ေပါက္စေလး ေရစိုသြားသည့္အခါ ျဖစ္သလိုမ်ဳိး တုန္တုန္ခိုက္ခုိက္ျဖစ္လာရွာသည္။

မိုးေက်ာ္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ ကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ထားရင္း ေနာက္ေက်ာကို လက္ထိုးထည့္ကာ ဂါ၀န္ရွည္၏ ဇစ္ကိုစမ္းသည္။ ၾကက္ေသြးေရာင္ဂါ၀န္ေလးႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည့္ သူမကို အိမ္ကထြက္လာကတည္းက
 လိုက္ၾကည့္ထား၍ ဂါ၀န္ေနာက္ေက်ာတြင္ ဇစ္ရွိသည္ဆိုတာ သူသိေနသည္။ ဇစ္ေခါင္းကိုဆြဲမိသည္တြင္ ေအာက္ကိုဆြဲခ်လိုက္ရာ ေခ်ာမြတ္သည့္ ေက်ာျပင္တေလွ်ာက္ကိုစမ္းမိသည္။ မိုးေက်ာ္ လက္ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး
ျဖဴျဖဴ၏ ပုခံုးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွေန ဂါ၀န္စကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဘာေရာင္မွန္းေသခ်ာမသိေပမယ့္ ႏူးညံ့သည့္ရင္သားေတြကို ထုတ္ကာထားသည့္ ဘရာစီယာေလးေပၚလာသည္ကို မပီ၀ိုးတ၀ါး အလင္းေရာင္ႏွင့္
ျမင္ေနရသည္။ မိုးေက်ာ္လက္ႏွင့္စမ္းသည္။ အသားေတြကေခ်ာမြတ္ ႏုညက္ေနသလို ႏို႔အံုေလးကလဲ လံုးအိေနသည္။ ကိုင္မိသည့္အေနအထားအရ အမို႔အ၀န္းတြင္ သူသူ႔ထက္သာသည္ဆုိတာကို သူသတိျပဳမိသည္။
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ႏို႔ကိုတစ္ပတ္ေတာင္မျခားပဲ ကိုင္လိုက္ရပါလားဆိုသည့္အေတြးက သူ႔ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ စိတ္ထဲဖ်ဥ္းခနဲျဖစ္လာသည္မို႔ ဘရာေပၚမွျဖစ္သည့္တိုင္ လက္ထဲ စီးခနဲျဖစ္ေနေသာ အသားဆိုင္
ကို ညွစ္ဆြဲမိသည္။

“အား… အရမ္း မညွစ္နဲ႔ေလ …“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. “

မိုးေက်ာ္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ထိန္းၿပီး လက္ႏွင့္မညွစ္ေတာ့ပဲ ရင္ညြန္႔တေလွ်ာက္နမ္းသည္။ လွ်ာႀကီးႏွင့္ဆြဲသည္။ ဘရာစီယာႏွင့္လြတ္ကင္းေနေသာ ႏို႔အံုသားအိအိေလးေတြကို အားရပါးရနမ္းရိႈက္သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္
တစ္ေယာက္ တအင္းအင္း တဟင္းဟင္းျဖစ္ကာ မိုးေက်ာ္၏ ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွင့္ထိုးဆြသည္။ မိုးေက်ာ္၏လက္က တၿပိဳင္တည္းလိုလို ဂါ၀န္ေအာက္နားစေတြကို တျဖည္းျဖည္းပင့္တင္လာရာ သြယ္လ်သည့္ေပါင္တံ
ေတြေပၚကာလာသည္။ မိုးေက်ာ္၏ ေခါင္းက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေအာက္သို႔ ေလွ်ာဆင္းသြားရာ ျဖဴျဖဴေအာင္ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္လာသည္။ သူမကိုယ္ကိုလဲ မိုးေက်ာ္၀င္ရေလာက္ေအာင္ ေနာက္သို႔တတ္ႏိုင္သမွ်
ဆုတ္ေပးထားသည္။ မိုးေက်ာ္ အိစက္ေနသည့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို  ကားထုတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းထိုး၀င္သည္။

“ကို ..မိုးေက်ာ္ !!! ..“
ျဖဴျဖဴေအာင္ ကားလက္ကိုင္ကြင္းကို အားကိုးတႀကီးလွမ္းကိုင္ကာ သူမကိုယ္ေလးကို ထိုင္ခံုေပၚမွ ေဘးကိုျပဳတ္မက်ေအာင္ ထိန္းလိုက္ရသည္။ ပင္တီေလးခံေနေသးသည္တိုင္ မိုးေက်ာ္အ၀ေနရာေလးကိုမွန္းကာ
လွ်ာႏွင့္ထိုးဆြသည္တြင္ ျဖဴျဖဴေအာင္ မရပ္မနမ္းေအာ္ညည္းလို႔ေနသည္။ အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္။ မိုးေက်ာ္၏ လွ်ာစြမ္းေၾကာင့္ပဲလား၊ သူမ၏ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ ပင္တီေလးတစ္ခုလံုး ရႊဲရႊဲစိုလာရသည္။ မိုးေက်ာ္
အခ်ိန္က်ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ပင္တီ၏ အနားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ လက္ကိုင္ကြင္းကို အားျပဳၿပီး သူမ၏ တင္ပါးေတြကို ကူရွင္ကေနလြတ္ေအာက္ ၾကြေပးသည္။ လက္ထဲပါလာသည့္
ပင္တီကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်မထားခ်င္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ဂီယာေဘာက္စ္နားတြင္ တင္ထားသည္။ ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ သူ႔ပုဆိုးကုိ တခါထဲခြ်တ္ပစ္လိုက္ၿပီး အတြင္းခံကိုပါ ေအာက္သို႔ေလွ်ာခ်ျပီး မာတင္းေနသည့္
လိင္တံကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚကို ေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္တက္လာၿပီး ႏူးညံ့လွသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားအေရာက္တြင္ အားရပါးရတစ္ခါျပန္နမ္းစုပ္ယူသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ လက္တစ္ဖက္က
ကြင္းကိုကိုင္၊ က်န္တစ္ဖက္က မိုးေက်ာ္၏ ေက်ာျပင္ကို ဖက္ထားရင္း တအင့္အင့္ တအင္းအင္းျဖစ္ေနရွာသည္။

ေအာက္ဘက္တြင္မူ မိုးေက်ာ္၏ လိင္တံက အသင့့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အဓိကေနရာတစ္၀ိုက္ကိုေတာ့ မိမိရရပင္ ေတာ့ကာေထာက္မိေနသည္။ မိုးေက်ာ္သူ႔လက္ကို ပူးကပ္ေန
သည့္ ၀မ္းျပင္သားႏွစ္ခုၾကားထိုးထည့္ၿပီး သူ႔လိင္တံကို ဆြဲယူသည္။ လက္ႏွင့္အေသအခ်ာကိုင္ၿပီး ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ စမ္းကာ ေထာက္လိုက္သည္တြင္ စိုရႊဲအိေႏြးသည့္ေနရာတစ္ခုႏွင့္ တည့္တည့္ေထာက္မိသည္။
မိုးေက်ာ္ ဖင္ႀကီးကိုေကာ့ကာ ေရွ႔ကိုထိုးထည့္လိုက္သည္။ အိကနဲေနၿပီး သူ႔လိင္တံထိပ္သည္ အထဲကို ကြ်ံ၀င္သြားသည္။

“အား …ကုိ .. မိုး !!“
ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိကပ္ထားရာမွ ျဖဴျဖဴေအာင္သူမ၏ ေခါင္းကိုေစာင္းကာ ဖယ္သည္။ မိုးေက်ာ္၏ ရင္ပတ္ကိုလဲ လက္ႏွင့္တြန္းသည္။ သို႔ေပမယ့္ အေပါက္အလမ္းတည့္သြားသည့္ မိုးေက်ာ္ အေလ်ာ့မေပးပါ။ ေနာက္ထပ္တစ္
ဖန္ ထပ္ေဆာင့္သြင္းသည္။ အားျပင္းျပင္းႏွင့္မို႔ လိင္တံက တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ ၀င္သည္။

“အား .. ကိုမိုးေက်ာ္ .. နာတယ္ ..“
“ခနေလးပါ … ျဖဴျဖဴ … ကုန္ .. ကုန္ ေတာ့မယ္ ..“

ႏူးညံ့သည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ အတြင္းသားအရသာေတြက မိုးေက်ာ္အသိစိတ္ကို ေ၀၀ါးေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တျခားဘာမွ မေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။ လတ္တေလာ သူသိသည္က က်ဥ္းက်ပ္လွသည့္ ဒီအေပါက္
ေလးထဲသို႔ သူ႔လိင္တံကို အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ သြင္းဖို႔ပင္ျဖစ္သည္။ ျဖဴျဖဴဘာေတြေျပာေနလဲဆိုတာေတာင္ သူဂရုမစိုက္ႏိုင္အားေတာ့ပါ။ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ သူမ၏ ခါးကိုတင္းတင္းဖမ္းကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္
သြင္းသည္။ သူ႔ရင္ပတ္ကို တြန္းကာထားသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ လက္ေတြက တစတစေပ်ာ့ကာက်သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ေအာ္ညည္းသံေတြကမူ တစတစ္ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ ထိုနည္းတူ တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ေန
သည့္ မိုးေက်ာ္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပို၍ပို၍ တိုးပြားလာေလသည္။

တိတ္ဆိတ္လွသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ အေမွာင္ထုထဲတြင္ ကားေလးတစ္စီးရပ္ကာထားသည္ကို ေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ စက္ပိတ္ကာ ရပ္ထားသည့္ ဘယ္ကားမဆို ပံုမွန္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ၿငိမ္
သက္စြာ ရွိေနရမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကားေလးသည္ကား ေခါင္းခန္းရွိ လူသားႏွစ္ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာေနေလသည္။ အနားကပ္သာ တိုးၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏
ေအာ္ညည္းသံမ်ားႏွင့္အတူ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းမ်ားသည္ ပါစင္ဂ်ာခံုဘက္မွ လြင့္ပ်ံလာသည္ကို ၾကားရမည္ျဖစ္ပါသည္။

မိုးေက်ာ္ စိတ္ရွိတိုင္း အားကုန္သံုးၿပီးေဆာင့္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တျခားဘာအသိမွမရွိပဲ ႏူးညံ့သည့္အိေထြးသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ အတြင္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္ထိုးဆြေနသည့္ သူ႔လိင္တံကေပးသည့္ အသိသာရွိ
သည္။ သူေကာင္းေနသလို ျဖဴျဖဴလဲ ေကာင္းေနပံုရသည္။ သူ႔လည္တုိင္ကို မလႊတ္တမ္းဖက္ထားၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ကူရွင္ေပၚကေန သူမဖင္ႀကီးကို ၾကြကာၾကြကာႏွင့္ ေအာက္ကပင့္တင္ေပးသည္။
တစြတ္စြတ္ တိုး၀င္ေနသည့္ သူ႔လိင္တံကိုလဲ အတြင္းကေန ညွစ္ကာညွစ္ကာဆဲြယူေပးသည္။ မုိးေက်ာ္စိတ္ကိုထိန္းကာ ေအာင့္ႏိုင္သမွ်ေအာင့္ၿပီး လုပ္ေနသည့္တိုင္ ေကာင္းလြန္းလွသည့္အရသာေၾကာင့္ မိနစ္၂၀ေလာက္
ေက်ာ္လာခ်ိန္တြင္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေတာ့။ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာသည့္ ပန္းတိုင္ကို အေမာတေကာႏွင့္ အေျပးအလႊားသြားမိၿပီး ေနာက္ဆံုးပန္း၀င္သည့္အခ်ိန္တြင္ အားကုန္သံုးကာ ေဆာင့္သြင္းရင္း လိင္တံကို
အဆံုးထိကပ္ထားမိသည္။ အထဲကိုေရာက္ေနသည့္ လိင္တံေခ်ာင္းက အစြမ္းကုန္မာတင္းသြားၿပီး ပူခနဲေနေအာင္ အရည္ေတြပန္းထြက္လာသည္ကို ျဖဴျဖဴေအာင္ သိလိုက္ရသည္။ သူမကိုယ္တိုင္လဲ တၿပိဳင္တည္းလိုလို
တကိုယ္လံုးပြင့္ထြက္ေပါက္ကြဲမတတ္ ခံစားလိုက္ရၿပီး လူက ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ေမ်ာသြားသည္။ သူမေပၚဖိထားသလို ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မိုးေက်ာ္၏ ကိုယ္ကို အားရပါးရဖက္ထားမိေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ဦးစလံုး စိတ္တူသေဘာတူႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥျဖစ္သည့္တိုင္ အိမ္သို႔ျပန္ရာလမ္းတြင္မူ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စကားမဆိုျဖစ္ၾက။ မိုးေက်ာ္ ကားေမာင္းရင္း ျဖဴျဖဴေအာင္ဘက္သို႔ ခိုးခိုးၾကည့္မိေပမယ့္ သူမသည္
သူ႔ဘက္ျခမ္းကို လွည့္မၾကည့္ပဲ အျပင္ဘက္သို႔ ေငးေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ပန္းဥယ်ာဥ္ဆိုင္ရွိရာႏွင့္ ျဖဴျဖဴတို႔အိမ္က သိပ္မေ၀းသျဖင့္ ဆယ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ပဲ သူတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ မိုးေက်ာ္
၀င္းတံခါးကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဆင္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ ဆင္၀င္ေရွ႔သို႔ ကားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းသြားသည္။ ဆင္၀င္ေရွ႔တြင္ ကားရပ္လိုက္ေပးေသာအခါမွ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ သူ႔ဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္သည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္ .. ဒီေန႔ညျဖစ္တဲ့ကိစၥကို ဒီေန႔မွာပဲ ထားခဲ့လိုက္ပါ … တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္ ..“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ပါ .. ျဖဴျဖဴ ..က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူး .. ဒါ နဲ႔ ..“
“ရၿပီ ကိုမိုးေက်ာ္ .. ျဖဴျဖဴအိမ္ထဲ၀င္ေတာ့မယ္ .. ဂြတ္ႏိုက္…“

မိုးေက်ာ္၏ စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ေတာ့ပဲ ျဖဴျဖဴေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ တစ္ခ်က္ကေလးမွေတာင္ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေခ်။ သူ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ၾကက္
ေသြးေရာင္ေလး၏ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ၿပီး မိုးေက်ာ္သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကားကို ဂိုေဒါင္ဘက္သို႔ ေမာင္းသြားဖို႔ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရန္ ဘက္ဂီယာကို ထိုးဖို႔ျပင္သည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔လက္က ပိတ္စတစ္ခုကို တိုက္မိသည္။
မိုးေက်ာ္ ငံု႔အၾကည့္တြင္ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္လိုမ်ဳိး လိမ္ေနသည့္ ပန္းေရာင္ပင္တီေလးကို ေတြ႔ရသည္။ မိုးေက်ာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ကမန္းကတမ္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိရာ ဘယ္သူမွမရွိသည္ကို ေတြ႔မွ ၀ူးခနဲ ေလပူ
တစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္ရသည္။ ကားထဲမွာ ထားခဲ့လို႔မရသည့္ ပစၥည္းမို႔ ဂိုေဒါင္ထဲ ကားသြင္းၿပီးခ်ိန္တြင္ မိုးေက်ာ္ ပုဆိုးခါးပံုစကိုေျဖကာ လိပ္ထည့္လိုက္ရင္း ဂိုေဒါင္တန္းလ်ားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။
သူတက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ကိုဘတုတ္က တန္လ်ားေနာက္ဘက္ရွိ ေရခ်ဳိးရာေနရာသို႔ ဆင္းသြားသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ဂြမ္းကပ္ေအာက္ထိုးထည့္ကာ ဖြက္ဖို႔အခ်ိန္ရလိုက္သည္။ ညီမျဖစ္သူႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူ၏ ကိုယ္ပြားႏွစ္ခု
သည္ သူ႔ႏွင့္အတူ ညအိပ္တုိင္း ရွိေနေတာ့မည္ဟု ေတြးမိၿပီး အိပ္ယာေပၚပစ္လွဲခ်ရင္း မိုးေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးမိေလေတာ့သည္။


မိုးေက်ာ္ ဒုကၡေရာက္ေနသည္။ သူတြက္ထားသည္က သူသူေအာင္ကို ညေန က်ဴရွင္လိုက္ပို႔လွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာဖို႔ အခြင့္ရမည္ဆိုတာကို။ သို႔ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့
သူေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ျဖစ္မလာပါ။ ေန႔လယ္၃နာရီထိုးေလာက္တြင္ ေအာင္ရိပ္ၿမံဳသို႔ ျဖဴျဖဴေအာင္၏သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာသည္။ ဒီအထိျပသနာမရွိေသး။ ညေန သူသူ႔ကို က်ဴရွင္ပို႔မည္ဆိုေတာ့မွ
ဇာတ္လမ္းကစသည္။ အဆိုပါ ျဖဴျဖဴ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ မိုးေက်ာ္ကားႏွင့္လိုက္မည္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာသည္။ ဒါ့အျပင္ သူမတို႔ႏွင့္ အတူ ျဖဴျဖဴပါပါလာသည္။ မေရာက္တာၾကာၿပီ ျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အိမ္ကို
လိုက္လည္ၿပီး အျပန္က်မွ သူသူႏွင့္ တခါထဲ လိုက္ျပန္မည္ဟု ဆိုေလသည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္အဖို႔ သူသူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဘာညာကြိကြလုပ္ရန္ဆိုသည့္ အစီအစဥ္သည္ ပ်က္ျပားသြားရေလသည္။ မတတ္ႏိုင္။ သူသူ႔
က်ဴရွင္က မနက္ျဖန္တစ္ရက္က်န္ေသးသျဖင့္ သူ႔မွာ မနက္ျဖန္ကိုသာ ေစာင့္ရေတာ့မည္။

ျဖဴျဖဴကို သူမသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွ ေစာင့္ေခၚၿပီး သူသူ႔က်ဴရွင္အဆင္းကို ႀကိဳဖို႔ ျပန္လာေတာ့ မိုးေက်ာ္ ျဖဴျဖဴ၏ အရိပ္အကဲကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွေန၍ လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ ျဖဴျဖဴသည္ သူၾကည့္ေနတာကို သိေပမယ့္
စကားတခြန္းတေလမွ ေျပာဆိုျခင္္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ သူတစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ ေအာ္ညည္းခဲ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြသည္ အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။ မေန႔ညတုန္းက မိုးေက်ာ္ႏွင့္ သူမ
ဘာမွ မျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုပင္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ရင္း လိုက္ပါလာသည္။ မိုးေက်ာ္ နားလည္ရခက္လွပါသည္။

သူသူတို႔ က်ဴရွင္က သတ္မွတ္ထားသည့္အခ်ိန္ထက္ ေစာလႊတ္လိုက္သည္ထင္သည္။ က်ဴရွင္အိမ္ေရွ႔တြင္ လြယ္အိတ္ေလးပိုက္ကာ သူ႔ကားအလာကို လည္ဆန္႔ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ သူသူကို အဆင္သင့္ေတြ႔သည္။
သူတို႔ကားကို ျမင္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလး၀င္းသြားၿပီး အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ကားေရွ႔ခန္းအနားေရာက္တြင္ သူမေျခလွမ္းေတြက မဆိုစေလာက္ေလးတန္႔သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ကို မ်က္လံုးေလးေ၀့ကာ
စိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ျဖဴျဖဴရွိရာ ေနာက္ခန္းသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိုးေက်ာ္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို က်ိတ္ကာ ခ်မိပါသည္။

“နင္တို႔ က်ဴရွင္က ေစာဆင္းတာလား ..“
“ဟုတ္တယ္ မမ … ဒီေန႔က က်ဴရွင္ေနာက္ဆံုးေန႔ေလ .. ေနာက္အပတ္ေတြဆို မေခၚေတာ့ဘူး .. စာေမးပြဲေျဖဖို႔ နီးလာၿပီဆိုေတာ့ ဆရာမက အိမ္မွာပဲ စာၾကည့္ေတာ့တဲ့ .. နားမလည္တာေတြကို ေမးခ်င္မွ က်ဴရွင္လာ
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ..“

ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၏ အေမးအေျဖအသံကို ၾကားလိုက္သည္တြင္ မိုးေက်ာ္ပို၍ စိတ္ေမာသြားျပန္သည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို သူသူႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႔ဖို႔ အခြင့္အေရးက အင္မတိအင္မတန္ရွားပါးသြားေခ်ၿပီ။
အဂၤလိပ္စကားပံုတစ္ခုတြင္ သံကို ပူေနတုန္းကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုရေအာင္ ထုရသည္ဟု ဆိုထားသည္။ မိုးေက်ာ္ အခုေတာ့ ဘာကို ထုရမည္နည္း။ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အခ်စ္သရမ္းမိသည့္ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ထုဖို႔သာ ရွိေတာ့
သည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္မို႔ မိုးေက်ာ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိလြတ္သြားသည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္ .. ေရွ႔မွာ !!! ..“
ေနာက္ခန္းမွ ျဖဴျဖဳဴ၏ အလန္႔တၾကားေအာ္သံၾကားမွ မိုးေက်ာ္ ဘရိတ္ကုိေဆာင့္အုပ္ရသည္။ လက္၀ဲဘက္လမ္းၾကားမွ ထြက္လာသည့္ ကားသည္ ရုတ္ခ်ည္း သူ႔တို႔ကားေရွ႔တြင္ ျဖတ္ကာပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ ကားကို
ျမင္သည္ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကားမွန္း မိုးေက်ာ္သိသည္။ ကိုတူး၏ ကား။ သူထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္။ ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ကိုတူးအပါအ၀င္ ေနာက္ထပ္ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ကားေပၚက ဆင္းလာၾကသည္။ လူခ်ည္းသက္
သက္မဟုတ္။ လက္ထဲတြင္ လက္နက္အျပည့္အစံုႏွင့္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔ကားကို ေနာက္ျပန္ေမာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။

“မမ ေနာက္မွာ .. ကိုေက်ာ္စြာ ..“
ေရွ႔ကိုမဲေနသည္မို႔ သူတို႔ေနာက္နားတြင္ ကားတစ္စီး ပိတ္ရပ္ထားသည္ကို မိုးေက်ာ္တို႔ မသိလိုက္။ အခုမွ ေတြ႔ၾကသည္။ ေက်ာ္စြာလင္းသည္ ကိုတူးနည္းတူ သူ႔ကားကို ေနာက္မွေန၍ လမ္းကန္လန္႔ျဖတ္ရပ္ထားသည္။
သူသူ႔က်ဴရွင္ရွိရာ ဤလမ္းၾကားသည္ စိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မို႔ လတ္တေလာ တျခားလာသည့္ မည္သည့္ကားမွ မရွိ။ အေျခအေနက မေကာင္း။ ျဖစ္လာမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ကားထဲမွ ထြက္ကာ ရင္ဆိုင္ဖို႔
ျပဳသည္။

“ျဖဴျဖဴနဲ႔ သူသူ မွန္တံခါးေတြကို တင္ထားလိုက္ .. ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်ထားလိုက္ .. က်ေနာ္ေတာ့ ထြက္ၿပီး ညိွႏိႈင္းၾကည့္ရမွာပဲ .. သူတို႔သေဘာက ဘာမွန္းမသိဘူး ..“
မိုးေက်ာ္ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ဘက္က မွန္တံခါးေတြကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ေလာ့ခ်ကာ ကားေအာက္ကိုဆင္းသည္။ အျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ပုဆိုးကို ခပ္တိုတိုျပင္၀တ္ကာ ရန္မူလာပါက ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားလိုက္သည္။

“သူသူ .. ကိုတူးကို စိတ္ဆိုးခ်င္ စိတ္ဆိုးပါ  .. ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုတူးနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ .. ကိုတူး သူသူ႔ကို မခြဲႏိုင္ဘူး ..“
“ျဖဴျဖဴ .. ကိုယ္လဲပဲ ျဖဴျဖဴကို လက္မလႊတ္ႏိုင္လို႔ ႀကံစည္ရတာပါ … ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တာ ျဖဴျဖဴကိုပါ ..“
“ေအာင္မယ္ .. ရွင္တို႔ လြန္လြန္းလွခ်ည္လား .. ကိုယ့္အဆင့္အတန္းမွကိုယ္ အားမနာ ဒီလိုႀကံရလား .. မလိုက္ႏိုင္ဘူး ..က်မလဲ မလိုက္ဘူး ..က်မ ညီမေလးကို မထည့္ႏိုင္ဘူး .. အခု လမ္းဖယ္ ..“
“ဒီမွာဗ်ာ … ကိုတူးေရာ ကိုေက်ာ္စြာေရာ .. ကာယကံရွင္ေတြက လက္မခံဘူးဆိုမွေတာ့ အလိုမတူပဲနဲ႔ လုပ္ဖို႔ မေကာင္းပါဘူး .. ျဖဴျဖဴတို႔ သူသူတို႔အေဖဆိုတာကလဲ ရဲမႈးႀကီးမွတ္လား ..“
“ေဟ့လူ … ဒီကိစၥ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အေနသာႀကီး .. ၀င္မပါခ်င္စမ္းနဲ႔ .. ေပးစမ္း ကားေသာ့ …“

ေက်ာ္စြာလင္း၏ အမ်က္က မိုးေက်ာ္ဆီသို႔လွည့္လာသည္။ မိုးေက်ာ္ သူမွလက္ဦးမႈမယူလွ်င္ မရေတာ့ဟု သိေနသျဖင့္ ေသာ့ကိုလက္ျဖန္႔ေတာင္းသည့္ ေက်ာ္စြာလင္း၏ လက္ကိုပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။ တဆက္တည္း
ေရွ႔ကိုတိုး၀င္ကာ မ်က္ခြက္ကို လက္သီးတစ္ခ်က္ ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ ေက်ာ္စြာလင္း “အား“ခနဲ နာနာက်င္က်င္ေအာ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္အုပ္ကာ ေနာက္သို႔လွန္က်သည္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ၀င္ခ်ေတာ့ .. ဒီအတိုင္းၾကည့္မေနနဲ႔ ..“
ေက်ာ္စြာလင္း ခံလိုက္ရသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ကိုတူးသည္ သူ႔လူေတြကို တပ္လွန္႔သလို ေအာ္လိုက္သည္။ ကိုတူးကားေပၚက ဆင္းလာသည့္ ခ်ာတိတ္သံုးေကာင္အျပင္၊ ေက်ာ္စြာလင္းကားေပၚမွာ ပါလာသည့္ လူႏွစ္
ေယာက္ကပါ မိုးေက်ာ္ကို ၀င္ရိုက္သည္။ ငါးေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ တစ္ဖက္က လက္နက္အျပည့္အစံုမို႔ မိုးေက်ာ္ အတင္းမ၀င္ရဲ။ ပတ္ေရွာင္ၿပီး လစ္ရင္လစ္သလိုသာ ျပန္ျပန္တြယ္ေနရသည္။ ၀င္ရိုက္
သည့္ လူေတြထိသလို သူလဲပဲ အထိနာသည္။ ေမးရိုးကို သံလက္သီးတစ္ခ်က္ထိသလို၊ လက္ေမာင္းကိုလဲ ဓါးေျမွာင္သြားတစ္ခ်က္ထိသြားသည္။ သူႏွစ္ခ်က္ထိလိုက္ေပမယ့္ တစ္ဖက္တြင္လဲ သူ႔လက္အစြမ္းေၾကာင့္
ႏွစ္ေယာက္ေမွာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္စြာလင္း ေခၚလာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္က ကိုယ္ခံပညာမဆိုးသျဖင့္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္သာ အက်ိတ္အနယ္ခ်ေနရသည္။ က်န္ေနသည့္ ကိုတူး၏ ခ်ာတိတ္ကေတာ့
၀င္မပါေတာ့ပဲ အလစ္ေခ်ာင္းေနသည္။ ေရရွည္တြင္ လြယ္ပါ့မလားေတာ့မသိ။

သို႔ေသာ္ မိုးေက်ာ္ ကံေကာင္းပါသည္။ ကိုတူးတို႔ေတြ မိုးေက်ာ္ကားကို လမ္းပိတ္ကာ ေရွ႔မွတားရပ္လိုက္စဥ္ကတည္းက လမ္း၏ ၀ဲဘက္ျခမ္းရွိ ႏွစ္ထပ္တိုက္တြင္ရွိေနေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ အျဖစ္အပ်က္ကို
 ျမင္လိုက္သည္။ ရိုးရိုးသားမဟုတ္ပဲ မႈခင္းတစ္ခုခုျဖစ္ရမည္ကို တြက္မိသည့္ ထိုအိမ္ရွင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ နယ္ေျမရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားသည္။ လိုအပ္လွ်င္ အကူအညီေပးရေအာင္လဲ သူက ရပ္ကြက္
လူႀကီးေတြဆီ ဖုန္းဆက္သည္။

“ဒီေလာက္ေတာင္ ရွိလွတဲ့ေကာင္ ေသေပေတာ့ကြာ …“
အခ်ိန္ၾကာလာသည္မို႔ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ သံတုတ္ကိုင္ထားသူသည္ အတင္း က်ံဳး၀ါးၿပီး ၀င္သည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမိုးလာသည့္ သံတုတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ညွပ္ကာ
ဖမ္းယူသည္။ မလြတ္ေအာင္ အတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ဘက္ကို အရွိန္ႏွင့္ေဆာင့္ဆြဲသည္။ သံတုတ္ကိုင္လူ ေရွ႔ကိုငိုက္လာစဥ္တြင္ သူလက္၀ါးေစာင္းျဖင့္ လည္ဂုတ္ကို ျဖတ္ခုတ္ခ်သည္။ သို႔ေပမယ့္ အျခားေသာ
ဓါးေျမွာင္သမားသည္ သူ႔လူကို ကယ္ဖို႔ ဇြတ္၀င္လာသည္။ သူ႔၀မ္းဗိုက္ကို တဟုန္ထိုး တန္း၀င္လာသည့္ ဓါးေျမွာင္ကုိ လြတ္ေအာင္ မိုးေက်ာ္ ေနာက္ကို အလ်င္အျမန္ဆုတ္လိုက္ရသည္။ ဒါက သူ႔အတြက္ အမွားျဖစ္သြား
သည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္အလစ္ေခ်ာင္းေနသည့္ ကိုတူးေဘာ္ဒါ ခ်ာတိတ္သည္ ကိုယ္ဟန္ပ်က္ကာ သူ႔နားကိုေရာက္လာသည့္ မိုးေက်ာ္၏ ေနာက္ေစ့ကို လက္ထဲကကိုင္ထားသည့္ ေဘာ့စ္ေဘာဒုတ္ႏွင့္ အလစ္ရိုက္ခ်လိုက္
သည္။

“ခြပ္..“
“အား ..“
“အကို .. “ “ကိုမိုးေက်ာ္ ..“

ျဖဴျဖဴတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၏ အထိတ္တလန္႔ေအာ္သံကို မွန္တံခါးေတြ ပိတ္ထားသည့္တိုင္ အျပင္ကေန ၾကားရသည္။ ေနာက္ေစ့ကေန ေသြးေတြျဖာခနဲ က်လာသည့္ မိုးေက်ာ္သည္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ကတၱရာ
လမ္းေပၚ ပစ္က်သြားသည္။ ျဖဴျဖဴႏွင့္သူသူ ရွိရာသို႔ အတင္းအားတင္းကာ ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူတို႔ရွိရာေနရာသို႔ ရဲကားတစ္စီး ၀ူးကနဲ ေမာင္းတက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မုိးေက်ာ္၏
အာရံုတြင္ တျခားဘာမွ မသိေတာ့ပဲ ေမွာင္အတိ ဖံုးလႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။


“အင္း … ဟင္း … ဟင္း … “
သူနာျပဳဆရာမေလးသည္ ကုတင္ထက္မွ လူနာ၏ ညည္းသံကိုအၾကား၌ ဖတ္လတ္စ ၀တၳဳစာအုပ္ကို ခ်ၿပီးလွ်င္ လူနာကုတင္နားသို႔ အလွ်င္အျမန္ေျပးသြားေလ၏။ ႏွစ္ရက္တိတိ သတိလစ္ေနခဲ့ေသာ လူနာေယာက်္ား
သည္ သတိျပန္လည္ရကာ ေဆးရံု၏ မ်က္ႏွာက်က္အမိုးျဖဴျဖဴကို ျပဴးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အနားသို႔ သူမ ေရာက္လာသည္တြင္ မ်က္ႏွာက်က္ကို ၾကည့္ေနရာမွ သူ၏ ဦးေခါင္းကို
ေစာင္းကာ သူမဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေလသည္။

“က်ေနာ္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဟင္ ..“
“ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာပါ … ကိုမိုးေက်ာ္ ..“
“ဆရာမ .. က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္ … ကိုမိုးေက်ာ္ဟုတ္လား ..“
“ဟုတ္တယ္ေလ .. ရွင့္နာမည္ကို မိုးေက်ာ္ဆိုၿပီး လူနာရွင္ ရဲမႈးႀကီး ဦးသိန္းေအာင္ကိုယ္တိုင္က ေျပာသြားတာ .. ရွင္က သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ကယ္တင္ရင္းနဲ႔ ဒဏ္ရာရလာတာလို႔လဲ အၾကမ္းဖ်ဥ္း က်မသိထားတယ္ ..
ဘာလဲ .. ရွင္က ေခါင္းထိသြားလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို မမွတ္မိေတာ့တာလား ..“

မိုးေက်ာ္ သူနာျပဳဆရာမေလး၏ စကားေၾကာင့္ ေယာင္ယမ္းၿပီး သူ႔ေခါင္းကို လက္ႏွင့္စမ္းမိမလို ျပဳသည္။
“အို .. အဲဒီေနရာကို မစမ္းနဲ႔ေလ .. ေခါင္းက ေျခာက္ခ်က္ေတာင္ ခ်ဳပ္ၿပီး ပတ္တီးစည္းထားရတာ … ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ ခနလွဲေနလိုက္ဦး .. က်မ ဆရာ၀န္ကို  ရွင္သတိရလာတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလိုက္ဦးမယ္ ..
ရွင့္အိမ္ကိုေရာ ေျပာေပးရဦးမလား …“
“ဗ်ာ !!… က်ေနာ့္ အိမ္ ...“
“ေၾသာ္ .. ရွင့္နယ္ ခက္လိုက္တာ … ရွင္အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ရဲမႈးႀကီးဦးသိန္းေအာင္အိမ္ကို ေျပာတာေလ .. ရွင့္မွာ တျခားအိမ္ရွိေသးလို႔လား ..  ရွင္ သတိေမ့ေနတဲ့ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ လာၾကည့္တာကေတာ့
အဲဒီအိမ္က လူေတြပဲ ရွိတယ္ ..“
“ေအာ္ … ဒါဆိုလဲ သူတို႔ကိုပဲ အေၾကာင္းၾကားေပးပါ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းေတြက ထံုေနတယ္ .. “
“ဒါဆိုရင္ ရွင္လဲွေနလိုက္ေလ .. က်မ အခုေလးတင္ ဆရာ၀န္ေခၚၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္ ..ခနေလး ..“

မိုးေက်ာ္ သူနာျပဳဆရာမေလး မွာထားခဲ့သည့္အတိုင္း ကုတင္ေပၚတြင္ အသာျပန္လွဲေနရင္း က်န္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတိရလာစဥ္က မသိသာေပမယ့္ အခုလိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ျပန္လွဲေနသည္တြင္ ျပသနာတစ္ခုႏွင့္
သူႀကံဳလာရသည္။ တျခားမဟုတ္။ အလြန္အမင္း ဆီးသြားခ်င္သည့္ကိစၥပင္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေအာင့္မထားႏိုင္သည္အထိ ဆိုးလာေသာအခါ မိုးေက်ာ္ကုတင္ေပၚကေန လူးလဲထဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ စိတ္ေဆာင္ေနသျဖင့္
သူ႔ေခါင္းက ထံုက်င္ေနမႈကိုေတာင္ ေမ့သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ သမံတလင္းေပၚ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေထာက္ကာ ရပ္မိသြားသည္။ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ထိန္းႏိုင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း
သူသိလိုက္သည္။ တန္းတန္းမတ္မတ္ မယိမ္းမယိုင္ပဲ သန္႔စင္ခန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေအာင့္အည္းထားခဲ့ရသမွ် အျပင္ကိုေရာက္သြားေသာအခါ သူ႔တကိုယ္လံုးေပါ့သြားသလိုေတာင္ ခံစားရသည္။ ကိစၥၿပီးၿပီမို႔
ကိုယ္လက္ေဆးေၾကာဖို႔ ေဘဇင္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေရပန္းကိုဖြင့္သည္။ ခ်ဳိးၿခံေခြ်တာစြာျဖင့္ တေျဖးေျဖးျခင္း က်လာသည့္ ေရအလ်ဥ္ေအာက္သို႔ သူ႔လက္ကိုထိုးခံလိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႔မ်က္စိက ျပဒါးျပယ္စျပဳေနသည့္
ေဘဇင္ေပၚက မွန္ကို ၾကည့္မိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို သူျပန္ျမင္ရသည္။ သူနာျပဳဆရာမေလး ေျပာသြားသည့္ မိုးေက်ာ္က မိုးေက်ာ္ကို ျပန္ျမင္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ထိုအျမင္အာရံုသည္ မိုးေက်ာ္မဟုတ္ေတာ့။
 သူ႔နားထဲတြင္ ေရပန္းမွ ေရက်ေနသံအျပင္ တျခားေသာ အသံေတြကိုပါ ၾကားလာရသည္။ ထိုအသံေတြထဲမွ မိန္းမပ်ဳိးေလးတစ္ဦး၏ အသံခ်ဳိခ်ဳိေလးတစ္ခုက အျခားေသာ အသံမ်ားကုိ ေဖာက္ထြင္းကာ ခြဲထြက္လာသည္။
 ထိုအသံကို ၾကားမိလွ်င္ၾကားမိျခင္း မိုးေက်ာ္ ႏႈတ္မွလဲ ေယာင္ယမ္း၍ နာမည္တစ္ခုကို တန္ျပန္ေခၚမိသည္။

“ေလးငယ္ .. “
ဟုတ္ပါသည္။ ေလးငယ္ဆိုသည့္ နာမည္သည္ အတိတ္ေမ့ေနခဲ့သည့္ မိုးေက်ာ္၏ ႏွလံုးသားတြင္ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ နာမည္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္တြင္မူ သူသည္ ဒီနာမည္ကို တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိ
သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ မိုးေက်ာ္သည္ မိုးေက်ာ္မဟုတ္ပဲ ထြန္းေအာင္သူ ဆိုသည့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္သတည္း …။

*******************************

မန္းတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရၿပီးသည့္တိုင္ ထြန္းေအာင္သူ၏ ဘ၀သည္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဟု ဆိုရမည္။ သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းၿပီးတာႏွင့္ ေက်ာင္းမၿပီးတာသည္ ဘာမွ မထူးျခားေပ။ သူသြားခ်င္ရာသြားသည္။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္သည္။
 ဘယ္အရာကိုမွ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမထား။ သူႏွင့္တစ္ႏွစ္တည္း ေက်ာင္းၿပီးခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ကာ အလုပ္ကိုယ္စီလုပ္ေနၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ သူကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀က အမူအက်င့္ေတြ ဘာဆိုဘာမွ
မေပ်ာက္ေသး။ ေ၀ေလေလ ျဖစ္ေနတုန္း ရွိေသးသည္။

ဒီလိုမ်ဳိး သူလုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္၊ တားျမစ္မည့္သူ မရွိျခင္းမွာလဲ အေၾကာင္းရွိပါသည္။ ထြန္းေအာင္သူသည္ အဖ ဦးေအာင္ရွိန္၊ အမိ ေဒၚေအးေအးေစာတို႔၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည္။ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္ရွိန္
သည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ တာ၀န္သိတတ္သူျဖစ္သည့္အျပင္ သူရသတိၱရွိသူတစ္ဦးမို႔ ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္တြင္ က်င္လည္ေနရသည့္ အခ်ိန္ကမ်ားသည္။ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက
ပင္ ထြန္းေအာင္သူသည္ အေမျဖစ္သူ ေဒၚေအးေအးေစာႏွင့္ အတူ မႏၱေလးၿမိဳ႔ စိန္ပန္းရပ္ရွိ ယခု သူလက္ရွိေနထိုင္ရာ တစ္ထပ္တိုက္ကေလးတြင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္သည္အထိ
ျဖစ္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ၉တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးခ်ိန္တြင္ အေဖျဖစ္သူသည္ ေရွ႔တန္းတစ္ေနရာတြင္ ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံတိုက္ပြဲ၀င္ရင္း က်ဆံုးသြားရွာသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေၾကကြဲမိၾကေပမယ့္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုထမ္း
ေဆာင္ရင္း က်ဆံုးခဲ့ရတာမို႔ တစ္ဖက္ကေန ဂုဏ္ယူမႈႏွင့္ေျဖသိမ့္ခဲ့ၾကရသည္။

ဖခင္ျဖစ္သူ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း ထြန္းေအာင္သူသည္ မိခင္ျဖစ္သူကို ပိုမိုတြယ္တာသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေသျခင္းတရားသည္ ေဒၚေအးေအးေစာကိုလဲ ခ်မ္းသာမေပးခဲ့ပါ။ ထြန္းေအာင္သူ မန္းတကၠသိုလ္တြင္ ဒုတိယႏွစ္
ေရာက္သည့္အခ်ိန္၌ မိခင္ျဖစ္သူကပါ ဖခင္ေနာက္ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။ တစ္ေလာကလံုးတြင္ ထြန္းေအာင္သူ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္ဟု ေျပာရမည္။ ေဒၚေအးေအးေစာသည္ ထြန္းေအာင္သူ
၏ နာမည္ႏွင့္ ဘဏ္စာရင္းဖြင့္ထားေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူသည္ ဘြဲ႔ရသည္အထိ အေျခမပ်က္ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ကိုယ္ပိုင္ကားေလးကိုေမာင္းကာ ေက်ာင္းလာတက္ၿပီး၊ ကိုယ္ပိုင္တိုက္အိမ္ႏွင့္
ေနခဲ့ရသည္မို႔ ထိုအခ်ိန္က ထြန္းေအာင္သူ၏ ဘ၀သည္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားတြင္ အားက်ခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းေနေသးသည္။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ ဘယ္သူ႔မွ ကန္႔ကြက္သူ မရွိသည့္ သူ႔ဘ၀ကို ေကာင္းလွသည္
ဟု ေျပာသူေတြက တစ္ပံုႀကီးပင္။

တကယ္လဲ ထြန္းေအာင္သူသည္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့သည္။ စိတ္ေလေနသည့္အျပင္ အထိန္းအကြပ္ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ သူ သေဘာက်သည္ဟုထင္သည့္ ေကာင္မေလးေတြ၊ သူ႔ကို သေဘာက်ေနသည့္ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္
အတြဲခုတ္လာသည္။ မန္းတကၠသိုလ္ထဲမွာပင္ မနက္တစ္ေယာက္၊ ညေနတစ္ေယာက္ တြဲႏိုင္သည္အထိ ေပၚပ်ဴလာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေပ်ာ္တြဲခဲ့သည္မ်ားကို အသာထားလို႔၊ အတည္တက်လို႔ သတ္မွတ္ရမည့္သူပင္ ေက်ာင္း
မၿပီးခင္ အခ်ိန္ထိ တြက္ၾကည့္လွ်င္ သံုးေယာက္တိတိ ရွိခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြက ဘြဲ႔မရခင္အထိသာ ျဖစ္သည္။

ထြန္းေအာင္သူ ဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲမေျဖခင္ေလးမွာတင္ မမေမာ္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။ ဘြဲ႔ရၿပီးလွ်င္ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတာ ေရေရရာရာ မရွိသည့္ ထြန္းေအာင္သူ၏ အနာဂတ္အား အားမရဆိုကာ သူမဘက္က အဆက္
အသြယ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ျပသနာ မရွိ။ ထြန္းေအာင္သူတြင္ အိအိပိုႏွင့္ ယမင္းေဇာ္ က်န္ေနေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ယမင္းေဇာ္ကလဲ ေက်ာင္းၿပီးသြားလို႔ သူမ ဇာတိျဖစ္သည့္ ျပည္ကို ျပန္သြားၿပီးကတည္းက
ထြန္းေအာင္သူကို အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့။ ထြန္းေအာင္သူ ယမင္းေဇာ္ရွိရာသို႔ လိုက္သြားဖို႔ စဥ္းစားပါေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယမင္းေဇာ္ႏွင့္ သူ၏ ရင္းႏွီးမႈသည္ မမေမာ္လိုမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ အတြင္းက်
က် ရင္းႏွီးသည့္အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရလွ်င္ ယမင္းေဇာ္သည္ ထြန္းေအာင္သူ၏ စိန္ပန္းရပ္၌ ညလာအိပ္ခဲ့သည္မွာ အေခါက္အေခါက္အခါခါ ရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ ထို႔အ
တြက္ေၾကာင့္ ယမင္းေဇာ္ႏွင့္ ေ၀းသြားေသာအခါ ထြန္းေအာင္သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူ ျပည္ကို မေရာက္ခဲ့ပါ။ အဓိက အခ်က္က သူ႔ရင္ထဲတြင္ ယမင္းေဇာ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ
ခ်စ္မေနျခင္းႏွင့္ မႏၱေလးတစ္ၿမိဳ႔ထဲေန အိအိပိုက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အျဖစ္ ရွိေနေသးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အိအိပိုသည္  မ်က္ပန္းရပ္တြင္ ေနထိုင္သည့္  တရုတ္ကျပားမေလးျဖစ္သည္။  တရုတ္ကျပားမေလးမို႔ မ်က္ေပါက္ေလး အနည္းငယ္က်ဥ္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လဲ သြားတက္ေလးရွိသည့္ အိအိပိုသည္ ရယ္လိုက္လွ်င္မူ
အင္မတန္မွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္။ ထို႔အျပင္ အိအိပိုထံတြင္ တျခားေသာ ၾကည့္ေကာင္းေသာ အရာေတြအမ်ားႀကီး ရွိမွန္းကို သူတို႔တြဲမိတာ တစ္လၾကာသည္ႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ အိအိပိုသည္
ထြန္းေအာင္သူက မစပါပဲႏွင့္ သူမဖာသာသူမ အကုန္ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ပါးစပ္ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ရင္ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကားကာ ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ထြန္းေအာင္သူအဖို႔ အိအိပိုကို ဒီေလာက္အလိုက္သိ
မည္လို႔ေတာင္ ထင္မထားခဲ့။ အာလံုး အိုေကမွာ စိုေျပေနသည္။

ေျပာရလွ်င္ အိအိပိုႏွင့္ သူျပတ္သြားလိမ့္မည္ဆုိတာကိုေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ တကယ္ကို ထင္မထားခဲ့ပါ။  တြဲခဲ့သမွ်မိန္းကေလးထဲတြင္ အိအိပိုသည္ သူ႔အေပၚတြင္ နားလည္မႈ အေပးႏိုင္ဆံုး ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ
မိန္းကေလးေတြက ထြန္းေအာင္သူကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္သည္။ အေပ်ာ္တြဲလွ်င္သာ တြဲမည္။ ဆန္းဆန္းျပားျပား အဆင့္သို႔ ကူးေတာ့မည္ဆိုေသာအခါ ထြန္းေအာင္သူကို ဒါမလုပ္ရ၊ ဟိုဟာမလုပ္ရ အစရွိသျဖင့္ တားျမစ္ခ်က္
ေတြ ရွိလာသည္။ အိအိပိုကေတာ့ ဒါမ်ဳိးဘယ္ေတာ့မွ မေျပာ။ တျခား မိန္းကေလးေတြႏွင့္တြဲလို႔ စိတ္ေကာက္တာေတြ၊ သ၀န္တိုတာေတြ ရွိမေန။ အခ်ိန္တန္လို႔ သူမဆီေရာက္လာလွ်င္ သူမက ေက်နပ္ေနတတ္သူျဖစ္
သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အိအိပိုက သူ႔ကို ျဖတ္စကားေျပာလာသည့္အခါ ထြန္းေအာင္သူ ေနာက္ေနသည္ဟုေတာင္ ထင္ထားသည္။ အမူအယာမပ်က္ ထမင္းစားေရေသာက္သည့္ဟန္ႏွင့္ ေျပာေနသည့္ သူမ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္လဲ
ထြန္းေအာင္သူ မယံုေရးခ် မယံုခဲ့ေပ …။

”အိ ..ေအာင့္ကိုေနာက္ေနတာလား ..“
“အိပံုစံက ေနာက္ေျပာင္ေျပာေနတဲ့ ပံုစံေပၚေနလို႔လား ေအာင္ ..“
မ်က္ႏွာတည္တည္ ေလသံမွန္မွန္ေလးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ အိအိပိုကို ၾကည့္ကာ ထြန္းေအာင္သူ ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းမသိ။ ခါတိုင္းအခ်ိန္မ်ဳိးသာဆို အိေဆးမွလႈပ္ေသာက္လာရဲ ႔လားလို႔ ျပန္ေနာက္မိမည္ထင္ေသာ္
လည္း အခုအခ်ိန္တြင္မူ အိအိပို ေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာက ထိုသို႔ ေနာက္ေျပာင္ကာ ျပန္ေျပာရမည့္ ကိစၥမဟုတ္။

“ေအာင္ .. အိကို တကယ္သံေယာဇဥ္ရွိတာပါ .. အဲဒါကို အိအသိပဲ မဟုတ္လား ..“
“သိပါတယ္ ေအာင္ .. အဲဒီလိုသိလို႔လဲ အိ အခုခ်ိန္ထိ ေအာင့္ဆီအၿမဲတမ္းလိုလို လာေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား .. ဒါေပမယ့္ အိဘ၀ကိုအိေလွ်ာက္လွမ္းရဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ေအာင္ .. ေအာင္လဲေအာင့္ဘ၀အတြက္ တိက်တဲ့
လမ္းစဥ္တစ္ခုကို ခ်မွတ္သင့္ေနၿပီ ..“
“ေကာင္းၿပီေလ .. အိဘက္က ဒီလိုေျပာလာမွေတာ့ ေအာင္ဆက္ေျပာေနလဲ ထူးမွာမွ မဟုတ္တာ .. ေအာင္တို႔ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့ ..“
“ေအာင္ စိတ္မဆိုးဘူးဟုတ္ .. အိမွာလဲအိအေၾကာင္းေတြနဲ႔ အိမို႔ပါ ..“
“ရပါတယ္ …“

ထြန္းေအာင္သူ “ရပါတယ္“လို႔သာ ေျပာလိုက္ရသည္၊ မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းခ်င္။ အိအိပို သူႏွင့္ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာခ်င္လို႔ သူ႔အိမ္ကို ညေနလာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာတုန္းက ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္မွာ ဒါမဟုတ္။
မေတြ႔တာ လ၀က္ေလာက္ရွိေတာ့မည့္ အိအိပိုႏွင့္ ခ်စ္ပြဲ၀င္ဖို႔။ အခုေတာ့ သူမက အဆက္ျဖတ္ဖို႔ကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာေျပာျခင္းသာ။ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မွန္း၊ ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ့ၿပီမို႔ ဆက္တီေပၚ
တြင္ ေျခကေလးတြဲေလာင္းခ်ကာ တေစာင္းေလးထိုင္ေနသည့္ အိအိပိုကိုသာ ထြန္းေအာင္သူ စိုက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အိအိပိုသည္ သူမ၀တ္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း အေပၚဘက္တြင္ ကိုယ္လံုးေပၚတီရွပ္အနီရဲရဲေလးကို
၀တ္ထားသည္။ ရင္ညြန္႔မို႔မို႔ေလးက ၾကြၾကြရြရြေလးရွိေနသည္။ ေအာက္ဘက္တြင္မူ ကိုယ္ႏွင့္တတိုင္းတည္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာေလးေၾကာင့္ သြယ္လ်သည့္ ေျခတံေတြက အတိုင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။
တကယ္ကို ႏွေမ်ာစရာေလးပင္။

“ဗ်ဳိ ႔ ဆရာႀကီး .. ၾကည့္လွခ်ည္လား .. ႀကိဳလြမ္းေနတာလား ..“
အိအိပိုက ထြန္းေအာင္သူ၏ အၾကည့္ကို သေဘာေပါက္သည့္ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးစစႏွင့္ ေမးသည္။ ထြန္းေအာင္သူ မခ်ိသြားၿဖဲၿပီး ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပႏိုင္ရွာသည္။ အိအိပိုသည္ ဆက္တီတြင္ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ထြန္းေအာင္သူ
နား ေလွ်ာက္လာသည္။

“ကဲပါ .. ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အိ ေအာင္နဲ႔ အတူေနေပးမယ္ေနာ္ .. အိလဲ ေအာင့္ဟာႀကီးကို ျမင္သြားခ်င္ေသးတယ္ ..“
“တကယ္ !!“
ထြန္းေအာင္သူ႔ မ်က္ႏွာသည္ လငပုတ္ဖမ္းေနရာမွ လြတ္ကင္းလာသည့္ လမင္းႀကီးႏွယ္ ခ်က္ခ်င္း ၀င္းလက္သြားသည္။ ထိုင္ရာမွထကာ အိအိပိုကို ဆတ္ခနဲေကာက္ေပြ႔လိုက္သည္။ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ အတြင္းဘက္
ရွိ သူ႔အိပ္ခန္းဆီသို႔ ဦးတည္ကာ အျမန္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။

“ေအာင္ .. အိ အိမ္ကို ေျခာက္နာရီ အေရာက္ျပန္ရမွာေနာ္ ..“
ေပြ႔ခ်ီလာသည္ သူမကိုယ္လံုးေလးကို ကုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္စဥ္တြင္ အိအိပိုက လွမ္းသတိေပးသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူ႔လက္ပတ္နာရီကို ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေလးနာရီခြဲေနၿပီ။ ကိစၥမရွိ။ တစ္နာရီေလာက္ ေကာင္းေကာင္း
ခ်စ္လို႔ရေသးသည္။ ဘာမွေလာစရာမလို။ ထြန္းေအာင္သူ အရင္ဆံုး အိအိပို၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဆီကို လက္လွမ္းသည္။ ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ခါအလုပ္မရႈပ္ရေအာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေရာ၊
အတြင္းခံပင္တီေလးပါ ေရာခြ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ အၿမဲစားသံုးေနၾက မုန္႔ေပါင္းေလးက မက္ေမာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးရွိေနသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ဒိုင္ဗင္ပစ္ထိုးလိုက္ၿပီး သူ႔လွ်ာကို အရင္အလုပ္
ေပးလိုက္သည္။ မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္အေတာအတြင္း အိအိပို၏ ကိုယ္ကေလး သိမ့္သိမ့္ခါခါလာၿပီး ထြန္းေအာင္သူ၏ ေခါင္းကို သူမလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္လာရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ တတ္သမွ် ပညာအားလံုးကို
ထုတ္ျပလိုက္သည္တြင္မူ သူ႔လွ်ာေစာင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ သူမကိုယ္ကေလး ထြန္႔ထြန္႔လူးကာ ေကာ့တက္သြားၿပီး ေပါင္ၿခံတေလွ်ာက္ အရည္ေတြစိုရႊဲသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူမေပါင္ၾကားက ခြာလိုက္ခ်ိန္တြင္
သူ႔ေမးေစ့ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ အရည္ေတြက တလက္လက္ႏွင့္ ေတာက္ပေနသည္။

“ေအာင္ .. လုပ္ေတာ့ .. အိက တစ္ခ်ီေကာင္းေကာင္းၿပီးသြားၿပီ …“
အိအိပိုသည္ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနရာမွ ကိုယ္ကိုတဆစ္ခ်ဳိးထထိုင္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ၀တ္ထားသည့္ အိမ္ေနရင္းစြပ္က်ယ္ကို သူမက ၀ိုင္းကူခြ်တ္ေပးၿပီး သူမ၀တ္လာသည့္ တီရွပ္အနီေလးကိုလဲ လက္ေျမွာက္ကာ
ခြ်တ္ယူသည္။ ျဖဴေဖြး၀င္းအိသည့္ သူမကိုယ္အထက္ပိုင္းတြင္ အနက္ေရာင္ဘရာေလးသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ အသားျဖဴသည့္ တရုတ္ကျပားမလို႔ အျဖဴႏွင့္အနက္ဆန္႔က်င္စြာရွိေနသည့္ အေနအထားက ျမင္ယံုႏွင့္
ရမၼက္ၾကြဖြယ္ရာေကာင္းေနသည္။

“မျဖဳတ္နဲ႔ .. အိ .. အဲဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ .. ဒီအတိုင္းက လွတယ္ ..“
“ေအာင္ကေတာ့ေနာ္ .. မႏိုင္ဘူး .. ဟင္း .. ဟင္း .. ကဲပါ .. လုပ္မွာလုပ္ေတာ့ အခ်ိန္ၾကာတယ္ ..“
ထြန္းေအာင္သူ အေျပာေၾကာင့္ ဘရာကို ဆက္မခြ်တ္ေတာ့ပဲ ပက္လက္ကေလးျပန္အိပ္ေပးရွာသည့္ အိအိပို၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူဆြဲမလိုက္သည္။ အရည္ေတြတလက္လက္ျဖစ္ေနသည့္ သူမအ၀ေလးဆီသို႔
ပုဆိုးခြ်တ္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ တန္းတန္းမတ္မတ္ထြက္ေပၚလာသည့္ လိင္တံထိပ္ႏွင့္ေတ့သည္။ အိအိပိုတစ္ေယာက္ စိုရႊဲကာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူက ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနေသးသျဖင့္
ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဖိပြတ္ေပးသည္။ ဒါကို အိအိပိုက စိတ္မရွည္ခ်င္။

“ေအာင္ကလဲ .. လုပ္ပါဆိုမွ .. ကပ္ဆြေနေသးတယ္ ...အိအထဲမွာ လိႈက္လိႈက္ၿပီး ယားေနၿပီဟာကို ..“
“လာၿပီ . လာၿပီ .. “
ေတာင္းဆိုသူကေတာင္းဆိုေနမွေတာ့ ျဖည့္ဆီးေပးရယံုပဲဟု သတ္မွတ္ၿပီး ထြန္းေအာင္သူ အထဲသို႔ ဖိသြင္းလိုက္သည္။
“အီး … ၀င္လာၿပီ .. ဆက္သြင္း .. လုပ္ .. လုပ္ ..“
အိအိပို၏ အားေပးအားေျမွာက္သံမ်ားေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ညွာမေနေတာ့။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ရသည္မို႔ ညွာေနစရာလဲ မလိုေတာ့ၿပီဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ျပဳမူေတာ့သည္။ ဂိတ္ကုန္ေအာင္
၀င္သြားသည္ႏွင့္ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ပုခံုးတစ္ဖက္စီေပၚခြဲကာတင္ရင္း ေမာင္းေထာင္းသလိုပင္ စေထာင္းသည္။ ခပ္ေလးေလး ခပ္မွန္မွန္ တစ္ခ်က္ခ်င္း သြားေနရာမွ အရွိန္ရလာသည္တြင္ တေျဖးေျဖး ၾကမ္းသထက္
ၾကမ္းသည္။ ထြန္းေအာင္သူ၏ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္ႏွင့္ ကုတင္တစ္ခုလံုး သိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ တုန္ေနသည္။ အိအိပို၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းသည္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္ ျပန္ေကာ့တက္လာလိုက္ႏွင့္ ပင္လယ္လိႈင္းမိသလို ျဖစ္ကာ
ေနသည္။ သူမ၏ စိတ္အစဥ္သည္လဲ လိႈင္းလံုးမ်ားၾကားတြင္ ေမ်ာပါေနသည့္ ေဗဒါပြင့္ေလးႏွယ္ လြင့္လူးကာ ရွိေနရွာသည္။

ထြန္းေအာင္သူ ကိုယ္တိုင္လဲ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ ေဇာင္းမွလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းတစ္ေကာင္ႏွယ္ ေျပးလႊားေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တျခားဘာမွ မရွိ။ လတ္တေလာရွိေနသည့္ အာရံုထဲတြင္ သူသည္ ေျခကုန္သုတ္ကာ
ေျပးလႊားဖို႔ပဲ သိသည္။ တစြိစြိႏွင့္ တိုး၀င္ေနသည့္ သူ႔လိင္တံကုိ ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလဲ အနားမေပးပဲ အိအိပို၏ ရင္သားေတြကို ဆုပ္ဆြဲကာေဆာ့ကစားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ဘယ္ေလာက္
ၾကမ္းၾကမ္း အိအိပိုက ဘာမွမေျပာ။ အိပ္ယာခင္းကို တင္းတင္းဆြဲကာ ေတာင့္ခံထားသည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိ သူလုပ္သမွ်ကို ျငင္းဆန္မႈမရွိပဲ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ စိတ္ထိန္းထားသည့္တိုင္ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိ
သြားရသည္။

“အိ .. ေအာင္ၿပီးၿပီ … မရေတာ့ဘူး .. အီး .. အီး ..“
အရည္ေတြကို အားရပါးရ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ထြန္းေအာင္သူ မထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ပဲ အိအိပို၏ ကိုယ္ေပၚကို ေမွာက္က်သြားသည္။ သူ႔တကိုယ္လံုး ေခြ်းေတြႏွင့္ ရႊဲေနသလုိ အိအိပို၏ ကိုယ္ကေလးသည္လဲ
ပန္းႏုေရာင္ေသြးေျပးကာေနသည္။ သူမေပၚကို ပိက်လာသည့္ ထြန္းေအာင္သူ၏ ေက်ာျပင္ကုိ အိအိပို အလိုက္သင့္ေလးဖက္ထားသည္။ လက္ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္လဲ ေခြ်းေတြစိုေနသည့္ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးသည္။
ထားခဲ့ရေတာ့မည့္ ထြန္းေအာင္သူကို ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနေတာ့ေလသည္။


အိအိပိုႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားျခင္းသည္ ထြန္းေအာင္သူကို အိမ္မက္မွ လႈပ္ႏိႈးသလို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ဘ၀ႏွင့္ ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေရရွည္တြင္ ဒီအတိုင္းဆက္သြားလို႔
မရႏိုင္ေတာ့ၿပီဆိုတာကို ထြန္းေအာင္သူ နားလည္ခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀ ရပ္တည္မႈအတြက္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူ႔အနာဂတ္အတြက္ စတင္စဥ္းစားရသည္။ အစိုးရအလုပ္ကိုေတာ့
ထြန္းေအာင္သူ မလုပ္ခ်င္ပါ။ သူရခဲ့သည့္ဘြဲ႔က ရိုးရိုးသာမန္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ သိပ္သံုးလို႔ရတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး အလုပ္တစ္ခု လုပ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့သည္။ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိသူျဖစ္သည့္အျပင္ မက္ကဲနစ္
အေျခခံကို နားလည္ထားသည့္အတြက္ ၀ပ္ေရွာ့ေထာင္လွ်င္ ေကာင္းမလား သူစဥ္းစားသည္။

ဤေနရာတြင္ ထြန္းေအာင္သူ ျပသနာတစ္ခုကို စႀကံဳရသည္။ ေငြေရး၊ ေၾကးေရး အခက္အခဲျဖစ္သည္။ အေမျဖစ္သူ၏ အစီအမံႏွင့္ သူ႔ေက်ာင္းၿပီးေအာင္အထိေတာ့ အဆင္ေျပေျပ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လဲ ဘဏ္ထဲတြင္ရွိ
သည့္ လက္က်န္ေငြက ၀ပ္ေရွာ့တစ္ခု ရင္းႏွီးဖို႔ေလာက္အထိေတာ့ မလံုေလာက္ပါ။ အေမ အိပ္ခန္းထဲက မီးခံေသတၱာထဲတြင္လဲ နဂိုကတည္းက မယ္မယ္ရရ ဘာမွရွိတာမဟုတ္။ မတတ္ႏိုင္။ ၀ပ္ေရွာ့လုပ္ျဖစ္လွ်င္
ပါတနာအျဖစ္ပါဖို႔ ေျပာထားသည့္ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုမင္းေနာင္ႏွင့္ပင္ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ရသည္။

“အဲဒါကေတာ့ ငါလဲ မကူႏိုင္ဘူး .. ေအာင္သူ ..  ငါေတာင္မွ သူမ်ား ၀ပ္ေရွာ့မွာ ကပ္လုပ္ေနရတာ  .. ကာယနဲ႔ ဥာဏေတာ့စိုက္ႏိုင္တယ္ေမာင္ .. ေငြေရးေၾကးေရးကေတာ့ ဆလံပဲ  ..“
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ ကိုမင္းေနာင္သည္ နာမည္ႀကီး မက္ကဲနစ္တစ္ဦး ျဖစ္ေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူေလာက္ပင္ အေျခအေနေကာင္းသည္မဟုတ္။ ကိုယ္ပိုင္ ၀ပ္ေရွာ့ကို ေထာင္ခ်င္သည့္ဆႏၵခ်င္း ယွဥ္လွ်င္ သူကေတာင္
 ထြန္းေအာင္သူထက္ သာေပဦးမည္။ မိသားစု ေလးေယာက္စာကို တစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံရွာေကြ်းေနရသည့္ သူ႔ဒုကၡကလဲ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မေသးေခ်။

“က်ေနာ္သိပါတယ္ အစ္ကိုကလဲ .. က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာ က်ေနာ့္ အိမ္ကိုေရာင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ..“
“ဟ .. ေဟ့ေကာင္ ေအာင္သူ .. ေသခ်ာလဲ စဥ္းစားလုပ္ဦးေနာ္ .. မင္းမွာ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း မရွိတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒါေလးက မိဘအေမြမွတ္လား …“
“မတတ္ႏိုင္ဘူး .. အစ္ကိုရယ္ .. တျခားဘယ္လိုနည္းနဲ႔ က်ေနာ္က အရင္းအႏွီးရွာလို႔ရမွာလဲ .. အိမ္က မီးခံေသတၱာထဲေရာ .. ဘဏ္မွာေရာ အခြံပဲရွိေတာ့တယ္ … က်ေနာ္လဲ  မိဘအေမြကိုေတာ့ ဒီလိုဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မ
လဲ .. အခုဟာက ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိေတာ့တာကို ..“
“အင္း .. ခက္ေတာ့ ခက္တယ္ကြာ .. ဒါေပမယ့္ မင္းေသခ်ာ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ စပ္ေပးပါ့မယ္ .. ေပါက္ေစ်းအမွန္နဲ႔ ေရာင္းထြက္သြားေတာ့ မင္း မနစ္နာရဘူးေပါ့ ..“
“ေအးဗ်ာ .. ဒီကိစၥ အစ္ကို႔ကို က်ေနာ္ အားကိုးပါတယ္ .. “

ကိုမင္းေနာင္က စိတ္ခ်ရသည္မွန္း ထြန္းေအာင္သူ သိထားသည္။ ေျပာရလွ်င္ မေတာ္ရသည့္ ေယာက္ဖလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရသည္။ ကိုမင္းေနာင္၏ ညီမေလးျဖစ္သူ ပန္းျဖဴသည္ ထြန္းေအာင္သူႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္
သည္။ ပန္းျဖဴဘက္က ထြန္းေအာင္သူ အေပၚတြင္ စိတ္၀င္စားသည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပခဲ့ေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူက ကိုမင္းေနာင္ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားကာ ေရွ႔ဆက္မတိုးခဲ့။ ထြန္းေအာင္သူ ဘက္ကတံု႔ျပန္မႈွ
မရွိေသာအခါ ပန္းျဖဴသည္ တံု႔ျပန္မႈရွိသည့္ေနာက္ ပါသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ မန္းတကၠသိုလ္တြင္ ပထႏွစ္တက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ဆယ္တန္းက်က်န္ခဲ့သည့္ ပန္းျဖဴ ေယာက်္ားေနာက္လိုက္ေျပးသည္။ ပန္းျဖဴမရွိေတာ
့ေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူက ကိုမင္းေနာင္ဆီသို႔ အ၀င္အထြက္ မပ်က္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အသက္ခ်င္းသာ ျခားသည္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းလိုပင္ ခင္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။

ကိုမင္းေနာင္ဆီက ျပန္လာၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ ..
“တီ … တီ … တီ ..“
အဆက္မျပတ္ ဟြန္းတီးေနမႈေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ကုတင္ေပၚမွ လူးလဲကာ ထသည္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး မနက္ေစာေစာစီးစီး အိမ္ကို ဘယ္သူမ်ား လာတာပါလိမ့္ ..။

ထြန္းေအာင္သူ သံပန္းတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အိမ္ထဲက လူအရိပ္အေယာင္ကို ျမင္လို႔ထင္သည္။ ၿခံေရွ႔တြင္ ရပ္ထားသည့္ အက္စ္အီးဆလြန္းကားအျဖဴေလးဆီမွ ဟြန္းသံက ရပ္သြားသည္။ သူ႔ဆီကို ကားႏွင့္လာ
တာဆိုလို႔ အိအိပိုအျပင္ တျခားသူ မရွိသျဖင့္ ထြန္းေအာင္သူ အံ့အားသင့္သြားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ပင္ ၿခံေရွ႔သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသည့္ ထြန္းေအာင္သူ ၿခံေရွ႔အေရာက္၌ ကားေမာင္းသူ
ဘက္ျခမ္းမွ ထြက္လာသည့္ လူရိပ္ေၾကာင့္ ခလုတ္တိုက္မိမလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ..။

ဟိုက္ .. စိုးျမတ္သူဇာ ။ ခပ္၀ိုင္း၀ိုင္း ေနကာမ်က္မွန္အနက္ကို တပ္ထားသည့္ အစိမ္းႏုေရာင္ပါတိတ္၀မ္းဆက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီး၏ ပံုစံက တကယ္ကို ရုပ္ရွင္ထဲမွ စိုးျမတ္သူဇာႏွင့္ တူေနသည္။ ၿခံတံခါးနား ေရာက္လာသည့္
ထြန္းေအာင္သူကို အျမင္တြင္ သူမ၏ ေနကာမ်က္မွန္ကို ခြ်တ္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ထြန္းေအာင္သူ သူမ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ျမင္လိုက္ရသည္။ စိုးျမတ္သူဇာ မဟုတ္။ သို႔ေပမယ့္ စိုးျမတ္သူဇာလိုပင္ ၾကည့္ေကာင္း
သည့္ အစ္မႀကီးတစ္ဦး။ ထြန္းေအာင္သူကို တစ္ခ်က္ စူးခနဲၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုေက်ာ္ကာ အိမ္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။

“ဒီ အိမ္ပိုင္ရွင္ ထြန္းေအာင္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ .. တဆိတ္ေလာက္ သူ႔ကို ေခၚေပးပါလား …“
“ထြန္းေအာင္သူဆိုတာ က်ေနာ္ပါပဲ .. အစ္မ ..“
“အယ္ .. ဟုတ္သားပဲ .. အားနာလိုက္တာ  .. ကိုမင္းေနာင္က ေျပာလိုက္တုန္းက ထြန္းေအာင္သူက တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္ဆိုတာ ထည့္ေျပာလိုက္တယ္ .. မမစိမ္းက ေမ့သြားလို႔ .. ဘြာ .. ဘြာေနာ္ ..“

မမစိမ္းဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီးက ၿပံဳးရယ္၍ပင္ ထြန္းေအာင္သူကို ေတာင္းပန္သည္။ ညအိပ္တုန္းက အ၀တ္အစားေတြကို မလဲပဲ အိပ္ယာထဲ ပ်င္းေၾကာဆြဲကာ လွဲေနမႈအတြက္ ထြန္းေအာင္သူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္
မိသည္။ ကိုမင္းေနာင္က ေျပာလိုက္သည္ဆိုေတာ့ ၾကည့္ရတာ သူ႔အိမ္ကို ၀ယ္ဖို႕လာၾကည့္တာမ်ားလား။ ၿခံတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရင္း …
“ရပါတယ္ဗ်ာ .. က်ေနာ္က မမလွလွေတြကို ေဗြမယူတတ္ပါဘူး …“
“အလဲ့ .. ငါ့ေမာင္က မေခပါလား .. မမစိမ္းက ဒါမ်ဳိးမွ သေဘာက်တာ .. ခစ္ … ခစ္ ..“
ရယ္ေကာေမာကာႏွင့္ ျပန္ေျပာရင္း ၿခံထဲကို ကားသြင္းဖုိ႔ ေက်ာေပးကာ ကားေမာင္းသူ ေနရာကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည့္ မမစိမ္း၏ ေနာက္ပိုင္းကိုၾကည့္ၿပီး “က်ေနာ္ကလဲ ဒါမ်ဳိးႀကီးမွသေဘာက်တာ“ ဟု ထြန္းေအာင္သူ
တုိးတုိးေလး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ညည္းမိပါေတာ့သည္။

“ထိုင္ပါဦး … မမစိမ္း ..  က်ေနာ္ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ..“
“အရည္ပဲလား .. အဖတ္ပါ လုပ္ဦးေလ …“
“ဗ်ာ !!“
“အလကား စတာပါ ေမာင္ေလး .. မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ .. မမစိမ္း မနက္စာစားခဲ့ၿပီးပါၿပီ … မမတို႔ အလုပ္အေၾကာင္းပဲ ေျပာရေအာင္ …“
ထြန္းေအာင္သူ ေကာင္းၿပီေလဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ပုခံုးႏွစ္ဖက္တြန္႔ျပၿပီး မမစိမ္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ ဆက္တီခံုတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ မမစိမ္းပံုစံၾကည့္ရတာ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ပံုရသည္။ သူစိမ္း
ေယာက်္ားေလးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိေနေပမယ့္ ရိႈးတိုးရိႈးတန္းလဲ ျဖစ္မေန။ သူမပံုစံက ရင္းႏွီးသည့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းတစ္ဦးဆီကို လာလည္သည့္ဟန္ ေပါက္ေနသည္။

“မမက ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါလား …“
“ရွင္ !! “

မမစိမ္း မ်က္၀န္းေလး ၀ိုင္းသြားသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ၾကာမွ ထြန္းေအာင္သူကို ၾကည့္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ရုတ္တရက္ေတာ့ ဘာမွနာမးလည္။ သူ႔ကို အသားလြတ္ႀကီးၾကည့္ကာ လာရယ္သည္
ဆိုၿပီး နဲနဲ တင္းမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ စိတ္ဆိုးခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ ကိုယ္ကေလးကို သိမ့္ကာသိမ့္ကာ ရယ္ေနသည့္ မမစိမ္း၏ ေရွ႔ဘက္ျခမ္းေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အေပၚေအာက္လိႈင္းစီးကုန္သည္။

“အမေလး .. ေမာင္ေလးရယ္ …ရယ္လိုက္ရတာ .. မမစိမ္းျဖင့္ေမာသြားေတာ့တယ္ .. ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး .. ေကာ္ဖီမဟုတ္ေတာင္ ေရေလးေတာ့ တိုက္ပါကြယ္ .. ေရေသာက္ၿပီးမွပဲ မမစိမ္း ရွင္းျပပါေတာ့မယ္
…“
ထြန္းေအာင္သူ၏ မ်က္လံုးေတြက ဘာကိုစိုက္ၾကည့္ေနမွန္း သိေပမယ့္ မမစိမ္း အမူအယာမပ်က္။ သူ႔ကို ၿပံဳးစစႏွင့္ၾကည့္ၿပီး ေရေတာင္းေသာက္ေနေသးသည္။ အားရေအာင္ ရယ္လိုက္ရလို႔ ေမာသြားသည့္ဟန္က
တကယ္ကို ေပၚလြင္ေနလို႔ ထြန္းေအာင္သူ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေသာက္ေရစင္က ေရတစ္ခြက္ကို ခပ္ေပးလိုက္သည္။ သူမေျပာခဲ့သည္အတိုင္း မမစိမ္းက ေရေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ စတင္ကာ စကားေျပာသည္။ ထိုေရာအခါ
အံ့ၾသရသူက ထြန္းေအာင္သူ ျပန္ျဖစ္သြားရသည္။

“ဒီလို ေမာင္ေလးရဲ ႔ .. မမစိမ္းက အိမ္၀ယ္မယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး .. မမစိမ္းနာမည္ အျပည့္အစံုက စိမ္းငု၀ါပါ .. မမက ရန္ကုန္ကပါ … အလုပ္ကေတာ့ ၀တ္လံုေတာ္ရတစ္ဦး ဆိုပါေတာ့ .. အခု ေမာင္ေလးဆီလာတာက
အန္ကယ္ဦးေအာင္ရွိန္ရဲ ႔ညႊန္ၾကားမႈေၾကာင့္ပါ ..“
“ဗ်ာ !!!  … က်ေနာ့္အေဖရဲ ႔ညႊန္ၾကားမႈ ..“
“ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေလး .. ေျပာရရင္ေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြက နဲနဲရွည္မယ္ .. ေဟာဒီမွာ အန္ကယ္ဦးေအာင္ရွိန္ထားခဲ့တဲ့စာကို အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး .. ဒါနဲ႔ ေမာင္ေလး အသက္ ၂၂ႏွစ္ျပည့္ၿပီးၿပီမွတ္လား ..“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. က်ေနာ္ အသက္၂၂ႏွစ္ျပည့္ၿပီးပါၿပီ .. အဲဒါနဲ႔ ဘာမ်ားဆိုင္လို႔လဲ ..“

မမစိမ္းက ထြန္းေအာင္သူ အေမးကို မေျဖေတာ့။ သူမစလင္းဘတ္အိတ္ထဲမွ ထုတ္ယူလိုက္သည့္ စာအိတ္ညိဳကိုသာ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အမွာစာဆိုသည့္အတြက္ ထြန္းေအာင္သူ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပသည္။
 ခ်ိတ္ပိတ္ထားသည့္ စာအိတ္ကို ဖြင့္၍ ေဖာက္လိုက္ေတာ့သည္။

သား .. ထြန္းေအာင္သူ

ဒီစာကို သားဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သားအသက္ ၂၂ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေဖေဖလဲ လူ႔ေလာကမွာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆရမယ္။ ဒီစာကို ေဖေဖရဲ ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးဘပြားဆီမွာ
ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာနဲ႔ ထားခဲ့တာပါ။ ဒီစာအျပင္ သူ႔ဆီမွာ ေဖေဖထားခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္ပစၥည္းတစ္ခုရွိေသးတယ္။ သားတို႔အတြက္ ေဖေဖရဲ ႔ အေမြလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။

သား နားရႈပ္သြားၿပီလား။ ေဖေဖ တိုတိုနဲ႔ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီးပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ သား ခုႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္တုန္းက ေဖေဖတို႔ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္တစ္ေနရာကို စစ္ဆင္ေရးသြားရတယ္။ တစ္ရက္က်ေတာ့
ရန္သူရဲ ႔ ဘိန္းခ်က္စခန္းတစ္ခုကို ၀င္သိမ္းရင္းနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ တိုက္ပြဲေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဖေဖတို႔တပ္စိတ္က လူေတြက်ကုန္သလို ရန္သူေတြဘက္ကလဲ ေဖေဖတို႔ရဲ ႔ထိုးစစ္ကို မခံႏိုင္ပဲ
ဆုတ္ခြာၿပီး ေျပးရတယ္။ ေဖေဖလဲ ကိုယ့္ရဲ ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ေသဆံုးကုန္တာကို မခံႏိုင္လို႔ စိတ္လြတ္သြားၿပီး ရန္သူေတြ ဆုတ္အေျပးမွာ ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္တိုက္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႔အတူ ေမာင္ေမာင္ေလး
ဆိုတဲ့ တပ္သားေလးတစ္ဦးပါ ပါခဲ့တယ္။

ေဖေဖတို႔ေရွ႔က ထြက္ေျပးတဲ့ ရန္သူေလးေယာက္ထဲက ေနာက္ဆံုးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့သူကို ရွင္းပစ္လိုက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖတို႔လဲ ေတာနက္ထဲေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၾကတယ္။ ကိုယ့္နယ္ေျမေဒသမဟုတ္
လို႔ ရုတ္တရက္ေတာ့ ဘယ္ေရာက္လို႔ဘယ္ေပါက္ေနၿပီလဲဆိုတာကို ေဖေဖတို႔ မသိၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ရန္သူ႔ေခါင္းေဆာင္အေလာင္းနားမွာ ထိုင္ၿပီး စခန္းကို ဘယ္လိုျပန္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနတုန္း ေမာင္ေမာင္ေလးက
 ေသေနတဲ့ရန္သူ႔အေလာင္းကို ရွာတယ္။ ခနၾကာေတာ့ သူ႔ဆီက အားရ၀မ္းသာစြာ လွမ္းေအာ္တဲ့အသံၾကားလို႔ ေဖေဖ ထုိင္ေနရာကေန သြားၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေလးလက္ထဲမွာ အင္မတန္မွ အေရအေသြးေကာင္း
တဲ့ ပတၱျမားတစ္လံုးကို ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ေထြးလဲ အဲဒီမွာ ရန္သူ႔လက္ကရလာတဲ့ ပတၱျမားကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုၿပီး တိုင္ပင္ၾကရတယ္။ ဘိန္းခ်က္စခန္းကို သိမ္းတုန္းက ရတာမဟုတ္ပဲ ရန္သူ႔
ေနာက္ကို လိုက္လံရွင္းရင္းမွ ရလာတာျဖစ္လို႔ ေဖေဖလဲ ေဖေဖတို႔နဲ႔ ထိုက္လို႔ရတယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ေလးကေတာ့ အင္မတန္မွ ရိုးသားသူပါ။ ေဖေဖ့ကိုပဲ အစစအရာရာ အပ္ႏွံၿပီး သူ႔ကိုအခ်ဳိးက်သာ ခြဲေ၀ေပးဖို႔ ေျပာရွာတယ္။ ေဖေဖလဲ ဒီပတၱျမားကို ေရာင္းခ်ၿပီးရင္ ေလးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းသူ႔ကိုေပးမယ္လို႔
ကတိစကား ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ေလး ကံမေကာင္းရွာပါဘူး။ ေဖေဖတို႔ တပ္စခန္းကို ျပန္လာၾကတဲ့ ခရီးမွာပဲ ရန္သူေထာင္ထားတဲ့ ေျမျမဳပ္မုိင္းတစ္ခုကို နင္းမိၿပီး အသက္ပါသြားခဲ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ေလး
 မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေဖေဖဟာ သူ႔အေပၚကို ကတိသစၥာ မပ်က္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေဖေဖ ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေမာင္ေလးရဲ ႔မိသားစုကို စံုစမ္းခဲ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ေလးဟာ မုဆိုးဖိုတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔မွာ
ငါးႏွစ္အရြယ္သမီးေလးတစ္ဦး က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ လူမမယ္ အရြယ္ေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ ပတၱျမားကို ထုခဲြေရာင္းခ်ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေမာင္ေမာင္ေလးရဲ ႔အခ်ဳိးက်ပမာဏကို ဒီအခ်ိန္မွာ ေပးလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတာ
ေဖေဖတြက္မိလို႔ အစီအစဥ္ တစ္မ်ဳိးေျပာင္းခဲ့တယ္။

ေဖေဖ ရန္ကုန္ကိုဆင္းသြားခဲ့ၿပီး အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အာမခံေသတၱာတစ္လံုးကို စိတ္ႀကိဳက္ေရြး၀ယ္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ေသတၱာဟာ ေသာ့ေပါက္ႏွစ္ခုပါၿပီး ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တၿပိဳင္တည္းဖြင့္မွ ရတယ္ သား။
အဲဒီ ေသတၱာထဲမွာ ပတၱျမားကို ထည့္သိမ္းၿပီး ေဖေဖ့ရဲ ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္၊ ယံုၾကည့္စိတ္ခ်ရတဲ့ မိတ္ေဆြလဲျဖစ္တဲ့ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးဘပြားဆီမွာ အပ္ထားခဲ့တယ္။ ေသာ့တံတစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေလးရဲ
႔သမီးငယ္ကို ေမြးစားထားတဲ့မိသားစုကို ေပးခဲ့ၿပီး မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားဖို႔လဲ ေသခ်ာမွာခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ သားအေမကို အပ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္မွာ ေသခ်ာသိမ္းဖို႔ မွာထားခဲ့တယ္။

ကဲ .. သား။ ဒီေလာက္ဆို သားလဲ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒီစာကို ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သားအေမဆီက ေသာ့တံကို ေတာင္းပါ။ ၿပီးရင္ ေမာင္ေမာင္ေလးရဲ ႔သမီးကို လိုက္ရွာၿပီး သူ႔ကို နားလည္ေအာင္
ေျပာျပပါ။ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ ရန္ကုန္က ဦးဘပြားဆီကိုသာ သြားၾကေပေတာ့။ ေဖေဖ ေမာင္ေမာင္ေလးအေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ကတိစကားကိုေတာ့ သား လိုက္နာလိမ့္မယ္လို႔ ေဖေဖေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ေဖေဖ
ဦးေအာင္ရွိန္

*****************************

ထြန္းေအာင္သူ စာဖတ္လို႔ ဆံုးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အမွာစာကို ကိုင္ထားရင္း ေခတၱခဏမွ် ငိုင္ေနေသးသည္။ တေအာင့္ၾကာမွ စိတ္ထဲတြင္ သို႔ေလာသို႔ေလာႏွင့္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ကို
ေမးခ်င္လာသည္မို႔ သူစာဖတ္ေနသည္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ မမစိမ္းဘက္သို႔ လွည့္သည္။

“စာထဲမွာ ဦးဘပြားဆိုတာပါတယ္ .. မမစိမ္း .. အဲဒါက ..“
“ဦးဘပြားဆိုတာ မမစိမ္းအေဖပါ .. ေမာင္ေလး .. ေဖေဖက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကပဲဆံုးသြားရွာတယ္ ..“
“ေအာ္ .. ဒီလိုကိုး .. က်ေနာ္ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး မမစိမ္း ..“
“ရပါတယ္ ေမာင္ေလး .. ေဖေဖဆံုးတုန္းက မမစိမ္းကိုေခၚၿပီး အန္ကယ္ဦးေအာင္ရွိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို မွာထားခဲ့တယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ မမစိမ္းက ေမာင္ေလးသတင္းကို စံုစမ္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တာပါ ..“
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. မမစိမ္း .. က်ေနာ္ အားလံုးကို နားလည္သေဘာေပါက္သြားပါၿပီ .. ေသခ်ာေအာင္တစ္ခုပဲ မမစိမ္းကို ထပ္ေမးခ်င္တယ္ .. မမဆီမွာမ်ား မမအေဖက ေသတၱာလိုလိုပစၥည္းတစ္ခု ထားခဲ့တာမ်ား
ရွိမလား မသိဘူး ..“

မမစိမ္းက ထြန္းေအာင္သူစကား အၾကားတြင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ၿပံဳးျပၿပီး ဦးေခါင္းကို ညင္ညင္သာသာေလး ညိတ္ျပရွာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ဒါဆို သူ႔ဘက္က ကိစၥပဲရွိေတာ့သည္။ ေသာ့ …။
ဟုတ္သည္။ ေဖေဖထားခဲ့သည္ဆိုေသာ ေသာ့။ ထြန္းေအာင္သူ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိင္ေနရာမွ ကမန္းကတမ္းထသည္။

“မမစိမ္း ခနေလးေနာ္ … က်ေနာ္ အေရးႀကီးတာေလး လုပ္စရာတစ္ခုရွိလို႔ …“
မမစိမ္းက နားလည္သေဘာေပါက္သည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူ႔အေမျဖစ္သူ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္လာခဲ့သည္။ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ မီးခံေသတၱာဆီကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး
 ၾကမ္းျပင္တြင္ထိုင္ခ်ကာ မီးခံေသတၱာ၏ ခလုတ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ လွည့္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူ႔လက္သည္ မသိမသာေတာင္ တုန္ယင္လို႔ေနသည္။ ေဟာ .. ေတြ႔ပါၿပီ။ မီးခံေသတၱာ၏ ေအာက္ေျခရွိ အကန္႔
ေလးထဲတြင္ ရွိေသာ ယြန္းအစ္ေလးတစ္ခု။ သူ႔အေမထားခဲ့သည့္ ထိုယြန္းအစ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ယြန္းအစ္ထဲတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္လွဲကာ ရွိေနသည့္ ေသာ့တံတစ္ေခ်ာင္းကိုျမင္မွ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်မိသည္။ ေတာ္
ေသးသည္။ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိသည့္ ေသာ့တံကို သူ႔အေမ မဆံုးခင္က မွာခဲ့သည့္အတိုင္း ဆက္လက္သိမ္းထားခဲ့မိလို႔။ ယြန္းအစ္ကို ေသတၱာထဲျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး မီးခံေသတၱာကို က်က်နနပိတ္၍ အိမ္ေရွ႔သို႔ ျပန္ထြက္
လာခဲ့သည္။ မမစိမ္းသည္ ထြန္းေအာင္သူ အတြင္းခန္းမွ ျပန္ထြက္လာတာကို ျမင္သည္ႏွင့္ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္သည္။

“ကဲ .. ေမာင္ေလးေရ .. အေၾကာင္းစံုလဲ သိရၿပီ .. မင္းလဲ ေမးစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ မမစိမ္းျပန္ေတာ့မယ္ … ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို လိုက္ၾကည့္ခ်င္လို႔ …အရင္တုန္းက ေဖေဖနဲ႔ ေရာက္ဖူးေပမယ့္
အရမ္းငယ္ေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ .. ဒီမွာ မမစိမ္း ရန္ကုန္လိပ္စာ … အဲဒါေလး ယူထားလိုက္ … “

ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းကို အားနာသြားမိသည္။ ဧည့္သည္ကို တာ၀န္မေက်သလို ခံစားရသည္။ မမစိမ္းခမ်ာ ရန္ကုန္ကေန သူ႔ကိစၥအတြက္ တကူးတကလာရၿပီး သူကေတာ့ ဘာမွျပန္လုပ္ေပးရေသးသည္ မရွိ။ မမစိမ္း
ကမ္းေပးလိုက္သည့္ လိပ္စာကတ္ေလးကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း …
“ဒီလိုလုပ္ပါလား မမစိမ္း … မမစိမ္း လက္ခံမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ မႏၱေလးအႏွံ႔ မမစိမ္းသြားခ်င္တာ လိုက္ပို႔ပါရေစ .. မမစိမ္းမွာ ၿမိဳ႔ခံမိတ္ေဆြမရွိဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ပဲ ဧည့္ရွင္လို႔ သေဘာထားၿပီး လိုက္ျပခြင့္ေပးပါ ..“
“အဲဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္ … မမစိမ္း အခုေတာင္ မင္းအိမ္လာတာ ေမးစမ္းၿပီးလာရတာ .. မမစိမ္းတစ္ေယာက္ထဲဆိုရင္ေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ ..“

မမစိမ္းက ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ ထြန္းေအာင္သူ၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို မျငင္းဆန္ပဲ လက္ခံသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြန္းေအာင္သူက ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ အေျပးအလႊား ၀င္သည္။ ေဆာင္းတြင္း
ေစာေစာစီးစီးႀကီး ေရခ်ဳိးရတာျဖစ္သည့္တိုင္ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူ႔မွာ ေအးရေကာင္းမွန္း မသိ။ သေဘာေကာင္းလွသည့္ မမစိမ္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားရမည့္ အခြင့္အေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္၍သာ ေနေလသည္။
လည္ကတံုးလက္ရွည္အျဖဴကို ေယာပုဆိုးအနက္ႏွင့္ တြဲ၀တ္လာသည့္ ထြန္းေအာင္သူကို ျမင္ေတာ့ မမစိမ္းကရယ္ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းအေၾကာင္းသိသြားၿပီမို႔ ဘယ္လိုမွ မေနပါ။ သူကေတာင္
သြားေလးၿဖီးကာ အဟီးဆိုၿပီး ျပန္ရယ္ျပလိုက္သည္။ မမစိမ္းက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထားသည့္ကားေသာ့ကို ထုတ္ေပးသည္။

“ကဲ .. ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ရိႈင္းထားတဲ့ မႏၱေလးသား … ေဟာဒီမွာ ကားေသာ့ .. အစံုသာလိုက္ျပေပေတာ့ …“
ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းလက္ထဲက ကားေသာ့ကိုယူလိုက္သည္။ သူ႔လက္ႏွင့္ မမစိမ္း၏ လက္၀ါးျပင္ေလး အမွတ္မထင္ ထိမိသြားသည္။ မမစိမ္းက ဘာမွမေျပာ။ သူ႔ကို မ်က္လႊာေလးတစ္ခ်က္၀င့္ကာ ၾကည့္ၿပီး ေရွ႔ကထြက္
သြားသည္။ ဘယ္တစ္ခ်က္၊ ညာတစ္ခ်က္ ညီညီညာညာယိမ္းခါသြားသည့္ မမစိမ္း၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကိုၾကည့္ၿပီး ထြန္းေအာင္သူ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေနာက္ကပါသြားေလေတာ့သည္။

ထြန္းေအာင္သူႏွင့္ မမစိမ္း တစ္ေနကုန္ေအာင္ပင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔အႏွံ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ထဲတြင္မက အမရပူရဘက္ရွိ ေတာင္သမန္အင္း၊ ဦးပိန္တံတား အစရွိသည့္ ေနရာမ်ားပါမက်န္ ထြန္းေအာင္သူ
လိုက္ပို႔သည္။ အမရပူရက အျပန္တြင္မူ နာမည္ႀကီးပိုးထည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ ႔တြင္ ကားရပ္ၿပီး မမစိမ္းကို ေမတၱာလက္ေဆာင္အျဖစ္ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္တစ္ထည္၀ယ္ေပးလိုက္သည္။ မမစိမ္းခမ်ာ သေဘာက်လိုက္သည့့္ျဖစ္
ျခင္း။ ထြန္းေအာင္သူက ညစာကို ၃၅လမ္းေပၚက နာမည္ႀကီးအကင္ဆိုင္တြင္ ေကြ်းမည္ဆိုတာေတာင္ အတင္းပဲ သူမက ေကြ်းမည္လုပ္ေနလို႔ မနည္းေျပာယူရသည္။ ထြန္းေအာင္သူက မမစိမ္း မႏၱေလးေရာက္တုန္း
သူဧည့္ခံပါရေစ၊ ရန္ကုန္ေရာက္မွ မမစိမ္းက ျပန္ေကြ်းပါဟု ဆိုမွ လက္ေလွ်ာ့သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ည၇နာရီတိတိမွာ လာေခၚမယ္ဆိုၿပီး ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ကာ သူမတည္းခိုသည့္
ေစ်းခ်ဳိနားက ဟိုတယ္ဆီသို႔ ျပန္ပို႔ခဲ့သည္။

ထြန္းေအာင္သူက အခ်ိန္တိက်သလို မမစိမ္းကလဲ တိက်ပါသည္။ ဟိုတယ္စာေရးက မမစိမ္းအခန္းဆီသို႔ ဖုန္းဆက္ကာ ထြန္းေအာင္သူ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားေပးသည္ႏွင့္ သိပ္မၾကာလိုက္။ သူမ
ဧည့္ေဆာင္ထဲသို႔ ေရာက္ခ်လာသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မမစိမ္းသည္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့။ ခဲေရာင္၀မ္းဆက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မမစိမ္း၀တ္ထားသည့္ ႏွစ္ထပ္အကၤ်ီ၏ အေပၚစက ဒိုးယိုေပါက္ျမင္ႏိုင္သည့္
အၾကည္စမို႔ မို႔မို႔၀င္း၀င္းရင္သားဆိုင္ေတြ၏ အေနအထားကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ေနရသည္။ ခဲေရာင္ထမိန္စကလဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္အသားမို႔ သူမကိုယ္ေလးႏွင့္ တင္းတင္းရင္းရင္းကပ္ကာ ေအာက္ပိုင္းအလွကို
ေသြးဆူဖြယ္ေတြ႔ေနရသည္။

“မိတယ္ဗ်ာ … က်ေနာ့္မမကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္လွေနတာပဲ …“
“ေမာင္ေလးေနာ္ .. မမစိမ္းကို ဟိုတယ္မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ တိုက္မိေအာင္ ေျမွာက္ေနတာလား ..“
“ေျမွာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး … မမစိမ္းရယ္ .. ေျမွာက္တယ္ဆိုတာ ကုလားႀကီးကို ခင္ဗ်ားက အသားအရမ္းျဖဴတာပဲေနာ္လို႔ ေျပာမွ ေျမွာက္တာပါ .. အခုဟာက အရွိကိုအရွိအတိုင္း၊ အျမင္ကိုအျမင္တိုင္း က်ေနာ္က
ေျပာတာပါ …“
“အမေလးေလး … ရန္ကုန္သားေတြပဲ စကားေျပာတတ္တယ္လို႔ မမစိမ္းက အရင္တုန္းက ထင္ထားတာ .. အခု မင္းနဲ႔ေတြ႔မွပဲ မႏၱေလးသားေတြကို မမီဘူးဆိုတာ သိရေတာ့တယ္ .. ဟင္း .. ဟင္း …“

မမစိမ္းက ေက်နပ္သေဘာက်စြာပင္ ရယ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ ႔ကေန လႈပ္လီလႈပ္လွဲ႔ႏွင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ထြန္းေအာင္သူမွာ ကားပါလာသျဖင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မမစိမ္း သူ႔ကားႏွင့္ပဲ လိုက္လာခဲ့
သည္။ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္းႏွင့္ပင္ စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္လာၾကသည္။ ထြန္းေအာင္သူက မမစိမ္းႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလို႔ရေအာင္ ဆိုင္ထဲသို႔ မ၀င္ပဲ ပန္းၿခံလိုမ်ဳိးေဆာက္ထားသည့္
အျပင္ဘက္ကိုပဲ ေရြးထိုင္သည္။ ဆိုင္ရဲ ႔နာမည္ေက်ာ္ မာလာငါးဟင္းႏွင့္ အကင္မ်ဳိးစံုကို မွာသည္။

“မမစိမ္း အေအး ဘာေသာက္မွာလဲ …“
“ေမာင္ေလးကေရာ အေအးေသာက္မွာ မို႔လို႔လား …“
“အ ဟဲ .. က်ေနာ္ကေတာ့ ဘီယာေသာက္မလားလို႔ .. ဒီမွာက စည္ဘီယာရတယ္ေလ …“
“ဒါဆိုလဲ .. အဲဒါပဲ လုပ္ေပါ့ .. မမစိမ္းလဲ တစ္ေနကုန္ထြက္ထားေတာ့ .. အေညာင္းေျပတာေပါ့ ..“

ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းကို သေဘာက်သြားသည္။ စည္ဘီယာ တစ္ဂ်ားကို အရင္မွာလိုက္သည္။ ဒီဆိုင္က ထြန္းေအာင္သူ အၿမဲထိုင္ေနၾကဆိုင္မို႔ မာလာငါးဟင္းကပါ ဘီယာႏွင့္မျခား မေရွးမေႏွာင္း ေရာက္လာသည္။
စားၾကေသာက္ၾကရင္း ဆက္စကားေျပာၾကသည္။ မႏၱေလးလက္ရာ မာလာငါးဟင္းမို႔ မမစိမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္လာသည္။ မိတ္ကပ္းပါးပါးေလးဖို႔ထားသည့္ မ်က္ႏွာ
ေလးတြင္လဲ ေခြ်းသီးေလးေတြစို႕လာသည္။ မာလာဟင္း တစ္လုတ္စားလိုက္၊ ဘီယာတစ္ငံုေသာက္လိုက္ႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ ထည့္ေပးသမွ်ကို ႀကိဳးစားစားေနရသည္။

“မမစိမ္း ျဖစ္ေသးရဲ ႔လား …“
“အားပါး .. စပ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္စပ္တယ္ ေမာင္ေလးရယ္ .. ဒါေပမယ့္ စားေကာင္းတာကလဲ စားေကာင္းေနတယ္ … စပ္ေကာင္းႀကီးဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာ ထင္တယ္ … “
“စပ္ေကာင္းႀကီးဆိုတာ မာလာငါးဟင္းအျပင္ ေနာက္တစ္မ်ဳိးရွိေသးတယ္ မမစိမ္းရဲ ႔ .. ဟီး ဟီး ..“
“ေနာက္တစ္မ်ဳိး ??. ဘယ္ဟာရွိေသးလို႔လဲ …“
“အာ .. ဒါက မမစိမ္းတို႔လို အပ်ဳိႀကီးေတြကို ရွင္းျပရခက္တယ္ .. လက္ေတြ႔လုပ္ျပမွ သိမွာ ..“
“ေမာင္ေလး ဆိုလိုတာ .. ဘာ … အယ္ … ေပါက္တတ္ကရေတြ … ဒီေကာင္ေလးေတာ့ … ဟြန္း …“
“က်ေနာ္ေျပာတာ မမစိမ္းက ဘာလဲဆိုတာ သိလို႔လား … မမစိမ္း ကုိယ္လိုရာ ဆြဲမေတြးနဲ႔ေနာ္ …“
“အမယ္ .. က်မက ကိုယ္လိုရာဆြဲေတြးရဦးမယ္ ..မန္းေလးသား ထြန္းေအာင္သူေနာ္ .. လူဆိုး ..“
“က်ေနာ္က တာ၀န္ေက်ခ်င္လို႔ပါ .. မမစိမ္းကလဲ … ဟီး ဟီး ..“

ထြန္းေအာင္သူ တကယ္လဲ တာ၀န္ေက်ပါသည္။ စည္ဘီယာတန္ခိုးႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြမမွန္ခ်င္သည့္ မမစိမ္းကို စားေသာက္ဆိုင္က အျပန္က်ေတာ့ တြဲ၍ ေခၚလာသည္။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့လဲ တြဲ၍ သူမရွိရာ အခန္းသို႔
ပို႔ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေသြးသားမေတာ္စပ္သည့္ ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ဦးႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦး ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္၌ ရွိၾကသည္တြင္ ျဖစ္ၾကသည့္ လမ္းစဥ္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းမိသည္။
ဘယ္သူက စလိုက္မွန္းေတာင္ မသိလုိက္။ ႏွစ္ဦးသား ေပြ႔ဖက္နမ္းၾကသည္။ တစ္ေယာက္၏ အသားဆိုင္ေတြကို တစ္ေယာက္က ကိုင္တြယ္ဖ်စ္ညွစ္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ မမစိမ္း၏ ခဲေရာင္ ထမိန္ေလးက ခါးမွေန၍
ေျပက်သြားရွာသည္။ ထိုေရာအခါ ထြန္းေအာင္သူလဲ မမစိမ္းကိုယ္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရာမွ ခြာၿပီး ကုတင္ေပၚသို႔ ေပြ႔တင္လိုက္သည္။

“စပ္ေကာင္းႀကီးဆိုတာ ဒါႀကီးက ေပးမယ့္အရသာကို ေျပာတာလား … ခစ္ … ခစ္ ..“
ထြန္းေအာင္သူ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္လာေတာ့ မမစိမ္းက သူ႔ကိုလွမ္းစရင္း ေမးသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အေျဖေပးမေနေတာ့ပဲ အလုပ္ႏွင့္သာ သက္ေသျပရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မမစိမ္း၏ ေအာက္ပိုင္း
ကို အကာအကြယ္ေပးထားသည့္ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ပင္တီေလးက သူ႔လက္ထဲပါသြားသည္။

“ေနဦး .. ေမာင္ေလး .. မမစိမ္း အကၤ် ီခြ်တ္လိုက္ဦးမယ္ … ဒီအကၤ် ီက အသစ္ႀကီး …“
မမစိမ္းက လွဲအိပ္ေနရာမွ လက္ေထာက္ျပထရင္း သူမ၏ အကၤ် ီကို သူမဘာသာသူ ခြ်တ္ယူသည္။ ထြန္းေအာင္သူခမ်ာ မမစိမ္း အကၤ် ီခြ်တ္ေနသည့္ ဒီေလာက္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ကိုပဲ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။
 မ်က္စိေရွ႔တြင္ျမင္ေနရေသာ ထူထူထဲထဲ အေမႊးအံုေအာက္က ေဖာက္ကားေနသည့္ အရာကိုသာ တပ္မက္စြာၾကည့္ေနမိသည္။ မိန္းမႏွင့္ မေတြ႔တာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီမို႔ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ခမ်ာလဲ ေထာင္မတ္ေနသည္
မွာ ပစ္မွတ္ကို တည့္တည့္ခ်ိန္ထားသည့္ အေျမွာက္ႀကီးႏွင့္ေတာင္ အလားသ႑ာန္တူေနသည္။ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး မမစိမ္း က်န္ေနေသးသည့္ ဘရာကို ျဖဳတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္က အကြဲေၾကာင္းေလးရွိရာသို႔
လွမ္းစမ္းၿပီး အေပၚဘက္ကို ေကြးကာတင္လိုက္သည္။

“အေမ့ … အင့္ .. ဗုတ္ …“
မမစိမ္း ဘရာကိုေတာင္ ၿပီးေအာင္ ျဖဳတ္ခ်ိန္မရလိုက္။ ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲတုန္သြားၿပီး အိပ္ယာေပၚကို ပက္လက္လွန္ကာ က်သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ မရေတာ့ၿပီ။ ေသာက္ထားသည့္ အရွိန္ေလးႏွင့္ ေဇာတက္ေန
ရာ ဒူးေထာင္တက္လာေသာ မမစိမ္း၏ ျဖဴေဖြးေနသည့္ ေပါင္တံႀကီးေတြကို ကားထုတ္လိုက္ၿပီး သူက ေရွ႔တိုးကာ ထိုင္သည္။ ထိုေရာအခါ တန္းမတ္ေနသည့္ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ မမစိမ္းအဖုတ္က ကြက္တိေတ့ေထာက္
မိသြားသည္။

“မမစိမ္း .. က်ေနာ္ ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ …“
“အင္း … “
မမစိမ္း မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ခ်ရင္း ေျပာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနသည့္ အ၀ကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ပြတ္ကာဆြေပးသည္။ ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္သည့္ သူ႔ထိပ္စိုသြားသည္ကို
 ေတြ႔သည္ႏွင့္ အေသအခ်ာေတ့ကာ ဖိသြင္းခ်လိုက္သည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္သည့္တိုင္ တင္းတင္းစီးစီးႏွင့္ သူ႔လိင္တံထိပ္က အထဲကို ၀င္သြားသည္။ မမစိမ္း၏ လက္တစ္ဖက္က သူ႔၀မ္းဗိုက္ကိုလာကာ ေထာက္သည္။
ထြန္းေအာင္သူ ေနာက္ထပ္ တစ္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၀င္ေအာက္ ထပ္သြင္းသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မွိတ္ထားသည့္ မမစိမ္း၏ မ်က္လံုးအစံုက ျပန္ပြင့္လာသည္။

“အင္း … ရွီး .. ရွီး …  စပ္ေကာင္းႀကီးဆိုတာ ဟုတ္တယ္ … ေမာင္ေလးေရ … ေျဖးေျဖးေနာ္ …“
“ဟုတ္ .. မမစိမ္း … ေျဖးေျဖးေလးနဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ျဖစ္ေစရမယ္ …“
ထြန္းေအာင္သူ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရင္း ေနာက္ထပ္ တစ္ဆစ္ခန္႔ ထပ္သြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။

ထြန္းေအာင္သူ၏ လိင္တံက အထဲကို ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္အျပင္ လမ္းေၾကာင္းလဲ သင့္ေနၿပီမို႔ က်န္ေနသည့္အပိုင္းက သိပ္မၾကာခင္ပင္ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ အထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ မမစိမ္းဆီမွ တျခား
ဘာေျပာဆိုသံမွ မၾကားေတာ့ပဲ သူမခါးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ထြန္းေအာင္သူ၏ လက္ကိုသာ တန္ျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မမစိမ္းပံုစံက ခံႏုိင္ရည္ရွိသည့္အသြင္မို႔ ထြန္းေအာင္သူ ညွာမေန
ေတာ့ပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

“အီး .. ရွီး .. ရွီး …“
မမစိမ္း တကယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္ရည္ ရွိပါသည္။ ထြန္းေအာင္သူသည္ ပင္ကိုယ္ကကို အားေကာင္းေမာင္းသန္ရွိသည္။ ထို႔အျပင္ လတ္တေလာတြင္ ဘီယာအရွိန္ႏွင့္ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနေလရာ သူ႔စိတ္ေတြက ၾကြေန
သည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္သည္။ တစ္ဆံုး၀င္ တစ္ဆံုးထြက္ ေဆာင့္သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ ဆီးစပ္ႏွစ္ခုခ်င္း ရိုက္မိသံကကို လက္ခုတ္ႏွစ္ဖက္တီးသည့္အခါ ျမည္သည့္အသံမ်ဳိးႏွင့္
တေဖာင္ေဖာင္ျမည္ေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ မမစိမ္းဆီမွ နာသည္၊ ေအာင့္သည္ဆိုၿပီး တားျမစ္သံ တစိုးတစိမွ် မၾကားရေပ။ တင္းတင္းေစ့ထားသည့္ သြားၾကားမွ ထြက္က်လာသည့္ ေလတိုးသံမ်ဳိးႏွင့္သာ တရွီးရွီး တအီးအီး
ညည္းကာေနသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေဆာင့္သမွ်ကို တင္းကာ ေတာင့္ခံထားမွန္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ရႈံ ႔မဲ့သြားသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးက သက္ေသခံေနေလသည္။

မႏၱေလးၿမိဳ ႔၏ေဆာင္းညသည္ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးသည္လဲ မသိေခ်။ အခန္းထဲရွိ လူသားႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ထြန္းေအာင္သူႏွင့္ မမစိမ္းတို႔ကမူ ေခြ်းတလံုးလံုးႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္
ထြန္းေအာင္သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္ရွဴသံ တရွဴးရွဴး၊ တရွဲရွဲက မမစိမ္း၏ ေအာ္ညည္းသံႏွင့္အတူ အၿပိဳင္ရွိကာေနသည္။ ဒီလိုမ်ဳိးသာ ဆက္တိုက္ေစာင့္ေနလွ်င္ တခဏေလးအတြင္း ၿပီးသြားႏိုင္မွန္း ထြန္းေအာင္သူ
သိသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္ကို ခ်ဖို႔ ေတြးမေနေတာ့ပါ။ ဒီလိုမ်ဳိး သူ႔စိတ္ထင္တိုင္း မႀကဲရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ ၿပီးခ်င္မွၿပီးေရာ မမစိမ္းလိုမ်ဳိး အကိတ္ႀကီးႏွင့္ ႀကံဳတုန္း သူအမုန္းဆြဲ
ပစ္ခ်င္ေနသည္။ ဒီေတာ့ မမစိမ္း၏ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ခံရသည့္ အပင္ငယ္ေလးႏွင့္ေတာင္ တူေနေသးသည္။ ေရႊရင္ထြားထြားေတြဆိုလွ်င္ လိႈင္းထေနသည္ႏွယ့္ အေပၚေအာက္ တုန္ခါေနသည္မွာ
ေတာက္ေလွ်ာက္ အဆက္မျပတ္ပင္။

အားကုန္သံုးကာ ေဆာင့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ သူ႔လိင္တံထံမွ ယားယံတက္လာသည္ကို ထြန္းေအာင္သူ ခံစားရသည္။ သူၿပီးေတာ့မည္ဆိုတာကို သိသည္။
“မမစိမ္း .. က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္ … အထဲမွာ …ၿပီးလို႔ရမလား …“
“အင္း .. ရွီး .. ရတယ္ … ေမာင္ေလး .. မမစိမ္းလဲ ၿပီးေတာ့မယ္ … ေဆာင့္  … ေဆာင့္ ..“
ထြန္းေအာင္သူ သူ႔ကိုယ္လံုးကို မမစိမ္း၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမပုခံုးကို တင္းတင္းဆြဲကာ ဖက္သည္။ မမစိမ္းကလဲ တန္ျပန္သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ၏ ေက်ာျပင္ကို လြတ္
ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္း၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို စုပ္ကာဆြဲသည္။ နမ္းေနရင္းႏွင့္ သူ၏ ဖင္ႀကီးကို ၾကြလ်က္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ၿပီး
ေနာက္ဆံုးအခ်က္တြင္ ျပန္မထုတ္ေတာ့ပဲ အထဲကိုႏွစ္ကာထားလိုက္သည္။ မာေတာင့္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက ရုတ္တရက္တင္းကာ သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ထြန္းေအာင္သူ၏ သုတ္ရည္မ်ားသည္ မမစိမ္း၏ အဖုတ္
ထဲ ျပည့္လွ်ံသြားသည္။ မမစိမ္းကိုယ္လံုးေလးခမ်ာလဲ ေကာ့တက္ကာသြားၿပီး အၿပီးခ်င္းဆံုကာ ထြန္းေအာင္သူ ညႊန္းဆိုသည့္ ေနာက္ထပ္စပ္ေကာင္းႀကီးဆိုသည့္ အရသာကို ခံစားလိုက္ရေလေတာ့သည္။

*****************************

မမစိမ္း မႏၱေလးမွ ျပန္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ၏ ဦးတည္ခ်က္က ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အေမြျဖစ္သည့္အျပင္၊ ပတၱျမားကို ထုခြဲေရာင္းခ်လွ်င္ ရရွိလာမည့္ အျမတ္အစြန္းမ်ားေၾကာင့္
လက္ရွိအိမ္ကို ေရာင္းဖို႔ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ တပည့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏ သမီးျဖစ္သူကို ရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္။ သူမဆီမွာ ထားခဲ့သည္ဆိုေသာ ေနာက္ထပ္ေသာ့တံတစ္ေခ်ာင္းကို ရေအာင္
ရွာကာ မမစိမ္းဆီသြားရမည္။ ထိုကိစၥကို ကိုမင္းေနာင္ႏွင့္ သူတိုင္ပင္ၾကည့္သည္။

“ဒါဆို .. မင္းက ဘယ္ကေနစရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလဲ …“
“က်ေနာ္ေတာ့ ေဖေဖ ေနာက္ဆံုးအမႈထမ္းခဲ့တဲ့ တပ္ရင္းဆီကို ျပန္သြားရမွာပဲ အစ္ကို .. အဲဒီကေန တဆင့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေလး ေနသြားခဲ့တဲ့ လိပ္စာကိုရရင္ အဲဒီကိုလိုက္မယ္ .. သူေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ေတာ့
သူ႔သမီးရဲ ႔အေၾကာင္း သိရမယ္ ထင္တာပဲ …“
“အင္း .. ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး .. ဒါဆိုလဲ မင္းအိမ္ကို ေလာေလာဆယ္ ေသာ့ပိတ္ထားခဲ့ေပါ့ကြာ .. ေသာ့ကို ငါ့ေပးထား .. ငါၾကည့္ထားလိုက္မယ္… မင္းဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ င့ါဆီေတာ့ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေစနဲ႔
ေပါ့ .. မိဘအေမြဆိုေပမယ့္ .. အရမ္းေတာ့ မေမွ်ာ္ကိုးထားနဲ႔ ေအာင္သူ … အေမြဆိုတာ ထိုက္မွရတာ…ငါကေတာ့ မင္သိတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ပိုင္ရင္းႏွီးဖို႔ အရင္းအႏွီးမရွိမွေတာ့ မင္းျပန္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ရမွာပဲ “
“ဟုတ္ကဲ့ .. အစ္ကို .. စိတ္မပူပါနဲ႔ .. က်ေနာ္ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးသမီးကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေတြ႕ေအာင္ ႀကိဳးစားရွာပါ့မယ္ ..“

ထြန္းေအာင္သူ ကိုမင္းေနာင္ကို ကတိေပးၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ ႔မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားခဲ့သည့္အတိုင္း ဖခင္ျဖစ္သူ ေနာက္ဆံုးအမႈထမ္းခဲ့သည့္ တပ္ရင္းဆီသို႔ လိုက္သြားသည္။ လက္ရွိတပ္ရင္းမႈးျဖစ္သူႏွင့္
ေတြ႔ကာ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ရွိန္ဆိုသည့္ နာမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ကာ မိတ္ဆက္ေသာအခါ တပ္ရင္းမႈးျဖစ္သူက ပ်ာပ်ာသလဲ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ လက္ရိွတပ္ရင္းမႈးသည္
ဦးေအာင္ရွိန္ႏွင့္ အတူတကြ စစ္ေျမျပင္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ သိခ်င္သည့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏ ေနရပ္ကို အခက္အခဲမရွိ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏
ဇာတိဆိုသည့္ ေျမာင္းျမသို႔ လိုက္ဖို႔ျပင္သည္။

ထြန္းေအာင္သူ မႏၱေလးၿမိဳ ႔မွ ထြက္လာကတည္းက စိတ္ထဲတြင္ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္ေနသည့္ ကိစၥတစ္ခုရွိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ေနသလို မသိုးမသန္႔ခံစားရသည္။
လြယ္အိတ္တစ္လံုးကိုလြယ္ကာ၊ ေကာင္းဘြိဳင္လိုလို ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို သူေရာက္ရာ ေနရာတိုင္းတြင္ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရသည္။ အစပထမတုန္းက မေတာ္တဆ ခရီးသြားျခင္းဆံုသျဖင့္
ေတြ႔သည္လု႔ိ သူသေဘာထားခဲ့ေပမယ့္ ေတြ႔ပါမ်ားလာေသာအခါ အနည္းငယ္ သံသယ၀င္လာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစစ အရာရာကို သတိထားဖို႔ သူဆံုးျဖတ္ထားသည္။ နဂိုကတည္းက သတၱိမနည္းသူမို႔ ထြန္းေအာင္သူ
 ေၾကာက္ရြံစိတ္ေတာ့ မျဖစ္မိပါ။

ေျမာင္းျမေရာက္လွ်င္ ဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏ သမီးကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လဲ ထြန္းေအာင္သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးတို႔ ေနခဲ့သည္ဆိုေသာေနရာတြင္ လက္ရွိေနသူမ်ားက
ဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏ နာမည္ကိုေတာင္ မၾကားဘူးေခ်။ ၎တို႔၏ ေျပာျပခ်က္အရ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးတို႔ ေနခဲ့သည္ဆိုေသာ ေနရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ခန္႔က မီးႀကီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ မီးေလာင္ၿပီးေနာက္
အစိုးရက ေနရာျပန္လည္ခ်ထားေပးခဲ့ေသာ္လဲ အမ်ားစုက ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ ႔သြားၾကသျဖင့္ လူေဟာင္းမ်ား မရွိၾကေတာ့ေပ။

“ဒါဆို က်ေနာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အေဒၚရယ္ … က်ေနာ္က မႏၱေလးကေတာင္ လာၿပီး စံုစမ္းရတာ …“
“ဦးႀကီးေမာင္ဆိုတာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္ ေမာင္ရင္ … သူကေတာ့ ေဒသခံလို႔ေျပာရမယ္ .. သူ႔ဆီမွာ ေမးၾကည့္ပါလား …“
အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီး၏ ညႊန္ျပမႈႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ ဦးႀကီးေမာင္ဆိုသည့္ အဘိုးႀကီးကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးဆိုၿပီး ေျပာျပေတာ့ စဥ္းစားဟန္ျပဳသည္။
“ေမာင္ေမာင္ေလးဆိုတာ စစ္ထဲ၀င္သြားတဲ့တစ္ေယာက္ကို ေျပာတာ မွတ္လား …“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ပါတယ္ .. အဘ .. သူ႔ကိုေျပာတာ .. က်ေနာ္သိတာက သူ႔မွာ သမီးတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ ..“
“ေအး .. ေအး .. ငါမွတ္မိၿပီ .. ေမာင္ေမာင္ေလး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ သူ႔အေဖနဲ႔အေမကပဲ ကေလးမေလးကို ဆက္ျပဳစုခဲ့တာပါ .. ကေလးမေလး ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွပဲ သူတို႔ ေျပာင္းသြားၾကတာပဲ .. “
“သူတို႔ ဘယ္ေျပာင္းသြားၾကတာလဲ .. အဘမ်ားသိလား …“
“ေမာင္ေမာင္ေလးမွာ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္ … သူ႔ညီမက အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ေယာက်္ားေနာက္လိုက္ေနတယ္ .. ေတာင္ငူဘက္မွာ .. သူတို႔ေတြ အဲဒီကို ေျပာင္းသြားၾကတာပဲ ..“

ထြန္းေအာင္သူ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းေမာႀကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ သည္အတိုင္းသာဆို ေတာင္ငူကိုလိုက္ရေပဦးမည္။ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ ခက္သည့္ ဇာတ္လမ္းႀကီးပါလားဟု ေတြးကာ ရင္ေမာမိသည္။ မတတ္ႏိုင္။
 ဒီေလာက္သိရတာကိုက သူ႔အတြက္မဆိုး။ လံုး၀လမ္းစေပ်ာက္သြားတာထက္စာလွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးသည္။

“ေက်းဇူးပါပဲ .. အဘရယ္ … ဒါနဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးရဲ ႔သမီးနာမည္ကိုမ်ား အဘ မွတ္မိလား မသိဘူး ..“
“မွတ္မိတယ္ ေမာင္ရင္ .. ကေလးမေလး နာမည္က ရိုးရိုးေလးပဲ .. သူ႔အေဖ နာမည္ကိုဆြဲၿပီး ေလးေလးငယ္လို႔ သူ႔အိမ္က မွည့္ေပးထားတာ …“
“ေလးေလးငယ္ .. ေလးေလးငယ္ ..“

ထြန္းေအာင္သူ ဦးႀကီးေမာင္ေျပာသည့္ နာမည္ကုိ တဖြဖြ ရြတ္ေနမိသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဒီနာမည္ေလးကို ရြတ္ရတာကိုက သူစိတ္ထဲတြင္ သာယာသလိုမ်ဳိး ခံစားရသည္။ ေလးေလးငယ္သည္ လူမေတြ႔ရေသးပဲႏွင့္
နာမည္ႏွင့္တင္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းေနသည္။ လူကိုသာ ေတြ႔လွ်င္ ယခုထက္ပို၍ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းမည္မွန္း ထြန္းေအာင္သူ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ မသိခဲ့ေသးပါ။


“ခနေလးေနာ္ အကို.. မမေလးကို သြားေခၚေပးမယ္ .. ဒီမွာ ထိုင္ေစာင့္ေပးပါဦး ..“
အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးက ထြန္းေအာင္သူကို ေျပာၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္တြင္ ထြန္းေအာင္သူ ဧည့္ခန္းထဲကို ေ၀့ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ဆက္တီခံုတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ လူက
 ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနသည့္တိုင္ စိတ္ကေတာ့ သူအေတာ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ေလးေလးငယ္သည္ ဘယ္လိုမိန္းကေလးမ်ဳိး ျဖစ္မည္နည္း။ သူလာေတြ႔သည့္ ကိစၥကိုေရာ ယံုၾကည္ပါ့မလား။ ထို႔ထက္ပို၍မူ အေဖေပးအပ္ထားခဲ့
သည္ဆိုေသာ ေနာက္ထပ္ေသာ့တံဆိုတာေရာ ရွိႏိုင္ေသးပါဦးမလား၊ အစရွိသည့္ အေတြးမ်ားသည္ ထြန္းေအာင္သူ၏ ဦးေႏွာက္ကို တရံမျပတ္ အလုပ္ေပးလ်က္ ရွိေနသည္။ ထိုအခိုက္ အိမ္ေဖာ္မေလး ၀င္သြားသည့္
အိမ္မႀကီးဘက္ကို ကာထားေသာ ေနရာမွ လိုက္ကာစေလးက လြင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ လွမ္းၾကည့္မိသည္။

ရုတ္တရက္ဆိုသလို ထြန္းေအာင္သူ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ မတ္တပ္ရပ္မိသည္။ သူဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားမွန္း ထြန္းေအာင္သူ မသိ။ လုပ္မိလုပ္ရာ ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာရမည္။ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ တစ္မိနစ္လွ်င္
 အႀကိမ္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ခုန္ေနရမွာ လိုက္ကာေနာက္မွ ေပၚလာသည့္ အရိပ္ကို အျမင္တြင္ ရုတ္တရက္ အႀကိမ္တစ္ရာေက်ာ္ ခုန္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ပဲ ရုတ္ခ်ည္း
 မတ္တပ္ထရပ္မိျခင္းသာ။ လိုက္ကာေနာက္မွ ေပၚလာသည့္ မိန္းမပ်ဳိေလးသည္ ထိုမွ်ေလာက္ေအာင္ပင္ ထြန္းေအာင္သူ၏ ႏွလံုးသားကို ဖမ္းစားထားေလသည္။ ေလးေလးငယ္ဆိုတာ သူမပဲလား။

“ထိုင္ပါရွင္ … ေလးေလးငယ္ဆိုတာ က်မပါပဲ ..“
ထြန္းေအာင္သူ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ထိုအထဲမွ တစ္ခ်ဳိ႔ဆိုလွ်င္ ေတြ႔ဖူး၊ ျမင္ဖူးယံု အဆင့္ထိမကပဲ အတူတူ ခ်စ္တင္းေႏွာဖူးသည့္အထိ ရင္းႏွီးခဲ့ေသးသည္။ သူ႔အတြက္ မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လို႔ ဣေျႏၵပ်က္ရသည္ဆိုတာ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ အခုျဖစ္ေနေလသည္။ ေလးေလးငယ္က ထိုင္ပါဆို၍ ေျပာဆိုသည့္တိုင္ ထြန္းေအာင္သူသည္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ သူမကို စိုက္ေငးၾကည့္
ေနမိသည္။ ေလးေလးငယ္သည္ ထြန္းေအာင္သူ၏ အျပဳအမူကို ျမင္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္သည့္ဟန္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္သြားသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကို တစိုက္မတ္မတ္ၾကည့္ေနမိေသာ ထြန္းေအာင္သူ ထိုေရာအခါမွ
အသိျပန္၀င္လာၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။

“က်မကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဆိုတာ ဘာမ်ားပါလဲရွင္ ..“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. က်ေနာ့္ နာမည္က ထြန္းေအာင္သူပါ ... မႏၱေလးမွာ ေနတာပါ ... လြန္ခဲ့တဲ့လက က်ေနာ္ ဒီစာေလးကို က်ေနာ့္အေဖရဲ ႔အေမြထိန္း ေရွ႔ေနတစ္ေယာက္ဆီကေနနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္ ... မေလးေလး
ငယ္ တဆိတ္ေလာက္ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး ...ဒီစာကို ဖတ္လိုက္ရင္ မေလးေလးငယ္ သေဘာေပါက္သြားမွာပါ“

ထြန္းေအာင္သူ အသံကိုထိန္းကာ ႀကိဳးစားရွင္းျပလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာ အားလံုးကို စကားႏွင့္ ေျပာျပလွ်င္ ရႏိုင္ေပမယ့္ ေလးေလးငယ္ သူ႔အေပၚ သံသယမ၀င္ပဲ ယံုၾကည္လာေအာင္ အသင့္ပါလာ
သည့္ စာကို တခါထဲ ထုတ္ျပကာ ေပးဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူကမ္းေပးလိုက္သည့္ စာကို ေလးေလးငယ္က ယူသြားကာ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ စာကုိ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ဖတ္ေနမႈေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္၏
 အာရံုက ထြန္းေအာင္သူထံတြင္ ရွိမေနပါ။ ထိုေရာအခါ ထြန္းေအာင္သူ ေလးေလးငယ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကည့္ခြင့္ရသည္။ လွပသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ အခ်ဳိးအစားေျပျပစ္သည့္ ကိုယ္လံုးေလး
ေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္။ သူဒီလို တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးပါ။ ေလးေလးငယ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သူခ်စ္မိသြားၿပီ ထင္သည္။ love at first sight ဆိုတာ ဒါကိုပဲ ေျပာၾကတာ ျဖစ္မည္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုထြန္းေအာင္သူ .. က်မကို ရွင့္အေဖရဲ ႔စာကို ေပးဖတ္တဲ့အတြက္ပါ …“
ေလးေလးငယ္သည္ စာဖတ္ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူကို မ်က္လံုးေလး၀င့္ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။ သူမ၏ အသံသည္ ခ်ဳိျမေနၿပီး ခုနကႏွင့္မတူပဲ ရင္းႏွီးမႈတို႔ျဖင့္ ယွက္ႏြယ္ေနသည္ဟု ထြန္းေအာင္သူ ထင္မိသည္။
“စာထဲမွာပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ မေလးေလးငယ္ .. က်ေနာ္လဲ ဒီစာကိုရရျခင္း မေလးေလးငယ္ရဲ ႔သတင္းကို ရေအာင္စံုစမ္းၿပီး လိုက္ရွာခဲ့တာပါ .. မေလးေလးငယ္အေဖ ေခါင္းခ်သြားခဲ့တဲ့ ေျမာင္းျမကိုလဲ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ပါ
ေသးတယ္ .. အဲဒီကေနမွ တဆင့္ ေမးျမန္းၿပီး အခု ေတာင္ငူကို လိုက္လာခဲ့တာ …ေတာ္ေသးတယ္ .. ဒီမွာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္လာေတြ႔လို႔ … ဒါနဲ႔ ..“
“ေသာ့ကို ေမးခ်င္တာလား ကိုထြန္းေအာင္သူ …“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. မေလးေလးငယ္ … “
“ရွိပါတယ္ .. ကိုထြန္းေအာင္သူ … ခနေလး ထိုင္ေစာင့္ပါေနာ္ .. က်မ သြားယူလိုက္ပါဦးမယ္ ..“

ေလးေလးငယ္သည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အိမ္မႀကီးဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ျဗဳန္းစားႀကီး စကားျဖတ္ကာ ထသြားသည့္ ေလးေလးငယ္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ အနည္းငယ္ ေၾကာင္အမ္း
အမ္းျဖစ္ရသည္။ တစ္ခုခု ေျပာမည့္ဟန္ အျပဳမွာပင္ ေလးေလးငယ္သည္ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ထင္ထားခဲ့သည္က ေလးေလးငယ္သည္ သူ႕အေဖစာကို ဖတ္ၿပီးေနာက္
အားရ၀မ္းသာျဖစ္ကာ စာထဲပါသည့္ ပတၱျမားအေၾကာင္း ေမးလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ေလးေလးငယ္က သူထင္ထားသလိုမဟုတ္ပါ။ သူ႔ကိုခင္မင္သည့္ အရိပ္အေယာင္သာ ျပၿပီး ပတၱျမားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး
တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ မေမးေခ်။ ေတြးရ ခက္လွပါသည္။

“ဒီမွာပါ ကိုထြန္းေအာင္သူ… က်မ အဘြားမေသခင္က အေဖထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းဆိုၿပီး က်မကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ မွာသြားတာပါ …“
ထြန္းေအာင္သူသည္ လက္ထဲကို ေရာက္လာေသာ ကတၱီပါအိတ္ကေလးကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ အိတ္အနက္ေလး၏ ရႈံ႕ႀကိဳးေလးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး လက္ေပၚေမွာက္ခ်လိုက္သည္တြင္ ေသာ့တံတစ္ေခ်ာင္းထြက္လာသည္။
 ျမင္ယံုႏွင့္ ဒီေသာ့တံသည္ သူ႔အေဖထားခဲ့သည့္ ေသာ့တံမွန္း တန္းသိသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေသာ့တံကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး ရႈံ ႔ႀကိဳးကိုဆြဲပိတ္ကာ ေရွ႔တြင္ ထုိင္ေနသည့္ ေလးေလးငယ္ဆီကို ျပန္ကမ္းေပးသည္။
သို႔ေသာ္ ေလးေလးငယ္က လွမ္းမယူေခ်။

“ကိုထြန္းေအာင္သူပဲ ယူထားလိုက္ပါ … “
“မေလးေလးငယ္ တဆိတ္ က်ေနာ့္ကို ယံုလြန္းရာက်မေနဘူးလား .. က်ေနာ္က ေသာ့ယူၿပီး ေပ်ာက္သြားရင္ မခက္ဘူလား  .. မေလးေလးငယ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အေမြေတြ ဆံုးသြားမယ္ေလ..“
ထြန္းေအာင္သူ၏ အေမးကို အၾကားတြင္ ေလးေလးငယ္သည္ လွပစြာၿပံဳးပါသည္။ ၿပီးမွ ..
“ရပါတယ္ ကိုထြန္းေအာင္သူ .. က်မအေနနဲ႔ ကိုထြန္းေအာင္သူ ေျပာတဲ့အေမြဆိုတာကို ေကာက္ရတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုလိုပဲ သေဘာထားပါတယ္ .. ဒီေသာ့တံဆုိတာကလဲ က်မအဘြားမဆံုးခင္က မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္
ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုၿပီး မွာထားခဲ့လို႔ သိမ္းထားတာပါ  .. ေနာက္ၿပီး ေလးငယ္အေဖေတာင္ ကိုထြန္းေအာင္သူကို အေဖကို ယုံခဲ့ေသးတာပဲ .. သမီးျဖစ္တဲ့သူက သားျဖစ္တဲ့သူကို မယံုဘူးဆိုတာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး ..
ကိုထြန္းေအာင္သူရဲ ႔ပံုစံဟာ ယံုၾကည္ရမယ့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ေလးငယ္ ျမင္ပါတယ္ …“

ဒီတခါ တစ္လွည့္ျပန္ကာ ၿပံဳးရသူက ထြန္းေအာင္သူျဖစ္သြားသည္။ ေလးေလးငယ္၏ စိတ္ဓါတ္ကိုလဲ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ထို႔အျပင္ စကားေျပာလဲ လည္လွသည္။ သူမေျပာသြားသည့္ ေနာက္ဆံုးစကားသည္ ထြန္းေအာင္သူ
ကို ခ်ည္ၿပီး၊တုတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေစသည္။
“ေလးငယ္ .. မ ေလးေလးငယ္က …“
“ေလးငယ္လို႔ပဲ ေခၚပါ ကို .. ထြန္း ..ေအာင္သူ … ေလးငယ္လဲ ေလးငယ္လို႔ပဲ ေျပာတာအားရတယ္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ … က်ေနာ့္ကိုလဲ ကိုထြန္းလို႔ပဲ ေခၚပါလား .. ေလးငယ္ .. က်ေနာ္တို႔ ခင္မင္မႈအထိမ္းအမွတ္ေပါ့ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္ … ကို ..ထြန္းက ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ …“
“ေၾသာ္ .. မဟုတ္ပါဘူး ..  က်ေနာ္က ေလးငယ္ေျပာတာကို သေဘာက်လို႔ပါ .. စိတ္ခ်ပါ ေလးငယ္ .. က်ေနာ္လဲပဲ က်ေနာ့္အေဖရဲ ႔ထားခဲ့တဲ့ ကတိစကားကို ေလးစားလိုက္နာပါတယ္ .. ေလးငယ္ ရသင့္ရထိုက္တဲ့အပိုင္း
ကို ရရပါေစမယ္ ..“
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. ကိုထြန္း ..“
“ကဲ .. ဒါဆိုလဲ က်ေနာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ … နက္ျဖန္ခါပဲ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး က်ေနာ့္အေဖရဲ ႔ေရွ႔ေနနဲ႔ သြားေတြ႔လိုက္မယ္ .. ကိစၥေတြအဆင္ေျပခဲ့ရင္ ေလးငယ္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ .. ေလးငယ္ ရန္ကုန္လိုက္ခဲ့ေပါ့
..“
“ကိုထြန္းက ဘာမွာတည္းတာလဲ .. အသိဆီမွာလား .. ဒါမွမဟုတ္ ဟိုတယ္မွာလား ..“
“က်ေနာ္ ၿမိဳ႔အ၀င္နားက ေကတုမတီဟိုတယ္မွာ တည္းပါတယ္ … အခန္းနံပါတ္က ၃၂ပါ၊ အေၾကာင္းတစံုတရာရွိရင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာလို႔ရပါတယ္ ..“
“ဖုန္းေတာ့မဆက္ေတာ့ပါဘူး .. ကိုထြန္း .. ဒါေပမယ့္ အေ၀းကလာတဲ့သူကို ဘာမွ ဧည့္မခံရတာကို အားနာလို႔ .. တကယ္လို႔ ညေနအားတယ္ဆိုရင္ ထမင္းလာစားပါလားလို႔ ေလးငယ္ ဖိတ္ခ်င္လို႔ပါ .. “
“အာ …ရပါတယ္ဗ်ာ .. တကူးတကႀကီး လုပ္မေနပါနဲ႔ ..“
“တကူးတက မျဖစ္ပါဘူး .. ေလးငယ္တို႔အိမ္မွာ စားေနၾကအတိုင္းပဲ ေကြ်းမွာပါ .. ဟင္း .. ဟင္း..“
“ဒါဆိုလဲ လာခဲ့ပါ့မယ္ဗ်ာ …“

ေလးေလးငယ္သည္ ထြန္းေအာင္သူကို အိမ္ေပါက္၀ထိ လိုက္ပို႔သည္။ ထိုမွ်သာမက ထြန္းေအာင္သူ သူ၏ ကားေလးေပၚတက္၍ ေမာင္းထြက္သြားသည္ကိုလဲ အိမ္ေပါက္၀ကေန ရပ္ကာၾကည့္ေနေလသည္။ တကယ္ဆို
လွ်င္ ထြန္းေအာင္သူသာ မဟုတ္၊ ေလးေလးငယ္သည္လဲ သူႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္ေနသည္ဆိုတာကို သူမသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

“ေလးငယ္ .. ေလးေလး ..ငယ္“
သံုးႀကိမ္တိတိေအာ္ေခၚၿပီးသည့္တိုင္ အိမ္တြင္းမွ ဘာလႈပ္ရွားသံမွ မၾကားရေသာအခါ ထြန္းေအာင္သူ သံသယစိတ္တို႔ ၀င္လာရသည္။ အိမ္အတြင္းတြင္ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္ေၾကာင့္ အိမ္သားေတြ အျပင္ထြက္သြား
သည္ေတာ့ ဟုတ္မည့္ပံုမေပၚ။ ထို႔အျပင္ ထမင္းစားလာခဲ့ပါဆိုၿပီး ေလးေလးငယ္ ဖိတ္ေခၚထားခဲ့သည္မို႔ အိမ္ထဲတြင္ လူရွိကိုရွိရမည္။ ဘာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနရသနည္း။ သို႔ေလာသို႔ေလာစိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့သည့္
အဆံုး ၿခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၾကည့္သည္။ ေစ့ယံုသာေစ့ထားပံုေပါက္ေသာ တံခါးက လူတစ္ကိုယ္စာ ၀င္ေလာက္ေအာင္ ဟသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ အိမ္ေပါက္၀သို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့
သည္။

အိမ္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္လာသည့္တိုင္ အိမ္ထဲတြင္ လူအရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသးေပ။ ထြန္းေအာင္သူ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ဧည့္ခန္းမသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ အေျခအေနႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။

“ေလးငယ္ !!! …“
“ဘာမွလုပ္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ ထြန္းေအာင္သူ .. အဲဒီေနရာမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန ..“

စကားေျပာလိုက္သူက လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွန္းမသိေသာ ထိုလူကို ထြန္းေအာင္သူ ဂရုမစိုက္ေသာ္လည္း သူ႔ဘက္ကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္
ကိုေတာ့ အေလးထားရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေသနတ္သမား ေျပာသည့္အတိုင္း ဧည့္ခန္းေပါက္၀မွာပင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေနလိုက္သည္။ သူ႔အၾကည့္ကိုေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေႏွာင္ကာ အဖမ္းခံထားရေသာ
ေလးေလးငယ္ဆီမွ မခြာမိ။ ေလးေလးငယ္သည္ အငိုမ်က္၀န္းေတြႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနရွာသည္။ ပထမတစ္ေခါက္လာတုန္းက ေတြ႔ရသည့္ အိမ္ေဖာ္မေလးကိုလဲ မေတြ႔ရ။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္
ထြန္းေအာင္သူအပါအ၀င္ လူသံုးေယာက္သာ ရွိေနသည္။

“ေဟ့လူ .. ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ထားရတာလဲ .. ခင္ဗ်ား ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ..“
“ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ ထြန္းေအာင္သူ … အလုပ္သေဘာအရ လုပ္ထားရတာပါ .. ခင္ဗ်ားေကာင္မေလး မွည့္တစ္ေပါက္မစြန္းေသးပါဘူး .. ဟင္း .. ဟင္း ..“

ထြန္းေအာင္သူ၏ အေမးကို ေသနတ္သမားလူက မခုိးမခန္႔ရယ္ရင္း ေျဖသည္။ ထြန္းေအာင္သူ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။ ေဒါသစိတ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေသနတ္သမားကို ဘယ္လိုရင္
ဆိုရမည္ဆိုတာကို တြက္ခ်က္ေနသည္။

“ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး ထြန္းေအာင္သူ .. မင္းဆီမွာ ရထားတဲ့ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ထုတ္ေပးေပေတာ့ …“
“ခင္ဗ်ား .. ဘာေျပာတယ္ !!! …“
ထင္မွတ္မထားသည့္ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ တုန္လႈပ္သြားသည္။ တဆက္တည္း ေသနတ္သမားလူ ဘယ္သူဆိုတာကို နားလည္လိုက္သည္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏ အဆက္အႏြယ္ကို ရွာေဖြသည့္ ခရီးစဥ္
တေလွ်ာက္ သူ႔ေနာက္ကို ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္ေနသူ။ လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလူက သူ႔ဖခင္ႀကီးထားခဲ့သည့္ အေမြကိစၥကို သိထားသည္ကိုး။

“ရူးခ်င္ေယာင္မေဆာင္စမ္းပါနဲ႔ … ထြန္းေအာင္သူ .. ဒီေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းရဲ ႔လွ်ဳိ ႔၀ွက္ခ်က္ကို မင္းရယ္၊ ေဟာဒီက ေလးေလးငယ္ရယ္ပဲ သိတာမဟုတ္ပါဘူး … ငါလဲသိထားတယ္ ဆိုၾကပါစို႔ …အဲဒီေတာ့ မင္းအသက္ရယ္၊
မင္းဟာမေလးအသက္ရယ္ကို ႏွေမ်ာတယ္ဆိုရင္ ေသာ့ေလးေတြ ထုတ္လိုက္စမ္းကြာ …“
“ေကာင္းၿပီေလ .. ခင္ဗ်ားက ဒီေလာက္ေတာင္ အသိအက်ေျပာမွေတာ့ က်ေနာ္ ဖံုးကြယ္မေနေတာ့ဘူး … ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဒီေသာ့တံေတြ ပါမလာဘူး …“
“ဟာ ..ကြာ ..“

ထြန္းေအာင္သူ၏ အေျဖေၾကာင့္ ေသနတ္သမား စိတ္ပ်က္သြားသည့္ပံုေပၚသည္။ ေရာက္လာကတည္းက တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ သူ႔ကို ခ်ိန္ထားသည့္ ေသနတ္ကိုင္လက္က အနည္းငယ္ တုန္ယင္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ
ေသနတ္သမားႏွင့္နီးေအာင္ ေရွ႔ကို မသိမသာ တိုးလိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ေသနတ္သမားက ထြန္းေအာင္သူ အႀကံကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။ အနည္းငယ္ေအာက္သို႔ ငိုက္သြားသည့္ ေသနတ္ကို ျပန္မတ္ရင္း ထြန္းေအာင္သူ
ကို မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ၾကည့္ကာ ..

“ေဟ့ေကာင္ .. ေရွ ႕တိုးမလာနဲ႔ … အဲဒီမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ေနစမ္း .. ငါမပစ္ရဲဘူး ထင္မေနနဲ႔ … မင္းကို မပစ္ရင္ေတာင္ ဒီဟာမကို ပစ္လို႔ရတယ္ ..“
“ခင္ဗ်ား .. ေလးငယ္ကို မထိနဲ႔ .. ခင္ဗ်ားကို အမွန္အတိုင္း ေျပာေနတာ .. ေလးငယ္ ထမင္းစားဖိတ္ထားလို႔ က်ေနာ္လာတာ .. က်ေနာ့္ဆီမွာ ဘာမွပါမလာဘူး …“
“မင္းကို ငါမယံုဘူး ထြန္းေအာင္သူ … ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းကို မင္းတည္ခိုခန္းမွာ ထားခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး .. မင္း၀တ္လာတဲ့ ကုတ္အကၤ် ီကို ခြ်တ္စမ္း ..“

ထြန္းေအာင္သူ ဒီအခ်က္ကို ေစာင့္ေနတာ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သမား၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ တမင္တကာပင္ အခ်ိန္ယူ၍ အေပၚက ထပ္၀တ္လာသည့္ ကုတ္အကၤ် ီကို ခြ်တ္သည္။ ခြ်တ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူႏွင့္ ေသနတ္သမား
ၾကားတြင္ ခံေနသည့္ ဧည့္ခန္းက စားပြဲေပၚသို႔ လႊားခနဲ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ၀ဲခနဲက်သြားသည့္ ကုတ္အကၤ် ီႏွင့္ သစ္သားစားပြဲအထိတြင္ ေဒါက္ခနဲဆိုသည့္ အသံက ထြက္လာသည္။ ေသနတ္သမားလူ၏ မ်က္ႏွာက
၀င္းလက္သြားသည္။

“ေဟ့ေကာင္ .. ဒါ .. ေသာ့မဟုတ္ဘူးလား …“
ထြန္းေအာင္သူ ဒီအကြက္ကို ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သမားလူက အားရ၀မ္းသာစြာႏွင့္ စားပြဲေပၚရွိ သူ႔ကုတ္အကၤ် ီကို ေကာက္ယူမည္ အျပဳတြင္ အရဲစြန္႔ကာ သူလႈပ္ရွားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ၏ ေျခတစ္ဖက္က
 ေျမာက္တက္သြားၿပီး သူႏွင့္ ေသနတ္သမားၾကားက စားပြဲကို ကန္ပစ္လိုက္သည္။ ၀ုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္ အတူ စားပြဲက အရွိန္ႏွင့္ေရြ႔သြားၿပီး တစ္ဖက္ျခမ္းရွိ ေသနတ္သမားလူကို ၀င္တိုက္သည္။ ေသနတ္သမား ကိုယ္ဟန္
ပ်က္သြားသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ထြန္းေအာင္သူ ေျပး၍ လႊားခနဲ ခုန္အုပ္လိုက္သည္။

“အမေလး …“
“အာ .. ဒီေကာင္ ..“
“ဒိုင္း ..“

အသံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူခမ်ာ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို မီးစႏွင့္ထိုးသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူဒါကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ လူခ်င္းလံုးေထြးေနသည့္ ေသနတ္သမားဆီမွ ေျခာက္လံုးျပဴးကို ရေအာင္
အတင္းလုယူသည္။ စင္စစ္ ေသနတ္သမားသည္ ထြန္းေအာင္သူေလာက္ ဗေလေတာင့္သူမဟုတ္။ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ အားကိုးႏွင့္သာ က်ယ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုလိုမ်ဳိး ႏွစ္ဦးသားလံုးေထြးကာ ဗလခ်င္းယွဥ္
သတ္ပုတ္ရသည္တြင္ ထြန္းေအာင္သူကို မလွန္ႏိုင္။ ေျခာက္လံုးျပဴးက ေသနတ္သမားလက္က လြတ္က်သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ လြတ္က်သြားသည့္ ေသနတ္ကို ငံု႔ေကာက္ရန္ျပင္သည္။

“အား ….“
အေျခအေနမဟန္သည္ကို ေသနတ္သမား ရိပ္မိဟန္တူသည္။ ေသြးစက္စက္က်ကာ ဒဏ္ရာရေနသည့္ ထြန္းေအာင္သူ၏ လက္ေမာင္းကို အတင္းဖ်စ္ညွစ္သည္။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ကိုယ္ဟန္ပ်က္သြားေပ
မယ့္ ထြန္းေအာင္သူ သတိမလြတ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနသည့္ ေသနတ္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ခတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္က ၾကမ္းျပင္တေလွ်ာက္ ေရြ ႔သြားသည္။

“ေလးငယ္ … ေျပး …ရပ္ကြက္ကလူေတြကို ေခၚ …“
“ထြန္းေအာင္သူ .. မင္း … မင္း !!! ..“
ထြန္းေအာင္သူ၏ ေအာ္ေျပာမႈေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္ ႀကိဳးစားကာ ထိုင္ရာမွထသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အႀကံကို ရိပ္မိသြားၿပီမို႔ ဆက္လက္သတ္ပုတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့။ ရပ္ကြက္ကလူေတြ ေရာက္လာလွ်င္ သူ႔အတြက္
အေျခအေနမေကာင္းႏိုင္ဆိုတာကို တြက္မိဟန္တူသည္။ ထြန္းေအာင္သူႏွင့္ လူခ်င္းလံုးေနရာမွ ရုန္းထြက္ၿပီး ေျခကုန္သုတ္ ဆင္းေျပးသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေခါင္းရင္းဘက္ေရာက္သြားသည့္ ေသနတ္ကို ေျပးေကာက္ခ်ိန္
တြင္ ေသနတ္သမားသည္ လမ္းမဘက္ေရာက္ကာ ေျပးသြားေလေခ်ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ထြန္းေအာင္သူ အားတင္းကာ ေလးေလးငယ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ည္ထားသည့္ ႀကိဳးကိုေျဖေပးလိုက္သည္။

“ကို …ကိုထြန္း … “
ႀကိဳးေျပသြားသည့္ႏွင့္ ေလးေလးငယ္သည္ ထြန္းေအာင္သူကို အားကိုတႀကီးႏွင့္ဖက္သည္။ ႏူးညံ့သည့္အထိအေတြ႔တြင္ ထြန္းေအာင္သူ လက္ေမာင္းက ဒဏ္ရာကိုေတာင္ ခဏတာေမ့သြားသည္။ တသိမ့္သိမ့္တုန္ကာ
ပူေႏြးေနသည့္ ေလးေလးငယ္၏ ကိုယ္ေလးကို ျပန္လည္ကာ ေပြ႔ဖက္ထားမိေလေတာ့သည္။


“ကိုကိုထြန္း … ဒီကျပန္သြားရင္ ေလးငယ္ကို ေမ့သြားမွာလား ဟင္ …“
“ေလးငယ္ကလဲ … ကိုထြန္းရဲ ႔အခ်စ္ကို မယံုလို႔ ဒီလိုမ်ဳိးေမးေနတာလား ..“
ထြန္းေအာင္သူ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို လက္ျဖင့္ဆြဲေမာ့ရင္း ေမးသည္။ ေလးေလးငယ္သည္ သူ႔ကို အေျဖျပန္မေပးေသးပဲ ခ်စ္ရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ စိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။
ထြန္းေအာင္သူလက္က ေလးေလးငယ္၏ ပါးျပင္ႏုႏုေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားၿပီး ရြရြေလး ပြတ္သပ္မိသည္။ ေလးေလးငယ္က ထြန္းေအာင္သူ နည္းတူ တန္ျပန္၍ ေပ်ာက္ကင္းစျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ ေသနတ္ထိထားသည့္လက္
ေမာင္းေနရာကို အသာေလး ပြတ္ေနသည္။

ထြန္းေအာင္သူ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ေသနတ္ထိခံရသည္ဆိုေပမယ့္ ထိသည့္ေနရာက အရိုးကို မဟုတ္။ လက္ေမာင္းၾကြက္သားကိုသာ ထိသည္မို႔ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ ဒဏ္ရာက အေကာင္းပကတိ
နည္းပါး ျပန္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဒါ့အျပင္ သူကံေကာင္းသည္ဆိုတာက ဒီအခ်က္တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ မဟုတ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဤသို႔ လက္ေမာင္းမွ ဒဏ္ရာကိုေပ်ာက္ေအာင္ ေဆးကုေနရသည့္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း အလွ
ပေဂးမေလး ေလးေလးငယ္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခု ဒဏ္ရာေပ်ာက္ကင္းလို႔ ထြန္းေအာင္သူ ေတာင္ငူကေနခြာကာ ရန္ကုန္ကို သြားမည္ဆိုေတာ့ ေလးေလးငယ္က မခြဲႏိုင္သည့္ အသံႏွင့္ ေမးေနရွာေလ
သည္။

“ကိုထြန္းကို ယံုပါတယ္ .. ယံုလို႔လဲ ပံုအပ္ထားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေလးငယ္ ကံၾကမၼာကို မယံုရဲဘူး …ေလးငယ္ဘ၀က ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖ၊ အေမနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့ရတာ … ေလးငယ္ကို ျပဳစုခဲ့တဲ့ အေဒၚကလဲ
ေလးငယ္က ျပန္ျပဳစုမယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး .. ေလးငယ္ဘ၀မွာ ေလးငယ္သံေယာဇဥ္ရွိသူေတြက တနည္းမဟုတ္နဲ႔တနည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတာမ်ားတယ္ ... အဲဒါေၾကာင့္ .. ေၾကာင့္ ..“
“ေတာ္ၿပီ .. ေလးငယ္ .. ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ …“

ပါးျပင္ႏုႏုေလးကို ပြတ္သပ္ေနရာ ထြန္းေအာင္သူ သူ႔လက္ကို ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုေလးေပၚသို႔ တင္ကာ ပိတ္လိုက္သည္။ ေလးေလးငယ္ စကားမဆက္ျဖစ္ေတာ့။ ထြန္းေအာင္သူကိုသာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေလးေတြကို ပင့္၍
 ၾကည့္ေနသည္။

“ကိုထြန္း .. ေလးငယ္ကို တကယ့္ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္တာပါ … ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲမသြားဘူး .. အခုဟာကလဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးရဲ ႔ေရွ႔ေရးအတြက္ စဥ္းစားၿပီး ရန္ကုန္ကို သြားမွာပါ ..  စိတ္ခ် .. ကိုထြန္း ေလးငယ္ဆီကို ဆက္
ဆက္ျပန္လာခဲ့မယ္ …“
“အင္း … ကိုထြန္း .. ဒီေလာက္ဆႏၵျပင္းေနရင္လဲ ေလးငယ္ မတားေတာ့ပါဘူး .. ေလးငယ္က ကိုထြန္း တစ္ခုခု ျဖစ္မွာကိုပဲ စိုးရိမ္တာပါ .. ဟိုလူဆိုးကလဲ လြတ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ …“
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ေလးငယ္ .. ကိုထြန္း သတိထားပါ့မယ္ .. ကိုထြန္းကသာ ေလးငယ္ကို စိုးရိမ္ရမွာ …“
“အင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ …“
“ဒီေလာက္လွတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလးကို ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်လို႔ေလ ..“
“အမယ္ .. ေတာ္ပါ .. အပိုေတြ .. ကိုထြန္းကေလ .. ပိုကိုပိုတယ္ …“
“ပိုလဲမပိုဘူး၊ လိုလဲမလိုဘူး… ကိုထြန္းက ကြက္တိပါပဲ .. ဘယ္ေလာက္ကြက္တိလဲဆိုတာ ေလးငယ္ဟာေလးနဲ႔ ကိုထြန္းညီေလးက သက္ေသျပၿပီးၿပီ မဟုတ္လား ..“
“သြားကြာ .. စကားအေကာင္းေျပာေနရကေန ..“

ထြန္းေအာင္သူက ရွက္ေသြးျဖာသြားသည့္ ေလးေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမကို အသာဖက္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ သူရန္ကုန္ကို ဆင္းေတာ့မွာမို႔ ထြန္းေအာင္သူတစ္
ေယာက္ ဒီညတြင္ ခ်စ္သူအသစ္စက္စက္ေလးႏွင့္ အားရပါးရခ်စ္သြားခ်င္လွသည္။ ေလးေလးငယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ မကန္႔ကြက္သည္မို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညေနစာကို အျပင္မွာ အတူစားေသာက္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္၊
ထြန္းေအာင္သူ တည္းခိုေနသည့္ ေဟာ္တယ္သို႔ လိုက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သြားသည့္ ေလးေလးငယ္၏အေပၚကေန ထြန္းေအာင္သူက ေနရာယူလိုက္ၿပီး ခ်စ္သူေလး၏ နဖူးအေပၚနား ဆံစပ္မွ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္၏။ ေလးေလးငယ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က
ေျမာက္တက္လာၿပီး ထြန္းေအာင္သူ၏ လည္ပင္းကို သိုင္းကာ ဖက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ႏႈတ္ခမ္းအခ်င္းခ်င္းက အလိုလို ထိကပ္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ၏ လွ်ာက ေလးေလးငယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ
ကို ေဖာက္ထြင္းကာ အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာသလို သူမ၏ လွ်ာဖ်ားႏုႏုေလးကလဲ ထြန္းေအာင္သူ၏ လွ်ာကို ျပန္လည္ပြတ္သပ္၍ စုပ္ယူေပးေနသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး မ်က္လႊာမ်ားက အသီးသီးခ်ကာ ေမွးစင္းေနၾကၿပီး
တေလာကလံုးကိုေမာ့ကာ ကိုယ္ခ်င္းအပ္ထိေတြ႔ထားသည့္ အထိအေတြ႔ကသာ ႀကီးစိုးထားေလးသည္။

“ကိုထြန္း … ေလးငယ္ကို ခ်စ္ရဲ ႔လား …“
“ခ်စ္တာေပါ့ .. ေလးငယ္ရယ္ … ခ်စ္တာမွ ေလးငယ္တကိုယ္လံုးကို မလႊတ္တမ္း ဖက္ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္တာ ..“
“ဟင္း … ဟင္း .. ကိုထြန္းကေတာ့ေနာ္ …“
“ေလးငယ္ .. အ၀တ္ေတြ ခြ်တ္လိုက္မယ္ေနာ္ …“

ေလးေလးငယ္က ခ်စ္စဖြယ္အမူအရာေလးႏွင့္ ေခါင္းကေလးဆတ္ကာ ျပသည္တြင္ ထြန္းေအာင္သူ၏လက္က အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီေလးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေလးငယ္က လက္ကိုေနာက္ပစ္ေထာက္က
ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ကုတင္ေပၚက ၾကြေပးလိုက္သည္တြင္ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီေလးက ကိုယ္ေပၚက ကြာသြားသည္။ ျဖဴ၀င္းမို႔ေမာက္သည့္ ရင္ႏွစ္မႊာက ေအာက္ခံဘရာေလးထဲမွ တပ္မက္ဖြယ္ ေပၚထြက္လာသည္။ ဒါကို
ျမင္ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက ေခတၱခဏ ရပ္တန္႔သြားသည္။ သူ႕အျဖစ္ကိုျမင္သည့္ ေလးငယ္က သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ႏွင့္ရယ္သည္။

ထြန္းေအာင္သူ ေလးေလးငယ္ကုိ ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး ေအာက္ပိုင္းက ထမီကို ဆက္ခြ်တ္သည္။ အေကြ႔အေကာက္ အမို႔အ၀န္းေတြႏွင့္ ၀င္း၀ါျဖဴေဖြးေနသည့္ ကိုယ္ေလးတြင္ အေသြးတူ၊ အေရာင္တူ အတြင္းခံတစ္စံုကသာ
မလံု႔တလံုရွိကာေနသည္။ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ လွပသည့္ ကိုယ္လံုးေလးကို ထြန္းေအာင္သူ မက္မက္ေမာေမာၾကည့္မိသည္။ ေလးေလးငယ္သည္ အင္မတန္မွ လွသည့္ ေကာင္မေလးပင္။

“ကိုထြန္း .. ေတာ္ေတာ့ကြယ္ .. အဲဒီေလာက္ ၾကည့္မေနနဲ႔ .. ေလးငယ္ ရွက္တယ္ ..“
“ေလးငယ္က မၾကည့္နဲ႔ဆိုမၾကည့္ေတာ့ဘူး .. ခ်စ္ပဲခ်စ္ေတာ့မယ္ ..“
စိတ္ေဇာတက္ၾကြလာၿပီမို႔ ထြန္းေအာင္သူ ေလးေလးငယ္ကိုယ္ေပၚက က်န္ေနသည့္ အပိုင္းေတြကို ဖယ္ခြာလိုက္ၿပီး သူမကိုယ္ေပၚသို႔ ရင္ခ်င္းအပ္ကာ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ အ၀တ္ေတြခြ်တ္ၿပီးသြားၿပီမို႔
၀တ္လစ္စလစ္ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု၏ ထိေတြ႔မႈအရွိန္ေၾကာင့္ အေစာကထက္ပိုကာ လူသားႏွစ္ဦး အခ်စ္စိတ္ ႏိုးၾကြလာၾကသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေလးေလးငယ္၏ တကိုယ္လံုးကို အာသာျပင္းျပင္းႏွင့္ နမ္းသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း
က အလုပ္မ်ားေနသလို လက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ ေလးေလးငယ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ အစံုအဆန္ကူးသြားေနသည္။ ေလးေလးငယ္ တကိုယ္လံုး တလူးလူးတလြန္႔လြန္႔ျဖစ္လာသလို ေပါင္ခြၾကားေနရာမွလဲ စိုတိုတိုျဖစ္လာသည္။

“ကိုထြန္းရယ္ .. လုပ္ေတာ့ကြယ္ .. ေလးငယ္ ယားလွၿပီ ..“
မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အသံတိုးတိုးေလး ညည္းကာ ေတာင္းဆိုမႈကို ျပဳရရွာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေလးေလးငယ္ကို ဖက္တြယ္ထားရာမွ ထလိုက္ၿပီး ေျခရင္းဘက္ကို အနည္းငယ္ေရႊ႔သြားကာ ေနရာယူလိုက္သည္။
တင္းမာေထာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သူ႔လိင္တံႏွင့္ ေလးေလးငယ္၏ အ၀ေလးကို ေတ့လိုက္ေတာ့ သူမ၏ ကိုယ္ေလးက အနည္းငယ္တြန္႔သြားၿပီး ထြန္းေအာင္သူကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ထြန္းေအာင္သူႏွင့္ ေလးေလးငယ္
 မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးက စိုရႊဲေနသည့္ အ၀ေလးထဲသို႔ ျမဳပ္၀င္သြားသည္။

“အ …“ “အင္း …“
ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ဖ်ားမွာ တိုးညွင္းစြာ ညည္းတြားသည့္ အသံေလးမ်ားက လြင့္ထြက္က်လာၾကသည္။ ထြန္းေအာင္သူ တင္းက်ပ္စီးပိုင္ေနသည့္ အရသာေလးကို ခံစားၿပီး က်န္ေနသည့္အပိုင္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးသြင္း
သည္။ ေလးေလးငယ္၏ အတြင္းသားေတြက အရည္ေတြရႊဲေနၿပီမို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အတြင္းအနက္ဆံုးပိုင္းထိ သူ႔လိင္တံထိပ္က ေရာက္ရွိသြားသည္။

ထြန္းေအာင္သူ စစခ်င္းမို႔ မၾကမ္းေသးပဲ ကိုယ္ခ်င္းထပ္ထားရပ္ကေန တစ္ခ်က္ခ်င္း ခပ္သာသာ ေဆာင့္ေပးသည္။ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေလးေလးငယ္၏ ႏို႔အံုမို႔မို႔ေတြကို ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ေခ်သည္။
ထို႔အျပင္ မပြင့္တပြင့္ အေနအထားႏွင့္ တအင္းအင္း ညည္းညဴေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာကိုပါ တခါတခါ ငံု႔စုပ္ေသးသည္။ ကိုယ္ခ်င္းထိကပ္ထားသည့္အျပင္ ေသြးဆူဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ပံ့ပိုးေနေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္
သိပ္မၾကာခင္ပင္ ေလးေလးငယ္တစ္ေယာက္ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာမႈ အရွိန္ျမင့္တက္လာရသည္။

“အင္း .. ကို ...“
“ေျပာေလ ... ေလးငယ္ .. ဘာေျပာမလို႔လဲ ...“
“နဲနဲ ျမန္ျမန္လုပ္ ကိုရယ္ .. သိပ္အားမရေတာ့ဘူး ...“
“အရွင္သခင္မေလး သေဘာေတာ္အတိုင္းပါပဲ....“

ထြန္းေအာင္သူ စသလို၊ ေနာက္သလို ေျပာရင္း ရင္ခ်င္းအပ္ထိထားရာမွ ထကာ ေလးေလးငယ္၏ ေပါင္ရင္းတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္သည္။ ေလးေလးငယ္က အလိုက္တသိပင္ သူမ၏ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို တတ္ႏိုင္သမွ်
ကားေပးသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ေပါင္းစည္းရာျဖစ္ေသာ အဂၤါစပ္အရင္းကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ အရည္ေတြစိုေနသည့္ ပန္းႏုေရာင္အ၀ေလးႏွင့္၊ တပ္လပ္ျဖစ္ကာ တင္းေျပာင္ေနသည့္ လိင္တံေခ်ာင္း၏ ျမင္ကြင္း
ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ ဆူေ၀တက္လာသည္။ ေလးေလးငယ္၏ ခါးေသးေသးက်င္က်င္ေလးကို အက်အန ဆုပ္ကိုင္၊ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စေဆာင့္သည္။

“ဟင္း .. ဟင္း .. ကိုရယ္ ..“
အားပါလွသည့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္ ရင္ေကာ့တက္လာသလို၊ ေခါင္းကေလးက ဘယ္ညာယိမ္းကာ လႈပ္ခါေနသည္။ ေမွးက်ေနသည့္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြက လံုးလံုးျပန္မပြင့္ေတာ့ပဲ လိင္တံမာမာႀကီး
ကေပးေသာ အခ်စ္အရသာတြင္ ႏွစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္လ်က္ရွိသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ကိုယ္တိုင္လဲ ႏူးညံ့ေပမယ့္ တင္းက်ပ္လွသည့္ ေလးေလးငယ္၏ အတြင္းသားအရသာတြင္ လိင္တံတေလွ်ာက္ ဖိန္းရွိန္းတက္လာၿပီမို႔
အခ်စ္ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရန္သာႀကိဳးစားမိသည္။ အားကုန္သံုးကာ တဖတ္ဖတ္ တျဗစ္ျဗစ္ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္လိုက္သည္တြင္ အခ်က္သံုးဆယ္ ျပည့္ခါနီးခ်ိန္တြင္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို
ေလးေလးငယ္၏ ကိုယ္ကေလးကို ကုန္း၍ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ လိင္တံထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထုတ္ကုန္ေတာ့သည္ ...။

“ေကာင္းလား .... ေလးငယ္ ...“
“ေကာင္းတယ္ .. ကိုထြန္းရယ္ ... ဒါပဲေနာ္ .. ေလးငယ္က ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ခ်စ္လို႔ လိုက္ေလ်ာတာ .. ေလးငယ္ကို ေမ့မသြားရဘူးေနာ္ ...“
“ေၾသာ္ .. ေလးငယ္ကလဲ မေမ့ပါဘူး ဆိုမွပဲ ..“

တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည့္တိုင္ ထြန္းေအာင္သူ ဒီေလာက္ႏွင့္ မေက်နပ္ေသးသျဖင့္ ေလးေလးငယ္၏ ကိုယ္ေပၚမွ မဆင္းေသးေခ်။ အသာေလး ထပ္ကာ မွိန္းေနရင္း မ်က္ႏွာလွလွေလးကို မုိးကာၾကည့္ေနသည္။ ထိုသို႔ အရွိန္မ
ပ်က္ လိင္အဂၤါမ်ားအပ္ကာ ရွိေနမႈေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ၏ လိင္တံ ခမ်ာလဲ ေပ်ာ့ခြာကာ ထြက္လာမႈ မျဖစ္ေခ်။ သို႔ေပမယ့္ တေအာင့္ေလာက္အၾကာတြင္မူ ေလးေလးငယ္က သူ႔ကိုယ္ႀကီးကို မခံႏိုင္သည့္ဟန္ႏွင့္
လူးလြန္႔သည္။

“ခနဖယ္ပါဦးလား ကိုရယ္ .. အထဲမွာ အရည္ေတြနဲ႔ .. ေနလို႔ မေကာင္းဘူး ..“
“ဖယ္ခ်င္ေသးဘူးကြာ .. ကိုထြန္းက ေနာက္တစ္ခါေလာက္ ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္ ...“
“အမေလး .. ကေလးဆိုးႀကီးက်ေနတာပဲ ... တကယ္တဲ ... ခဏေတာ့ ဖယ္ပါ ကိုရယ္ .. ေလးငယ္က ထြက္မေျပးပါဘူး .. ၿပီးမွကြာ .. အရည္ေတြသုတ္ပစ္ခ်င္လို႔ပါ ...“
“ဒါပဲေနာ္ .. ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ .. အရည္ေတြသုတ္ၿပီးသြားရင္ ကိုတို႔ ထပ္လုပ္ၾကမယ္ ...“

ေလးေလးငယ္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးယံုသာ ထိုးၿပီး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့။ ထြန္းေအာင္သူ ကိုယ္ခ်င္းထပ္ေနရာမွ ျမန္ျမန္ထကာ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုေတာ့မွ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည့္တိုင္ မႏႈတ္ရေသးေသာ
သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးက ျဗစ္ဆိုေသာ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေလးေလးငယ္၏ ကိုယ္တြင္းမွ ထြက္လာသည္။ ေလးေလးငယ္တစ္ေယာက္ သူမအ၀ေလးကိုေတ့ကာ အ၀တ္စႏွင့္သုတ္ေနစဥ္တြင္ သူကေတာ့ ေအးေအးလူလူပင္
ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။

“ေလးငယ္ .. အရည္ေတြ သုတ္ၿပီးသြားၿပီမွတ္လား ..“
“အင္း .. ၿပီးၿပီ ...“
“ေနာက္တစ္ခ်ီကို ... ကုိထြန္းကို ကုန္းေပးပါလာ ဟင္ ..“
“ဟင္ ..“
“လုပ္ပါ .. ေလးငယ္ရယ္ ... ရန္ကုန္မသြားခင္ေလး အမွတ္တရေပါ့ ..“

ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသလို ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္ ျငင္းဆန္ဖို႔ ခက္သြားသည္။ သူေျပာသလို မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ေခတၱခဏခြဲခြာရေတာ့မည္မို႔ ခ်စ္ရသူကို စိတ္မဆင္းရဲခ်င္။ ကိုယ္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းလွည့္၍သာ
ေလးဖက္ေထာက္ေပးလိုက္သည္။ မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ႏွင့္ ေနေပးရသည္မို႔ အေနအထားက မမွန္ခ်င္။ သို႔ေပမယ့္ အျပစ္ေျပာစရာမလိုေအာင္ လွပသည့္ သူမ၏ ကိုယ္လံုးက ဒီလိုမ်ဳိးပံုစံတြင္ ျမင္ရသူ ေယာက်္ားသား၏
စိတ္ကို ဆူတက္လာေစသည္။ ထြန္းေအာင္သူ၏ လိင္တံက ဘာမွ မလုပ္ရပဲႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္မတ္လာသည္။ စိတ္ေဇာတက္လာမႈကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ထြန္းေအာင္သူ ျဖဴေဖြးလံုး၀န္းေနသည့္ တင္သားမ်ား
ေနာက္သို႔ အလွ်င္အျမန္ ေျပးကပ္သည္။ ေလးေလးငယ္၏ ခါးေလးကို ဖမ္းကာထိမ္း၊ ေနရာက်ေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လိင္တံထိပ္ကို အ၀ေလးထဲသို႔ ဇြတ္ႏွစ္ခ်လိုက္သည္။

“အီး .. ကိုထြန္းရယ္ ....“
ေလးေလးငယ္၏ ေခါင္းကေလး အနည္းငယ္ ေမာ့တက္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေလးေလးငယ္၏ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္ကာ လိင္တံကို အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ ဖိသြင္းသည္။ ခါတိုင္းႏွင့္မတူေသာ အေနအထား
ႏွင့္ လိင္တံေခ်ာင္းက အထဲသို႔ တိုး၀င္လာသည္မို႔ ေလးေလးငယ္တစ္ေယာက္ စိတ္ျပန္ထလာသည္။ အတြင္းအထိႏိႈက္ကာ အရည္ေတြ သုတ္ထားခဲ့သည့္တိုင္ ထြန္းေအာင္သူ စတင္ေဆာင့္ေပးသည္တြင္ ခ်က္ခ်င္း
အရည္ေတြ ျပန္ရႊဲထြက္သည္။ ထြန္းေအာင္သူကိုယ္တိုင္လဲ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း မသိမသာ တုန္ခါသြားသည့္ တင္သားျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြ၏ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္ပါသထက္ပါလာသည္။ အားႏွင့္ဖိကာ ေဆာင့္
ေဆာင့္သြင္းယံုမက ေထာင့္စံုကေန ထိမိေအာင္ ကို္ယ္ကိုေနရာေရႊ႕ကာ ကစားေပးသည္။ ေလးေလးငယ္ကလဲ အားက်မခံ သူမ၏အတြင္းသားေတြကို ကစား၍ လိင္တံႀကီးကို ဖ်စ္ညွစ္ေပးသည္။ တင္သားႀကီးမ်ားကိုလဲ
ေနာက္ဘက္သို႔ထုတ္ကာ ေကာ့ႏိုင္သမွ်ေကာ့ၿပီး ေပးထားသည္။ ပထမအႀကိမ္ကထက္ ၾကာေအာင္ပင္ မေစာင့္လိုက္ရပါ။ ထိမိလွသည့္အေနအထားတြင္၊ အားပါလွသည့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္တစ
ေယာက္ ခါးကေလးခြက္ကာ ေကာ့က်သြားရွာသည္။ တၿပိဳင္တည္းလိုလို ထြန္းေအာင္သူ၏ လိင္တံတေလွ်ာက္ ပူထူတက္သြားၿပီး ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ထပ္မံ၍ ၿပီးသြားရေလေတာ့သည္။


ထြန္းေအာင္သူ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္ရထားသည္ ညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးသို႔ ဆိုက္ေရာက္သည္။ အႏၱရာယ္၏ အရိပ္အေငြ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသူမို႔ ရထားဆိုက္ေပမယ့္
ထြန္းေအာင္သူ မဆင္းေသးပဲ လူသူအေတာ္အတန္ရွင္းမွ ခရီးေဆာင္လက္ဆြဲအိတ္ကို ဆြဲကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘူတာ၀င္းမွ အထြက္တြင္ အငွားယာဥ္မ်ား ရပ္ထားရာေနရာကို ေတြ႔သည္။ မမစိမ္းႏွင့္ေတြ႔ဖို႔က ဒီေန႔မွာ
ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေလရာ၊ ထြန္းေအာင္သူ တစ္ညတာ တည္းခိုဖို႔ ေနရာတစ္ခု ရွာရမည္ ျဖစ္သည္။

“အကိုေလး .. ဘယ္သြားမလို႔လဲ .. ကားငွားဦးမလား ..“
အလိုက္သိဟန္တူသည့္ ကားဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္က ထြန္းေအာင္သူ အနားေရာက္လာသည္ႏွင့္ အရင္ႀကိဳေမးသည္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ … က်ေနာ္က နယ္ကလာတာဆိုေတာ့ တစ္ညေလာက္အိပ္ဖို႔ ေနရာလိုေနတယ္.. “
“ရတယ္ အကိုေလး .. ရိုးရိုးတည္းခိုခန္းလဲ ရွိတယ္ .. ရွယ္လဲရွိတယ္ “
“ရိုးရိုးပဲလုပ္ပါဗ်ာ .. က်ေနာ္က ညအိပ္ယံုတင္ပါ ..“

ထိုကားဆရာေကာင္းမႈႏွင့္ပင္ ထြန္းေအာင္သူ ကမ္းနားလမ္းဘက္က တည္းခိုခန္းတစ္ခုဆီသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ရထားစီးလာမႈေၾကာင့္  သူ႔ကိုယ္က အနည္းငယ္ ႏြမ္းနယ္သလို ခံစားေနရရာ
ထြန္းေအာင္သူ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေသးပဲ ကုတင္ေပၚတြင္ အသာလွဲကာ မနက္ျဖန္တြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥေတြကို ေတြးေတာေနမိသည္။ သူ မမစိမ္းကို သြားေတြ႔ရမည္။ ၿပီးလွ်င္ သူ႔ဆီမွာပါ
လာသည့္ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို အပ္ၿပီး အေမြဆက္ခံရမည့္ ေသတၱာကို ဖြင့္ရမည္။ ဒါဆိုလွ်င္ အေဖထားခဲ့သည့္ ပတၱျမားကို အေမြအျဖစ္ဆက္ခံရေတာ့မည္။ သူ႔လက္ထဲ ပတၱျမားေရာက္လာလွ်င္ မမစိမ္းႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး
ထုခြဲေရာင္းခ်ဖို႔ ျပင္ဆင္ရမည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည့္ ေလးေလးငယ္ရွိရာသို႔ ျပန္ရမည္။ သူ၏ အေတြးက ေလးေလးငယ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာသည္။
သူ႔ဘ၀တြင္ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈရွိသင့္သေလာက္ ရွိခဲ့ေသာ္လဲ၊ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္မႈကေတာ့ ေလးေလးငယ္ႏွင့္ေတြ႔မွ အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးေလးငယ္ႏွင့္ အစျပဳခဲ့သည့္အခ်စ္ကို၊ ေလးေလးငယ္ႏွင့္ပင္
အဆံုးသတ္ခ်င္မိပါသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူ႔အေတြးကို သူသေဘာက်စြာျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ၿပံဳးမိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အနည္းငယ္ေမွာင္ရီစ ျပဳလာၿပီမို႔ ထြန္းေအာင္သူ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ထမင္းစားထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္
လိုက္သည္။

ေရခ်ဳိးဖို႔အတြက္က်ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ တည္းခိုရာအခန္းက အနည္းကသိကေအာင့္ ျဖစ္သည္။ လိုက္ပို႔ေပးသည့္ ကားသမားက ထြန္းေအာင္သူ ညအိပ္ယံုပဲဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည့္အတြက္ တည္းခိုခန္းက ကုတင္တစ္
လံုးႏွင့္ စားပြဲတစ္လံုးသာပါသည့္ အခန္းျဖစ္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ အမ်ားသံုး ေရခ်ဳိခန္းရွိသည္ဆိုေသာ ဒုတိယထပ္သို႔ တက္လာခဲ့ရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေရခ်ဳိခန္းထဲတြင္ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ၾကည့္ရတာ
တည္းခိုခန္းက လူမ်ားမ်ားစားစားလဲ ရွိပံုမရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရမည္။ အထဲသို႔ ၀င္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ခ်က္ခ်ထိုးကာ ပိတ္သည္။ ေရခ်ဳိးဖို႔ အကၤ် ီအ၀တ္အစားေတြ ခြ်တ္ေတာ့ လက္ေမာင္းေအာက္တြင္ ကပ္ခ်ီလာေသာ
ကတၱီပါအိတ္ကေလးကို စမ္းမိသည္။ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကုိယ္ႏွင့္မကြာေဆာင္ထားဖို႔အတြက္ စီစဥ္ထားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ထြန္းေအာင္သူ ကတၱီပါအိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ခ်ည္ထားသည့္ႀကိဳးစကို ေျဖလိုက္သည္တြင္ လက္ဖ၀ါးထဲ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းက်လာသည္။ ထိုခဏ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အေတြးတစ္ခုရလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုအေတြးရ
သည္မွန္းလဲ ထြန္းေအာင္သူ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ မသိစိတ္၏ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္လို႔ ေျပာရမလားပင္။ သူ စဥ္းစားမိတာက တျခားမဟုတ္။ ေရခ်ဳိးၿပီး ထမင္းထြက္စားသည့္အခ်ိန္တြင္ ေသာ့တံေတြကို သူႏွင့္ ယူမသြားလိုျခင္းပင္။
 အခန္းထဲတြင္ ထားခဲ့ဖို႔ကလဲ စိတ္တိုင္းမက်။ ထြန္းေအာင္သူ မ်က္စိက ေရခ်ဳိးခန္းအေပၚေထာင့္တြင္ ရွိေနေသာ တိုင္ကီႀကီးဆီေရာက္သြားသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ရသည့္အႀကံအတိုင္း အုတ္ေဘာင္ေပၚကို တက္ၿပီး ထိုမွ တဆင့္
တိုင္ကီရွိရာထုတ္တန္းသို႔ ခိုတက္သည္။ ေရတိုင္ကီ၏ အမိုးက သြတ္ျပားႏွင့္လုပ္ထားတာ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘာအတြက္ ထားထားမွန္းမသိသည့္ အုတ္ခဲတစ္လံုးကို အမိုးေပၚတြင္ေတြ႔သည္။
ထိုအုတ္ခဲကို ယူလိုက္ၿပီး သူရထားသည့္ အႀကံအတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္သည္။ ကိစၥ၀ိစၥၿပီးေတာ့မွ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားၿပီး ေရျပန္ခ်ဳိးသည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းျပန္ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ထမင္းစားဖို႔
တည္းခိုခန္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

သူအျပင္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ညသည္ အေတာ္ပင္ ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကမ္းနားလမ္း ျဖစ္သည့္မို႔ တျခားေနရာမ်ားႏွင့္ မတူပဲ အနည္းငယ္ လူျပတ္ေနသည္။ တည္းခိုခန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ကားမွတ္တိုင္တြင္
ေတာင္မွ လူက သိပ္မရွိေခ်။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ ညႊန္းဆိုလိုက္ေသာ ထမင္းဆိုင္က မေ၀းဘူးဆိုသည့္အတြက္ ထြန္းေအာင္သူ လမ္းပဲေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဓါတ္တိုင္တစ္တိုင္စာ အကြာေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္
စိတ္ထဲ၌ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သည္။ မသကၤာလို႔ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္တြင္ သူ႔ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ လူသံုးေယာက္ပါလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းပဲလား၊ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာတာလားဆိုတာ
ထြန္းေအာင္သူ မခြဲတတ္။ အႏၱရာယ္ဆိုလွ်င္ ေရွာင္မွျဖစ္မည္ဟု အေတြးေပါက္ၿပီး သူ႔ေရွ႔တည့္တည့္က မွတ္တိုင္နားအေရာက္တြင္ ဆိုက္လာသည့္ ကားတစ္စီးေပၚတိုးတက္သည္။

ထြန္းေအာင္သူ အထင္မမွားပါ။ ထိုလူသံုးေယာက္သည္ ဒေရာေသာပါးႏွင့္ ေျပးလိုက္လာသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဘယ္လိုမွ လိုက္မွီစရာအေၾကာင္းမရွိေပမယ့္ သူတက္လိုက္သည့္ကားက ခ်က္ပလက္ကားအိုႀကီးျဖစ္ေန
သည္။ ဒီၾကားထဲ စပယ္ယာက လူသံုးေယာက္ေျပးလာသည္ကို ျမင္ေတာ့ ဒရိုင္ဘာကို ေစာင့္ဖို႔ လွမ္းေအာ္ေသးသည္။ လူသံုးေယာက္ကားေပၚပါလာသည္။ ကားေခါင္းခန္းဖက္ေရာက္ေနသူ ထြန္းေအာင္သူႏွင့္
အၾကည့္ခ်င္းဆံုသည္။ ဒီမွာတင္ သူသေဘာေပါက္သည္။ ေသခ်ာသည္။ ေသာ့တံေနာက္ လိုက္ေနသူေတြ။

အိပဲ့အိပဲ့ႏွင့္ သြားေနေသာ ဘတ္စ္ကားက ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ေရာက္လာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ မဆင္းေသး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ေနၿပီး ကားထြက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရမွ ခုန္ခ်သည္။ ပစ္မလဲေအာင္
ကတၱရာလမ္းႏွင့္ ေျခေထာက္ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ဆက္တိုက္ေျပးသည္။ ၿပီးမွ ေျခလွမ္းရပ္၍ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္တြင္ ဟိုလူေတြ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ႏွင့္ ကားေပၚက ခုန္ခ်လာသည္ကုိ ျမင္လိုက္ရသည္။ ထြန္းေအာင္သ
 ေျပးၿပီ ..။

လူဆိုးေတြလက္က လြတ္ဖို႔ ေျပးရသည္မို႔ ဘယ္ေျပးလို႔ ေျပးမွန္း ထြန္းေအာင္သူ မသိ။ ေျခကုန္ထုတ္၍သာ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးမိသည္။ သူကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ ေျပးလာရာ ဘက္တြင္ ပုန္းဖို႔၊ ကြယ္ဖို႔ ဘာတစ္ခ
ုမွ မရွိ။ ပုန္းခ်ိန္၊ ကြယ္ခ်ိန္လဲ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မရပါ။ လူသံုးေယာက္က ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာသည္။

“ဒိုင္း … ဒိုင္း …“
ေသနတ္သံေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ေျပးေနရာမွ ေခါင္းကို ငံု႔လိုက္ရသည္။ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ လူဆိုးတစ္ေယာက္က လက္ေျမွာက္လိုက္သည္ကို ေတြ႔သည္။ ေဘးနားက တိုက္ေဘးသို႔ ေျပးကပ္သည္။
ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္ေသာ က်ည္ဆံက သူ႔ေဘးက ေခ်ာ္သြားသည္။

“ေဟ့ေကာင္ .. ေသနတ္နဲ႔ မပစ္နဲ႔ .. ေသသြားရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္ ..“
လူဆိုးေတြ၏ အသံကို နီးကပ္စြာ ၾကားလာရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ပုန္းေနရာမွ ထြက္သည္။ လူဆိုးသံုးေယာက္စလံုးကို သူျမင္သည္။ လူဆိုးေတြကလဲ သူ႔ကို ျမင္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ခပ္လွမ္း
လွမ္းတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ သေဘၤာဆိပ္ဘက္ ေျပးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြတ္ေတာ့။ ေျခလွမ္းငါးဆယ္ေလာက္ ေျပးၿပီသည္တြင္ လူဆိုးသံုးေယာက္သူ႔ကို မွီလာသည္။

သံုးေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ခ်ပြဲျဖစ္ၿပီ။ ထြန္းေအာင္သူ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ခုခံႏိုင္ေသးသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ကိုယ္ခံပညာကို အားတဲ့အခ်ိန္အတိုင္း ေလ့လာလိုက္စားခဲ့သူမို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ
ေတာင့္ခံထားႏိုင္သည္။ လူဆိုးသံုးေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ကိုလဲ လွဲသိပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ က်န္ေနသည့္ ႏွစ္ေယာက္က သူ႔လိုပဲ ကိုယ္ခံပညာအေတာ္ကြ်မ္းသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သတိထားေနသည့္ၾကားမွ
လူဆိုးတစ္ေယာက္ ေသနတ္ဒင္ႏွင့္ သူ႔ေခါင္းကို ရိုက္တာ ခံလိုက္ရသည္။ အနီးကပ္မို႔ မေရွာင္ႏိုင္။ ေခါင္းထဲ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀သြားမလား ထင္ရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ဒယီးဒယိုင္ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္
ေရွ႔မွ လူက သူ႔ကို ေျခေထာက္ႏွင့္လွမ္းခတ္မည္ျပဳသည္။ ထိုစဥ္ ..

“ေဟ့ .. မင္းတို႔ေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ …“
စက္ဘီးႏွစ္စင္းႏွင့္ ပတၱေရာင္လွည့္လာသည္က ဆိပ္ကမ္းပိုင္ရဲသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေခါင္းကို ေသနတ္ဒင္ႏွင့္ ထုလိုက္သူက ရဲေတြကို ေသနတ္ႏွင့္ထိုးခ်ိန္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ .. မင္း ရူးေနလား ..“
က်န္သည့္တစ္ေယာက္က ထိုလူ႔လက္ကို ဆြဲၿပီး တားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ လွဲသိပ္ထားရာမွ ကုန္းထလာသည့္ သူတို႔လူကို ေျပးထူသည္။

“လာ .. လစ္ၾကမယ္ .. ဒီေကာင့္ကို ေနာက္ရက္မွ ျပန္လာရွာမယ္ ..“
လူဆိုးသံုးေယာက္ ရဲေတြ ေရာက္မလာခင္ ေျပးထြက္သြားၾကသလို၊ ထြန္းေအာင္သူလဲ ဦးေခါင္းဒဏ္ရာႏွင့္ တြန္းထိုးထြက္လာခဲ့သည္။ မူးမူးမိုက္မိုက္ႏွင့္မို႔ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ။ သူေနာက္ဆံုးသိသည္က
တံတားႀကီးတစ္ခုသို႔ ေရာက္လာတာျဖစ္ၿပီး အဲဒီေနာက္ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ လဲက်သြားတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ အသိအာရံုသည္ အေမွာင္အတိႏွင့္ ျပည့္သြားေလေတာ့သည္။


ျပဒါးျပယ္စျပဳေနေသာ မွန္တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရင္း ထြန္းေအာင္သူတစ္ေယာက္ ငိုင္ေနမိသည္။

ကိုယ့္မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို ျမင္ရဖို႔အတြက္ လူတစ္ေယာက္ မွန္ကိုၾကည့္ေနသည္ဆိုတာ ဆန္းၾကယ္ေသာကိစၥတစ္ရပ္ မဟုတ္ပါ။ ထြန္းေအာင္သူလဲ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါ မွန္ထဲမွ
ပံုရိပ္သည္ ထြန္းေအာင္သူကိုယ္သာမက၊ မိုးေက်ာ္၏ ဘ၀ကိုပါ မီးေမာင္းထိုးျပေနသလို ျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္တစ္ျဖစ္လဲ၊ ထြန္းေအာင္သူတစ္ေယာက္ ၾကည့္မွန္၏ အျခားဘက္၌ ဘာရွိေနသည္ကို သိနားလည္ခဲ့ၿပီဟု
ဆိုရမည္။ သူ ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း။

သူသူငါငါ လူသားမ်ားအတြက္ဆိုရေသာ္ လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္သက္တြင္ ဘ၀တစ္ခုသာ ပိုင္ဆိုင္လိမ့္မည္ဟု ေျပာလို႔ရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ထြန္းေအာင္သူအတြက္ေတာ့ တစ္သက္ထဲႏွင့္ ႏွစ္ဘ၀ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
မႏၱေလးသား ထြန္းေအာင္သူက တစ္ဘ၀၊ ရဲမႈးႀကီး ဦးသိန္းေအာင္အိမ္တြင္ ဒရိုင္ဘာအျဖစ္ အလုပ္၀င္ေနရေသာ မိုးေက်ာ္အျဖစ္ကတစ္ဘ၀။ ဘယ္ဘ၀ႏွင့္ သူေရွ႔ဆက္ခရီးသြားရပါမည္နည္း။ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ဦးမို႔
ထြန္းေအာင္သူ သူ႔နဂိုအရင္ဘ၀ကိုပဲ မက္ေမာပါသည္။ သူ႔မွာ အိမ္ရွိသည္။ ကားရွိသည္။ ထို႔အျပင္ အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္ရသူ ေလးေလးငယ္ပါ ရွိသည္မဟုတ္လား။

ရဲမႈးႀကီး ဦးသိန္းေအာင္တု႔ိ မိသားစုကို မတြယ္တာသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အငယ္မေလး သူသူေအာင္ဆို သူ႔ကိုစိတ္ကစားၿပီး ခ်စ္ယံုမက အခ်စ္နယ္လဲကြ်ံခဲ့ၿပီးၿပီ။ အငယ္မဆိုလို႔ အႀကီးမ ျဖဴျဖဴေအာင္ေရာ လြတ္ေသးလား
ဆိုေတာ့လဲ ထိုသို႔မဟုတ္ေပ။ ကိုေက်ာ္စြာကို အရြဲ ႔တုိက္သည္ပဲ ေျပာေျပာ၊ ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္လဲ သူ ေမွာက္မွားခဲ့ဖူးေနၿပီ။ တကယ္တမ္းသာ ဒီအိမ္တြင္ ဆက္ေနမည္ဆိုေသာ္ သူ႔အျဖစ္က ဆူးၾကားထဲညပ္မည့္ ဗူးသီးျဖစ္ဖို႔
က ေသခ်ာသေလာက္ရိွသည္။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ၾကားညပ္မည့္ ခရမ္းသီးျဖစ္ေတာ့မည္။ မတတ္ႏိုင္။ အေျခအေနေတြ ဒီထက္ဆိုးမလာခင္ ထြန္းေအာင္သူ ခြာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ တကယ္ဆို သူ႔
အသက္ကို စြန္႔ၿပီး ျဖဴျဖဴေအာင္တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ကယ္ထားခဲ့ရတာျဖစ္သျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္လဲ ေပးဆပ္သင့္သေလာက္ ေပးဆပ္ၿပီးၿပီဟု ေျဖေတြးေတြးလိုက္သည္။

စိတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးသည္ေနာက္ ထြန္းေအာင္သူ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေျခေထာက္လက္ေထာက္ ေဆးၿပီးသည္ႏွင့္ သန္႔စင္ခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေခါင္းထဲတြင္ ေရွ႔ဆက္
လုပ္ရမည့္ အစီအစဥ္ေတြက တန္းစီေပၚလာသည္။ အရင္ဆံုး လူနာကုတင္ေဘးရွိ စားပြဲေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႔ေသာ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္ကို ယူသည္။ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကလဲ အဆင္သင့္ႏွင့္မို႔ အန္ကယ္ဦးသိန္းေအာင္
 စိတ္မပူရေအာင္ ထြန္းေအာင္သူ စာတစ္ေစာင္ေရးထားခဲ့သည္။ စာေရးၿပီးသည္ႏွင့္ ေလးေခါက္ေခါက္ၿပီး မက္ခြက္တစ္ခု၏ ေအာက္တြင္ ညွပ္ထားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ ေျခလွမ္းေတြကို ရန္ကုန္
ေဆးရံုႀကီး၏ ျပင္ပဆီသို႔သာ ဦးတည္လိုက္သည္။

သေဘာေကာင္းသည့္ လိုင္းကားစပါယ္ယာတစ္ဦး၏ ေကာင္းမႈႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ ကမ္းနားလမ္းက တည္းခိုခန္းဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူ သတိေတာ့ မလြတ္
ပါ။ တည္းခိုခန္းကို လွမ္းျမင္ေနရသည့္တိုင္ လူသြားလူလာ အရိပ္အေျခကို ခဏတာမွ် ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးသည္။ တည္းခိုခန္းကိုလာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲ၌ ေတြးမရျဖစ္သည္က လူဆိုးေတြသည္
ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္မလာၾကတာလဲကိုပင္။ ကူလီသမား မုိးေက်ာ္ဘ၀ႏွင့္ ထြန္းေအာင္သူ ရန္ပြဲေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ္လဲ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ မည္သူမွ သူ႔ကို မေမးဘူးေခ်။ အနည္းငယ္ေတာ့ ထူး
ဆန္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တည္းခိုခန္းရွိရာသို႔ ေရာက္လာသည့္တိုင္ ခ်က္ခ်င္း ၀င္မသြားေသးတာျဖစ္သည္။ စိတ္ခ်ရသည္ဆိုမွ လမ္းျဖတ္ကူးလာခဲ့သည္။

“ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လုိ႔လဲ .. ညီေလး ..“
တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္လို႔ ထင္ရသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ဧည့္ခန္းမွ ခံုတစ္ခ်ဳိ႔ကို ဖုန္သုတ္ေနရင္းႏွင့္ေမးသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အခန္းငွားဖို႔ကလဲ ပိုက္ဆံမရွိသျဖင့္ ၿဖီးျဖန္းၿပီး ေျဖရသည္။

“က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မေန႔ညက ဒီမွာတည္းလို႔ လာၿပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ေခၚတာပါ ..“
“ေၾသာ္ .. အခန္း ၂၅က လူကိုေျပာတာထင္တယ္ .. ေမာ္လၿမိဳင္ကလာတယ္ဆိုတာ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ခင္ဗ် .. ေမာ္လၿမိဳင္ကပဲ ..“
“ဒါဆို သြား .. အခန္း ၂၅ က ေလွကားကတက္ရင္ ေထာင့္ခန္းပဲ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် .. ေက်းဇူးပဲ ..“

ထြန္းေအာင္သူ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္အေျပာအဆိုကို ၾကည့္ၿပီး လူႀကီးက သံသယျဖစ္ဟန္မတူ။ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴပဲ ခြင့္ျပဳသည္မို႔ ဒုတိယထပ္သို႔ တန္းတက္လာခဲ့သည္။ ထြန္းေအာင္သူ အမွတ္မမွားဘူးဆိုလွ်င္ ဒီအထပ္က
ေရခ်ဳိးခန္းရွိသည္မို႔ တည္းခိုခန္း၏ အေနာက္ဘက္သို႔ တန္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သူထားခဲ့ေသာ ေသာ့တံေတြ ရွိေကာရွိပါေတာ့မလား။ ေတြးၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ အသက္ရွဴသံက
ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ျဖစ္လာရသည္။ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲတြင္ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါ။ အထဲကို အျမန္၀င္လိုက္ၿပီး တံခါးကိုခ်က္ခ်ထိုးသည္။ မီးခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ဖြင့္လိုက္ၿပီး အလင္းေရာင္ရသည္ႏွင့္
ေရစင္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္သည္။

တိုင္ကီအမိုးအဖံုးကို ဖြင့္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ထြန္းေအာင္သူ လက္ေတြေတာင္ တုန္ေနသည္။ သြပ္ျပားအမိုးကို ေဘးသို႔ ဖယ္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ထြန္းေအာင္သူ အကၤ် ီလက္ေမာင္းသားကို ေခါက္ကာ အထဲသို႔
ႏိႈက္သည္။ သူ႔လက္ အဆံုးထိေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ တိုင္ကီ ေအာက္ေျခကို ထိသည္။ ဘာမွ မစမ္းမိ။ ထြန္းေအာင္သူခမ်ာ ဘုရားေစာင္းတန္းတြင္ အတြဲႏွင့္ၾကည္ႏူးေနတုန္း ေဂါပကလူႀကီးေရာက္လာသလိုမ်ဳိး
ေတာင္ ခံစားရသည္။ ကပ်ာကယာ ေဘးဘီကို လုိက္စမ္းရသည္။ ႏွစ္ခါေလာက္ စမ္းၿပီးေသာအခါ သူ႔လက္က မာမာေတာင့္ေတာင့္အရာတစ္ခုကို ကိုင္မိသြားသည္။ အထိအေတြ႔အရ ဘာမွန္းသိလိုက္သည္ႏွင့္
ထြန္းေအာင္သူရင္ထဲ အေပ်ာ္လံုးဆို႔သြားသည္။ အုတ္ခဲကိုအသာဖယ္၍ ေအာက္ကိုလက္ႏိႈက္သည္။ စမ္းမိၿပီ။ ထြန္းေအာင္သူ လက္ႏွင့္အရအမိဆုပ္ၿပီး သူ႔လက္ကို ျပန္ရုတ္သည္။ လက္ထဲတြင္ ရွိေနသည္က ကတီၱပါအိတ္။
 အေရာင္ေတြျပယ္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ အိတ္ကို ဖြင့္၍ အထဲက အရာႏွစ္ခုကို ေခါက္ခ်သည္။ သံေခ်းေရာင္ထေနသည့္ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္း။ ထြန္းေအာင္သူ ပုဆိုးခါးပုံစႏွင့္သုတ္ၿပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အကၤ် ီအိတ္ထဲ
ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေရခ်ဳိခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့သည္။

“ေဟ့ .. ညီေလး .. မင္းသူငယ္ခ်င္းကို မေတြ႔ဘူးလား ..“
တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ဆင္းလာသည့္ ထြန္းေအာင္သူကို ျမင္သည္မို႔ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္လူႀကီးက လွမ္းစပ္စုသည္။
“အိပ္ေနေသးတယ္ ထင္တယ္ .. အကုိႀကီး .. က်ေနာ္တံခါးေခါက္တာ မထူးဘူး .. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခနထိုင္လိုက္ဦးမယ္ အကိုႀကီး … ခေနေနမွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ..“
“ေအး .. ေအး .. ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာေလ …“
ထြန္းေအာင္သူ စကားစျဖတ္ၿပီးေနာက္ တည္းခိုခန္းေရွ႔သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းေလးလွမ္းေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးမွ သိခ်င္လာသည့္ကိစၥတစ္ခုရွိသည္မို႔ လူႀကီးကို လွမ္းေမးမိသည္။
“အကိုႀကီး .. အေပၚထပ္ ေရခ်ဳိးခန္းက ေရတိုင္ကီကို ဒီတစ္ေလာေဆးျဖစ္ေသးလား ..“
“ေဟ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟ .. ေရမရွိလို႔လား ..“
“မဟုတ္ပါဘူး … သန္႔စင္ခန္း က်ေနာ္၀င္ခဲ့ေတာ့ ပိုးအိမ္ေတြနဲနဲတက္ေနတာျမင္လို႔႔ေမးမိတာပါ ..“
“မေဆးျဖစ္ဘူး .. ညီေလး .. ဒီမွာက လူခြဲမရွိဘူး .. တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေတာ့မလားပဲ ..“
“ေၾသာ္ … ဟုတ္ကဲ့ ..“

သူ႔အေျဖကို သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးၿပီး ထြက္သြားေသာ ထြန္းေအာင္သူကို ၾကည့္ၿပီး ပိုင္ရွင္လူႀကီး ေခါင္းကုတ္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ ဘယ္လိုေကာင္လဲဟ .. ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ေရတိုင္ကီ ကိစၥလာေမးရတာလို႔ ..။

ထြန္းေအာင္သူ၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ ေပါ့ပါးေနသည္။ အသက္ႏွင့္ရင္းထားခဲ့ရေသာ ေသာတံႏွစ္ေခ်ာင္းက မေပ်ာက္မရွပဲ လက္ထဲျပန္ေရာက္လာသည္မို႔ အေပ်ာ္လံုးဆို႔ေနသည္။ သတိျပန္ရကတည္း ဘာမွမစားရေသး
သည့္တိုင္ ေလာေလာဆယ္ ဆာသည္လို႔ သူမခံစားရ။ ေျခေထာက္ေတြကို မမစိမ္း ရံုးခန္းရွိသည္ဆိုေသာ ၃၇လမ္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ တယ္လီဖုန္းဆိုင္ေတြ႔ေတာ့ ေလးေလးငယ္ဆီ ဖုန္းဆက္
ဖို႔ သတိရသည္။ ဒါေပမယ့္ ခက္သည္က ေတာင္ငူက တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို သူမမွတ္မိ။ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့တုန္းက မွတ္စုစာအုပ္တြင္ ေရးယူလာခဲ့ေသာ္လဲ အတိတ္ေမ့သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္
ဘာမွမရွိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ မိုးေက်ာ္ဘ၀တုန္းက အတိတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာဆိုဘာမွ သဲလြန္စေကာက္စရာမရွိခဲ့တာျဖစ္သည္။

မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ မမစိမ္းႏွင့္ေတြ႔ကာ အေဖ့၏ အေမြကိစၥကို အျပတ္ရွင္းဖို႔ပဲရွိေတာ့သည္။ ဒီကိစၥၿပီးမွပဲ ေတာင္ငူကိုလိုက္သြားရမည္။ ေလးေလးငယ္ႏွင့္ သူသည္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေမတၱာခ်င္းဖလွယ္ခဲ့သည္ဆိုေပမယ့္
သူတို႔အခ်စ္က နက္ရိႈင္းသည္ဟု ထြန္းေအာင္သူ အလိုလုိနားလည္သည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ပင္ ထြန္းေအာင္သူတစ္ေယာက္ ၃၇လမ္းသို႔ ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာခဲ့သည္။

ေရွ႔ေနမေလး စိမ္းငု၀ါဟု ေမးေတာ့ ကြမ္းယာေရာင္းသည့္ကုလားက လမ္းအလယ္က တိုက္တစ္တိုက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ မမစိမ္းၾကည့္ရတာ ဒီလမ္းထဲတြင္ အေတာ္နာမည္ႀကီးပံုရသည္။ ကိုေရႊကုလားက မမစိမ္း
ရံုးလာတက္သည့္အခ်ိန္ကိုေတာင္ အတိအက်ေျပာေနေသးသည္။ လက္ရွိအခ်ိန္ႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ေနာက္နာရီ၀က္အတြင္းမွာတဲ့။ ထြန္းေအာင္သူ ထိုတိုက္ေရွ႔မွာပင္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေစာင့္ေနရသည္။ ကြမ္းယာ
ဆိုင္က ကုလားေျပာတာမွန္သည္။ နာရီ၀က္မရွိတရွိအခ်ိန္တြင္ အက္စ္အီးကားအျဖဴေလး တိုက္ေရွ႔သို႔ ေရာက္လာသည္။ ကား၏ ပံုပန္းသြင္ျပင္အရသာမက၊ ကားေပၚကဆင္းလာသည့္ ဖက္ဖူးေရာင္၀တ္စံုပိုင္ရွင္ မမလွလ
ွေၾကာင့္ ဒါဘယ္သူဆိုတာ ထြန္းေအာင္သူ မမွတ္မိစရာမရွိပါ။ မမစိမ္းက ကားတံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီးေနာက္ ဖိုင္တြယ္ေလးကို ကိုင္၍ တုိက္ေလွကားရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေထာင့္ကြယ္တြင္ ရပ္ေနရာမ
ွ အသာထြက္လိုက္သည္။ မမစိမ္း သူ႔ကိုျမင္သည္။ မ်က္လံုးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးက တခ်ိန္ထဲ ၀လံုးေလးလို ၀ိုင္းသြားသည္။ ကပ်ာကယာလက္ျဖင့္ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ရာ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ဖိုင္က ေအာက္ကို
ျပဳတ္က်သြားသည္။ မမစိမ္း အရမ္းအံ့အားသင့္သြားမွန္း သိသာလွပါေတာ့သည္ ..။

“ထြန္း .. ေအာင္ .. သူ ..“
“မမစိမ္း …“


အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ တစ္မနက္ခင္းႏွင့္ အားလံုးၿပီးဆံုးသြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္း၊ နတ္ျမတ္မ်ားက ထြန္းေအာင္သူကို ေစာင့္ေရွာက္သည္ဟုသာ ေျပာၾကပါေတာ့။ မမစိမ္းႏွင့္အတူ ထြန္းေအာင္သူ
အေဖအပ္ထားခဲ့ေသာ ေသတၱာကို အာမခံဌာနတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားေရာက္ေရြးယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ေသတၱာဖြင့္၍ ရရွိလာေသာ ပတၱျမားကို မမစိမ္း၏ အသိဆိုသည့္ စိတ္ခ်ရေသာ စိန္ေရႊရတနာဆိုင္ရွင္တစ္
ေယာက္ဆီမွာ ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ ပတၱျမားဆံက်ဳိး အဖိုးျပည္တန္ဆိုေသာ စကားကမွန္လွသည္။ ထြန္းေအာင္သူ နံနက္တစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ပိုက္ဆံတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိေသာ အ၀တ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုႏွင့္ ဘ၀မွ
သိန္းေထာင္ခ်ီခ်မ္းသာေသာ သူေဌးေလးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားသည္။ အစစအရာရာ လိုက္လံလုပ္ေဆာင္ေပးသည့္ မမစိမ္းကိုေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ ေက်းဇူးတင္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း …။

“ဘယ္လိုလဲ .. သူေဌးေလး … ထမင္းစားၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ …“
ေန႔လည္ခင္းအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ဘဲသားမုန္႔တစ္ခုသာ ထြန္းေအာင္သူစားရေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မမစိမ္းက သူ႔ေရွ႔အစီအစဥ္ကို ေမးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏိုင္အား။ လိုက္ပြဲလာခ်ေပးေသာ
 ထမင္းေပါင္းပန္းကန္ထဲမွ ထမင္းလုတ္က ပါးစပ္ထဲမွာ အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ သြက္သြက္၀ါး၍ မ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး ၾကက္သြန္ၿမိတ္ကေလးမ်ား ခပ္ထားေသာ ဟင္းခ်ဳိရည္ကို ရွဴးခနဲေနေအာင္ ဇြန္းႏွင့္ခပ္ေသာက္သည္။ ၿပီးမွ ..

“ေဆာရီး .. မမစိမ္း .. ထမင္းေပါင္းက ေကာင္းလြန္းလို႔ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားေနတာ ..“
မမစိမ္းက ထြန္းေအာင္သူကို ၿပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနသည္။ ဣေျႏၵရရႏွင့္ ၿပံဳးေနေသာ မမစိမ္းအသြင္ကိုျမင္ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ ၀က္နံရိုးေပါင္းကို လွမ္းေနသည့္ လက္ေတာင္မွ အနည္းငယ္တန္႔သြားသည္။ မမစိမ္းႏွင့္ သူ
ႏွစ္၀က္ေလာက္ ေ၀းကြာသြားေပမယ့္ မမစိမ္းသည္ ဘာမွမေျပာင္းလဲ။ လွၿမဲအတုိင္းလွေနသလို၊ သူ႔အေပၚတြင္ ေကာင္းၿမဲအတိုင္းေကာင္းေနသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အေတြးထဲတြင္ မမစိမ္း မႏၱေလးကို လာတုန္းက
အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာင္းျမင္ေယာင္သည္။

“ဟဲ့ .. ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ .. ဇြန္းႀကီးကိုင္ထားၿပီးေတာ့ လူကို ထိုင္ေငးေနတယ္ ..“
“အ ဟီး … မမစိမ္းက လွလို႔ ၾကည့္မိေနတာ …အဲဒီဖက္ဖူးေရာင္ေလးနဲ႔ မမအရမ္းလိုက္တာပဲ .. မနက္ကတည္းကေျပာမလို႔ …“
“လုပ္ျပန္ၿပီ …. ေနရင္းထိုင္ရင္း .. ဘာလဲ မမစိမ္းကို ထိုင္ခံုကေန ၾကြၿပီးေနာက္ျပန္လဲက်ေအာင္လုပ္ေနတာလား ..ထမင္းေပါင္းပြဲကို မရွင္းခ်င္လို႔ ေျမွာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္“
“မဟုတ္ပါဘူး မမစိမ္းရယ္ .. ေျမွာက္ေျပာတယ္ဆိုတာ ..“
“ေတာ္ေတာ့ … ေျမွာက္တယ္ဆိုတာ ကုလားႀကီးကို ခင္ဗ်ားက အသားအရမ္းျဖဴတာပဲေနာ္လို႔ေျပာမွ ေျမွာက္တာပါလို႔ ေျပာဦးမလို႔လား ..ဟင္း.. ဟင္း ..“
“ဟီး .. ဟီး .. မမစိမ္း မွတ္မိေနသားပဲ ..“
“မွတ္မိတာေပါ့ .. ေမာင္ေလးရယ္ ..“

ထိုစကားအေျပာ၌ မမစိမ္း၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွက္ေသြးျဖာသြားဟန္ကို အထင္းသားျမင္ရသည္။ မမစိမ္းလဲ ထြန္းေအာင္သူလိုပင္ မႏၱေလးတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို မေမ့မေပ်ာက္ေသးပံု ရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ
ခါတိုင္းလိုစိတ္မ်ဳိးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေရွ႔ဆက္တုိးလို႔ရေအာင္ တစ္ခုခုေျပာမိမွာ ျဖစ္ေသာ္လဲ အခုေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ထို႔အျပင္ သူႏွင့္ မေတြ႔ဆံုျဖစ္သည့္ကာလပိုင္းအတြင္း မမစိမ္းဘက္မွာ တစ္ခုခုအေျပာင္းအလြဲမ
ျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ သူကသာ သူ႔အျဖစ္ကို “က“မွ“အ“အဆံုး မမစိမ္းကို ျပန္ေျပာခဲ့ေသာ္လဲ မမစိမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အေၾကာင္းကိုမူ အခုထက္ထိ မေမးမိေသးေခ်။ ထြန္းေအာင္သူ ပါးစပ္ထဲ၀ါးေန
သည့္ နံရိုးေခ်ာင္းကို ဇြန္းႏွင့္ျပန္ခတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ထမင္းပန္းကန္ေဘးတြင္ပံုသည္။ စကားစလႊဲသည့္အေနႏွင့္ မမစိမ္း ေမးသည့္ ပထမဆံုးေမးခြန္းကိုသာ ျပန္အေျဖေပးလိုက္သည္။

“က်ေနာ္ေတာ့ ေတာင္ငူကိုပဲ အရင္သြားမယ္ .. မမစိမ္း .. အဲဒီေရာက္ရင္ ေလးငယ္ကိုသြားရွာမယ္ .. သူလဲပဲ က်ေနာ္ေပ်ာက္သြားလို႔ စိတ္ပူေနမွာ ေသခ်ာတယ္ .. က်ေနာ့္ကိုမ်ား သူရမယ့္ေ၀စုကိုမေပးခ်င္လို႔ လစ္ေျပး
သြားသလားလို႔ ထင္ေနမလားေတာင္ မသိဘူးဗ်ာ.“
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး .. ေမာင္ေလးကလဲ .. မင္းေျပာပံုအရဆို .. ေလးငယ္နဲ႔မင္းက အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ၾကသူေတြဆို .. ခ်စ္သူေတြဆိုတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ၿပီးသား ျဖစ္ရမယ္ေလ … “
“အင္း .. မမစိမ္းေျပာတာ ဟုတ္မွာပါ … က်ေနာ္ေတာ့ ဒီညတြင္းပဲ လိုက္သြားေတာ့မယ္ .. ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲမွာရွိတဲ့ေငြသားေတြကိုေတာ့ ဘဏ္မွာပဲ အပ္သြားလိုက္မယ္ .. “
“အဲဒါလဲ ေကာင္းတာပဲ … မမစိမ္းလိုက္အပ္ေပးမယ္ေလ .. ၿပီးရင္ အေ၀းေျပးဂိတ္ကို ဆင္းၾကတာေပါ့ ..“
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ .. မမစိမ္းရယ္ .. တကယ္ေျပာတာ .. မမစိမ္းေလာက္ သေဘာေကာင္းၿပီး၊ ေစတနာမွန္တဲ့သူ က်ေနာ့္ျဖင့္ မေတြ႔ဖူးဘူး ..“
“တကယ္လား .. ဒါဆို ေက်းဇူးေရာ မဆပ္ခ်င္ဘူးလား ..ဟင္း … ဟင္း ..“
“ဆပ္ခ်င္တာေပါ့ .. မမစိမ္းရယ္ .. ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာပါလိမ့္ …ဟဲ … ဟဲ“

မတတ္ႏိုင္။ သတိထားေနသည့္တိုင္ မမစိမ္းလိုမ်ဳိး သူႏွင့္ရင္းႏွီးၿပီးခဲ့သူက အထာေလးႏွင့္ေျပာသည္တြင္ ထြန္းေအာင္သူလဲ အလိုက္အထိုက္ေတာ့ ျပန္ေျပာမိသည္။ ေလးေလးငယ္ကို သူခ်စ္သည္ဆုိတာ မွန္ေပမယ့္
မမစိမ္းဆိုတာလဲ သူ႔အေပၚေကာင္းရွာလြန္းသူေလ။ မမစိမ္းကသာ သူ႔အယုအယကို လိုလားေတာင့္တပါသည္ဆိုေသာ္ ထြန္းေအာင္သူ ျငင္းဆန္ဖို႔ ခက္ခဲေပမည္။ မီးစင္ၾကည့္ကဖို႔သာ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ထြန္းေအာင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔လည္စာစားၾကသည့္ေနရာက ဘဏ္လမ္းနားမွာမို႔ ေငြအပ္ထားဖို႔ကိစၥက ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ယံုပင္။ ေနာက္ၿပီး ဘဏ္မွာကလဲ မမစိမ္းအသိ ရွိေနသည္ဆို၍
ေငြပမာဏမ်ားသည့္တိုင္ အရမ္းႀကီး စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းမရွိ။ အေမြရသည္ကို ဘဏ္ထဲထည့္ထားခ်င္လို႔ပါဆိုေတာ့ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာက အစစအရာရာ မမစိမ္းမ်က္ႏွာႏွင့္ ၿပီးဆံုးေအာင္ လိုက္လုပ္ေပးသည္။ လွပရည္မြန္
ၿပီး စကားအေျပာအဆိုတတ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၏ အကူအညီေတာင္းခံမႈကို ျငင္းဆိုႏိုင္မည့္ေယာက်္ားရွားပါးလြန္းသည္ဟု ထြန္းေအာင္သူ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ကာေျပာမိသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ စတိုင္လ္က်က်
ေျခတစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိတ္ၿပီး ေငြေရတြက္ေနသည္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ မမစိမ္းကို မသိမသာေရာ၊ သိသိသာသာပါၾကည့္မိသည္။ မမစိမ္းတို႔လိုမ်ဳိး အသက္အရြယ္ရွိ အမ်ဳိးသမီးေတြသည္ ဒါမ်ဳိးထုိင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္
အခ်ဳိးက်သည္ပဲ ေျပာေျပာ ဆီးခံုထက္က ၀မ္းျပင္က မို႔သြားတတ္သည္သာ။ မမစိမ္းကေတာ့ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းကိုပဲအၿမဲလုပ္လို႔လားမသိ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ေလးပင္။ အဲဒီထက္က ရင္မို႔မို႔ထြားထြားကလဲ ေပ်ာ့အိတြဲ
က်ျခင္းမရွိသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဘရာအကူအညီေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူကေတာ့ မႏၱေလးတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး မဟုတ္ႏိုင္ဟု ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာက္ခ်
ခ်ေနေသးသည္။

“ကဲ .. ၿပီးၿပီ .. အေ၀းေျပးကို တိုက္ရိုက္ဆင္းမလား .. ဒါမွမဟုတ္ နားခ်င္ေသးလား ..“
“အဆင္ေျပရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရခ်ဳိးခ်င္ေသးတယ္ မမစိမ္း .. က်ေနာ့္ပံုက မမစိမ္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ ..“
“အမေလး ..မင္းသားကေခ်ာၿပီးသားပါကြာ … ေကာင္မေလးက မမွတ္မိမွာ စိတ္ပူေနေသးတယ္ .. ဟင္း .. ဟင္း ..“

မမစိမ္းက သူ႔ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးစသည္။ စေပမယ့္ ထြန္းေအာင္သူ ေျပာတာကိုလက္ခံပံုရသည္။ ဘဏ္ကထြက္လာၿပီး အနီးဆံုးစတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္အေတြ႔တြင္ ထြန္းေအာင္သူအတြက္ဆိုၿပီး စပို႔ရွပ္တစ္ထည္ႏွင့္၊ ဂ်င္းေဘာင္း
ဘီတစ္ထည္လိုက္၀ယ္ေပးသည္။ ထြန္းေအာင္သူက အားနာလို႔ သူေပးမည္ဆိုတာေတာင္ လက္မခံ။ မမစိမ္း ဒီေလာက္ေတာ့ တတ္ႏိုင္ပါတယ္ကြာဆိုၿပီး အတင္းရွင္းသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ စိတ္ထဲတြင္ မမစိမ္း
ေက်းဇူးေတြကို မွတ္ထားလိုက္သည္။ သူႏွင့္ေလးေလးငယ္ ကိစၥအဆင္ေျပၿပီးသြားလွ်င္ မမစိမ္းအတြက္ သီးသန္႔လက္ေဆာင္လာေပးရမည္လို႔။

“ခနနားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မမစိမ္းအိမ္ကိုသာလိုက္ခဲ့ ..  အိမ္မွာ မင္းကိစၥေတြ ရွင္းၿပီးမွေတာ့ အေ၀းေျပးသြားၾကတာေပါ့ ..“
“ျဖစ္ပါ့မလား .. မမစိမ္း .. ဟို .. ဟို ..“
“ဘာျဖစ္ပါ့မလားလဲ .. ေအာ္ … ဒါလား ..  ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးေတာ္ .. က်ဳပ္က အပ်ဳိႀကီးလုပ္မယ္လို႔ အဓိဌာန္၀င္ထားၿပီးသား ..“
“ႏွေမ်ာစရာႀကီးဗ်ာ ..“

ထြန္းေအာင္သူ မၾကားတၾကားေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ မမစိမ္းက “ဘာေျပာတာလဲ“ဟု လွမ္းေမးေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ႏွင့္ “ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ“ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ မမစိမ္းဆီမွ
ကားေသာ့ကို ေတာင္းယူသည္။ မမစိမ္း ကားေမာင္းရတာ ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔ပါဗ်ာဟုေတာ့ သူေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပးလိုက္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ ျပန္ရလိုက္သည္က မ်က္ေစာင္းလွလွေလးတစ္ခုပင္ … ။

“အဲဒီ ညာဘက္ေရွ႔က သံပန္းအျပာေရာင္ေလးနဲ႔ တိုက္ပဲ ..“
“မမစိမ္းက တကယ့္သူေဌးပဲ … တကယ့္ေနရာမွာ ရထားတာပဲ ..“
“အထင္မႀကီးပါနဲ႔ ငါ့ေမာင္ရယ္ .. မမစိမ္းလဲ ေဖေဖ့အေမြေလး က်န္ခဲ့တာ ရတာပါ ..“
မမစိမ္းကေျပာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ၿခံတံခါးကိုဆင္းဖြင့္သည္။ ထြန္းေအာင္သူ တံခါးလြတ္သည္ႏွင့္ ကားကို အိမ္ထဲေမာင္းသြင္းသည္။ အိမ္မႀကီးတံခါးက ေသာ့ပိတ္ထားသည္မို႔ ကားေပၚက အဆင္းတြင္ မမစိမ္းကိုစပ္စုျဖစ္
ေအာင္စပ္စုလိုက္ေသးသည္။

“မမ .. တစ္ေယာက္ထဲေနတာလား ..“
“ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲပဲ .. အတူလာေနတဲ့ ႀကီးေဒၚက ဆယ္ရက္စခန္းသြား၀င္ေနလို႔ ..“
“ေအာ္ ..“
“ကဲ .. ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာလိုပဲ သေဘာထားေတာ့ ေမာင္ေလး .. ေရခ်ဳိးခန္းက ေနာက္ေဘးမွာ .. ေအးေဆးသာလုပ္ ..မမစိမ္းလဲ ခနလွဲလိုက္ဦးမယ္ .. ၿပီးရင္သာ တံခါးေခါက္လိုက္ ..“

ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းကို အားနာသြားသည္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ သူ႔ကိစၥႏွင့္ မမစိမ္းခမ်ာ တစ္မနက္လံုး ေျခေထာက္တိုေအာင္ လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ “နားပါ မမစိမ္း“ ဟုေျပာၿပီး ေနာက္ေဘးဘက္သို႔
ထြက္လာခဲ့သည္။

ညဘက္ခရီးသြားရဦးမွာျဖစ္သည့္အတြက္ ထြန္းေအာင္သူ သန္႔စင္ခန္းႏွင့္တြဲေနေသာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲတြင္ ကိစၥ၀ိစၥေတြကို အကုန္ရွင္းသည္။ ဒီေရခ်ဳိးခန္းက မမစိမ္းအသံုးျပဳသည့္ေနရာ မဟုတ္ႏိုင္ေပမယ့္ Pantene
ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးတစ္ခုေတြ႔သည္ႏွင့္ ေခါင္းပါေလွ်ာ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့ သူေရခ်ဳိးတာ မၾကာဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ တစ္နာရီေလာက္ရွိသြားမည္ထင္သည္။ အားလံုးၿပီးစီး အ၀တ္အစားလဲၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လဲေတာ့ မမစိမ္းကို
အိမ္ထဲတြင္ မေတြ႔ပါ။ သူမ ေျပာခဲ့သလို အိပ္ခန္းထဲတြင္ ၀င္အိပ္ေနပံုရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အိမ္အလယ္က မမစိမ္းအခန္းတံခါး၀နားတြင္ရပ္သည္။ တံခါးကို ဖြဖြေလးေခါက္ၿပီး “မမစိမ္း“ ဟု ေခၚသည္။ ႏွစ္ခါေလာက္ ေ
ခၚၿပီးသည့္တိုင္ အထဲမွ ဘာသံမွမၾကားရ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား မသိ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္အေနႏွင့္ လက္ဆနဲနဲျပင္းျပင္းေခါက္သည္။ အသံကိုလဲ ျမွင့္၍ေခၚသည္။

“မမစိမ္းးး …“
“လာ .. လာၿပီ … ေမာင္ေလး .. ခနေလး ..“
ဒီတစ္ခါေတာ့ မမစိမ္းႏိုးသြားသည္ထင္သည္။ အထဲမွ လႈပ္ရွားသံမ်ားၾကားရၿပီး တစ္မိနစ္မရွိတရွိအခ်ိန္တြင္ တံခါးက ပြင့္သြားသည္။ မမစိမ္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနမွန္း ထြန္းေအာင္သူ ျမင္လိုက္ယံုႏွင့္သိသည္။
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညီညာသည့္ ဆံပင္ေတြက အခုေတာ့ ကပိုကယိုျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေလးကလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွႏိုးလာလို႔လားမသိ နဲနဲအန္တမ္းတမ္း မို႔တို႔တို႔ႏွင့္။ လွတာေတာ့လွေသးသည္ဟု ေျပာရမည္။ မအိပ္ခင္က
အ၀တ္အစားေတြလဲထားလို႔ မမစိမ္းမွာ အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အိမ္ေနရင္း ဂါ၀န္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ တျခားသူသာ၀တ္လွ်င္ ပံုဆိုးပန္းဆိုးထြက္ေလာက္မည့္ အပြင့္ႀကီးေတြႏွင့္ ထိုဂါ၀န္ပြပြသည္ မမစိမ္းႏွင့္က်ေတာ့
 ရွားရွားပါးပါး ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ မမစိမ္းက ထြန္းေအာင္သူ ၾကည့္ေနသည္ကို သတိမထားမိ။ ဇက္ကေလးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ေစာင္းကာ ေခါင္းခ်ဳိးေနသည္။

“မမစိမ္း .. ေညာင္းေနတာလား ..“
“ေအးကြယ္ .. ခါတိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးအိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး … ဒီေန႔မွ နဲနဲၿပိဳင္းသြားလို႔ထင္တယ္ ..“
“က်ေနာ္ ႏွိပ္ေပးရမလား ..“

ထြန္းေအာင္သူ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ပါးစပ္က ဒီစကားထြက္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္။ သေဘာရိုးႏွင့္ပဲေျပာတာလား၊ ဆန္းဆန္းျပားျပားစိတ္ႏွင့္ေျပာမိတာလားေတာင္ သူ႔စိတ္ထဲေ၀ခြဲမရ။ မမစိမ္းက ဇက္ကိုခါေနရာမွ ရပ္ၿပီး
ထြန္းေအာင္သူကို မ်က္လႊာေလးပင့္ၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး ခ်စ္စဖြယ္ေကြးကာ ၿပံဳးသြားၿပီး ..

“ငါ့ေမာင္ ႏွိပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ .. အခ်ိန္ေကာရလို႔လား ..“
“ရမွာပါ … မမစိမ္း .. နဲနဲေစာေသးတယ္ ထင္တာပဲ …“
“ဒါဆိုလာေလ .. ခနေလာက္ ဇက္ေၾကာေလးေလာက္ပဲ ဆြဲေပးကြာ .. အဲဒါၿပီးရင္ မမစိမ္း ေရခ်ဳိးလိုက္မယ္ ..“

မမစိမ္းကဖိတ္ေခၚၿပီမို႔ ထြန္းေအာင္သူ ျငင္းမရေတာ့။ အပ်ဳိႀကီးမမ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့မိၿပီ။ မမစိမ္း၏အခန္းက သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းပါသည္။ ရႈတ္ပြေနသည့္အရာဆိုလို႔ ဘာတစ္ခုမွမရွိပဲ အကုန္လံုး သူ႔ေနရာႏွင့္သူ
အစီအရီပင္။ ယုတ္စြအဆံုး မွန္တင္ခံုေပၚက အလွျပင္ပစၥည္းေတြပင္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေသေသသပ္သပ္ရွိေနသည္။ အေတာ္ကို စည္းကမ္းႀကီးသည့္ အပ်ဳိႀကီးမွန္းသိသာလွသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေယာက်္ားမရတာလားေတာ့
မသိ။

မမစိမ္းႏွင့္ထြန္းေအာင္သူ ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္မိၾကသည္။ မမစိမ္းက ကပိုကရိုျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို လက္ျဖင့္အေရွ႔ဘက္သို႔ ဆြဲယူသပ္သည္။ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ျမင္လာရသည္။
ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္ထုိင္ၿပီး လက္ႏွင့္အသာအယာ ႏွိပ္ေပးသည္။

“အင္း … အင္း .. ေျဖးေျဖးေနာ္ … မမစိမ္းက တအားနာတာ မႀကိဳက္ဘူး ..“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ …“
မမစိမ္းကေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ ထြန္းေအာင္သူကေတာ့ အေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီျဖစ္သည္။ သူက ဒူးေထာက္ထုိင္ထားသလို ျဖစ္လို႔ လည္ပင္းေပါက္က်ယ္ေသာ မမစိမ္း၏ ဂါ၀န္အကၤ် ီ ေရွ ႔ပိုင္းက သူ႔မ်က္လံုးထဲ
တန္းေရာက္ေနသည္။ နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္သည့္ ေတာင္ပူစာႏွစ္လံုးကိုသာမက၊ စည္းေႏွာင္ထားသည့္ ဘရာကိုပါ အတိအက်ျမင္ေနရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ တံေတြးကို ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ မ်ဳိခ်မိသည္။ တိတ္ဆိတ္ေန
သည့္ အခန္းထဲမို႔ မမစိမ္းက ဒါကို ၾကားသည္ထင္သည္။ ပါးျပင္ေလးက အနည္းငယ္လႈပ္ရွားသြားသည္။ ၿပံဳးၿပီးရယ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ရမည္။ တကယ္လဲ ဟုတ္ပါသည္။ မမစိမ္းက ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ထားရာမွ
ထြန္းေအာင္သူေနာက္ဘက္ကို မွီခ်သည္။

“ဒီလိုဆိုေတာ့ ပိုျမင္ရတယ္မဟုတ္လား .. ေမာင္ေလးရ … ဟိ .. ဟိ ..“
“အာ .. မမစိမ္းကလဲ …“
“မင္းကလဲကြာ … ဘာရွက္ေနရေသးတာလဲ … မမစိမ္းနဲ႔ မင္းနဲ႔က မရင္းႏွီးဘူးေသးတဲ့လူေတြမွ မဟုတ္တာ ..“
မရေတာ့ပါ။ ထြန္းေအာင္သူ လက္ေတြကို မမစိမ္းကို အလိုလိုေပြ႔ဖက္မိသြားသည္။ မမစိမ္းက အလိုက္သင့္ပင္ေခါင္းကေလးေမာ့ေပးေသာအခါ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းက သူမႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္သည္။ အနမ္းေတြအျပန္အလွန္
လွန္ ေပးမိၾကသည္။ ထြန္းေအာင္သူလက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ အခုအခ်ိန္တြင္မူ မမစိမ္း၏ ႏို႔ထြားထြားေတြကို ကိုင္တြယ္ေနသည္မွာ နံျပားရိုက္ဖို႔ ဂ်ဳံနယ္ေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ မမစိမ္းက ဘာမွမေျပာ။ ထြန္းေအာင္သူ
ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းမခြာတမ္းနမ္းေနရင္းမွ တအင္အင္ တအာအာႏွင့္သာ ညည္းေနရွာသည္။

“မမစိမ္း ဂါ၀န္ကို ခြ်တ္လိုက္မယ္ေနာ္ …“
“အမယ္ .. ေမးေနစရာလိုေသးလို႔လား .. ေမာင္ေလးအ၀တ္ေတြကိုလဲ ခြ်တ္ဦး .. ေတာ္ၾကာေန ေၾကသြားဦးမယ္ ..“
ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လုပ္ေဆာင္ပါသည္။ မမစိမ္းက အေပၚေအာက္တဆက္တည္းမို႔ ဂါ၀န္ကိုလက္ေျမွာက္ၿပီးခြ်တ္လိုက္တာႏွင့္ ၿပီးသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူကေတာ့ ေအာက္ကဂ်င္းေဘာင္းဘီ
ႏွင့္မို႔ ကုတင္ေအာက္ဆင္းၿပီး ျပန္ခြ်တ္ယူရသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ပိုၿပီး ျပတ္သားသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကိုပါ ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္မို႔ အကုန္လံုးရွင္းသြားသည္။

“အဲေတာ့ .. မင္းဟာကလဲ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီလိုျဖစ္ေနတာလဲ ..“
“မမစိမ္းရဲ ႔ကြ်ဲေကာသီးႏွစ္လံုးကို ျမင္ကတည္းကပဲ ..“
“အယ္ .. ကိုယ့္အစ္မကို ဒီလိုပဲေျပာရလား .. “
“ဟီး .. ဟီး ..“
ထြန္းေအာင္သူ ရယ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ၿပီး ကုတင္ေပၚျပန္တက္လာသည္။ မမစိမ္းကို အသာလွမ္းဆြဲ၍ ဖက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလးျဖစ္သြားေအာင္ ေနရာခ်သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရႊဘိုမင္းႀကိဳက္လို႔ေခၚရမယ့္ ေပါင္တံ
ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲကားေထာင္ၿပီး အဓိကေနရာကို အကာအကြယ္ေပးထားသည့္ မိုးျပာေရာင္ပင္တီေလးကို ဆြဲခြ်တ္သည္။ ကိုယ့္အစ္မဆိုၿပီး မမစိမ္းက ေျပာမွေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းေကာင္းဖို႔ ျပဳစုရေပေတာ့မည္။

“ဟဲ့ .. အခ်ိန္လဲရတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ .. ေပါက္တတ္ကရေတြ ..“
“ခနေလးပါ .. မမစိမ္းရယ္ … ထမင္းေပါင္းဖိုးေလး ျပန္ျပဳစုခ်င္လို႔ပါ ..“
“တကယ္တဲ .. အေရးထဲမွ .. ဟြန္း ..“
မေက်နပ္လို႔ ေျပာသည္စကားသံမဟုတ္ပါ။ အပ်ဳိႀကီးမမမို႔ အထြန္႔တက္ၿပီး ေျပာသည့္အသံသာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္လဲဟုတ္သည္။ ထြန္းေအာင္သူလွ်ာက သူမအ၀ေလးထဲသို႔ တုိး၀င္လာၿပီး ေမႊေနာက္ေနသည္တြင္
ေတာ့ မမစိမ္းခမ်ာတျခား ဘာစကားမွမဆိုႏိုင္ရွာပါ။ မ်က္လံုးေလးေမွး၊ ေခါင္းအံုးစႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားရင္းသာ အဆက္မျပတ္ ညည္းေနရရွာသည္။

“မမစိမ္း .. က်ေနာ္လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ ..“
“အင္း .. လုပ္ေတာ့ …“
ထြန္းေအာင္သူ လ်က္ေပးေနရာမွ ထၿပီး ေပါင္ၾကားတြင္ေနရာယူေတာ့ မမစိမ္းက ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားႏိုင္သမွ်ကားေပးထားသည္။ ဒါတြင္မကေသးပဲ လိင္တံထိပ္ဖူးကို သူမလက္ႏွင့္ဆြဲယူၿပီး အေပါက္၀ေလးမွာ
ေတ့ေပးေသးသည္။

“ေမာင္ေလး .. “
“ဘာလဲ မမ ..“
“စစခ်င္းေတာ့ ေျဖးေျဖးလုပ္ေနာ္ … မမ မလုပ္ျဖစ္တာၾကာၿပီ .. ေနာက္ၿပီး အထဲမွာ မၿပီးနဲ႔ဦးေနာ္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ ..“
လိင္တံက တေျဖးေျဖးခ်င္း အတြင္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး တိုး၀င္သည္။ မမစိမ္းေျပာတာဟုတ္ပါသည္။ မမစိမ္းအထဲက အပ်ဳိေလးႏွင့္မျခား ၾကပ္သိပ္ေနသည္။ ၾကည့္ရတာ ဒီအပ်ဳိႀကီးမမသည္ ခ်စ္သူရည္းစားကလဲမ
ရွိ၊ တျခားအပ်ဳိႀကီးေတြလို ခရမ္းသီးေတြဘာေတြလဲ သံုးဖူးပံုမေပၚ။ လက္ႏွင့္ေတာင္ အာသာေျဖတတ္ရဲ ႔လားမသိ။ ထြန္းေအာင္သူ မမစိမ္းကို သနားသြားၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္သည္။ စိမ္းငု၀ါခမ်ာ
ထြန္းေအာင္သူေကာင္းမႈႏွင့္ပင္ ၿပီးလိုက္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ။ ဘယ္ႏွစ္ခ်ီမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးသူမ မွတ္မိသည္က ထြန္းေအာင္သူ မွာထားခဲ့သည့္အတိုင္း အတိအက်လိုက္နာၿပီး သူၿပီးသည့္အခါ
လိင္တံကို အျပင္ကုိ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တာပင္။ ဒါေတာင္မွ သုတ္ရည္ေဖြးေဖြးေတြက သူမ ဗိုက္ေပၚကို ဗ်စ္ခနဲ ဗ်စ္ခနဲ လာအက်တြင္ စိမ္းငု၀ါ အေသးစားေလးတစ္ခု ထပ္ၿပီးသြားေသးသည္။

“ကဲ .. အခန္းအျပင္ကပဲ ေစာင့္ေတာ့ ေမာင္ေလး .. ဒီတစ္ခါေတာ့ မမစိမ္း ေရခ်ဳိးရမယ့္ အလွည့္ပဲ ..“
မမစိမ္းကေျပာၿပီး ကုတင္ေပၚက ထသည္တြင္ ထြန္းေအာင္သူလဲ ၿငိမ္ကုတ္ကုတ္ေလးႏွင့္ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရွ႔ေနမ အပ်ဳိႀကီးမ်ား လုပ္တာလုပ္ရတယ္၊ အမိန္႔ကေတာ့ ဘာေပးသလဲမေမးလဲဟုေတာ့
စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကမူ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။


ေတာင္ငူၿမိဳ ႔သို႔ နံနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တြင္ ထြန္းေအာင္သူ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ကားဂိတ္မွာ အသင့္ရွိေနေသာ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားတစ္ဦးႏွင့္ ေလးေလးငယ္တို႔ အိမ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ နံနက္ခင္း၏ အေအး
ဓါတ္က ေတာင္ငူၿမိဳ ႔ေလးကို မသဲမကြဲ အလင္းေရာင္ႏွင့္အတူ လႊမ္းၿခံဳထားသည္။ ဆိုင္ကယ္သမားက အကိုအေႏြးထည္ ၀တ္ခ်င္ထုတ္၀တ္ထားေလဟု ေျပာသည့္တိုင္ ထြန္းေအာင္သူ ဒီအတိုင္းလိုက္လာခဲ့သည္။ ဆြတ္
ရွေအးျမသည့္ ေလျပည္သည္ သူ႔ကို လန္းဆန္းမႈကိုသာ ေပးေစသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ေအးသည္ဟု မခံစားရပါ။ သူ႔ကိုယ္သည္ အခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ေႏြးေထြးလ်က္ ရွိေနသည္။

ေလးေလးငယ္တို႕အိမ္သည္ အရင္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ကအတိုင္းပင္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ ေလးေလးငယ္သည္လဲ မေျပာင္းလဲပါေစႏွင့္ဟု ထြန္းေအာင္သူ က်ိတ္ကာဆုေတာင္းမိသည္။ ဆိုင္ကယ္သမား
ကို လက္ညႊန္းထိုး၍ အိမ္တံခါး၀တည့္တည့္ေရွ ႔မွာပင္ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။

“ေလးငယ္ .. ေလးငယ္ !!! …“
ထြန္းေအာင္သူ၏ ေခၚသံေၾကာင့္သာမက၊ နံနက္ေစာေစာစီးစီးတြင္ ၾကားရေသာ ဆိုင္ကယ္သံေၾကာင့္ ထင္သည္။ ႏွစ္ခြန္းမွ် ေခၚၿပီးသည္တြင္ အိမ္၀မွ လူရိပ္တစ္ခုကို ျမင္ရသည္။ ကိုယ္ဟန္သြယ္သြယ္ လူရိပ္ေၾကာင့္
ထြန္းေအာင္သူ ရင္ထိတ္ခနဲ ခုန္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေပါက္၀ကို ေရာက္လာေသာ ထိုလူရိပ္က ေလးေလးငယ္မဟုတ္ပါ။ သူတို႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ရင္ခုန္ႏႈန္း အနည္းငယ္ၿငိမ္
သက္သြားသလိုျဖစ္ေပမယ့္ ထိုေကာင္မေလးသည္ ထြန္းေအာင္သူကို ျမင္ေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ အိမ္တံခါး၀သို႔ ေလွ်ာက္လာမလို ျဖစ္ေနေသာ ေျခလွမ္းေတြကအလိုလိုတန္႔သြားသည္။

“မိတူး .. ငါပါဟာ .. မႏၱေလးက ထြန္းေအာင္သူေလ .. နင့္မမေလး မရွိဘူးလား …“
“အကို .. အကိုေလး … အကိုေလးထြန္းေအာင္သူ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ …“
“ေရာ .. ခက္ေနပါၿပီ .. မိတူးကလဲ .. က်ားကိုက္ပါတယ္ဆိုမွ အေပါက္ေလးနဲ႔လားလို႔ ေမးေနရေသးတယ္ .. ငါ ထြန္းေအာင္သူအစစ္ပါဟ ..“
“ဒါဆိုလဲ .. ဘာျဖစ္လို႔ အခုမွေပၚလာရတာလဲ .. အကိုေလးအတြက္ မမေလး ဘယ္ေလာက္ထိ ေသာကေရာက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိလား ..“

ဗုေဒၶါ .. မလြယ္ပါလား။ မိတူးတစ္ေယာက္ႏွင့္တင္ ထြန္းေအာင္သူ ေတာ္ေတာ္ရွင္းျပရမည့္ကိန္းေပါက္ေနသည္။
“ေအးပါဟာ .. အဲဒါေတြ ငါေနာက္က် ရွင္းျပပါ့မယ္ .. ငါ့အျဖစ္ကိုေျပာလဲ နင္တို႔ယံုမွာမဟုတ္ဘူး … ေလာေလာဆယ္ နင့္မမေလး ရွိလား ..“
“မရွိဘူး .. မမေလး ေက်ာင္းသြားၿပီ ..“
“ေဟ .. ဘာေက်ာင္းလဲ .. နင့္မမေလးက ဘြဲ႔ရၿပီးသား မဟုတ္လား ..“
“အကိုေလးကလဲ ေ၀းတာ … မမေလးအလုပ္၀င္ေနတဲ့ေက်ာင္းကိုေျပာတာ .. မမေလးက အခုေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေနၿပီ ..“
“ေဟ .. ဟုတ္လား … ဒါဆို ဘယ္နားကေက်ာင္းလဲ ..“
“ျမတ္ေစာညီေနာင္ သြားတဲ့ဘက္မွာ … အမွတ္(၂)ေက်ာင္း …“

သူႏွင့္မိတူးေျပာေနသည္ကို ရပ္နားေထာင္ေနေသာ ဆုိင္ကယ္သမားဘက္ ထြန္းေအာင္သူ လွည့္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္သမား လူငယ္က ထြန္းေအာင္သူတို႔ စကားအသြားအလာကို ၾကည့္ၿပီး အထာေပါက္ဟန္ရွိသည္။
အားတက္သေရာႏွင့္ “အကို က်ေနာ္သိတယ္ .. လိုက္ပို႔မယ္“ ဆိုၿပီး ေျပာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ အိမ္ထဲေတာင္ လွမ္းမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚ၌ ျပန္ပါသြားသည္ …။

အမွတ္(၂)ေက်ာင္းေရွ႔ရွိ ရြက္စိမ္းေတြ ဖြားဖြားေ၀ေနေသာ တမာပင္ႀကီးေအာက္၌ ထြန္းေအာင္သူ ရပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြသည္ ေပသံုးဆယ္အကြာေလာက္က ရွိမည့္ ေက်ာင္းသံပန္းတံခါး၀သို႔ မမွိတ္မသုန္
ေစာင္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ႏွလံုးသား၏ ရင္ခုန္သံကို တမာပင္ႀကီးကပင္ နားလည္သလားမသိ။ သစ္ကိုင္းေတြကို ေက်ာင္းဘက္သို႔ ေကြးညႊတ္ထားၿပီး ထြန္းေအာင္သူႏွင့္ မားမားမတ္မတ္ရပ္ကာ ေစာင့္ေပးေနေလသည္။

သူေရာက္ေနသည့္အေၾကာင္း အမွာစကား ေျပာခိုင္းလိုက္သည့္ ေက်ာင္းေစာင့္အဖိုးႀကီးသြားတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေတာ့မည္။ ဘာမွ မထူးျခားေသး။ ထိုအခိုက္ သံဇကာကြက္ေလးေတြကာထားေသာ
ေက်ာင္းေဆာင္၀၏ အလည္တည့္တည့္ရွိ စႀကၤ ံလမ္းတြင္ လူရိပ္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထြန္းေအာင္သူ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ေတာင္ မယံုႏိုင္ရဲေသးပဲ လက္ျဖင့္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။
သူ႔အျမင္မမွားပါ။ ေလးေလးငယ္သည္ ဆင္မယဥ္သာ ေျခလွမ္းေလးႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ထြန္းေအာင္သူ သူႏွင့္အတူ အေဖာ္ေစာင့္ေပးေနေသာ တမာပင္ႀကီးနားမွ ခြာၿပီး ေက်ာင္း၀န္းတံခါးနားသို႔ ေျပးသြားသည္။
ေလးေလးငယ္ သူ႔ကို ျမင္သြားေခ်ၿပီ။

“ကိုထြန္း …“
“ေလးငယ္ ..“
ရုပ္ရွင္ေတြထဲက အတိုင္းပင္။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုႏွင့္ ယဥ္ယဥ္ေလးလွေနေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးသည္ ထြန္းေအာင္သူရွိရာသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ လွမ္းလာသည္။ မိန္းတံခါးမႀကီး၏ ေဘးရွိ မလြယ္ေပါက္မွ
 ထြန္းေအာင္သူ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ေလးေလးငယ္သည္ လက္ဆန္႔ေပးထားေသာ ထြန္းေအာင္သူ၏ ရင္ခြင္ထဲကို ေျပး၀င္လာသည္။ “ေလးငယ္“ ဟု ထြန္းေအာင္သူ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေခၚလိုက္သည္တြင္ ဘာမေျပာ
ညာမေျပာႏွင့္ အံု႔အံု႔သည္သည္း ငိုခ်သည္။ သိမ့္သိမ့္ေလးခါေနေသာ ေလးေလးငယ္၏ကိုယ္ေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္း ထြန္းေအာင္သူ ႏွွလံုးသားထဲမွ ခုန္ထြက္လာေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ယုယုယယ
ဆိုမိသည္။

“ကိုယ္ .. ေလးငယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲမသြားပါဘူး .. ေလးေလးနက္နက္ႀကီးကို ကတိေပးပါတယ္ ေလးငယ္ရယ္ ..“

******************************************

“အဲဒါေၾကာင့္ ကိုထြန္းက ေလးငယ္ သတင္းစာထဲမွာ ထည့္လိုက္တာကို မမွတ္မိေတာ့တာကိုး .. ကံႀကီးေပလို႔ပဲ ကိုထြန္းရယ္ .. ေလးငယ္ျဖင့္ ဒီဘ၀ေတာ့ ကိုထြန္းကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလို႔မွတ္ေနတာ ..“
ပါးခ်င္းထိအပ္ထားသျဖင့္ ေလးေလးငယ္၏ စကားေျပာသံေႏြးေႏြးက ထြန္းေအာင္သူမ်က္ႏွာကို ရိုက္ခတ္ေနသည္။ ထြန္းေအာင္သူ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေလးေတြႏွင့္ လွပလြန္းေနသည့္ ခ်စ္သူေလး၏ မ်က္ႏွာကို တရိႈက္
မက္မက္ၾကည့္သည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက အခ်စ္ပြဲေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္၏ နဖူးျပင္သား၀င္း၀င္းေလးေပၚ၌ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ကပိုကရိုေခြေနသည္။ မြတ္လ်ေခ်ာေမြ႔ေနေသာ ေက်ာျပင္ေလးကို တင္းတင္းဖက္လိုက္မိ
ေတာ့ ေလးေလးငယ္၏ ကိုယ္ကေလးက ေကာ့သြားသည္။ ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ေနေသာ ပါးျပင္ေလးကို ထြန္းေအာင္သူ ၾကဴၾကဴေမႊးလိုက္ရင္းမွ ..

“ကိုထြန္းလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ေလးငယ္ရယ္ .. ဖူးစာမွန္လို႔သာ ေလးငယ္နဲ႔ ျပန္ဆံုရတာပဲလို႔ ေျပာရမွာ .. ကိုယ္ သတိျပန္ရေတာ့ အရင္ဆံုး သတိရတာေလးငယ္ပဲေလ ..“
“တကယ္ ..“
“တကယ္ေပါ့ … ဒါနဲ႔ ေလးငယ္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကိုထြန္းေပ်ာက္ေနေၾကာင္းကို သိၿပီး သတင္းစာထဲထည့္ဖို႔ အႀကံရသြားတာလဲ ..“
“ဟုတ္ပါ့ .. ေလးငယ္ ေျပာဖို႔ေမ့သြားလို႔ .. ကိုထြန္းနဲ႔ေလးငယ္ စေတြ႔ခါစတုန္းက အိမ္ကို အႏုၾကမ္း၀င္စီးတဲ့သူကို ကိုထြန္းမွတ္မိေသးတယ္ မွတ္လား ..“
“မွတ္မိတယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ..“
“အဲဒီလူကို .. ကိုထြန္း ရန္ကုန္ဆင္းသြားၿပီး ေနာက္ေလးရက္အၾကာမွာ ပဲခူးမွာ ဖမ္းမိတယ္တဲ့ .. ေလးငယ္တို႔ အမႈဖြင့္ထားတဲ့ နယ္ေျမရဲစခန္းက Photo ID ကိုလာၿပီး စစ္ေဆးေပးပါလို႔ ေျပာလို႔ ေလးငယ္ပဲ သြားလိုက္ရ
ေသးတယ္ .. သူက ေမွာင္ခိုဂိုဏ္း၀င္တစ္ေယာက္တဲ့ .. ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြကို နယ္စပ္ကေန ခိုးထုတ္ေနၾကတာလို႔ေျပာတယ္ … အဲဒီထဲက ေလးငယ္စိတ္ထဲမွာ တထင့္ထင့္နဲ႔ .. ေလးငယ္ တစ္လေလာက္ေစာင့္
ေသးတယ္ .. ကိုထြန္းဆီက ဘာမွ အဆက္အသြယ္မရေတာ့မွ သတင္းစာထဲ ေၾကညာထည့္လိုက္တာေလ .. ဒါေပမယ့္ ကိုထြန္းက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတိတ္ေမ့ေနၿပီေလ ..“

ထြန္းေအာင္သူ ဆက္စပ္စဥ္းစားလို႔ရသြားသည္။ ၾကည့္ရတာ ထိုလူဆိုးကို ဖမ္းမိၿပီးေနာက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔သည္ ေမွာင္ခိုဂိုဏ္းကို ျဖိဳခြင္းလိုက္ပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ မိုးေက်ာ္ဘ၀ႏွင့္ ရွိေနသည့္တိုင္ လူဆိုးအဖြဲ႔၏
အေႏွာင့္အယွက္ကို မခံရေတာ့တာ ျဖစ္မည္။

“ေလးငယ္ …“
“ရွင္ ..“
“ကိုထြန္းတို႔ လက္ထပ္ၾကရေအာင္ …“

ထြန္းေအာင္သူ၏ စကားကို ေလးေလးငယ္ လက္ခံသည္၊ မခံသည္ေမးစရာမလုိေတာ့ပါ။ ပါးခ်င္းကပ္ထားရာမွ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ နမ္းရွာသည္။ ထြန္းေအာင္သူလက္ေတြက ေလးေလးငယ္၏ ေက်ာျပင္ကို
ဖက္ထားရာမွ ေအာက္ဘက္သို႔ ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ အေစာကတင္ အလြမ္းေျပအခ်စ္ပြဲကို ႏႊဲခဲ့ၾကလို႔ ေလးေလးငယ္တစ္ေယာက္ အ၀တ္ေတြ ျပန္မ၀တ္ရေသးပါ။ ျပည့္ၿဖိဳးေနသည့္ တင္သားေတြကို ဆြဲကိုင္မိသည္။
ထိုေရာအခါ သူ႔ကိုယ္သည္ အခ်စ္ေသြးတို႔ႏွင့္ တခါျပန္ၿပီး ပြက္ပြက္ဆူလာျပန္သည္။ တင္သားေတြကို အသာဖ်စ္ညွစ္ၿပီး သြယ္လ်သည့္ကိုယ္ကေလးအား မကာ သူ႔ေပၚသို႔ ေပြ႔တင္သည္။ သူမ၀မ္းဗိုက္ကို ေထာက္သြား
သည့္ မာေက်ာသည့္အတံႀကီးေၾကာင့္ ေလးေလးငယ္ ကိုထြန္းဘာအလိုရွိသည္ကို သေဘာေပါက္ပါသည္။ ထြန္းေအာင္သူကို ရီေ၀ေနသည့္အၾကည့္ေတြႏွင့္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ကိုဆတ္ခနဲ မတ္ကာ ေနရာယူလိုက္ပါေတာ့
သည္ …။


အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး တစ္လခန္႔ ၾကာျမင့္ေသာအခါ …

မိုးေကာင္းဘုရားလမ္းရွိ “ေအာင္“ မိသားစု၏ ေဂဟာေရွ ႔သို႔ ကားျဖဴေလးတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာပါသည္။ ကားေမာင္းလာသူကအထဲမွ မဆင္းပဲ ဟြန္းကို တတီတီႏွင့္ တီးေနမႈေၾကာင့္ မေနာ္ အိမ္ထဲမွ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္
ထြက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွလဲ ဧည့္သည္က ဘာျဖစ္လို႔ ကရ၀ိတ္ကို မသြားပဲ အိမ္ကိုလာရတာလဲဟု ေတြးေနေသးသည္။ ကားထဲမွ လူငယ္ေယာက်္ားသည္ သူမထြက္လာသည္ကို ျမင္မွ ဟြန္းတီးတာရပ္သြားသည္။
မေနာ္ သံပန္းတံခါးနားသို႔ ေရာက္လာေသာအခါက်မွ သူကိုယ္တိုင္လဲ ကားေပၚမွဆင္းလာသည္။ ေနကာမ်က္မွန္အနက္ႏွင့္ စတိုင္လ္က်လွသည့္ ထိုလူပံုစံေၾကာင့္ မေနာ္ သံပန္းတံခါးမဖြင့္ပဲ အထဲကေန လွမ္းေအာ္ေျပာ
သည္။

“အကိုေလး .. မဂၤလာပြဲက ကရ၀ိတ္မွာေလ .. ေနာက္ေတာင္ေနာက္က်ေနၿပီ …“
စာအိတ္အျဖဴေရာင္ေလးတစ္ခု ကိုင္ထားေသာ ထိုလူရြယ္သည္ မေနာ္စကားေၾကာင့္ တပ္ထားသည့္ မ်က္မွန္ကို ခြ်တ္၍ ေခါင္းေပၚတြင္ လွန္တင္လိုက္သည္။
“ဟင္ .. မိုးေက်ာ္ …“
“မေနာ္က .. က်ေနာ့္ကို မွတ္မိေသးတာပဲဗ် .. “
မိုးေက်ာ္ ၿပံဳးကာ အေျဖေပးရင္း သံပန္းတံခါးနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
“မိုးေက်ာ္ .. နင္ .. ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ .. နင္ ေဆးရံုက ထြက္သြားကတည္းက ငါတို႔ေတြလဲ ဘာအေၾကာင္းမွ မၾကားရေတာ့ဘူး ..“
“ေျပာရရင္ေတာ့ ရွည္မယ္ မေနာ္ေရ .. က်ေနာ္ အခု မိုးေက်ာ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး .. က်ေနာ့္ရဲ ႔အတိတ္ကို ျပန္သတိရသြားၿပီေလ .. အဲဒါေၾကာင့္ ဇာတိျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးကို ျပန္သြားတာ ..“
“ေအး .. ေအး … ဟုတ္သားပဲ .. မေနာ္ေမ့သြားလို႔ ..ဆရာႀကီးကေတာ့ ေျပာသား .. မိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္စာထဲမွာ အတိတ္ကို သတိရသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့ …  ဒါနဲ႔ .. အခုလာတာက …“
“က်ေနာ္ အိမ္ထဲေရာက္မွ ေျပာျပပါ့မယ္ .. တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူးလား ..“

မိုးေက်ာ္ အိမ္ဘက္သို႔ မ်က္လံုးေ၀့ရင္းေမးသည္။ မေနာ္က လက္ခါျပရင္း ..
“မရွိဘူးေလ .. ဒီေန႔ ျဖဴျဖဴ မဂၤလာေဆာင္တယ္ေလ .. ကရ၀ိတ္မွာ ..“
“ဟင္ .. ျဖဴျဖဴ ႔မဂၤလာေဆာင္လား .. ဘယ္သူနဲ႔လဲ …“
“ဘယ္သူနဲ႔ ရွိရမွာလာ .. ေက်ာ္စြာလင္းနဲ႔ပဲေလ …“
“ေအာ္ .. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ျပန္အဆင္ေျပသြားတာလား … “

ထြန္းေအာင္သူ စိတ္ထဲမွေတာ့ တစ္မ်ဳိးေလးျဖစ္သြားရသည္။ သူ႕ႏွင့္မဆိုင္ေတာ့မွန္းသိေပမယ့္ ႏွေမ်ာသလိုေတာင္ ခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆက္လက္ၾကားရသည့္ မေနာ္ဆီကစကားေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ဘာေျပာရ
မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ ..။

“အမေလး .. အဆင္ေျပတာမွ အႀကီးမတင္မကဘူး .. အငယ္မလဲ ဟိုဘက္ၿခံက ကိုတူးနဲ႔ အဆင္ေျပေနၿပီ .. ဟိုေကာင္ေလးက ေစ့စပ္ထားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ၁၀တန္းေျဖၿပီးရင္ေတာင္ ေစ့စပ္ပြဲလုပ္ၾကမလား မသိဘူး ..“
ကိစၥကေတာ့ ျပတ္ၿပီ။ everything is back to status quo ဟု ဆိုလို႔ရေနၿပီ။ ထြန္းေအာင္သူ သူႏွင့္ေလးေလးငယ္၏ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာေလးကို ကိုင္ထားရင္း ငိုင္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေပးရေကာင္းမလား၊
မေပးရေကာင္းမလား ေ၀ခြဲမရေတာ့။ ထြန္းေအာင္သူ ငူငူႀကီး ျဖစ္သြားသည္မို႔ မေနာ္က ၿခံတခါး၏ ဟိုဘက္မွ ဆက္ေျပာသည္။

“မိုးေက်ာ္ .. ခနေစာင့္ဦး … ငါ့မွာ နင့္ကို ေပးစရာတစ္ခုရွိေသးတယ္ ..“
အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ အိမ္မႀကီးဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည့္ မေနာ္ေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္သူ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဟု ေတြးသည္။ မေနာ္သြားတာ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ႏွစ္မိနစ္၊ သံုးမိနစ္အတြင္း ပလတ္စတစ္အိတ္မာေလး
တစ္ခုကို ကိုင္၍ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သံပန္းတံခါးၾကားမွ မိုးေက်ာ္ကို ကမ္းေပးသည္။

“နင္ ေဆးရံုကေန ျပန္မလာဘူးဆိုေတာ့ .. ဂိုေဒါင္ေပၚက အခန္းကို ဆရာႀကီးက ရွင္းခိုင္းလို႔ မေနာ္ပဲ ရွင္းလိုက္ရတယ္ .. နင့္ပစၥည္းေတြကိုလဲ ဆရာႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း ကိုဘတုတ္ကိုပဲ ေပးလိုက္တယ္ .. ဒါကေတာ့
နင္နဲ႔ပဲ ဆိုင္မယ္ထင္လို႔ မေနာ္သိမ္းထားေပးတာ …“
မေနာ္စကားမဆံုးခင္မွာတင္ အိမ္မႀကီးဘက္မွ “တီတီ “ဆိုသည့္ ဖုန္းျမည္သံကို ၾကားရသည္။ ဒီအိမ္ဖြဲ႔စည္းပံုႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့သူမို႔ ဧည့္ခန္းထဲက ဖုန္းမွန္း ထြန္းေအာင္သူ တန္းသိသည္။
“ဖုန္းလာေနတယ္ .. မိုးေက်ာ္ .. ခနေလး ..“

ခ်က္ခ်င္းစကားစျဖတ္ၿပီး မေနာ္ အိမ္မႀကီးဘက္သို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ေျပးသြားသည္။ ထြန္းေအာင္သူ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ေခါက္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျမင္လိုက္ရသည့္ အထဲက
ပစၥည္းႏွစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္လံုးျပဴးက်ယ္သြားသည္။ မလံုမလဲႏွင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုေတာင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိသည္ကိုေတြ႔မွ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္
ေတာ့ ထြန္းေအာင္သူ မေနာ္ျပန္ထြက္လာသည္ကို မေစာင့္ေတာ့ပါ။ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာႏွင့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ေခါက္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကားထဲျပန္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ စက္ရပ္မထားေသးေသာ
ကားကို ခ်က္ခ်င္း ဘက္ဂီယာေကာက္ထိုးလိုက္ေလေတာ့သည္ ….။

ထြန္းေအာင္သူတစ္ေယာက္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ေကာက္ခနဲ “ေအာင္” ေဂဟာေရွ ႔မွလွည့္ျပန္သြားေလာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲမွာ အရာသည္ ဘာျဖစ္သည္ဆိုတာကို စာဖတ္သူမ်ားသာ ေတြးၾကည္
့ၾကပါေတာ့ .

ၿပီးပါၿပီ ။

အပန္းမၾကီးဘူး ဆိုပါက ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာအေနျဖစ္ Blog ေဘးေတြ ေအာက္ေတြမွာ ထည့္ထားေသာ ေၾကာ္ျငာပံုေလးမ်ားအား တစ္ခ်က္စီ ကလစ္ျပီး ၾကည့္ေပးႏိုင္ပါတယ္ အျပန္အလွန္ေပါ့